Skip to main content

The List: Theodore Kritikos' Top-10 (2018 Edition)



Το 2018, μια χρονιά πλούσια δισκογραφικά τόσο σε ποσότητα, όσο και σε ποιότητα, ολοκληρώθηκε. Φτάνουμε, λοιπόν, στο σημείο που πρέπει να εμβαθύνουμε στο τι μας προσέφερε, να επιλέξουμε τις 10 καλύτερες κυκλοφορίες του και να τις ταξινομήσουμε αναλόγως. Με κριτήρια την κατά μέσο όρο βαθμολογία στο Metal-Archives και το προσωπικό μου γούστο, μέσα από τα φετινά Full-lengths των αγαπημένων μου μπαντών, σας παρουσιάζω το Απόλυτο Metal 2018 Top-10. BEHOLD:

10. Metal Church - Damned If You Do (2018)




Οι Heavy/Thrash/Power Metal τιτάνες, με το 2ο Full-length μετά την επιστροφή του Mike Howe (Vocals), είναι περισσότερο σκοτεινοί, πιο straightforward και, γενικά, δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στο songwriting καθαυτό, με τον Kurdt Vanderhoof (Guitars) να συνδυάζει τις επιθετικές με τις αντίστοιχες μελωδικές ιδέες, διαμορφώνοντας απολύτως αρμονικές μουσικές δομές. Γεμάτοι οργή για τη μορφή της σύγχρονης κοινωνίας, με τους ανυπόφορους ρυθμούς και την καταναλωτική της μανία, κάνουν ένα ισχυρό statement, εκφράζοντας πράγματα που όλοι σκεφτόμαστε. Κοινώς, ρίχνουν ένα pipebomb και ισοπεδώνουν τα πάντα γύρω τους.

9. Primal Fear - Apocalypse (2018)



Speed/Power Metal Αποκάλυψη! Σε πρώτο πλάνο μια περισσότερο κινηματογραφική και επική αισθητική απ'ό,τι έχουμε συνηθίσει, αλλά, overall, η συνταγή της επιτυχίας μένει ουσιαστικά η ίδια. Τουτέστιν, ναι μεν υφίσταται μεγαλύτερη θεατρικότητα στις συνθέσεις, αλλά τα γνώριμα χαρακτηριστικά στοιχεία της μπάντας [η σπαρακτική χροιά του Ralf Scheepers (Vocals), οι ισοπεδωτικές μπασογραμμές του Mat Sinner (Bass, Vocals)] είναι παρόντα. Βρισκόμαστε ένα βήμα από την ολοκληρωτική καταστροφή, διέξοδος δεν φαίνεται να υπάρχει, αλλά, ό,τι και να συμβεί, διατηρούμε πάντοτε το κεφάλι ψηλά, μένοντας πιστοί στο όραμά μας. Και αυτό δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς.

8. Tad Morose - Chapter X (2018)



Οι Power/Heavy Metal ηγέτες ανέκαθεν εκφραζόντουσαν σε ένα ευρύ, σκοτεινό spectrum. Αυτήν τη φορά, είναι περισσότερο εκλεκτικοί στον τρόπο που τοποθετούν τα riffs, προσεκτικότεροι στο κάθε πότε ανεβάζουν και αντίστοιχα κατεβάζουν τις ταχύτητες ανάλογα με τις ανάγκες των συνθέσεων, ενώ, παρά το γεγονός ότι είναι ηχητικά και στιχουργικά δυσοίωνοι, στο τέλος αυτό που απομένει είναι μια μικρή χαραμάδα ελπίδας. Οι δραματικές ερμηνείες του Ronny Hemlin (Vocals) είναι υψηλών οκτανίων, ενώ η κιθαριστική δουλειά του Christer "Krunt" Andersson (Guitars) διακρίνεται από μια γλυκιά, μα και επιθετική μελωδικότητα. Εξαγνισμός ψυχών.

7. The Crown - Cobra Speed Venom (2018)



Melodic Death/Thrash Metal ολοκαύτωμα! Πέρα από αυτό όμως, η μπάντα, γι'άλλη μια φορά, ισορροπεί τις ταχύτητες και το heaviness του πράγματος με το feeling, δημιουργώντας ένα ανίερο αριστούργημα. Ο Johan Lindstrand (Vocals) είναι όπως πάντα αφηνιασμένος, με τον Magnus Osfelt (Bass) να βρυχάται και τα κοφτερά riffs του Marko Tervonen (Guitars) να σπέρνουν τον πανικό, ενώ η διαφορά αυτήν τη φορά είναι το γεγονός πως η μελωδία δεν πλαισιώνει απλά, αλλά αντιθέτως παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Γενικότερα, παρατηρείται και μια back-to-the-roots στροφή, η επιθετικότητα είναι ανανεωμένη και οι πύλες της κολάσεως ανοιχτές, με τα αποτρόπαια φρικιά της να βρίσκονται έξω και να σπέρνουν τον φόβο και τον τρόμο. Hail Satan!

6. Angra - ØMNI (2018)



Οι φυσικοί ηγέτες του Power/Progressive Metal δεν επηρεάζονται από trends. Ποτέ. Ακολουθούν το μυαλό και την καρδιά τους και μόνο, ενώ αρέσκονται στο να πειραματίζονται. Αυτήν τη φορά, όμως, το κάνουν και με το παραπάνω: Ανατολίτικες μελωδίες, σαμανικοί ψαλμοί, φυσικά Ευρωπαϊκά στοιχεία του συγκεκριμένου μουσικού προσανατολισμού. Και όλα αυτά, ενώ αξιοποιούν όπως πάντα το χάρισμά τους να σε κάνουν να μαντεύεις για το τι έπεται. Δηλαδή, γνωρίζεις τι θα ακούσεις, αλλά δεν ξέρεις τι ακριβώς θα είναι αυτό. Ο Rafael Bittencourt [Guitars, Vocals (backing, choirs), Percussion] είναι μια μουσική ιδιοφυΐα, ενώ ο Fabio Lione [Vocals (lead)] σαγηνεύει με τις μυστικιστικές ερμηνείες του. Masterpiece.

5. Arrayan Path - Archegonoi (2018)



Ένα χαρακτηριστικό των Epic Power Metal masters είναι πως συνεχώς επαναπροσδιορίζονται. Με κάθε κυκλοφορία, βρίσκουν τρόπους για να τονίσουν διαφορετικές πτυχές του ήχου τους, τον οποίο και τελικά διαρκώς εξελίσσουν. Εδώ τους βρίσκουμε πιο μεγαλειώδεις και πομπώδεις από ποτέ, με ιδιαίτερη έμφαση να δίνεται στο storytelling. Συγκεκριμένα, κάθε σύνθεση παίζει έναν συγκεκριμένο ρόλο που εξυπηρετεί τη γενικότερη δομή του Full-length. Οι majestic ερμηνείες του Nicholas Leptos (Vocals) απογειώνουν τη γενικότερη θεματική του album, η ένταση κορυφώνεται σταδιακά, και η αίγλη και τα μυστικά της αρχαίας Ελλάδας αναβιώνουν. Το κουτί της Πανδώρας άνοιξε.

4. YOB - Our Raw Heart (2018)



Ζωή και θάνατος. Δύο φαινομενικά τόσο αντίθετες καταστάσεις, τις οποίες όμως μπορεί να διασχίσεις μέσα σε δευτερόλεπτα. Ο Mike Scheidt (Guitars, Vocals) το βιώνει αυτό. Μια παραλίγο μοιραία εντερική ασθένεια, όμως, απλά αποτελεί το καύσιμο για θέληση για ανάκαμψη και, εν τέλει, αναζωογόνηση. Αποτέλεσμα, η near-death experience, με τις συμπαντικές δονήσεις του Travis Foster (Drums) και τις κοσμικές εκρήξεις του Aaron Rieseberg (Bass), συμβάλλει στη δημιουργία υπερβατικής μουσικής και ψυχικής κάθαρσης. Από τον φόβο στην ελπίδα και από την τρέλα στην μελαγχολία, οι masters του Stoner/Doom Metal καταργούν την συμβατική έννοια του χρόνου και, με τις εναλλασσόμενες ατμόσφαιρες που δημιουργούν,εξαγνίζουν τις ψυχές μας. Rise!

3. Lizzy Borden - My Midnight Things (2018)



11 χρόνια μετά την τελευταία της κυκλοφορία, η μπάντα κυκλοφορεί ένα Heavy/Power Metal αριστούργημα. Ο Lizzy Borden (Vocals), θεατρικός όπως πάντα, κάνει μια κατάθεση ψυχής, με τις σπαραξικάρδιες, μελαγχολικές και γεμάτες πάθος ερμηνείες του να βρίσκονται στο προσκήνιο, μαζί με το γροθιά-στο-στήθος παίξιμο του Joey Scott Harges (Drums). Τα συναισθήματα παγώνουν τον χρόνο και το μόνο που υπάρχει είσαι εσύ και Εκείνη. Κανείς άλλος, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Αφήνεσαι τελείως και δίνεσαι ολοκληρωτικά σε κάτι που όσο σου δίνει ζωή, άλλο τόσο σε καταστρέφει. Αγάπη και έρωτας, πόνος και απελπισία. Μόνο κλάμα. Και τελικά; Είτε φύγει, είτε μείνει, τίποτα δεν αλλάζει. Πάντα θα ζει μέσα σου.

2. Riot - Armor of Light (2018)


Με αντάλλαγμα την ψυχή μου. Οι Heavy/Power/Speed Metal ηγεμόνες έχουν βρει την χρυσή τομή ανάμεσα στην πίστη στις αξίες του παρελθόντος και την εναρμόνιση με τα στοιχεία του σήμερα, ειδικά στον τομέα της παραγωγής. Κυρίως, όμως, υπάρχει το πάθος. Το galloping παίξιμο του Frank Gilchriest (Drums), ο χαρακτηριστικότατος ήχος του Don Van Stavern (Bass), τα πανέμορφα solos του Mike Flyntz (Guitars), τα εξυψωτικά riffs Nick Lee (Guitars) και οι high-energy ερμηνείες του Todd Michael Hall (Vocals), οι υψωμένες γροθιές στον αέρα και το κάλεσμα των city streets, όλα επιβεβαιώνουν ένα πράγμα: Heavy Metal runs through our veins!

1. Judas Priest - Firepower (2018)



Ο κεραυνός έσκισε τους ουρανούς στα δύο. Οι Heavy Metal Gods μίλησαν και κυκλοφορούν ένα αριστουργηματικό Full-length, στο οποίο εντοπίζουμε όλα εκείνα τα στοιχεία που τους ξεχωρίζουν: Το στιβαρό παίξιμο του Scott Travis (Drums), μαζί με τον χαρακτηριστικό όγκο που προσφέρει ο Ian Hill (Bass). Το εξαίσιο riffing του Glenn Tipton (Guitars), μαζί με την αναζωογονητική ενέργεια του Richie Faulkner (Guitars). Τις χαρακτηριστικές ερμηνείες του Rob Halford (Vocals). Και μια παραγωγή που τα αναδεικνύει όλα αυτά στο έπακρο. Κυρίως, όμως, συνθέσεις που χαράσσονται στην ψυχή μας, από την πρώτη ως την τελευταία νότα. Lightning will strike! Τότε, τώρα, πάντα.

Comments

Popular posts from this blog

Asphyx: Yield or Die

Όσο μόνιμη νομίζουμε ότι είναι η ζωή, άλλο τόσο μόνιμο είναι και το τέλος. Εμείς θα βρεθούμε στο μεταίχμιο αυτών των δύο καταστάσεων μαζί με τους Asphyx  στο Κύτταρο , το Σάββατο 05/11/22 . Το Death/Doom Metal τους αποτελεί συντροφιά μας από τη γέννηση, μέχρι το πέρασμα στην αντίπερα όχθη. 10 Full-lengths γεμάτα θυμό για την καταδίκη που μας κυνηγάει, τα οποία θα αναλύσουμε παρέα, ένα-ένα. Το starting point των Asphyx , είναι το "The Rack" (1991) . Εκεί που όλες οι μπάντες τρέχουν με 1000 και συνθέτουν όλο και πιο γρήγορα κομμάτια, οι φίλοι μας εδώ έρχονται να επιβραδύνουν και να δημιουργήσουν ένα album τελείως διαφορετικό, που μας γνωρίζει μια μπάντα η οποία δείχνει από την αρχή ότι θα έχει και συνέχεια. Κάνουν το Genre να είναι ακόμα πιο  κατανοητό, με τις Guitars να κάνουν εξαίσια δουλειά, αν και λίγο lazy κάπου κάπου, μόνο που αυτό σε κάνει και νιώθεις άνετα και cozy. Τα γρήγορα parts σε ανεβάζουν τόσο όσο και, γενικά, υπάρχει μια ποικιλία στις συνθέσεις που σε κάνει να

Deafheaven @Gagarin 205, Σάββατο 15/10/22

  Μία από τις συναυλίες που ανυπομονούσα να δω από τότε που ξέσπασε η πανδημία του COVID-19 ήταν, σαφέστατα, αυτή των πρωτοπόρων  Deafheaven . Έχοντας αρκετό χρόνο στα χέρια μου για να αφουγκραστώ τη δισκογραφία τους, όπως και το νέο τους δισκογραφικό πόνημα,  "Infinite Granite" (2021) , ο ενθουσιασμός μου για την επερχόμενη συναυλία ήταν απερίγραπτος. Έτσι λοιπόν, το Σάββατο   15/10/22 , στο Gagarin 205 , θα παρακολουθήσω ζωντανά τους μύστες του Post-Black Metal/Shoehaze . Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:30, με τον λιγοστό κόσμο να περιμένει από νωρίς για τον χαμό που θα ακολουθήσει. Με τον κόσμο να είναι περισσότερος, τα φώτα χαμηλώνουν, τα visuals αρχίζουν να ετοιμάζουν την ατμόσφαιρα για ζοφερό  Post-Black Metal/Shoehaze , και στις 22:20 εισέρχονται στη σκηνή οι θρυλικοί Deafheaven . Μας χτυπάνε απανωτά με τα  "Shellstar" , "In Blur"  και  "Great Mass of Coulour" , από το τελευταίο Full-length τους,  δίνοντάς μας την πρώτη δόση μελαγχολίας. Συνεχί

Septicflesh / Hypocrisy / The Agonist / Horizon Ignited @Fuzz, Παρασκευή 21/10/22

Τα μυστηριακά και απόκρυφα κείμενα και παραδόσεις ανέκαθεν συνάρπαζαν τον ανήσυχο ανθρώπινο νου. Από την άλλη, πολλά γεγονότα και φαινόμενα της ιστορίας δεν εξηγούνται απλώς με τη λογική, αλλά... ας πούμε απλώς πως the truth is out there. Έτσι, σήμερα, την  Παρασκευή 21/10/22 , θα συγκεντρωθούμε στο Fuzz για να εξετάσουμε ιερές γραφές και να αναλύσουμε θεωρίες συνωμοσίας, με αρκετό κόσμο να έχει καταφτάσει ήδη από τις 18:00, όταν και ανοίγουν οι πόρτες. Απόψε, λοιπόν, θα παρακολουθήσω  live τους Septicflesh   για 3η φορά και, αντίστοιχα, τους Hypocrisy για 1η φορά. Την αρχή για το απόγευμα, και μπροστά σε ένα μεγάλο πλήθος δεδομένης και της ώρας, κάνουν στις 18:55 οι Horizon Ignited . Για τα επόμενα 30 λεπτά, καταθέτουν τη δική τους, αρκετά ενδιαφέρουσα πρόταση πάνω στο Melodic Death Metal/Metalcore , επιλέγοντας τα "Beyond Your Reach" , "Servant" , "Equal in Death" , "Carry Me" , "Leviathan" , και "Towards the Dying Lands"