The List: Konstantinos Harden's Top-10 (2021 Edition)

Έτος 2021. "Πόσο χειρότερα μπορεί να πάει σε σχέση με την περσινή χρονιά;". Αυτή ήταν η φράση που θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου πορευόμενος προς το νέο έτος. Γρήγορα αποδείχτηκε πως η κατάσταση επρόκειτο να γίνει χειρότερη, ωστόσο δεν με εμπόδισε από το να εστιάσω στις υποχρεώσεις και τις υπόλοιπες δραστηριότητες μου. Παρέμεινα δημιουργικός, με μεγάλο βοηθό τη συχνή ακρόαση των πρόσφατων κυκλοφοριών. Αν το 2020 είχε αρκετά albums, από την underground και μη σκηνή, που θα θυμόμαστε για πολλά έτη, η φετινή χρονιά θα μείνει στην ιστορία. Μπάντες υψηλού βεληνεκούς επιστρέφουν δισκογραφικά με έπη, επιτυχημένα reunions και ορισμένες νέες που αποδεικνύουν πως ήρθαν για να μείνουν. Όλες αυτές οι περιπτώσεις βρίσκονται στην τελική δεκάδα και στα Honorable mentions μου. Ήταν η πιο δύσκολη λίστα που έχω διαμορφώσει, καθώς τα περισσότερα Full-lengths που άκουσα ήταν άξια ώστε να ενταχθούν στο δισκογραφικό πάνθεον του συγκεκριμένου έτους. Παρόλα αυτά, ιδού οι επιλογές μου!

Honorable mentions: Aethyrick - Apotheosis (2021), Asphyx - Necroceros (2021), Blaze Bayley - War Within Me (2021), Bloodbound - Creatures of the Dark Realm (2021), Carcass - Torn Arteries (2021), Deafheaven - Infinite Granite (2021), Exodus - Persona Non Grata (2021), Gus. G - Quantum Leap (2021), Galneryus - Union Gives Strength (2021), Jerry Cantrell - Brighten (2021), Mastodon - Hushed and Grim (2021), Obscura - A Valediction (2021), Paradox - Heresy II: End of a Legend (2021), Pharaoh - The Powers That Be (2021), Powerwolf - Call of the Wild (2021), Rhapsody of Fire - Glory for Salvation (2021), Todd La Torre - Rejoice in the Suffering (2021), Unto Others - Strength (2021), Yoth Iria - As the Flame Withers (2021).
 

10. Accept - Too Mean to Die (2021)

Ξεκινάμε τη λίστα με ένα από τα πιο ευχάριστα ακούσματα της χρονιάς, το "Too Mean to Die" (2021), των θρύλων του Heavy Metal, Accept. Το πέμπτο album με τον Mark Tornillo (Vocals) αποτελεί άλλη μία εξαίσια κυκλοφορία, από αυτές που βάζεις, τραγουδάς παράλληλα και παίζεις air guitar με τα riffs. Προφανώς αξίζει να σημειωθεί η απώλεια σημαντικού μέλους από το lineup, ωστόσο το γεγονός αυτό δεν έχει επίπτωση στην ποιότητα των συνθέσεων. The best is yet to come!

9. Need - Norchestrion: A Song for the End (2021)

Άλλη μία κυκλοφορία που πρωτοακούσαμε στις αρχές του περασμένου έτους. Οι Need είναι από τις μπάντες που είχα την τιμή να θαυμάσω σε μερικές συναυλίες (θυμάστε τότε που παρακολουθούσαμε συναυλίες;), αλλά δεν είχα προβεί σε ανασκόπηση της δισκογραφίας τους. Με το "Norchestrion: A Song for the End" (2021) συνειδητοποίησα τι έχανα τόσο καιρό. Ένα εξελισσόμενο σχήμα, το οποίο με κάθε δημιούργημα γίνεται όλο και καλύτερο, με πιο ώριμες, ενδιαφέρουσες και απολαυστικές ιδέες. Η στιχουργική θεματολογία των κομματιών είναι άξια αναφοράς, καθώς κολακεύουν ιδιαίτερα τα μουσικά μέρη και αποτελούν τροφή για σκέψη. Αναμένουμε περισσότερα και ελπίζω σύντομα.

8. Liquid Tension Experiment - Liquid Tension Experiment 3

Ύστερα από 22 χρόνια δισκογραφικής απουσίας, έχουμε επιτέλους στα χέρια μας το πολυαναμενόμενο Full-length των θρυλικών Liquid Tension Experiment. Το reunion αυτό φάνταζε επιθυμία που δεν θα εκπληρωνόταν ποτέ, αλλά εν τέλει έγινε πραγματικότητα. Οι John Petrucci (Guitars), Mike Portnoy (Drums), Tony Levin (Bass, Chapman Stick) και Jordan Rudess (Keyboards) μαζεύτηκαν για ακόμη μία φορά και το αποτέλεσμα ήταν σαν να μην έλειψαν ποτέ. Το album είναι, όπως και τα προηγούμενα, instrumental, δίνοντας έτσι πλήρη ελευθερία στα μέλη να εκφράσουν τις ενδιαφέρουσες ιδέες τους, με πολλαπλά διαφορετικά μουσικά μέρη, arrangements, ενώ αναδεικνύεται κάθε όργανο ξεχωριστά, μέσα από τα solos του. Στο πρώτο μέρος έχουμε τις κλασικές συνθέσεις της μπάντας με highlight το διάσημο, "Rhapsody in Blue", ενώ κλείνει με το "Keys of Imagination", το οποίο είναι από τα πιο πολυπαιγμένα μου κομμάτια. Στο δεύτερο μέρος ακούμε ιδέες όπου το σχήμα αυτοσχεδιάζει, έχοντας έτσι μερικά εκπληκτικά jams on record. Με το τέλος της ακρόασης απορείς που μπορεί να φτάσει η φαντασία του ανθρώπινου νου. Ευελπιστώ να μην χρειαστεί να περιμένουμε άλλο τόσο για το επόμενο.

7. Black Label Society - Doom Crew Inc. (2021)

Κάθε φορά που έχουμε νέα δουλειά από τους Black Label Society είναι μέρα ευλογίας. Ο ηγέτης, Zakk Wylde (Vocals, Guitars), όντας ένας από τους αγαπημένους μου μουσικούς με δυσκολεύει να ακούσω δουλειά του και να μην μείνω άναυδος. Συνεπώς, δεν θα μπορούσε να λείπει αυτό το Full-length από τη λίστα μου. Ένα Southern/Groove Metal αριστούργημα, γεμάτο heavy riffs, catchy choruses, ανατριχιαστικές μπαλάντες και face-melting solos, όπως και ο προκάτοχός του "Grimmest Hits" (2018) που είχε μπει στην λίστα της τότε χρονιάς. SDMF!

6. Khemmis - Deceiver (2021

Ένα θετικό του διαδικτύου είναι η σχετικά εύκολη ανακάλυψη μπαντών, ειδικά αυτών του underground. Αρχές του 2018 έκανα μία από τις αγαπημένες μου ανακαλύψεις, τους Khemmis. To "Desolation" (2018) θυμάμαι να μπαίνει στο top-10 list μου εκείνη τη χρονιά και έκτοτε είμαι fan. Τι μπορεί να άλλαξε από τότε; Λίγα πράγματα και αυτά προς το καλύτερο. Στο συγκεκριμένο album έχουμε καλύτερα production values και βλέπουμε εμφανέστατη βελτίωση στα ήδη εξαίσια φωνητικά των Ben (Vocals, Guitars) και Phil (Vocals, Guitars). Οι συνθέσεις παραμένουν συγκλονιστικές και δημιουργικές. Αποδεικνύουν για άλλη μια φορά πως είναι από τις καλύτερες Doom Metal μπάντες της εποχής μας. Να το τσεκάρετε άμεσα.

5. Gojira - Fortitude (2021)

Φτάσαμε στο top 5 και πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω εύκολα τις επόμενες επιλογές μου. Ας μιλήσουμε όμως για το "Fortitude" (2021) των Progressive/Groove/Death Metal θεών, Gojira. Η αγάπη μου γι'αυτήν την μπάντα ξεκίνησε με το "Magma" (2016) και από τότε έχω λατρέψει κάθε τους δουλειά, οπότε ύστερα από πέντε ολόκληρα χρόνια είχα προσδοκίες από το νέο τους δημιούργημα. Ήμουν ενθουσιασμένος από τα singles, αλλά η εμπειρία της ακρόασης κάθε κομματιού ήταν συγκλονιστική. Λάτρεψα τον γνώριμο ήχο, αλλά ταυτοχρόνως με μία εξέλιξη στο songwriting τους. Τολμηρή κίνηση, με το αποτέλεσμα να είναι ανυπέρβλητο, σε συνδυασμό με τα στιχουργικά θέματα που θίγουν, τα οποία κάνουν ακόμα πιο συναισθηματικά φορτισμένα τα κομμάτια. Φαίνεται να διχάζει τον κόσμο αυτό, αλλά εγώ αναμένω την εξέλιξη που θα επιφέρει το μέλλον και που μπορεί να φτάσει η μουσική τους. Το φετινό αποτέλεσμα είναι το πρώτο μας δείγμα, και είναι αριστουργηματικό. Περιμένουμε το επόμενο βήμα. 

4. Flotsam and Jetsam - Blood in the Water (2021)

Όσοι παρακολουθείτε στενά τις λίστες μας θα θυμάστε πως το 2019 οι τιτάνες του Thrash/Power Metal, Flotsam and Jetsam, με το album "The End of Chaos" (2019), βρέθηκαν στην πρώτη θέση των προσωπικών μου επιλογών. Εδώ μπορεί να μην είναι τυπικά στο No. 1, αλλά από τη στιγμή που άκουσα την κυκλοφορία δεν έχει σταματήσει να παίζει. Για άλλη μια φορά η παραγωγή και το Mix είναι εκπληκτικά, με κάθε όργανο να αναδεικνύεται εξίσου, ενώ ο Eric A.K. (Vocals) δίνει ένα τρομερό performance. Εδώ και αρκετά έτη η μπάντα περνάει μία δεύτερη νιότη και αυτό φαίνεται. Όσοι δεν τους άκουσαν το 2019, δεν έχετε δικαιολογία τώρα.

3. Dream Theater - A View from the Top of the World (2021)

Με την πανδημία να σκάει το 2020 σταμάτησε όλες τις μπάντες από το να περιοδεύσουν, όμως δεν εμπόδισε την έμπνευση τους και τη δημιουργία μουσικής. Ίσως, θα έλεγα, τους έδωσε μία μεγάλη ώθηση να εκφραστούν περισσότερο και να βγάλουν προς τα έξω τους προβληματισμούς τους με τον χρόνο τους, χωρίς πίεση. Ένα μεγάλο ποσοστό των μπαντών που κυκλοφόρησαν φέτος, παρά την πανδημία του COVID-19, φαίνεται να έχουν μεγαλύτερο δημιουργικό οίστρο στα κομμάτια τους. Το ίδιο νιώθω πως έγινε και εδώ με τους αγαπητούς Dream Theater. Οι masters του Progressive Metal σημάνουν την δική τους επιστροφή με ένα αριστουργηματικό Full-length. Αρχικά, έχοντας τους James "Jimmy T." Meslin ως Additional Producer και Engineering και Andy Sneap (The Scintilla Project (Guitars) στο Mixing και Mastering, κατάφεραν να έχουν, πιθανότατα, το καλύτερο ηχητικό αποτέλεσμα. Από εκεί και πέρα, οι συνθέσεις είναι rhythm-based, με κάθε κομμάτι να έχει τον δικό του χαρακτήρα. Η μπάντα εξακολουθεί να πειραματίζεται, να φέρνει νέες καινοτόμες ιδέες και να γράφει έπη. Τα performances είναι, ως συνήθως, top-notch. 

2. Helloween - Helloween (2021)

Το έτος ήταν 2017, όταν ένας φίλος μου έβαλε να ακούσω το ολοκαίνουργιο Single, "Pumpkins United". Όντας χρόνια fan της μπάντας, δεν πίστευα στα αυτιά μου. Ένα συγκλονιστικό κομμάτι, έχοντας μαζί τα παλιά μέλη-πυλώνες να συμμετέχουν. Ήλπιζα σε ένα ολοκληρωμένο υλικό, αλλά ήξερα πως μόνο θα περιοδεύσουν. Χαίρομαι τόσο πολύ που είχα υποθέσει λάθος. Μένω άφωνος με αυτό το διαμάντι. Από το εξώφυλλο, τις συνθέσεις, τις εκτελέσεις από κάθε μέλος, μέχρι και την παραγωγή, μιλάμε για ένα αψεγάδιαστο κόσμημα στη δισκογραφία της μπάντας. Ο Dani Loble (Drums) είναι groove machine, οι Sascha Gerstner (Guitars), Kai Hansen (Guitars, Vocals) και Micahel Weikath (Guitars) τρομεροί συνθέτες, με εκπληκτικές κιθαριστικές και φωνητικές ικανότητες, το δίδυμο Andi Deris (Vocals) και Michael Kiske (Vocals) είναι αγγελικό, ενώ ο Markus Grosskopf (Bass) αποτελεί τον αφανή ήρωα που βελτιώνει κάθε κομμάτι με τις μπασογραμμές του. Προσωπικά δεν είχα προσδοκίες για το "Helloween" (2021), ήθελα απλά να ακούσω ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, αλλά εδώ μιλάμε για κάτι πολύ μεγαλύτερο και χαίρομαι που βιώνω την περίοδο κυκλοφορίας του.

1. Iron Maiden - Senjutsu (2021)

Όσοι με ξέρουν καλά, γνωρίζουν πως οι Iron Maiden είναι κάτι παραπάνω από μία αγαπημένη μπάντα. Αποτελούν το soundtrack της ζωής μου και θα με συνοδεύουν για πάντα. Είναι τρομερό πως μπορείς να συνδυάσεις αναμνήσεις από κάποια περίοδο της ζωής σου, ή ένα τοπίο π.χ., με ένα album. Το "Senjutsu" (2021) είναι είναι ένα από αυτά. Είμαι λάτρης της ύστερης εποχής της μπάντας (από το "Brave New World" (2000) και μετά) εξίσου με της κλασσικής εποχής, αλλά για διαφορετικούς λόγους. Ό,τι έκανε η μπάντα παλαιότερα, έχει αφήσει το στίγμα της στην ιστορία του Metal. Η reunion era μου αρέσει, διότι οι στίχοι μαζί με τη μουσική βγάζουν κάτι σκοτεινό και μελαγχολικό, συνδυασμένο με εκτενή μέρη στα κομμάτια, ό,τι ακριβώς με εκφράζει σαν άνθρωπο και σαν μουσικό. Έτσι, λοιπόν, πράττουν και σκέφτονται στο συγκεκριμένο Full-length. Κυρίως εκτενή κομμάτια που χτίζονται μέχρι να φτάσει η κορύφωση και να σε αναγκάσει να πατήσεις το replay. Τολμώ να πω πως μερικά από τα νέα κομμάτια μπορούν κάλλιστα να θεωρηθούν από τα καλύτερα που έχουν συνθέσει τις τελευταίες δεκαετίες. Συναρπαστική δουλειά έχει γίνει και στα κιθαριστικά arrangements, καθώς ακούμε τις καλύτερες solo μελωδίες από τους Adrian Smith (Guitars), Dave Murray (Guitars) και Janick Gers (Guitars). O Nicko McBrain (Drums) με τον αρχηγό και είδωλο Steve Harris (Bass) αποτελούν το απόλυτο rhythm section, ενώ ο Bruce Dickinson (Vocals) θα είναι για πάντα η σειρήνα της μπάντας. Up the Irons!

Με το νέο έτος ελπίζω να έχουμε την ίδια ποικιλία από κυκλοφορίες και ας μας ζορίσουν στην επιλογή των 10 καλύτερων Full-lengths. Ελπίζω να σας εμπνεύσει αυτή η λίστα να ακούσετε νέες μπάντες ή albums που μπορεί να μην είχατε τσεκάρει. Καλή χρονιά να έχουμε, δημιουργική, με συναυλίες και επιπλέον κυκλοφορίες. Cheers!