Τέρμα τα ψέματα. Εάν θες να ξεσκουριάσεις από την κλεισούρα και να καθαρίσεις από ό,τι ψυχολογικό άφησε, και συνεχίζει, η πανδημία του COVID-19, η λύση είναι μια: Accept. Οι Heavy Metal τιτάνες έρχονται με τέρμα τα γκάζια, την Πέμπτη 02/06/22, στο Gagarin 205. Το καλοκαίρι θα μπει ζόρικα και με αλητεία, μπας και ενεργοποιηθούμε λίγο και αποκτήσουμε λίγο νεύρο. Θα μας χρειαστεί για να αντιμετωπίσουμε το γεμάτο αμφιβολία μέλλον.
Βουτιά από ψηλά σε τσιμέντο θα κάνουμε, καθώς η αναδρομή στη δισκογραφική τους πορεία θα είναι σκληρή και μακροσκελή.
Έχουμε και λέμε: ξεκινάμε με το "Accept" (1979). Η τύπισσα με το αλυσοπρίονο στο Cover art παρουσιάζει μια μπάντα με μεγάλο potential, αλλά και ενθουσιασμό, σε τέτοιο σημείο που χάνεται η προσοχή σε κάποιες μουσικές λεπτομέρειες. Βέβαια αν κάτσουμε και αναλογιστούμε ότι το album κυκλοφόρησε πριν 40 χρόνια, θα το δούμε με τελείως άλλο μάτι, θα εκτιμήσουμε ότι ήταν από τους πρωτοπόρους και γι'αυτόν τον λόγο προχώρησαν μπροστά και έγιναν από τις πιο επιδραστικές μπάντες του Heavy Metal. Το Full-length καθαυτό δεν έχει να προσφέρει πολλά στον ακροατή και η παραγωγή δεν είναι καλή, πόσο μάλλον την τότε εποχή, αλλά έτσι δειλά-δειλά ξεκινάει μια τρελή πορεία (5).
Ένα χρόνο μετά, κυκλοφορεί το "I'm a Rebel" (1980) και η ιστορία ενός θρύλου ξεκινάει να γράφεται. Εκεί που γενικά υπερισχύει ένα πιο γλυκανάλατο songwriting στο Genre, έρχονται οι Accept με βρώμικο Heavy Metal, χωρίς όρια. Κάθε όργανο βγάζει νεύρο, ενώ τα Vocals έχουν έρθει για να μείνουν ανεξίτηλα στο μουσικό ιδίωμα που ακολουθούμε. Το Bass έχει ενδιαφέρον, συνδυάζεται εξαίσια με τα Drums, ενώ οι Guitars χρωματίζουν όλη την ατμόσφαιρα. Μέσα στην αλητεία, όμως, υπάρχουν και οι power ballads που θα ισορροπήσουν το album (8).
Πλέον μας έχουν δέσει με χειροπέδες και τους ακολουθούμε πιστά. Επανέρχονται με το "Breaker" (1981), μας δίνουν να καταλάβουμε ότι δεν πρόκειται για τυχαία μπάντα, φαίνεται ξεκάθαρα το λαμπρό μέλλον και ο ηχητικός τους προσανατολισμός, όπως και η επιρροή που θα ασκήσουν μεταγενέστερα. Η κληρονομιά τους ξεκινάει να μετρά Full-lengths από δω και πέρα, η μοίρα τους είναι προδιαγεγραμμένη, καθώς μιλάμε για τους αρχηγούς του Γερμανικού Heavy Metal. Πέρα από τον ανεξίτηλο ήχο τους, ωστόσο, υπάρχουν και οι εξαιρετικές ballads που δείχνουν τι κρύβουν κάτω από την αλητεία τους (8).
Λοιπόν, εδώ έρχεται η στιγμή που η μπάντα κυκλοφορεί το album που φέρνει τα πάνω κάτω στο Heavy Metal. Είναι από τα πιο αναγνωρισμένα Full-lengths του Genre, πρόκειται για ένα διαμάντι του ήχου, και η έναρξη της τρίτης γενιάς του Metal. Το "Restless and Wild" (1982) είναι αλήτικο, γρήγορο με riffs που σου κολλάνε στο μυαλό, φοβερά Drums και μια φωνή που μόνο από το λαρύγγι του κυρίου Udo Dirkschneider βγαίνει. Ένα classic, ένα must have στη δισκοθήκη σου, ένα αριστούργημα από την αρχή μέχρι το τέλος, που μέχρι και τα πιο αδύναμα κομμάτια του είναι εξαιρετικά. Με μια πιο καλή παραγωγή θα ήταν ακόμα καλύτερο, όχι βέβαια ότι αλλάζει τις εξαίσιες συνθέσεις του αυτό (9).
Επιστρέφουν με ένα ακόμα classic, το "Balls to the Wall" (1983). Αλίμονο σε όποιον metalhead δεν έχει ακούσει το ομώνυμο κομμάτι. Αλίμονο, όμως, και σε όποιον έχει μείνει μόνο σε αυτό το κομμάτι και δεν έχει πάρει χαμπάρι το σερί εξαιρετικών συνθέσεων του album. Άγριο songwriting, συνδυασμένο με soft στοιχεία, όλα μαζί τόσο όμορφα και ταιριαστά που δημιουργούν δυνατά Metal moments. Είναι τα σημεία που θα φωνάξεις στα live, που θα τραγουδήσεις στο αμάξι μόνος ή και με παρέα και που θα βάλεις στη διαπασών στο σπίτι σου για να καλύψεις φασαρίες των υπολοίπων. Με λίγα λόγια η απόλυτη συντροφιά στην καθημερινότητα σου και στις δυσκολίες που σου φέρνει (9).
2 χρόνια περνούν, και το "Metal Heart" (1985) κυκλοφορεί. Το σερί καλά κρατεί με ακόμα πιο ώριμη κυκλοφορία-φωτιά. Εδώ έχουμε το κλασσικό Teutonic Accept μοτίβο, cruchy Guitars, Vocals μοναδικά, συνθέσεις που ναι μεν ακολουθούν την παραδοσιακή formula, αλλά παράλληλα με αρκετές περίεργες και ευχάριστες δόσεις νέων πειραματισμών, και όλα αυτά στιβαρά και ωραία δεμένα μεταξύ τους, σχηματίζουν ένα διαμάντι από την αρχή μέχρι το τέλος. Προσωπικά είναι το αγαπημένο μου, νιώθω ότι έχει να δώσει πολλά στον ακροατή και, θεωρώ, ότι είναι το καλύτερο album για αρχάριους (8).
Συνεχίζουν δυναμικά παίζοντας τα όλα για όλα, με το "Russian Roulette" (1986). Μια χρονιά που όλα τα μεγαθήρια κυκλοφορούν πολύ δυναμικές δουλειές, μα και πολύ πειραματικές, οι Accept δεν δουλεύουν νέα πράγματα, καθώς το έκαναν στο προηγούμενο Full-length, και προσφέρουν ωμά το δημιούργημά τους. Πήραν το ρίσκο να κυκλοφορήσουν ένα χρόνο μετά από 3 σερί εξαιρετικές κυκλοφορίες, πόνταραν τα πάντα και κέρδισαν με μια εξαιρετική δουλειά. Κομμάτια που σου κολλάνε στο μυαλό, Vocals που είναι τα καλύτερα στις μέχρι τώρα δουλειές τους, όλα αυτά με πολύ καλή παραγωγή. Το Γερμανικό Metal στο zenith του (9).
3 χρόνια πέρασαν, το μεγαλύτερο time gap μέχρι τώρα, και κυκλοφορούν το "Eat the Heat" (1989). Υπάρχει η όρεξη και το συναίσθημα που εκπέμπουν οι Accept, απλά δεν έχει δέσει καλά το μίγμα τους εδώ πέρα. Δυστυχώς δεν μπορεί να ομογενοποιηθεί, διότι λείπει το συστατικό του Udo Dirkschneider. Όπως και να το κάνουμε η χαρακτηριστική φωνή του έχει δεθεί με τις συνθέσεις τους και είναι δύσκολο να απομακρυνθεί. Οι ηγέτες του Γερμανού Heavy Metal, μέσα στην απώλεια που έχουν υποστεί, τείνουν αρκετά προς την αμερικανοποίηση τους, μια κίνηση πολύ πολύ λάθος για τον ήχο τους, οπότε, δυστυχώς, εδώ μιλάμε για μια αδύναμη στιγμή (6).
Κάνουν όλοι την ενδοσκόπηση τους, 4 χρόνια περνούν, ο Udo Dirkschneider επιστρέφει στην μπάντα, τα βάζουν κάτω, και επανέρχονται στα συγκαλά τους κυκλοφορώντας το "Objection Overruled" (1993). Ένα πρότυπο Γερμανικού Heavy Metal, όπως πρέπει να παιχτεί από τους masters του Genre. Κάθε riff είναι εξαιρετικό, ο Wolf Hoffman (Guitars) είναι ο καλύτερος τους είδους του αναμφισβήτητα, το Mix είναι ποιοτικό, όπως και η παραγωγή, και το συνολικό αποτέλεσμα μια επιτυχία. Πρόκειται για το Full-length που εμπεριέχει κάθε παραδοσιακό στοιχείο που πρέπει να μάθει κάποιος που θέλει να πατήσει πόδι στον χώρο (9).
Συνεχίζουμε αυτό το μεταλλικό ταξίδι με το "Death Row" (1994). Τυπικές συνθέσεις, με τα beastly Vocals που αναμένουμε, catchy riffs και ωραίο Bass, που δυστυχώς κάπου χάνεται στην παραγωγή. Μπορεί να μην είναι όλα τα κομμάτια δυνατά, αλλά και αυτά που είναι κάτω του μέσου όρου, έχουν κάτι να προσφέρουν στον ακροατή και γεμίσουν ευχάριστα τον δίσκο. Μου φαίνεται πως η προσαρμογή της επιστροφής του Udo Dirkschneider φαίνεται πιο πολύ σε αυτό το album πάρα στο προηγούμενο. Σίγουρα, όμως, ακούγονται φρέσκοι και με όρεξη να συνεχίσουν να προσφέρουν μουσική (8).
Κάθε φορά που γράφω κάποιο αφιέρωμα τρομάζω με την περίοδο των '90s. Με λούζει κρύος ιδρώτας, γιατί κάθε μπάντα αυτή τη δεκαετία κάνει κάποια βλακεία. Εδώ έχουμε το "Predator" (1996), που δεν είναι κακό, αλλά είναι λίγο μέτριο για μια μπάντα σαν τους Accept που είναι μηχανή δυνατών συνθέσεων. Οι σχέσεις μεταξύ τους δεν είναι όπως ήταν, φαίνεται στο songwriting, και οι fans το βλέπουν. Κάποιος που δεν θέλει να δει την αλήθεια κατάματα, θα πει ότι προσπαθούν να μετακινηθούν σε άλλα μονοπάτια, ή να πειραματιστούν με νέα στοιχεία, αλλά είναι λίγο αγαθή η σκέψη αυτή και αρκετά ρομαντική, ακόμα και για μια μεταλλική καρδιά που χτυπάει πολύ δυνατά (6).
Λοιπόν, η μπάντα πέρασε την κρίση της, ο Udo Dirkschneider αποχωρεί οριστικά, οι fans αποδιοργανωνόμαστε τελείως, καθώς δεν θα θέλαμε να ακούσουμε κάποιο album σαν το προηγούμενο, οπότε, εν μέρη κατανοούμε το τελειωτικό διαζύγιο και αναμένουμε με κομμένη την ανάσα την συνέχεια. 14 χρόνια πέρασαν, το ηθικό έχει πλέον πέσει, μα κυκλοφορεί το "Blood of the Nations" (2010), και κάπου εκεί αναζωογονείς και λες η ελπίδα για μια τέτοια μπάντα δεν πεθαίνει ποτέ. Επανέρχονται πιο ανανεωμένοι από ποτέ, φαίνεται ότι τα έχουν βάλει κάτω και αποφασισμένοι έχουν βρει ξεκάθαρα την νέα πορεία τους, με τον κύριο Mark Tornillo (Vocals) να δίνει φρέσκο αέρα στο σύνολο. Σε γενικές γραμμές είναι ένα εξαίσιο δημιούργημα, με πολύ έντονες στιγμές, σχεδόν συγκινητικές, άξιο για το όνομα τους. Δεν θα το συγκρίνω με παλιότερες δουλειές, είναι κάτι διαφορετικό. Μια νέα εποχή ξεκινά (9).
Η δεύτερη νιότη καλά κρατεί με το "Stalingrad: Brothers in Death" (2012). Εξαιρετικό follow up του προηγούμενου album, με εξαιρετικό songwriting, κάπως πιο σκοτεινές πινελιές, κάτι που με ιντριγκάρει προσωπικά και με κάνει να θέλω ακόμα περισσότερο. Κάθε κομμάτι είναι δυνατό, κολλάει στο μυαλό και εξαιρετικά μελετημένο, ώστε το σύνολο να είναι απόλυτα ταιριαστό. Στιβαρό, παραδοσιακό Heavy Metal, με larger than life σημεία, ιδανικά για να ξελαρυγγιαστείς σε μια συναυλία. Riffs και leads, για μια ακόμα φορά, αλήτικα, μα και γεμάτα εμπειρία παράλληλα. Τιμούν το παρελθόν, τους fans, το όνομά τους και το Genre (9).
Έχουν πάρει φόρα, δεν τους σταματάει τίποτα, κάθε φορά είναι πιο ανανεωμένοι και κυκλοφορούν το "Blind Rage" (2014). Συνθέτουν, χωρίς να είναι κολλημένοι στον παλιό τρόπο, παίζουν το Genre όπως πρέπει εν έτη 2014, ενώ παράλληλα πηγάζει και η εμπειρία τους, χωρίς να σνομπάρουν τη νέα γενιά ανθρώπων και τρόπων δημιουργίας. Ένα ακόμα εξαιρετικό Full-length για τη δισκοθήκη σου που θα το ευχαριστηθείς. Είναι ιδανικό και για νέες ηλικίες που θέλουν να τα ακούν όλα πιο καθαρά και γυαλισμένα, αλλά και για του πιο παλιούς fans που μεγαλώνουν μαζί τους και θέλουν να εξελιχθούν και οι ίδιοι σαν άνθρωποι, παρέα με τη μουσική που μεγάλωσαν και έζησαν ένα σωρό εμπειρίες (9).
Να πω την αμαρτία μου κρατούσα μικρό καλάθι για το "The Rise of Chaos" (2017), και αυτό όχι γιατί μου έδωσαν κάποιο δικαίωμα, ειδικά με τόσες υπέροχες κυκλοφορίες σερί, αλλά γιατί μαθηματικά αποδεδειγμένα μετά από 3 δυνατά albums, συνήθως έρχεται κάποιο πιο αδύναμο. Και όμως, έχουμε ξανά ένα πολύ ενδιαφέρον δημιούργημα, με πολλά highlights, όπως το προηγούμενο και όχι με μια συνεχόμενη ροή, όπως εγώ θεώρησα ότι θα ακούσω σύμφωνα με τον τίτλο του, που μου κάνει πιο φιλοσοφημένος. Για μια ακόμα φορά, λοιπόν, οι Accept μας χάρισαν ένα υπέροχο album, με μοντέρνο ήχο και παραδοσιακό τρόπο σύνθεσης, άξιο να κοσμήσει τη δισκοθήκη οποίου θεωρεί τον εαυτό σου σοβαρό συλλέκτη (8).
Και φτάσαμε στην πολυπόθητη χρόνια που η πανδημία του COVID-19 μας χτύπησε την πόρτα. Είμαστε όλοι κλεισμένοι μέσα και περιμένουμε κυκλοφορίες να μας σώσουν από τα χειρότερα, καθώς η ψυχολογία είναι στα κάτεργα. Το "Too Mean to Die" (2021) κυκλοφορεί, με ένα τίτλο απόλυτα ταιριαστό για την κατάσταση που κυριαρχεί. Ένα γρήγορο δημιούργημα, με ωραίες δυναμικές και στιβαρά μέρη. Έχουμε παρατηρήσει ότι η πανδημία λειτούργησε θετικά για τους μουσικούς και τους έδωσε επιπλέον χρόνο να συνθέσουν και να εμπνευστούν από την δυσκολία αυτή. Οι Accept είναι σκληρά καρύδια και όχι μόνο την αντιμετώπισαν, αλλά κυκλοφόρησαν ακόμα ένα καλό album, που ανυπομονώ να το ακούσω live (7).
Κοινωνικά θέματα, Sex, Rock & roll/Metal, Φαντασία, Πόλεμος. Το Heavy Metal πάντα έβγαζε μια επαναστατική φύση. Τα δερμάτινα, τα σκισμένα denim, το attitude και η άγρια μουσική έχει αντέξει πολλά χρόνια και έχει, τελικά, ξελασπώσει πολλούς νέους από την κατρακύλα. Παρέα με τη μουσική ερωτεύτηκαν, έκαναν έρωτα, χώρισαν, αλήτεψαν, οδήγησαν χωρίς όρια, ξέσπασαν, έκλαψαν, μόνοι και με παρέα, φιλοσόφησαν, ταξίδεψαν σε μέρη υπαρκτά, αλλά και φανταστικά, συνάντησαν μυστήρια τέρατα, πριγκίπισσες και ιππότες, άνοιξαν το μυαλό τους και σώθηκαν από τον βούρκο που λέμε κοινωνία. Οι νέοι μεγάλωσαν και προχώρησαν, οι δυσκολίες όμως έγιναν μεγαλύτερες, ο περίγυρος ακόμα πιο πιεστικός και η ζωή μια τυραννία. Η μουσική, όμως, δεν τους εγκατέλειψε ποτέ, όπως έκαναν φίλοι, σχέσεις, ακόμα και οικογένεια. Η μουσική είναι το αποκούμπι σου, ο ώμος για να κλάψεις και η αγκαλιά για να χαρείς. Μετά την πανδημία και την οικονομική και ενεργειακή κρίση, ήρθε ο πόλεμος στη γειτονική μας χώρα, Ουκρανία, και τα άσχημα νέα όλο και αυξάνονται. Όσες μάχες και να έχει ζήσει αυτός ο πλανήτης, όσα κομμάτια και αν έχουν γραφτεί, επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Το Metal είναι στάση ζωής, είναι μια επανάσταση με αιτία, κουλτούρα και σοβαρή φιλοσοφία. Την παντρεύεται ή όχι. I Accept!
Genre:
Heavy Metal
Full-lengths:
Accept (1979)
I'm a Rebel (1980)
Breaker (1981)
Restless and Wild (1982)
Balls to the Wall (1983)
Metal Heart (1985)
Russian Roulette (1986)
Eat the Heat (1989)
Objection Overruled (1993)
Death Row Full (1994)
Predator (1996)
Blood of the Nations (2010)
Stalingrad: Brothers in Death (2012)
Blind Rage Full-length (2014)
The Rise of Chaos (2017)
Too Mean to Die (2021)
Current lineup:
Wolf Hoffmann (Guitars)
Mark Tornillo (Vocals)
Christopher Williams (Drums)
Uwe Lulis (Guitars)
Martin Motnik (Bass)
Philip Shouse (Guitars)
Η Eventation θα μας παρουσιάσει αγνό και αλήτικο Heavy Metal, από τους ηγέτες του Genre. Η επανάσταση έχει soundtrack!
Comments
Post a Comment