Ειλικρινά, δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το τι μέλλει γενέσθαι. Μετά τα όσα βιώσαμε συλλογικά (και ατομικά) τον τελευταίο αρκετό καιρό, θεωρώ πως η καλύτερη πρακτική είναι να ζούμε την εκάστοτε μέρα επικεντρωμένοι σε αυτήν και μόνο, και βλέπουμε για το μετά. Όσο, λοιπόν, περνάει ο καιρός και αυξάνεται η θερμοκρασία, άλλο τόσο ανεβαίνει και η αδρεναλίνη. Το φετινό Summer of Metal™ συνεχίζεται εκρηκτικά, και, ειδικότερα, σε ό,τι αφορά τη συγκεκριμένη μέρα, απολύτως μεταλλικά και άκρως απόκοσμα. Έτσι, την Παρασκευή 15/07/22, πολλοί πιστοί, αψηφώντας τον καυτό ήλιο, βρισκόμαστε Πλατεία Νερού από τις 17:30, όταν και ανοίγουν οι πόρτες. Η προσμονή που αισθάνομαι απερίγραπτη, καθώς πρόκειται να παρακολουθήσω live για 3η φορά τους Judas Priest και 2η φορά τους Cradle of Filth.
Πρώτα, όμως, θέλω να δω στις 18:00 την πρώτη μπάντα του αποψινού billing. Οι λόγοι διάφοροι: αφενός, και κυριότερο, επειδή έχουν κερδίσει δικαιωματικά τη θέση τους εδώ. Αφετέρου, διότι, όσο coolness αποπνέει ο Jim Kotsis (Vocals), άλλο τόσο καταθέτει την ψυχή του μέσα από τη μουσική του. Πράγματι, για τα 30 λεπτά που βουτάμε στο κοσμικού τρόμου Heavy/Power Metal τους, μέσα από τα "Beneath the Mountains of Madness", "Beware the Deep", "Soulships", "Lair of the Wolf", "The Betrayal of the King" και "God of War", μας έκαναν να περάσουμε όμορφα, κάτι στο οποίο συνέβαλε ο πολύ καθαρός ήχος τους, η laid back παρουσία τους στο stage, καθώς και οι εμβόλιμες δόσεις επικοινωνίας τους με τους αρκετούς παρευρισκόμενους. Αυτοί είναι οι Black Soul Horde, και αυτό είναι όλο.
Το απόκοσμο stage set έχει στηθεί, το φρικιαστικό banner δεσπόζει μοχθηρά, ο ουρανός έχει αποκτήσει μια μωβ απόχρωση, και, στις 20:30, τελετουργικά ακριβώς πάνω στην ώρα του λυκόφωτος, οι πύλες της κολάσεως ανοίγουν διάπλατα και στη σκηνή ξεχύνονται οι ανίεροι Extreme Gothic Metal βασιλείς, Cradle of Filth. Αποκρυφιστικές πρακτικές ερωτικού περιεχομένου και ζοφεροί έρωτες βγαλμένοι από μυθολογικές αφηγήσεις συντείνουν στην πλήρη ανάδειξη των πιο αγνά τρομακτικών στοιχείων της ύπαρξής μας. Στη συνειδητοποίηση πως μετά το πέρας της βιολογικής, κυριαρχούμενης από μια αντίστροφη Πεντηκοστή, ζωής μας δεν μένει απολύτως τίποτα, αφού η υπόστασή μας αποτελείται από σκιά και σκόνη, αναβλύζουμε από "Existential Terror", ένας σαγηνευτικός άγγελος κατοικεί πλέον στον κάτω κόσμο, το "Nocturnal Supremacy", όμως, εμπεριέχει μυστικά που μέχρι και νεκρούς ανασταίνει, and lo, η Rorasa ξεγέλασε τον θάνατο και μόνο ένας χυδαίος Χριστός θα άρπαζε μια τέτοια λάγνα Αφροδίτη από κοντά μας, και η ελκυστική Victoria συνιστά τον ιδανικό ξενιστή για τη βασίλισσα της ηδονής, με αυτοκράτορες, πρίγκιπες και τσάρους να παραδίνονται ολοκληρωτικά στις μολυσματικές σαρκικές απολαύσεις που προσφέρει τούτη η πανέμορφη πόρνη, μεταμορφωμένη σταδιακά σε "Lilith Immaculate". Η δυσοσμία της δυσαρέσκειας των άπληστων υπηρετριών του Ιούδα τρυπάει τους ουρανούς στο "I Am the Thorn", αναγκάζοντάς μας να αποτελέσουμε κατά των προφητών όχι το χέρι του Θεού, μα τη λόγχη του Λογγίνου, και το "Crawling King Chaos" σηματοδοτεί τον ερχομό του Apophis και τη χαοτική αλλαγή παραδείγματος που θα επιφέρει, σπάζοντας τις πλάκες, προκαλώντας τον Αρμαγεδώνα και εξαλείφοντας δια παντός την αμαρτία. Αυτός ο βαμπιρικός εθισμός έχει αφήσει τα σημάδια του βαθιά στις καρδιές, αποδυναμωμένοι και ευάλωτοι συναισθηματικά, σεξουαλικά και πνευματικά αποζητούμε διακαώς το "Nymphetamine (Fix)". Το απογευματινό μινουέτο γίνεται σημείο συνάντησης κατά το "A Gothic Romance (Red Roses for the Devil's Whore)", όπου η ακόλαστη πλανεύτρα ζητά να λατρευτεί, με τους νυχτερινούς κολπικούς σπασμούς της να στοιχειώνουν τη λογική σαν ψιθυριστά requiems σκοτεινών αγγέλων, το αποψινό ηλιοβασίλεμα είναι το τελευταίο, καθώς στο "Scorched Earth Erotica" οι τραγικοί σε θεωρία και πράξη συναντιούνται, αναδεικνύοντας την αποτυχία του Δημιουργού στη δημιουργία της ανθρωπότητας. Θανάτωσαν την Elizabeth Báthory για να διδάξουν πως η φιληδονία δεν συμβαδίζει με τη θειότητα, μα στο "Lustmord and Wargasm (The Lick of Carnivorous Winds)" παρθένες κόρες χρησιμοποιούν το λαρύγγι τους προς τέρψη συκοφαντών ιερέων, αποκαλύπτοντάς μας πως το εκκλησίασμα αποτελείται από κρέας και ρίχνοντας τη χριστιανοσύνη στις φλόγες. Εκείνοι πατάσσονται και Εκείνη παίρνει την εκδίκησή της. Anywho. Η αγάπη υπερνικά μέχρι και τον θάνατο, τα αποκλεισμένα από τον υπόλοιπο κόσμο, δίδυμα πνεύματα ενώνονται και μοιράζονται ως ένα τα "Necromantic Fantasies" κάτω από τον έναστρο ουρανό, και, ο φόβος κι ο τρόμος μπορεί να συνοδεύουν το φυσικό τέλος, μα ο πόθος καθοδηγεί τη σιγουριά του, όπως θα διαπιστώσουμε: με τη δυσοσμία της καμφοράς στα δέντρα, πέντε άνθρωποι του Θεού βιάζουν και σκοτώνουν, μαγεμένοι από τον ταφτά των λικνιζόμενων γοφών της, το πανέμορφο, θεϊκό πλάσμα, αυτόν τον αραβικό εφιάλτη με τα συμμετρικά χείλη και τα σκούρα μάτια, ενώ μάζευε απήγανους υπό το φως του φεγγαριού, καταδικάζοντας τους εαυτούς τους στο παρεκκλήσι του χωριού και αφήνοντας αιώνια πίσω "Her Ghost in the Fog". Καθ' όλη τη διάρκεια του, συνολικής διάρκειας 1 ώρας και 15 λεπτών, set της, η μπάντα ακούγεται κρυστάλλινα καθαρή σαν παγωμένα λιμνάζοντα ύδατα, στέκεται αγέρωχα κυρίαρχη στη μακάβρια διαμορφωμένη σκηνή και το βρετανικό, φλεγματικό humor κυριαρχεί στην επικοινωνία της με τους πολυπληθείς incubi και succubi, με τις banshee στριγκλιές του Dani Filth (Vocals) να μας παρασέρνουν άπαντες σε ένα récital ακολασίας .
Setlist
Existential Terror
Nocturnal Supremacy
Lilith Immaculate
I Am the Thorn
Crawling King Chaos
Nymphetamine (Fix)
A Gothic Romance (Red Roses for the Devil's Whore)
Scorched Earth Erotica
Lustmord and Wargasm (The Lick of Carnivorous Winds)
Necromantic Fantasies
Her Ghost in the Fog
Η νύχτα έχει πέσει και η αντίστροφη μέτρηση για την ιεροτελεστία που έπεται έχει ξεκινήσει. 22:30: το ανυπέρβλητα μεταλλικό intro σκίζει τον αιθέρα, ενώ το τεράστιο, θρυλικό logo φωτίζει τον περιβάλλοντα χώρο, και οι Heavy Metal Gods, Judas Priest, ορμούν στη σκηνή. Σκοτεινές ιστορίες που πλάθει η φαντασία, σε συνδυασμό με ιστορικά γεγονότα, δημιουργούν αλληγορικά νοήματα που αναδεικνύουν την ελευθερία, δοξάζουν τη μουσική που ακολουθούμε και προϊδεάζουν για το μέλλον. Τα banners υψώνονται, οι πολεμικές κραυγές κατακλύζουν την ατμόσφαιρα, τούτο το φλογερό βράδι η μοίρα καλεί και το "One Shot at Glory" θα μείνει για πάντα χαραγμένο στις καρδιές όλων μας. Ο συνδυασμός φόβου και βασανισμού εξαϋλώνεται κατά το "Lightning Strike", καμία προσευχή και κανένας δαίμονας δεν μπορεί να σταματήσει εκείνον που περνά αποφασιστικά μέσα από τη φωτιά, και, εάν νομίζει κανείς ότι θα μείνουμε άπραγοι, ικανοποιημένοι με τη δεύτερη θέση, αφήνοντας το πεπρωμένο μας να φύγει ενώ μας περιμένει, καλά θα κάνει να το ξανασκεφτεί, πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου, οπότε "You've Got Another Thing Comin'". Τρέχουμε με ιλιγγιώδεις ταχύτητες στο "Freewheel Burning", διασχίζοντας ολόκληρο τον γαλαξία, διατηρώντας την πρωτιά και αφήνοντας στάχτες πίσω μας, στο ανεπανάληπτο "Turbo Lover" αλλάζουμε σε overdrive και επιτυγχάνουμε τον πολυπόθητο τέλειο συγχρονισμό για τον οποίο όλοι μιλάνε, και θα βιώσεις την τρομοκρατία, την κακοποίηση, την τελική εξουδετέρωση και συντριβή στα χέρια των αφεντών του χρώμιου, του ανελέητου "Hell Patrol". Οι χτύποι της καθεδρικής καμπάνας σηματοδοτούν την άφιξη του καταδικασμένου στην κόλαση "The Sentinel", του ορκισμένου εκδικητή που, ανέκφραστος και ασυγκίνητος, βάφει με το αίμα των διεκδικητών τους δρόμους, και, όσο κι αν φοβόμαστε, άλλο τόσο δεν μπορεί κανείς μας να αντισταθεί σε αυτήν την διεγερτική αίσθηση πόθου που μας κυριεύει τη νύχτα, αυτό το "A Touch of Evil" του σκοτεινού, αμαρτωλού αγγέλου. Κάποτε ήταν πανέμορφη και εκπληκτική, κάποτε ήταν δική μου και με τρέλαινε, τώρα όμως μεγάλωσε, έμεινε τελείως μόνη, παραμένοντας, ακόμη και μετά από κάνα-δυο ποτήρια, "Victim of Changes". Το χέρι της δικαιοσύνης δεν πρόκειται ποτέ να μας λυγίσει ούτε να μας συλλάβει, αντιθέτως δεν θα κάνουμε πίσω, θα αψηφήσουμε τον φόβο και θα το πολεμήσουμε κάτω από "Blood Red Skies", υπό το φως της σελήνης και κατά το εθιστικό "The Green Manalishi (With the Two-Pronged Crown) (Fleetwood Mac cover)" βλέπουμε πράγματα που δεν θέλουμε να δούμε και κάνουμε πράγματα που δεν θέλουμε να κάνουμε , όσο κι αν προσπαθούμε να αγνοήσουμε το κάλεσμά του. I'll be damned, κοίτα να δεις που χτυπάει το τηλέφωνο. Την αναγνωρίζω αυτήν τη φωνή, έτη φωτός πριν βρισκόμασταν σε εκείνο το φτηνό ξενοδοχείο στο Washington Square. Θα μπορούσαμε να πεθάνουμε τότε και εκεί, μα στο "Diamonds and Rust (Joan Baez cover)" κυριαρχούν μνήμες, νοσταλγία και αοριστία, και για όλα έχουμε πληρώσει. Οι εκκλήσεις μας εισακούονται, ο μισός άνθρωπος, μισός μηχανή σωτήρας ξεπροβάλλει από τον ουρανό πάνω στο μεταλλικό τέρας και, γρηγορότερα από σφαίρα laser, ηχηρότερα από έκρηξη ατομικής βόμβας και φωτεινότερα από χίλιους ήλιους μαζί, το "Painkiller" φέρνει τον Αρμαγεδώνα στη γη. Τα πάντα σκοτεινιάζουν και μόνο οι ιαχές των defenders of the faith ακούγονται τριγύρω, σηματοδοτώντας την έναρξη του μεγαλειώδους encore: από το διάστημα παρακολουθεί αέναα την κάθε κίνησή μας και γνωρίζει κάθε μυστικό μας, κρατώντας με τα ανεπαίσθητα zooms του καθαρή τη χώρα, το εκλεγμένο και προστατευμένο, δημιουργημένο από ατόφιο μέταλλο "Electric Eye". Κανείς δεν γνωρίζει από πού ή πότε έρχεται, οι κραυγές όμως μαρτυρούν πως εμφανίστηκε καβάλα σε μια αστραφτερή Harley-Davidson στο "Hell Bent for Leather", πολλοί προσπάθησαν να αποδείξουν ότι τρέχουν γρηγορότερα, μα δεν άντεξαν και πέθαναν πάνω στην προσπάθεια, και, αφού το χρυσό μέλλον που μας υποσχέθηκαν δεν μπορούμε να το έχουμε, ξεσπάμε τον θυμό και την απογοήτευση στο "Breaking the Law", βάζοντας λίγη δράση στη ζωή μας. Δεν έχεις την παραμικρή ιδέα πώς είναι! Οι παλμοί μας τρέχουν και άπαντες, φτιαγμένοι, στο "Living After Midnight" ροκάρουμε και ερωτοτροπούμε μέχρι την αυγή, όταν και θα έρθει η ώρα να την κάνουμε. Η πιο Metal εμφάνιση της χρονιάς, συνολικής διάρκειας 2 ωρών, ολοκληρώθηκε. Μία λιτανεία, με ήχο φτιαγμένο από ανοξείδωτο βρετανικό ατσάλι, ένα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, άκρως μεταλλικό stage set, στο οποίο το επιβλητικότατο projector συμπλήρωνε σε εικόνα τα νοήματα που μεταφέρει ο ήχος, και την πλήρη αφοσίωση των πολυπληθών fans, οι οποίοι, ως πιστοί υπερασπιστές της πίστεως, παρακολουθούσαν με θρησκευτική ευλάβεια τον Scott Travis (Drums) να δημιουργεί τους ρυθμούς της Ημέρας της Κρίσης, τον αγέρωχο Ian Hill (Bass) να αποτελεί την ήρεμη, συντονιστική δύναμη της αρχιεπισκοπής, το σφοδρά επιθετικό και badass παίξιμο του Richie Faulkner (Guitars) να βγάζει φλόγες και, φυσικά, τον ίδιο τον Metal God, τον Rob Halford (Vocals), που, με τις υπερηχητικές του συχνότητες και το παραμικρό του νεύμα, φανάτιζε το ποίμνιό του. Το μεγαλύτερο προσκύνημα, στην απόλυτη θεία λειτουργία.
Setlist
One Shot at Glory
Lightning Strike
You've Got Another Thing Comin'
Freewheel Burning
Turbo Lover
Hell Patrol
The Sentinel
A Touch of Evil
Victim of Changes
Blood Red Skies
The Green Manalishi (With the Two-Pronged Crown) (Fleetwood Mac cover)
Diamons and Rust (Joan Baez cover)
Painkiller
Electric Eye
Hell Bent for Leather
Breaking the Law
Living After Midnight
Το φετινό Release συνεχίζεται άκρως δυναμικά, με το Fuzz να διοργανώνει ένα ανεπανάληπτο οπτικοακουστικό υπερθέαμα, κατά το οποίο οι Judas Priest, παίζοντας 17 κομμάτια, παρέδωσαν φωτιά και ατσάλι στην ανθρωπότητα, ενώ οι Cradle of Filth, στα 11 κομμάτια τους, σκέπασαν με το πυκνό σκοτάδι της αβύσσου τις ψυχές μας. Amidst the blood and steel, a graceful angel of sin.
Photos: Afroditi Zaggana
Comments
Post a Comment