Iron Maiden: Hallowed Be Thy Name

Όλη η ζωή είναι μια πτώση. Μια ατέρμονη προσπάθεια να συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στο σκοτάδι. Το μόνο πραγματικό φως είναι οι εμπειρίες που βιώνουμε και αναπνέουμε από την ευχαρίστηση που μας προσφέρουν. Μία είναι η μπάντα που μας τροφοδοτεί με τον αέρα που ζητάμε μετά την πανδημία."Take my hand, I'll lead you to the promised land", λένε, και απλώνoυμε και τα δύο μας χέρια στους θεϊκής προέλευσης ηγέτες του NWOBHM/Heavy Metal, Iron Maiden! Η λύτρωση θα επέλθει στο Ο.Α.Κ.Α., το Σάββατο 16/07/22. Be quick or be dead!

Νιώθω τόσο όμορφα για τον μαραθώνιο που θα επακολουθήσει παρακάτω. Ακούμε όλα τα αριστουργήματα από την αρχή, κρίνουμε με μεγαλύτερη εμπειρία, θυμόμαστε όμορφες, άσχημες, αστείες και παράξενες καταστάσεις, και πάμε να περάσουμε πολύ όμορφα μέσα από τα Full-lengths τους:

Το θρυλικό ντεμπούτο, "Iron Maiden" (1980) έθεσε τα στιβαρά θεμέλια, όχι μόνο για την ίδια την μπάντα, αλλά για όλο το Metal. Δεν υπάρχουν υπερβολές, μιλάμε καθαρά με γεγονότα. Οι συνθέσεις έχουν έναν μοναδικό ήχο, χαρακτηριστικά σημεία που αμέσως έγιναν trademark και οι στίχοι ακόμη, αν και εξιστορούν απλά πράγματα για αρχή, είναι μελετημένοι. Βουτάνε στα βαθιά, τολμούν instrumental κομμάτι που παίρνει κεφάλια και δημιουργούν μια σχολή. Οι Guitars έχουν αυτόν τον ιδανικό ήχο του NWOBHM, παρέα με τους ρυθμούς των Drums, το Bass αναβαθμίζεται σαν όργανο με την, για πάντα, μοναδική πρίμα χροιά του, ενώ o Paul Di'Anno(Paul Di'Anno - Vocals) είναι ο ιδανικός punk για να μας πει ιστορίες για 16χρονες που θέλουν να φύγουν μακριά από το σπίτι τους. Masterpiece (9).

Ακόμα είμαι μουδιασμένη και κωλύομαι στην περιγραφή των διαμαντιών τους. Συνεχίζουμε, λοιπόν, με το "Killers" (1981). Εδώ έχουμε την προσθήκη του Adrian Smith (Guitars) που αναβαθμίζει, με πιο τεχνικά κομμάτια, την αλητεία τους, ενώ με τη δεύτερη εμφάνιση της mascot τους, Eddie, στο Cover art, πλέον εδραιώνει την παρουσία της και γίνεται μέλος της μπάντας. Όλα τα κομμάτια είναι ένα και ένα, με δυνατές Guitars, intros και όλο το songwriting μοναδικό. Σκέφτομαι λέξεις για να μπορέσω να περιγράψω την αίσθηση που εκπέμπουν τα πρώτα τους Full-lengths και ειλικρινά πιέζομαι. Κάθε metalhead το απολαμβάνει, κάθε fan το έχει στη δισκοθήκη του (9).

Λοιπόν, έχουμε και λέμε, "The Number of the Beast" (1982). Εδώ ο Paul Di'Anno αλητεύει λίγο παραπάνω, ενώ η μπάντα θέλει να κατακτήσει τον κόσμο και δεν την σταματάει τίποτα. Αναγκάζεται να τον διώξει και να δημιουργήσει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της μπάντας, αλλά και της μουσικής γενικότερα. Η πιο ενεργητική και δυναμική φωνή στον κόσμο ονόματι, Bruce Dickinson (Vocals) αναλαμβάνει να μας τρελάνει. Ακόμα πιο εξελιγμένη μουσική, νέα στοιχεία που αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο τα λαμπρά μυαλά που απαρτίζουν τους Iron Maiden, και η επιτομή του Metal εγένετο. Το πώς συνδυάζουν εξαιρετικά μελωδικά σημεία με στιβαρό Heavy Metal είναι κάτι που συμβαίνει μόνο από δαύτους. Αγνό διαμάντι (9).

Όλα ξεκίνησαν την εποχή που περπάτησαν οι δεινόσαυροι στον πλανήτη, όταν η Γη ήταν ένας βάλτος, οι σπηλιές ήταν τα σπίτια των ανθρώπων και η ανακάλυψη της φωτιάς μπόρεσε να τους αναβαθμίσει. Η ζωή είναι ένας τροχός της εξέλιξης, μέχρι η ανάπτυξη να μας κάνει στρατιώτες που θα πολεμήσουμε είτε για την κατάκτηση νέας γης, είτε για να κρατήσουμε αυτά που με κόπο έχουμε χτίσει. Οι Iron Maiden μας κάνουν λοβοτομή με το "Piece of Mind" (1983) με ακόμα πιο μεγάλα σε έκταση κομμάτια για να εκφράσουν όλα τα παραπάνω. Εξελίσσονται πιο γρήγορα από το ανθρώπινο είδος, φιλοσοφούν σαν ένας άλλος K.G. Chesterton, και οι πρίγκιπες του παράδοξου δημιουργούν ένα album-αποκάλυψη (9).

Εναέριες μάχες, ένα Doomsday Clock που μετράει αντίστροφα, η αγωνία ενός σκλάβου του θανάτου, αλλά και η επική μελοποίηση ποιήματος του Samuel Taylor Coleridge που διηγείται τις περιπέτειες ενός ναύτη και τις εμπειρίες που αποκόμισε από τη θάλασσα, είναι κάποιες από τις ιδέες του ανατριχιαστικού "Powerslave" (1984). Άλλο ένα εξαίσιο δημιούργημα που προέρχεται από τη μόρφωση που διακατέχουν οι συνθέτες. Δεν εφησυχάζουν το πνεύμα τους μόνο από τις απίστευτες μουσικές γνώσεις, αλλά ψάχνουν να βρουν οτιδήποτε μπορέσουν να αντλήσουν έμπνευση, σκαλίζοντας την ιστορία της ανθρωπότητας. Γι'αυτό θα πεθάνουν όπως έζησαν, και θα δοξάζονται όσο η Γη γυρίζει (9). 

Το "Somewhere in Time"(1986) είναι addiction. Είναι ολόκληρη κουλτούρα από μόνο του. Η αισθητική του είναι από άλλο πλανήτη κυριολεκτικά και η σκοτεινιά του θέλει πολλές ακροάσεις για να αφομοιωθεί. Τα περισσότερα κομμάτια είναι ύμνοι, κάθε riff καθηλώνει και θα ταξιδεύει ανάμεσα στα άστρα για πάντα, το Bass θα καλπάζει παρέα με τα αριστουργηματικά Drums μέσα σε μαύρες τρύπες, ενώ τα Vocals θα ηχούν σε μακρινούς γαλαξίες αιώνια. Εάν με κάποιο τρόπο πρέπει να επικοινωνήσουμε με κάποιο ανώτερο ον, να μεταβιβάσουμε την ιστορία του πλανήτη, τον σημαντικό κόσμο που περπάτησαν προσωπικότητες όπως ο Alexander the Great (356-323 B.C.), πρέπει να γίνει μόνο μέσω αυτής της μπάντας. Είναι ό,τι πιο έξυπνο έχουμε να παρουσιάσουμε σαν ανθρωπότητα. Το λαμπρό συνθετικό και αισθητικό κομμάτι είναι η αιτία για να ξεκινήσουν τα φαντασμαγορικά lives, με όλη την Bladerunner essence που καθηλώνει τους fans. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Ένα album πέρα από κάθε επιστημονική φαντασία (9). 

Κάποτε, τις ωραίες εποχές που οι fans μιλάγαμε και ξεκοκαλίζαμε το οποίο album έπεφτε στα χέρια μας, παίζαμε ένα παιχνίδι: Λέγαμε, εσύ ποιο album Iron Maiden είσαι; με βάση την ημερομηνία γέννησης. Εγώ ήμουν το "Seventh Son of a Seventh Son" (1988) και πάντα το περηφανευόμουν. Είναι το Full-length-εξέλιξη. Είναι τα πρώτα progressive στίγματα, τα Keyboards που γεμίζουν το background και γενικά ένας αέρας ανανέωσης σε μια μπάντα που δεν την χρειάζεται, αλλά από τη στιγμή που δεν έχει ταβάνι η έμπνευση τους, απλά θα φτάσουν πέρα από κάθε γαλαξία. Ένα πόνημα επηρεασμένο από τη νουβέλα "Seventh Son" του Orson Scott Card, εκλεπτυσμένο, με ξεκάθαρα μηνύματα, όπως η απληστία που διακατέχει το ανθρώπινο είδος (9).

Επιστρέφουν 2 χρόνια μετά, με το αμφιλεγόμενο "No Prayer for the Dying" (1990). Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί να διχάσει η συγκεκριμένη κυκλοφορία. Προσωπικά αδιαφορώ για την όποια γνώμη, απλά τη καταγράφω. Η αποχώρηση του Adrian Smith (Guitars) και η προσθήκη του Janick Gers (Guitars) φέρνει ένα album, όχι τόσο επικό, αλλά πιο raw, με πιο μινιμαλιστικά κομμάτια και λιγότερο επικά riffs, κάτι που οδηγεί στα μονοπάτια των πρώτων Full-lengths. Αυτό δεν είναι πισωγύρισμα, αλλά νοσταλγία. Είναι τόσο στιβαρό και με φοβερές συνθέσεις, που αν κυκλοφορούσε μετά το "The Number of the Beast" (1982) δεν θα τόλμαγε κάνεις να μιλήσει για το διαμαντάκι αυτό, αλλά βλέπεις...'90s... (7).

Συνεχίζουμε ακάθεκτοι με την όμορφη συνέχεια του προκατόχου του, το "Fear of the Dark" (1992). Αυτό το album έχει μια μικρή κατάρα. Όλοι γνωρίζουν και υμνούν το ομότιτλο κομμάτι και πολλοί δεν έχουν προσέξει τις πολλές εξαίσιες συνθέσεις που έχει εκεί μέσα στα σκοτάδια. Κοινωνικά μηνύματα για τα σκουπίδια που διοικούν τις ζωές μας και μας έχουν κάνει να είμαστε σε συνεχή κίνηση, γιατί αλλιώς θα πεθάνουμε, χάνοντας έτσι γρήγορα την παιδική μας αθωότητα και ζώντας μέσα στον φόβο, όχι μόνο του σκοταδιού. Ακόμα και για χαμένες αγάπες μιλούν, μια πινελιά πιο ερωτική, με την απογοήτευση φυσικά που επιφέρει αυτό το συναίσθημα (7).

Και φτάσαμε στην πιο σκοτεινή περίοδο της μπάντας, από κάθε άποψη. Έχουμε την αποχώρηση του Bruce Dickinson και την έλευση του Blaze Bayley (Blaze Bayley - Vocals). Οι fans μουδιασμένοι από την απώλεια αυτή δεν ξέρουν τι να περιμένουν πλέον, ειδικά από έναν τραγουδιστή που δεν είναι υψίφωνος και με την τεράστια έκταση του air raid siren. Άνοιξαν μια νέα πόρτα σε πιο σκοτεινά μονοπάτια με τον πολυαγαπημένο, ταλαντούχο και υπέροχο καλλιτέχνη. Ένα δημιούργημα που έβγαλε από όλους έναν άλλο εαυτό που κρυβόταν στα σκοτάδια. Ένα πολύπλοκο album, όχι ακριβώς progressive, με όμορφα, ζοφερά ακουστικά μέρη, και έναν Blaze που δίνει το 200% της ψυχής του και των ικανοτήτων του σε μια δουλειά που μόνο εκείνος θα μπορούσε να κάνει. Είναι τόσο έξυπνοι και ταλαντούχοι που κέντησαν πάνω στην φωνή του. Ουδέν κακό αμιγές καλού λένε και στη προκειμένη, εξαιρετικά καλού (7).

Άλλη μια πολύ όμορφη δημιουργία, στα ίδια δεδομένα της προηγούμενης, το "Virtual XI" (1998) καταφθάνει. Λιγότερο σκοτεινό, αλλά έντονα ενδοσκοπικό. Για κάποιο λόγο έχω ακούσει από πολύ κόσμο ότι με το συγκεκριμένο δημιούργημα ήρθαν σε πρώτη επαφή με την μπάντα. Μυστήρια ελκυστικό και πιο επικό από τον προκάτοχό του. Μια κυκλοφορία που έχει ωριμάσει πολύ όμορφα και πλέον βγάζει τη νοσταλγία που πρέπει να κάνει ένα album 14 ετών και μάλιστα μετά από μια σειρά αριστουργημάτων, και από την ίδια την μπάντα, αλλά και από τον Blaze σαν solo καλλιτέχνη. Αυτά τα bombastic choirs δύσκολα ξαναγράφονται... Πραγματικά πολύ underrated (7).

Μετά από αυτό το πολύ όμορφο διάλειμμα, όπου όλοι οι μουσικοί μέσα από την σύνθεση διέσχισαν ένα ενδοσκοπικό μονοπάτι, ήρθε το millennium. Δεν καταστράφηκε ο κόσμος, δεν έχουμε ιπτάμενα αυτοκίνητα, ούτε καν γίναμε πιο έξυπνοι. Οι Iron Maiden όμως έκαναν την πιο έξυπνη κίνηση που μπορούσαν για να υποδεχτούν την νέα χιλιετία. Επιστρέφει ο Bruce Dickinson και φέρνει παρέα του και τον λατρεμένο Adrian Smith! Checkmate. Ο Janick Gers δεν αποχωρεί, και κυκλοφορούν το "Brave New World" (2000) με 3 κιθαρίστες! Καινοτόμοι, αφήνουν τους απανταχού fans με το στόμα ανοιχτό. Το αποτέλεσμα; Ένα αριστούργημα επηρεασμένο από την δυστοπική νουβέλα του 1932 από τον Aldous Huxley's. Δεν θα ξεχάσω όταν ο θείος μου μου έφερε το Single του "Out of the Silent Planet" (2000) και έπαιζε στο στερεοφωνικό μου. Πρόκειται για το δημιούργημα που θα προσεγγίσει κάποιος που δεν συμπαθεί τον progressive ήχο που διατηρούν. Πολύ έντονα συναισθηματικό, με τον Dickinson σε υπέροχη περίοδο, αν κρίνεις και τη solo καριέρα του, και γενικά  συνθετικά υπάρχει μια εξαίσια εναρμόνιση ανάμεσα στις 3 κιθάρες, με υπέροχα ατμοσφαιρικά σημεία που ανατριχιάζουν και δημιουργούν ένα μαγικό αποτέλεσμα. Ακόμα αναρωτιέμαι αν ήταν πραγματικό, αν όντως συνέβη, και τότε ανοίγω αυτό το όμορφο μπλε CD που υπάρχει στη δισκοθήκη μου (8).

Πόσο ωραία εποχή ήταν όταν, ναι μεν υπήρχε το internet, αλλά δεν στα έδινε όλα τόσο στο πιάτο. Θυμάμαι να αποκαλύπτουν σιγά-σιγά το εξώφυλλο, μια με μόνο τον Eddie, μια με τα μισά μοντέλα διάσπαρτα και να δημιουργείται μια σύγχυση για το αν αυτό είναι αληθινό ή όχι. Μέχρι τη μέρα που πήγα να το αγοράσω με έτρωγε η αγωνία. Όταν άκουσα το "Paschendale", 
πλέον κατάλαβα ότι εγώ έχω αρχίσει και μεγαλώνω, άσχετα αν πήγαινα ακόμα σχολείο, ενώ οι Iron Maiden απλά ωριμάζουν. Υπάρχει μια απίστευτη αλλαγή στο songwriting, καθώς οι Adrian Smith και Janick Gers αποφασίζουν να γράψουν περισσότερα πράγματα εδώ, ενώ ο Nicko Mcbrain δημιουργεί και ο ίδιος ένα διαμαντάκι. Μπορεί το "Eyes Wide Shu" (1999) να μην ήταν η καλύτερη στιγμή του Stanley Kubrick, η έμπνευση όμως που έλαβαν από την αισθητική της δείχνει πόσο έξυπνα και με γούστο φιλτράρουν τις επιρροές τους και δημιουργούν ένα πιο artistic αποτέλεσμα (8).

"A Matter of Life and Death" (2006), και ο ευσεβής πόθος πολλών fans πραγματοποιήθηκε. Δημιουργείται ένα  καθαρόαιμο επικό album, με θρησκευτικά, αποκρυφιστικά, πολεμικά και κάποια ανθρωπιστικά ιδανικά πίσω από τις πράξεις των ανθρώπων, διότι των εθνών ξέρουμε όλοι ότι απλά θέλουν να μας κάνουν πιόνια και να κυριαρχήσουν μέχρι και στις σκέψεις μας. Με κυρίως μεγάλα χρονικά κομμάτια, που όμως έχουν τόσο όμορφη ροή, σκέτη απόλαυση. Ο Bruce Dickinson δίνει το performance της ζωής του, ενώ οι συνθέσεις έχουν βγει απευθείας από τα έγκατα της ψυχής τους. Είναι το ιδανικό album της νέας γενιάς, με την πολυπλοκότητα που διατηρούν στις δουλειές τους και την εμπειρία που κουβαλάνε. Ο Benjamin Breeg ζωγράφιζε disturbing πίνακες βγαλμένους από τους εφιάλτες του. Οι Iron Maiden μελοποιούν τα όνειρα μας (8).

Το "The Final Frontier" (2010) είναι album κατευθείαν από το διάστημα. Ο Eddie έβαλε τη στολή του, ταξίδεψε στα άστρα και έφερε καλούδια. Υπάρχει η σπίθα των προηγουμένων πανέμορφων κυκλοφοριών, χωρίς το τόσο επικό στοιχείο του προκατόχου του. Αν και ξεκινάει μυστήρια και ζοφερά, όπως είναι και το διάστημα, πρόκειται για λιγότερο σκοτεινό δίσκο, λιγότερο πολύπλοκο και με πολύ ωραία ροή. Ιδανικό starter για κάποιον νέο ηλικιακά που ψάχνει να βρει με τι θα ξεκινήσει. Είναι το πιο περίεργο και ιδιαίτερο album, πάντα όμως με την σφραγίδα των βετεράνων. Η μπάντα συνεχίζει να αναβαθμίζεται και να ανανεώνεται ακόμα και σήμερα μουσικά, αλλά και στιχουργικά που είναι από τα πιο δυνατά σημεία τους. Έχουν βρει το δικό τους El Dorado με έμπνευση και το κρατάνε σαν φυλαχτό, όπως σφικτά κρατιέται το ζευγάρι στο when the wild wind blows για να είναι για πάντα μαζί. Η πιο συγκινητική στιγμή σε όλη την καριέρα τους (7).

Όσο πλησιάζουμε στο σήμερα, διακρίνω ότι ο κόσμος βγάζει χολή σε αριστουργήματα, όχι μόνο γιατί είναι κομπλεξικός, αλλά γιατί δεν μπαίνει στη διαδικασία να ακούσει νέες δουλειές και απλά υποθέτει. Εδώ έχουμε ένα spark από την παλιά αισθητική τους μουσικά, με ποικίλα κομμάτια υψηλής ποιότητας. Φυσικά η ψυχή του album δεν μπορεί να μην είναι o Bruce Dickinson, που επιστρέφει μετά τη μάχη του με τον καρκίνο στον οισοφάγο και το ίδιο εύρος στη φωνή, με επιπλέον πάθος. Έχουμε επικά σημεία, έχουμε πολεμικά κομμάτια, όντας ιστορικός ο Bruce δεν μπορεί να αντισταθεί στη θεματολογία φυσικά, αλλά έχουμε και ένα κοινωνικό θέμα αρκετά ευαίσθητο, την κατάθλιψη του Robin Williams που τον νίκησε και η αυτοκτονία ήταν η μόνη ελευθερία του. Ένας κωμικός που έκανε τους άλλους να γελούν, ενώ ο ίδιος σάπιζε μέσα του. Είναι, ευλογία που εν έτει 2015 ακούμε ακόμα εξαίσια albums από τους Iron Maiden (8).

Το έτος είναι 2021, ζούμε σε μια δυστοπική Γη, κάτω από την μάστιγα της πανδημίας του COVID-19, ο κόσμος είναι κλεισμένος στα σπίτια του, οι κυβερνήσεις θέτουν σε καραντίνα τα κράτη, ο αριθμός των θανάτων έχει ξεφύγει, κυκλοφορεί ένα πειραματικό εμβόλιο που επιβάλουν να κάνουμε, ο κόσμος διχάζεται και η μόνη επικοινωνία είναι μέσω του διαδικτύου, όπου ο καθένας βγάζει όλα του τα κόμπλεξ, την κακία του και όποιος μιλάει για αλληλεγγύη και αγάπη είναι ψεύτης ολκής απλά για να μαζέψει κάνα like. Όχι, δεν είναι άλλο ένα φανταστικό concept των Iron Maiden, αλλά η πραγματικότητα που έχει γίνει καθημερινότητα. Σε αυτόν τον κόσμο κυκλοφορούν το "Senjutsu" (2021), μας πετούν μερικά στοιχεία από δω και από κει στο internet, μας αναστατώνουν, ψάχνουμε να δούμε περί τίνος πρόκειται, για να ακούσουμε το πιο επίκαιρο "The Writing on the Wall". Ένα κομμάτι κομμένο και ραμμένο για την εποχή, πάντα όμως με την ιστορική πινελιά που τους χαρακτηρίζει. Είναι πραγματικά η καλύτερη κυκλοφορία της μοντέρνας εποχής, με κομμάτια που εστιάζουν στο δράμα με ποικίλους τρόπους. Ένα δημιούργημα φόρος τιμής σε όλη τη μέχρι τώρα ιστορία, όχι μόνο τη δική τους, αλλά της μουσικής γενικότερα. Όσο τους ακούς, άλλο τόσο ξέρεις ότι θα επιστρέψουν ξανά και ξανά (8).

Ο Eddie είναι αθάνατος, είναι ταξιδιώτης στον χρόνο που μαζεύει πληροφορίες οι οποίες επεξεργάζονται, μελοποιούνται για να μπορέσουμε να μεταβάλουμε αγνή γνώση, αλλά και τα ανώτερα όντα που τον επιβλέπουν. Η villainous mascot των Iron Maiden πρόκειται για έναν στρατιώτη, που ανάλογα με την περίοδο που βρίσκεται χωροχρονικά, εμφανίζεται με το απαραίτητο outfit και concept. Η πρώτη του εμφάνιση είναι στο Single, Running Free (1980), όπου βλέπουμε μόνο το χέρι του, όντας διακριτικός αρχικά, για να υπάρχει μια αύρα μυστηρίου, όλα αυτά σχεδιασμένα από τον Derek Riggs. Αφού επηρεάστηκε άμεσα από το ανθρώπινο είδος, θέλησε να αποκαλυφθεί και να λάμψει το σαπισμένο κορμί του απροκάλυπτα στο "Iron Maiden" (1980) ποζάροντας περήφανος, για να προχωρήσει ακόμα με πιο προκλητικό τρόπο στο "Sanctuary" (1980) πάνω από το πτώμα της Βρετανής Prime Minister, Margaret Thatcher, κρατώντας το μαχαίρι που της πήρε τη ζωή. Στο "Women In Uniform" (1980), περνάει τον χρόνο του με δύο γυναικείες παρουσίες, ενώ η Margaret Thatcher, καραδοκεί στο στενό για να εκδικηθεί, ντυμένη in uniform. Στο "Killlers" (1981) ο Eddie κρατάει ένα ματωμένο τσεκούρι με το θύμα του, που βλέπουμε μόνο τα χέρια του, να τον παρακαλεί. Είναι αδίστακτος και αιμοδιψής, μα στο ταξίδι του στον κόσμο του "Twilight Zone" (1981) δείχνει μια πιο ευαίσθητη πλευρά του, όταν στοιχειώνει την αγαπημένη του και προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί της από το "Purgatory" (1981), αλλά τελικά εκεί θα συναντήσει την σατανική του πλευρά, και ένα νέο κεφάλαιο ξεκινά, παίρνοντας αρχικά το κεφάλι του Paul Di'Anno, στο "Maiden Japan" (1981). Τα πάει τόσο καλά εκεί κάτω, που στο "The Number of the Beast" (1982) έχει κάνει μαριονέτα τον ίδιο τον Σατανά, ενώ στο "Run To The Hills" (1982) υπάρχει η διαμάχη ανάμεσα στον άρχοντα του σκότους και τον Eddie για την κυριαρχία του κάτω κόσμου, ώσπου στο Single, "The Number of the Beast" (1982), βλέπουμε ξεκάθαρα τη νίκη του ταξιδιώτη μας, plus ένα καπρίτσιο ενός αμιγoύς villain, που καίει τα φτερά του Ίκαρου στο "Flight of Icarus" (1983). Στο "Piece of Mind" (1983), αλλάζει και εμφανίζεται ως ένας λοβοτομημένος ασθενής, δεμένος με αλυσίδες... Πώς αλλάζουν οι καιροί... Εδώ ξεκινάει τα περίεργα χωροχρονικά ταξίδια ξεκινώντας με την πιο iconic μορφή του ως Βρετανός στρατιώτης, ενώ στο "2 Minutes to Midnight" (1984) κάθεται προκλητικά απέναντι μας, καθώς από πίσω του βλέπουμε το αποτέλεσμα μιας ατομικής βόμβας. Ταξιδεύει σε αρχαία χρόνια, γίνεται πέτρινος Pharoah, για να επιστρέψει ξανά σαν Raf pilot έναντι στους Γερμανούς το 1940, στο "Aces High" (1984). Κατά τη τεράστια περιοδεία των Iron Maiden, "Live after Death" (1985), βλέπουμε τον Eddie να σηκώνεται από τον τάφο του με την αρχική του αμφίεση, λοβοτομημένος ωστόσο. Αυτά συμβαίνουν στα χωροχρονικά ταξίδια... Πάμε θέατρο με το "Run to the Hills/Phantom of the Opera" (1985) όπου εδώ παίζει organ στους λόφους βγάζοντας τη μάσκα του, για να πεταχτούμε στο μέλλον με το "Wasted Years" (1986) και την cyborg version του, που τη βλέπουμε και σε όλο της το μεγαλείο στο "Somewhere in Time" (1986) και μία απόλυτα nerdy στο "Stranger in a Strange Land" (1986), με τον ίδιο, να βγήκε από το Blade Runner, παρέα με τέρατα από το Star Wars και ένα σκασμό references σε παλιότερα ταξίδια του. Φεύγουμε σε ένα πιο surreal ταξίδι με το "Can I Play With Madness" (1988) και καταλήγουμε στο "Seventh Son of a Seventh Son" (1988) που μόνο οι Rene Magritte and Salvador Dali Θα μπορούσαν να το κατανοήσουν σε βάθος σαν εικόνα. Ο σουρεαλισμός πάει ένα βήμα παραπάνω με το κεφάλι του Eddie να βγάζει ένα σύννεφο καπνού και ένα συμβόλαιο με τον διάολο που δείχνει "The Evil that Men Do" (1988), ενώ όλα αυτά τα περίεργα τελευταία κεφάλια του δημιουργούν ακόμα ένα που συμβολίζει το παρελθόν το παρόν και το μέλλον στο "The Clairvoyant" (1988). "Maiden England" (1989), για μια τυπική βόλτα με τη μηχανή, "Holy Smoke'' (1990) για τη μανία της τηλεόρασης που έχει κάνει τα μυαλά λαπά, και "No Prayer for the Dying" (1990) για την επαναφορά του αρχικού Eddie, μετά το ταξίδι στο μέλλον και στην παράνοια. "Bring Your Daughter… to the Slaughter" (1990) με την Jessica Rabbit για παρέα του, για να τελέσει χρέη grim reaper έπειτα, ενώ γίνεται πιο επίκαιρος στο "Be Quick or Be Dead" (1992) και δεν αφήνει ατιμώρητο τον Robert Maxwell για το μέγα τραπεζικό σκάνδαλο. Στο "Fear of the Dark" (1992) παραμονεύει μέσα στο σκοτάδι καθώς παρακολουθεί μέσα από την κουφάλα ενός δέντρου, ανανεωμένος, μιας και τα '90s είναι εδώ. "A Real Live One" (1993), "Fear of the Dark (live)" (1993), "A Real Dead One" (1993), σε όλα έτοιμος να βγει στο σανίδι ο Eddie, εκτός από το "Hallowed Be Thy Name (live)" (1993) στο οποίο καρφώνει τον Bruce Dickinson για την προδοσία του, ενώ παραμένει πάντα εμβληματικό το "Live at Donington" (1993), όπως και ο ίδιος. Ο Hugh Syme μας φέρνει στο cover art έναν διαφορετικό Eddie σε ένα devise βασανισμού, με πιο ρεαλιστική πινελιά, και όσοι δεν το πρόσεξαν καλά στο "Man on the Edge"(1995) έχουμε μια πιο κοντινή λήψη του βασανισμένου κεφαλιού. Στο "Lord of the Flies" (1996) εμφανίζεται σαν ένας πολιορκημένος μονάρχης καθήμενος απλά σε μια παρόμοια μηχανή με πριν, ενώ στο "Virus" (1996) έχουμε δύο version του, μια ψηφιακή και μια ρεαλιστική με το κεφάλι του Eddie να μπουκάρει στα υπολογιστικά συστήματα, ενώ στο "The Angel and the Gambler" (1998) εισχωρεί στον αμερικανικών τον πατριωτισμό ως uncle Sam, αλλά και ως gambler. "Futureal" (1998) και πάμε πάλι στο μέλλον με την cyborg μορφή του, καθώς και μια φουτουριστική εκδοχή του "Powerslave" (1984), ενώ στο "Virtual XI" (1998) τον βλέπουμε, σχεδιασμένο από τον Melvyn Grant βγαλμένο απευθείας από την κόλαση να πιάνει ένα παιδί με ένα virtual reality headset για να καταλήξει να γίνει video game ο ίδιος, με όνομα "Ed Hunter" (1999). Millenium και δεν γίνεται να λείπει από μια τέτοια περίοδο του ανθρώπου. "Brave New World" (2000), και παρατηρεί σαν ένα σύννεφο καπνού ένα space-age, Λονδίνο, πετάγεται μέχρι το Ηorror Μovie, "The Wicker Man" (2000), και επιστρέφει σαν σύννεφο και με την αρχική του μορφή, στο "Out of the Silent Planet" (2000). Ο "Edward The Great" (2002) κάθεται στον θρόνο του, επιστρέφει ως grim reaper στο "Dance of Death" (2003), γίνεται ξανά video game με το "Wildest Dreams" (2003), παίζοντας μαζί με την μπάντα, ξαναβρίσκει τον σατανικό του εαυτό στο "Rainmaker" (2003) και σαν νεκροθάφτης κατευθείαν από από την κόλαση εμφανίζεται στο "Death on the Road" (2005), ψάχνοντας θύματα, ενώ σκάβοντας στο "The Reincarnation of Benjamin Breeg" (2006). Μαζεύει την στρατιωτική του εμπειρία και επιστρέφει στο "A Matter of Life and Death" (2006), ενώ στο "Different World" (2006) σαν άλλος Άτλας κρατάει τη Γη στα χέρια του. Κάνει μια βουτιά στο παρελθόν με το "Somewhere Back in Time" (2008), γίνεται comic ψάχνοντας τη μαγική πόλη, "El Dorado" (2010) και επιτέλους σαν Alien εμφανίζεται στο διάστημα, τόσο όμορφα σχεδιασμένος, που και σε comic ξανά που βγήκε στο "Satellite 15... The Final Frontier" (2010) ήταν υπέροχος. Στο "From Fear to Eternity" (2011) έχουμε ένα συνονθύλευμα από "Dance of Death" (2003), "Matter Of Life and Death" (2006) και "The Wicker Man" (2000), αλλά από τα πολύ αγαπημένα μου θέματα είναι το "En Vivo!" (2012), με ένα τεράστιο alien beast Eddie. Από το διάστημα φεύγουμε, για να μεταφερθούμε ακόμα πιο πίσω με τον Mayan ταξιδιώτη μας στο "Book of Souls" (2015). Στο "The Legacy of the Beast" (2018) έχουμε τον διάβολο σε βιτρό, ενώ στο "Nights Of The Dead, Legacy Of The Beast: Live In Mexico City" (2020) γιορτάζει την Day of the Dead. Στο πιο πρόσφατο του ταξίδι, λοιπόν, γίνεται Samurai με το "Senjutsu" (2021), έτοιμος μας ταξιδεύει σε νέα μονοπάτια και φιλοσοφίες. Η πανδημία δεν τον επηρέασε φυσικά, αφού προφανώς έχει παρακολουθήσει πολλές προηγούμενες ο ταξιδευτής μας. Από την κόλαση και το διάστημα, μέχρι τους Mayans και τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, θα ταξιδεύει μέχρι να βρει το νόημα όλων.

 
Ιστορία, Λογοτεχνία, Πόλεμος, Μυθολογία, Κοινωνία, Πόλεμος. Οι Iron Maiden είναι μια ανώτερη μορφή γήινης ζωής που παρακολουθεί τα δρώμενα για να τα μεταφέρουν στους υφιστάμενους εξωγήινους πολιτισμούς, ώστε να γνωρίζουν τι εξέλιξη έχουμε και που οδεύουμε σαν είδος. Όλη η ιστορία του πλανήτη, διηγούμενη από τους masters, από πληροφορίες που τους έχει μεταφέρει ο ταξιδιώτης Eddie the Great. Ποιητικά έργα, νουβέλες, Movies, ζωγραφική και ό,τι Τέχνη έχει στολίσει την ύπαρξή μας την έχουν μελετήσει και μελοποιήσει στην προσπάθεια σωτηρίας του πλανήτη, για να αποδείξουν ότι μπορεί να είμαστε κατώτεροι νοητικά και κοινωνικά σκουπίδια, αλλά έχουμε έναν τόνο συναισθήματα που εκφράζουμε, προβληματισμούς, και μία μυστήρια ευφυία, κοινώς πονηριά, άξια μελέτης, η οποία λειτουργεί σαν δικλείδα ασφάλειας για τις πράξεις μας. Κάποιοι το έχουν ονομάσει θρησκεία, και "φοβούμενοι αυτό" δικαιολογούν τις αποτρόπαιες πράξεις τους. Κάποτε ήταν άλλοι Θεοί, εμπνεόμενοι από τη φύση γύρω μας, όπου πλέον τους μελετάμε στα πλαίσια της μυθοπλασίας και της μυθολογίας, τώρα είναι απλά ο Θεός που επιβάλει να κάνουμε τερατώδη πράγματα στο όνομα του... Έτσι, λοιπόν, οι observers, Iron Maiden τραγουδούν για τα επιτεύγματά μας, μπας και μάθουμε κάτι, ώστε να μην επαναληφθεί για ακόμα μία φορά η ιστορία και κάνουμε ξανά τους ίδιους κύκλους που κάποια στιγμή θα φέρουν το απόλυτο τέλος.

   

Genre:
Heavy Metal, NWOBHM

Full-lengths:
Iron Maiden (1980) 
Killers (1981) 
The Number of the Beast (1982) 
Piece of Mind (1983) 
Powerslave (1984) 
Somewhere in Time (1986) 
Seventh Son of a Seventh Son (1988) 
No Prayer for the Dying (1990) 

Fear of the Dark (1992) 
The X Factor (1995) 
Virtual XI (1998) 
Brave New World (2000) 
Dance of Death (2003) 
A Matter of Life and Death (2006) 
The Final Frontier (2010) 
The Book of Souls (2015) 
Senjutsu (2021)

Current lineup: 
Steve Harris (Bass, Keyboards)
Dave Murray (Guitars)
Adrian Smith (Guitars)
Bruce Dickinson (Vocals)
Nicko McBrain (Drums) 
Janick Gers (Guitars)

Αυτό το αφιέρωμα, προσωπικά λειτούργησε θεραπευτικά, μέσα στη σκοτεινιά των ημερών. Το ίδιο θα συμβεί και κατά τη διάρκεια της εμφάνισης τους στο τεράστιο stage. Η High Priority θα μας χορηγήσει το πιο αξιόπιστο φάρμακο.