U.D.O.: Rising High

Για να διαλύσουμε οτιδήποτε μας ενοχλεί, χρειαζόμαστε οδηγίες από βετεράνους. Αυτούς που έχουν ζήσει πολλά χρόνια μέσα στην πάλη και έχουν βγει αλώβητοι νικητές. Η πιο χαρακτηριστική φωνή του Heavy Metal θα ηχήσει τις σειρήνες του πολέμου την Κυριακή 31/03/19, στο Piraeus 117 Academy. Τα napalms θα καθαρίζουν την κοινωνία και οι U.D.O. θα καυτηριάσουν τις πληγές μας. 

Ανοξείδωτο ατσάλι, ιδρωμένα δερμάτινα, κότσια, και πολύ πάθος για μουσική, είναι η συνταγή των Full-lengths που ανελλιπώς κυκλοφορούν.

Ο Udo Dirkschneider (Vocals) αποφασίζει να γράψει ένα νέα κεφάλαιο στην ιστορία της μουσικής, με το τιμιότατο "Animal House" (1987) το οποίο γράφτηκε επί το πλείστον από τους Accept σαν αποχαιρετιστήριο δώρο. Ιδανικό ξεκίνημα, με καθαρότερη φωνή από ότι τον είχαμε γνωρίσει και πολλά κομμάτια με τον αέρα του classic. Παρέα με μια εξάδα μπύρες και την καρδιά σου γεμάτη περηφάνια που υπάρχουν τέτοιες μορφές στον χώρο, το album αυτό είναι απολαυστικό (8).

Χωρίς κανένα υπόλειμμα από το παρελθόν πλέον, κυκλοφορούν την φυσική συνέχεια του ντεμπούτου τους, "Mean Machine" (1989). Πιο γρήγορο album, μα παρόλα αυτά διατηρεί τα στοιχεία που αγαπάμε. Ωραίες μελωδίες, catchy  refrains, και φυσικά τα χαρακτηριστικά Vocals. Καλογραμμένη δουλειά, ευχάριστο άκουσμα, με παραδοσιακό Heavy Metal που ξεχειλίζει (8).

Μπαίνουμε στα '90s, και το "Faceless World" (1990) κυκλοφορεί. Ευκολομνημόνευτο και πιο αργό, αποδεικνύει την άπλετη έμπνευση που υπάρχει στο χρυσωρυχείο της μπάντας. Κάποια synths εμφανίζονται να δώσουν μια πιο ατμοσφαιρική διάθεση και τα καταφέρνουν εξαίσια. Η παραγωγή είναι πεντακάθαρη και κάθε όργανο ακούγεται κρύσταλλο. Όμορφες συνθέσεις που σε ελκύουν να τραγουδήσεις μαζί τους και να μυηθείς στον αγνό μεταλλικό ήχο τους (8).

Album-σταθμός για την μπάντα, αλλά και για τον ήχο γενικότερα είναι το "Timebomb" (1991). Από την αρχή μέχρι το τέλος ακούς απόλυτο Heavy Metal. Στιβαρό, χωρίς έλεος. Αλήτικο μέχρι το κόκκαλο, με μια παραγωγή που βοηθάει στον αιώνιο δέσιμο που πλέον υπάρχει ανάμεσα στον fan και την μπάντα. Απαιτείται άμεση αγορά και headbanging μέχρι να γίνει το μυαλό φραπέ και να τρέξει από τα αυτιά (9).

Το "Solid" (1997) πέρασε λίγο απαρατήρητο, αν και δεν του άξιζε. Την περίοδο 1992-1997 έκανε μια επίσκεψη ο ιθύνων νους στους Accept για να επιστρέψει με μια πολύ δυνατή κυκλοφορία, που όμως δεν έλαβε το promo που του άξιζε. Διατηρεί τον αγνό Heavy Metal ήχο που γνωρίζουμε και αγαπάμε, έχει πολύ δυνατά και στιβαρά κομμάτια και πραγματικά αξίζει περισσότερη προσοχή.

Χωρίς κανένα όριο, σπάνε όλα τα conteur και το αριστούργημα "No limits" (1998) κυκλοφορεί και οπλοφορεί. Μιλάμε για straight forward Metal attack από την αρχή μέχρι το τέλος. Απίστευτη ροή, εξαίσιες κιθαριστικές μελωδίες και το πάθος που αναβλύζει από τη φωνή του Udo είναι ανατριχιαστικό. Πρέπει κάθε fan που σέβεται τον εαυτό του να το τιμήσει. Είναι ένα διαμάντι. Buy or die (10).

Άλλο ένα solid album με catchy μελωδίες είναι είναι το "Holy" (1999). Γενικά όλες οι κυκλοφορίες τους κρύβουν μια επαναστατική δύναμη. Αυτή η ενέργεια που έχεις μέσα σου και λες "θα τα καταφέρω όλα" και ή το κάνεις ή πεθαίνεις ευχαριστημένος που έκανες ότι μπορούσες. Τα '90s μπορεί να κλείνουν αλλά εδώ υπάρχει μια αίσθηση' 80s που νοσταλγείς μέσα από τη μουσική τους. Αγόρασε το χθες (9).

Πως διατηρούν αυτή τη φρεσκάδα κάθε φορά είναι μαγικό. Το "Man and Machine" (2001) είναι η απόδειξη ότι η εποχή δεν τους επηρεάζει σε τίποτα. Heavy Metal ολκής για ακόμα μια φορά. Δεν απογοητεύουν ποτέ, είναι πιστοί στο ραντεβού τους δισκογραφικά και προσφέρουν συνεχώς ποιότητα. Βρέξει χιονίσει βουτάνε στο ατελείωτο ωκεανό μουσικής που κυκλοφορεί στην κρύπτη του μυαλού τους για το καλύτερο φιλέτο (8).

In your face riffs χαρακτηρίζουν το "Thunderball" (2004). Γερμανικό Heavy Metal όπως ξέρουν να παίζουν οι experts U.D.O. Η παραγωγή είναι αρκετά βαριά, αλλά προσωπικά μου αρέσει, και όπως και να το κάνουμε με τον τρόπο τους πάντα βγάζουν αυτήν την 80s αισθητική. Είναι το λιγότερο καλό album τους, αλλά και πάλι είναι εξαιρετική δουλειά (7).

Ένα χρόνο μετά κυκλοφορούν ένα ακόμα εξαιρετικό album ονόματι "Mission No. X" (2005). Είναι αφοσιωμένοι στο genre και δεν παρεκκλίνουν ποτέ. Όταν ο κόσμος της μουσικής βομβαρδίζεται από νέα στοιχεία η μπάντα αυτή είναι σταθερή στον ήχο της. Το δημιούργημα αυτό είναι ακόμα ένα κομμάτι γερμανικού ατσάλινου Metal. Έχει τα στιβαρά riffs, τον headbang ρυθμό και την ανατριχιαστική φωνή. Η αποστολή τους είναι να κρατήσουν τη σημαία ψηλά, και το κάνουν με ιδιαίτερη ευκολία (9).

Κυρίες και κύριοι καθίστε να απολαύσετε το reality show σας. Εμείς οι μη αποχαυνομένοι βάζουμε το "Mastercutor" (2007) στο αμάξι και κολλάμε όλους αυτούς που τα προωθούν στις ρόδες μας. Κάποια εξαίσια κομμάτια και κάποια όμορφες στιγμές και γενικά χωρίς εκπλήξεις, ο,τι ακριβώς περιμένουμε από τον στρατιώτη του Metal. Αυτό που χρειάζεται ένας old-school freak (7).

"Dominator" (2009), και ακόμα μια πολύ δυνατή δημιουργία κυκλοφορεί. Ένας ιδιαίτερος ήχος στη Guitar, εξαίσια sing along σημεία και chorus που σου κολλάνε στο μυαλό. Ιδανικό άκουσμα για τους λάτρεις του ήχου, σταθεροί στις αξίες τους. Μας συνοδεύουν με τις μελωδίες τους μέσα από τυφώνες και θάλασσες, ψηλά στον Heavy Metal heaven (8).

Το "Rev-Raptor" (2011) είναι λίγο μονότονο, αλλά πάντα με την συνταγή που γνωρίζουν. Δεν κάνουν κάτι διαφορετικό, παίζουν safe, αλλά όταν έχεις τόσες πολλές κυκλοφορίες καλό είναι και λίγο να πειραματιστείς γιατί καμιά φορά βγάζεις τα ίδια και τα ίδια. Τα ίδια είναι καλά, είναι εξαίσια, όπως ένας καλός γάμος, αλλά όταν είναι πολλά κάποια χάνονται. Μετά από τόσα χρόνια ο Udo κρατιέται πολύ καλά, είναι τίμιος μέχρι το μεδούλι και κάνεις δεν μπορεί να μην το εκτιμήσει (8).

Πιστοί στο ραντεβού τους, ανανεωμένοι, με νέο lineup, κυκλοφορούν το εξαιρετικά φρέσκο "Steelhammer" (2013). Εδώ φαίνεται αυτό που αναφέρω παραπάνω. Υπάρχει κάτι το νέο που κάνει το διαφορετικό. Όταν κάποια συνταγή είναι νόστιμη από τη φύση της, αυτή η πινελιά θα την κάνει ονειρεμένη. Έτσι συμβαίνει και με αυτό το δημιούργημα. Βουτιά σε πιο κλασσικό ήχο, αλλά όπως πρέπει να παιχτεί αυτές τις μέρες, μέσα από μια πολύ καθαρή παραγωγή. Γρήγορα κομμάτια, mid tempo Heavy Metal και μια μπαλάντα από κει που δεν το περιμένεις. Ομορφιές (9).

Δεν τους αγγίζει τίποτα. Καμιά μόδα, κανένας νέος ήχος. Το "Decadent" (2015) είναι το album που χρειάζεται αυτή η εποχή. Για να μαθαίνουν οι νέοι και να χτυπούν τα κεφάλια τους οι παλιοί που έχουν αλλάξει μουσικά μονοπάτια. Δεν είναι απλά ένας καλός δίσκος, είναι σεμινάριο για το πως πρέπει να παίζεται στις μέρες μας το  Metal. Αυτή τη φορά δίνει περισσότερο συναίσθημα και αρκετό food for thought, είτε είσαι νέος ακροατής, είτε ακόλουθος ανά τα έτη. Κάποιοι πειραματισμοί στην πιο χαρακτηριστική χροιά του genre είναι πολύ πετυχημένοι και δίνουν μια άλλη αισθητική (8).

Το νέο "Steel factory" (2018) είναι οικογενειακή υπόθεση. Στο lineup συμμετέχει και ο γιος του ιθύνων νου. Η συμμετοχή του Sven Dirkschneider (Drums) είναι το καλύτερο τελετουργικό του passing the torch από τη μια γενιά στην άλλη. Δεν το βλέπουμε συχνά αυτό από μεγάλους καλλιτέχνες και εγώ προσωπικά το θεωρώ ιδιαίτερα συγκινητικό. H tour που έκανε ο Udo παίζοντας μόνο κομμάτια από Accept έχει λίγο επηρεάζει αυτό το album και είναι ακόμα πιο στιβαρό. Περήφανα λοιπόν θα μας παρουσιάσουν μια ακόμα δυναμική κυκλοφορία (8).

Κοινωνικοί αγώνες, Ζωή, Πόλεμος, Ρωσία. Κάθε μέρα τα ίδια χάλια. Δουλειά, υποχρεώσεις, ηλίθιος κοινωνικός περίγυρος, κούραση, ύπνος, τόσος ίσα για να αντέξεις μια ίδια επόμενη σκατένια μέρα. Ζεις λίγο, μόνο μερικές ημέρες από τον χρόνο που σου επιτρέπουν, απλά και μόνο για να μην τα παρατήσεις και δεν υπάρχει ανθρώπινο δυναμικό. Πολλές μπάντες μιλούν για τους ανίκανους που μας διοικούν και για την σάπια κοινωνία, αλλά η ηγετική μορφή του Udo άνετα δεσπόζει σε κάποιο banner ως αρχηγός κάποια επαναστατικής οργάνωσης. Μέσα από την μουσική της μπάντας αναβλύζει η γνησιοτιότητα και η τιμιότητα. Από τα πιο αξιόπιστα πρόσωπα του Heavy Metal. Δεν πρόκειται να πουληθεί για όλα τα χρήματα του κόσμου και θα συνεχίσει να παλεύει μέχρι το τέλος. Ο πόλεμος που γίνεται ανάμεσα στα έθνη μπορεί να μην σταματάει με τη μουσική, αλλά κάποιοι αδαείς πρέπει να μάθουν την φρικαλεότητα που επικρατεί στις μάχες, τον τρόπο που επιβιώνει ο αθώος πληθυσμός, και τα παιδιά που σέρνουν όπλα μεγαλύτερα από τους εαυτούς τους για να βοηθήσουν. Κάθε μέρα παίζουμε τη ζωή μας ρωσική ρουλέτα. Αν επιβιώσουμε θα χαρούμε, αλλά τι να το κάνεις, η σφαίρα είναι κρυμμένη κάπου στον μύλο του revolver. Ξεσπάμε για την αδικία, την ασχήμια και την προδοσία. Κάτω από τις εντολές των μοναδικών U.D.O.

Η ανανεωμένη High Priority θέτει γερά θεμέλια με τον ιδανικότερο τρόπο, μια συναυλία επανάσταση. Go on and give it all!

Genre:

Heavy Metal

Main:

Animal House (1987)
Mean Machine (1989)
Faceless World (1990)
Timebomb (1991)
Solid (1997)
No Limits (1998)
Holy (1999)
Man and Machine (2002)
Thunderball (2004)
Mission No. X (2005)
Mastercutor (2007)
Dominator (2009)
Rev-Raptor (2011) 
Steelhammer (2013)
Decadent (2015)
Steelfactory (2018)

Current lineup:

Udo Dirkschneider (Vocals)

Andrey Smirnov (Guitars)

Sven Dirkschneider (Drums)

Tilen Hudrap (Bass)

Dee Dammers (Guitars)