Queensrÿche: Speak the Word

Εικόνες έντονες έρχονται στο μυαλό μου. Κινηματογραφικές και πολύ συναισθηματικές παράλληλα, καθώς ακούω τις μελωδίες των Heavy/Power/Progressive Metal masters, Queensrÿche. Νοσταλγικά συναισθήματα θα εξωτερικευτούν στην συναυλία που θα παρακολουθήσουμε, το Σάββατο 16/11/19, στο Fuzz. Oh, can't you see the light of the knowing star?

Οι Queensrÿche είναι κάτι σαν την εξέλιξη του ανθρώπου. Νεαρός, προβληματισμένος έφηβος, τρελός χωρισμένος, πονεμένος, recovered, ώριμος. Έτσι και τα Full-lengths τους που μας μεγάλωσαν.

Και ξεκινάω νευρικά αυτόν τον μαραθώνιο, με το "The Warning" (1984). Ένα ντεμπούτο που φωνάζει ότι "ήρθα για να μείνω". Μελετημένο, με φανερές τις επιρροές τους, κάτι που όταν γίνεται με τόσο όμορφο και ευγενικό τρόπο είναι μόνο καλοδεχούμενο, και πάνω απ'όλα εκλεπτυσμένο. Προφανώς τα Vocals κάνουν την διαφορά, διότι πέρα από ποσό τεχνικά και με τεράστιο εύρος είναι, το βασικό, και αυτό που θα μείνει στα χρονικά, είναι ο χαρακτήρας και ο βαθύς συναισθηματισμός τους. Concept album που αναφέρεται στην καταστροφή του περιβάλλοντος στο όνομα της τεχνολογίας για πρώτη κυκλοφορία και επιτυχία; Αυτό γίνεται όταν μια μπάντα είναι γεννημένη για να κάνει τη διαφορά (8).

Το "Rage for Order" (1986) διατηρεί μια πιο progressive ατμόσφαιρα. Έχει διαύγεια, κάθε κομμάτι είναι ιδιαίτερο, και όλα αυτά με μια πολύ καλή παραγωγή που το αναδεικνύει ακόμα περισσότερο. Είναι ένα must have στη δισκοθήκη σου και ένα δημιούργημα που θα σου ανοίξει το μυαλό γενικά. Η έλξη στο concept των μηχανών που προσπαθούν ολοένα να μας κυριαρχήσουν κρατεί ακόμα απασχολημένο το μυαλό της μπάντας, καθώς δημιουργούν το εξαιρετικό αυτό Full-length (8).

Κάπου εδώ γράφεται ιστορία. Κάπου εδώ δημιουργείται ένα από τα πιο σημαντικά και επιδραστικά albums όλων των εποχών, ονόματι "Operation: Mindcrime" (1988). Αριστουργηματικό, όχι μόνο για το Genre, αλλά για κάθε είδους τέχνη. Είναι ένα concept που άνετα γίνεται Movie, καθώς είναι άκρως θεατρικό και οι στίχοι του είναι απλά ποιητικοί. O Nikki, ο έρωτας του και ο ύπουλος Dr. X, είναι χαρακτήρες που μας έκαναν να κλάψουμε δυνατά. Ηχητικά είναι μια πανδαισία που παίζει άνετα στο repeat. Λοιπά λόγια δεν χρειάζονται (9).

Το σερί όμορφων, επιτυχημένων και άκρως συναισθηματικών albums συνεχίζεται με το "Empire" (1990). Με δυνατά singles να το παρουσιάζουν και με πολύ καλό promotion, ίσως είναι από τα πιο διαδεδομένα Full-lengths τους. Έχει όμορφες συνθέσεις, είναι πιο sophisticated και διατηρεί classic κομμάτια, απλά δεν είναι τόσο τεχνικό όσο τα προηγούμενα δημιουργήματα και αυτό ίσως διχάζει λίγο τους fans. Η παραγωγή είναι λίγο πιο γυαλισμένη, κάτι που προσωπικά μου άρεσε, γιατι του ταιριάζει (7).

Το "Promised Land" (1994) είναι μια κατηγορία από μόνο του. Πολύ πιο έντονο το progressive στοιχείο, λίγο πιο ήρεμο, μα με πολλές ανησυχίες και αρκετά μελαγχολικό, κάνει τη διαφορά στον κατάλογο της μπάντας. Οι στίχοι είναι αρκετά disturbing, κάτι που το κάνει ακόμα πιο στενάχωρο και σκοτεινό. Η αίσθηση βέβαια που σου αφήνει είναι μια χαλάρωση, όπως αφού πλαντάξεις στο κλάμα. Τα Vocals δεν δίνουν το 100% τους, αλλά η χροιά τους και μόνο σε ταξιδεύει (8).

Με το "Hear in the Now Frontier" (1997) αρχίζουν τα δύσκολα για την μπάντα. Αυτά τα '90s είναι δίκοπο μαχαίρι και δυστυχώς επηρεάζουν αυτό το δημιούργημα αρνητικά. Λίγο πιο γλυκανάλατο από τον προκάτοχό του, αν και έχει κάποιες όμορφες στιγμές, απλά είναι αρκετά έξω από τα νερά τους, ή μάλλον έξω από αυτά που αναμένουν οι fans τους. Ίσως είναι καλό να ακούγεται σαν χαλί σε μια συζήτηση και για συλλεκτικούς σκοπούς (6).

Και έρχεται η στιγμή που φτάνουν στον πάτο με το κακό "Q2K" (1999). Δίχως τις συνθέσεις του Chris DeGarmo (The Rue - Guitars) δύσκολα ακούς αυτό που περιμένεις από την μπάντα. Είναι, ή μάλλον προσπαθεί να είναι, πιο radio-alternative, που τελικά το κάνει έναν αχταρμά ιδεών που δεν κολλάνε μεταξύ τους. Το μόνο καλό είναι ότι ακούς μια φωνή που αναγνωρίζεις κάπου μέσα στους ήχους που διατηρείται πολύ καλά. Σε γενικότερο πλαίσιο είναι η χειρότερη στιγμή της μπάντας  (4).

Το "Tribe" (2003) είναι μια τίμια προσπάθεια να επανέλθουν, μετά την προηγούμενη αποτυχημένη κυκλοφορία τους. Είναι λίγο πιο βαρύ από τα προηγούμενα και με πιο δουλεμένες συνθέσεις και αν το ακούσεις χωρίς προκαταλήψεις θα λάβεις πράγματα από αυτό. Ένας πιο χαλαρωτικός Metal δίσκος, ο οποίος θέλει αρκετές ακροάσεις για να αφομοιωθεί (7).

Υπάρχει μία θεωρία στις ταινίες, που έχει πολλές φορές καταρριφθεί, ότι το sequel συνήθως είναι χειρότερο από το αρχικό δημιούργημα. Εδώ πάντως ισχύει με το "Operation: Mindcrime II" (2006). Δεν χρειαζόταν συνέχεια κάτι που έχει κλείσει τόσο δραματικά και συγκλονιστικά όμορφα. Σαν album είναι κάπως ευχάριστο και ξεκινάει αρκετά δυναμικά, αλλά προσωπικά θα το χώνευα καλύτερα κάτω από άλλο όνομα (6).

Το "Take Cover" (2007) είναι μια ανούσια ύπαρξη στον κατάλογο τους. Δίσκος με διασκευές, τυλιγμένος με ένα άκυρο εξώφυλλο. Γενικά πάντως και fan των cover albums να είσαι, δεν το προτείνω. Οπότε προχωράμε και το ξεχνάμε όπως είναι (4).

Το κακό σερί καλά κρατεί με το "American Soldier" (2009). Έχει κάποιες καλές στιγμές, αλλά είναι πολύ λίγες. Ο Geoff Tate (Operation: Mindcrime - Vocals, Keyboards, Saxophone) είναι σε πολύ καλή κατάσταση, και εδώ τελειώνουν τα θετικά. Ενώ το concept του πολέμου και του μετατραυματικού stress των στρατιωτών είναι, τις περισσότερες φορές, ενδιαφέρον, ιδιαίτερα από ένα χέρι σαν του Tate, το συγκεκριμένο είναι λίγο ασαφές και βαρετό. Τα πράγματα δεν πάνε καλά στο στρατόπεδο των Queensrÿche (3).

Πόσο πονάει να βλέπω μία από τις αγαπημένες μου μπάντες να κάνουν τέτοιες κινήσεις απελπισίας, μόνο και μόνο για να κυκλοφορήσουν ένα album. To "Dedicated to Chaos" (2011) είναι ακόμα μια απογοήτευση και για τον πιο φανατικό οπαδό. Άκρως υποτονικό, σχεδόν βαρετό. Μέχρι και οι στίχοι δεν είναι εμπνευσμένοι, κάτι που πονάει ακόμα πιο πολύ. Και κάπως έτσι τελειώνει μια βόλτα με roller coaster και κλείνει μια σελίδα για την μπάντα (4).

Έρχεται η αναγέννηση. Ο Geoff Tate αποχωρεί από την μπάντα, οι fans όσο απογοητευμένοι με τις προηγούμενες δουλειές τους είναι, μουδιάζουν στην ιδέα, αλλά αναλαμβάνει ο ταλαντούχος και συμπαθέστατος κύριος Todd La Torre (Vocals). Δεν ξέρω πως πήρε ο κόσμος την άφιξη του, δεν με ένοιαξε ποτέ, γιατί τον είχα παρακολουθήσει live και απλά ένιωσα ότι είναι η ελπίδα για την ανάκαμψη της μπάντας. Το "Queensrÿche" (2013) είναι ένας εξαίσιος δίσκος, με πολύ συναίσθημα, φρεσκάδα, διαφορετικότητα, ευκολομνημόνευτα κομμάτια και γενικά αντάξιος του ονόματος τους. Προσωπικά έπαιζε στο repeat (8).

Το "Condition Hüman" (2017) είναι η όμορφη και ομαλή συνέχεια του προηγούμενου επιτυχημένου δίσκου. Η σωστή φυσική εξέλιξη της μπάντας, μετά από την ένταξη του Todd La Torre. Έχει μια δόση νοσταλγίας και πολύ καλή ροή, που θεωρώ πολύ σημαντικό, μιας και σε κάνει να ακούς ολόκληρο το album χωρίς να καταλάβεις πως περνάει η ώρα. Είναι πιο δεμένοι σαν μπάντα, άρα πιο άνετοι να εκφραστούν. Μόνο καλά πράγματα αναμένονται πλέον. Κοιτάμε μπροστά (7).

Το φρεσκότατο "The Verdict" (2019) είναι ακόμα μια πολύ ενδιαφέρουσα κυκλοφορία. Ευχάριστο και στιβαρό, με κάποια '90s ψήγματα, που δουλεύουν εξαίσια και δένουν μια χαρά. Είναι δυναμικό, με ωραίες μελωδίες που μένουν στο μυαλό, ατμοσφαιρικές στιγμές και μεγάλη ποικιλία. Γενικά η πορεία που έχουν πάρει είναι ανοδική μόνο, με την δεύτερη νιότη τους να λειτουργεί εξαιρετικά (8).

Αγάπη, Πολιτική, Ανθρωπότητα. Ο έρωτας, δυστυχώς, είναι μέσα στη ζωή μας. Μας παίζει παιχνίδια, μας ανεβάζει στα ουράνια ή μας στέλνει στον πάτο στο δευτερόλεπτο. Γενικά μας ταλαιπωρεί, αλλά χωρίς αυτόν δεν ζούμε ουσιαστικά. Βέβαια, και τον άνθρωπο σου να βρεις, κάπως πρέπει να επιβιώσεις μέσα στην σαπίλα της κοινωνίας που μας προσφέρουν όλοι αυτοί που μας διοικούν. Ένα μάτσο ψέματα που ανεχόμαστε, γιατί αλλιώς δεν θα επιβιώσουμε. Τελικά, δεν υπάρχει κάτι καλό που να μην κρύβει μέσα του πόνο. Είτε είναι το πιο αγνό συναίσθημα της αγάπης είτε η καθημερινότητα μας η ίδια. Αυτή τη κατάσταση έχει δημιουργήσει το ανθρώπινο είδος, που παρ'όλα αυτά είναι περήφανο, αφού ξεχωρίζει από τα ζώα. Τα ζώα δεν έχουν αλλάξει τίποτα στη ζωή τους, επιβιώνουν μια χαρά και σίγουρα έχουν περισσότερες αρχές από εμάς. Ίσως η ανάπτυξη της τεχνολογίας έφερνε μια υποτυπώδη αλλαγή, μα εξάλειψε τις αρχές και τα αγνά συναισθήματα, οπότε οι ελπίδες για σωτηρία είναι λίγες. There is no escape...

 Η Archangel θα διοργανώσει μια σύναξη απεξάρτησης από κάθε τι που μας κουράζει στην απαίσια καθημερινότητα μας. Spread it. 



Genre:
Heavy/Power/Progressive Metal

Main:
The Warning (1984) 
Rage for Order (1986) 
Operation: Mindcrime (1988) 
Empire (1990) 
Promised Land (1994) 
Hear in the Now Frontier (1997) 
Q2K (1999) 
Tribe (2003) 
Operation: Mindcrime II (2006) 
Take Cover (2007) 
American Soldier (2009) 
Dedicated to Chaos (2011) 
Queensrÿche (2013) 
Condition Hüman (2015) 
The Verdict (2019)

Current lineup:
Eddie Jackson (Bass) 
Scott Rockenfield (Drums) 
Michael Wilton (Guitars) 
Parker Lundgren (Guitars) 
Todd La Torre (Vocals)