Paradise Lost: Release Harmony

Gothic. Μια λέξη που κρύβει πίσω της ολόκληρη κουλτούρα. Μουσική, ποίηση, κινηματογράφο, θέατρο, λογοτεχνία, μέχρι ιδεολογίες και ιδανικά. Είναι η σκοτεινή ρομαντική τέχνη που σε ταξιδεύει σε άλλα επίπεδα σκέψης. Είναι μυστήρια, απόκρυφη, και δεν μπορείς να αγγίξεις λίγο την επιφάνεια της. Ή θα την προσπεράσεις ή θα βυθιστείς στον απόκοσμο βυθό της. Οι πατέρες του Doom/Death Metal, Gothic Metal/Rock, Paradise Lost, αναδύονται από αυτόν τον κόσμο και μας αποκαλύπτουν τα μυστικά του, το Σάββατο 22/12/18, στον αστερισμό του Αιγόκερω, και μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, στο Piraeus Academy 117. Only the darkness can filter through...

Από ακραίες μελωδίες που τους ανέδειξαν, μέχρι πιο γλυκανάλατες κυκλοφορίες που πάλι όμως είναι πρωτοκλασάτες όσο και αν ξένισαν, είναι ενεργοί δισκογραφικά, τολμούν, πετυχαίνουν, και ευτυχώς τελικά επιστρέφουν εκεί που ανήκουν. Στις ρίζες από τους σπόρους, που οι ίδιοι φύτεψαν.

Το ντεμπούτο τους "Lost Paradise" (1990) είναι ένα αργόσυρτο και βαρύ album, αλλά παράλληλα με Death Metal στοιχεία. Τα Vocals είναι το χαρακτηριστικό τους σημείο φυσικά, και δίνουν μια ταυτότητα που θα μείνει για πάντα ανεξίτηλη. Η παραγωγή δεν είναι η καλύτερη, αλλά μιλάμε για την πρώτη Full-length δουλειά τους (8).

Το πρώτο τους big statetment είναι το "Gothic" (1991). Δίσκος ορόσημο για όλο το φάσμα του Metal, ανεξαίρετου genre. Όλη η φιλοσοφία της gothic κουλτούρας αποπνέει από αυτό το δημιούργημα. Από το όνομα μέχρι κάθε στοίχο για την θρησκεία, τον πόνο, μέχρι και για την γοτθική αρχιτεκτονική. Δεν θα μπορούσε να γίνει τίποτα καλύτερο σε αυτό το album. Ούτε καν η παραγωγή, γιατί και αυτή η "ατέλεια" το κάνει ένα αποκαλυπτικό αριστούργημα (9).

Το gloomy and groovy "Shades of God" (1992), διατηρεί μια πιο ατμοσφαιρική αισθητική, με κάποια γυναικεία Vocals και μερικά ορχηστρικά μέρη. Πιο γυαλισμένη παραγωγή, η οποία είναι λίγο δίκοπο μαχαίρι. Κάποιοι το θεωρούν εξαιρετικό, άλλοι βαρετό. Θεωρώ πως είναι εξαίσια δουλειά όπως και να έχει (8).

Στο "Icon" (1993) υπάρχουν πολλά σημεία που αγγίζουν τον ακροατή καθώς είναι ένα πιο "ήσυχο" album. Έχουν ξεκινήσει ήδη κάποιους πειραματισμούς, και ίσως χάνουν λίγο από αυτό. Είναι ένα ποιητικό δημιούργημα ωστόσο, τόσο στιχουργικά, όσο και μουσικά (9).

"Draconian Times" (1995). Ίσως το magnum opus της μπάντας. Ένας δίσκος που ακούς straight forward και συγχρονίζεται απόλυτα με το μυαλό και τις ζοφερές του σκέψεις. Οι Vocals γραμμές είναι το βασικό συστατικό του album, και πλέον αυτή η χροιά αφήνει το στίγμα της στο Πάνθεο του Metal. Είναι classic και μιλάει στις καρδιές όλων (9).

Στο "One Second" (1997) ξεκινάμε και ψάχνουμε τα rough Vocals και τα κιθαριστικά μέρη. Δεν θα δεχτώ ποτέ ότι αυτό είναι η φυσική εξέλιξη αυτού του Genre, ειδικά μετά το προηγούμενο album τους. Παρόλα αυτά τους πάει και αυτό το πιο Gothic Metal χωρίς τόσο το ακραίο στοιχείο. Αν και δεν είμαι fan, οφείλω να το παραδεχτώ (8).

Λοιπόν φτάνουμε στο σημείο που οι Paradise Lost δείχνουν την ωριμότητα της μουσική τους μέσα από ένα πιο Rock πρίσμα με το "Host" (1999). Τα κάνουν καλά, αλλά όταν μία μπάντα σου έχει ανοίξει τους ορίζοντες του μυαλού σου με ένα συγκεκριμένο τρόπο, κάπως σε ξενίζει μια τέτοια αλλαγή. Είναι καλό, αλλά διαφορετικό (8).

Συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο στο "Believe in Nothing" (2001), με πιο catchy κομμάτια, αποκτούν νέο κοινό, τελείως διαφορετικό από το προηγούμενο, και εδώ υπάρχει θέμα. Οι κριτικές ή θα είναι στον πάτο, ή στην κορυφή. Και αυτό γιατί οι ακροατές αυτής της μπάντας δένονται πρώτα συναισθηματικά και μετά λόγω της καλής μουσικής τους. Οπότε οι παλιότεροι fans νιώθουν να έχουν πλέον προδοθεί (7).

Πιστοί στο δισκογραφικό τους ραντεβού και ακούραστοι συνθετικά, κυκλοφορούν το "Symbol of Life" (2002). Υπάρχει μια στάλα από την πρώιμη μουσική τους αλλά μόνο μια. Τα κομμάτια σου μένουν στο μυαλό, ωστόσο δεν έχει να προσφέρει πολλά, πέρα από κάποιες  καλές αναλαμπές (8).

"Paradise Lost" (2005). Οι συνθέσεις είναι όμορφες και σκοτεινές, με λίγο πιο βαρύ ήχο. Υπάρχει μια ελπίδα μέσα μας για την επαναφορά τους στα Metal μονοπάτια, καθώς έχουν ακόμα πολύ όρεξη για δουλειά και αυτό σίγουρα φαίνεται (8).

Η μεγάλη επιστροφή προμηνύεται με το "In Requiem" (2007). Οι Guitars επιστρέφουν δυναμικά με όμορφα leads και πιο heavy χαρακτήρα. Δεν είναι το απόλυτο back to the roots, καθώς υπάρχουν πολλά στοιχεία από τα προηγούμενα albums, αλλά είναι πολλά υποσχόμενο. Είναι ένας Gothic Metal δίσκος (9).

Το "Faith Divides Us - Death Unites Us" (2009) προσδίδει την ανακούφιση της σταθερότητας τους στο Metal. Στιβαρές συνθέσεις, όμορφη και γοτθική αισθητική, και απόκοσμο όπως πρέπει για την ιστορία που κουβαλάει αυτή η μπάντα. Οι προβληματισμοί σχετικά με τη θρησκεία και πώς μας επηρεάζει είναι έντονοι, και εκφράζεται ανάλογα και μουσικά (9).

Επιτέλους το "Tragic Idol" (2012) έχει τον ήχο που πρέπει να έχουν σήμερα οι Paradise Lost. Κρατάμε κάποιες καλές catchy στιγμές στη μέση της δισκογραφίας τους, και επιστρέφουμε σε αυτό το gloomy album. Κομμάτια γεμάτα απόγνωση, θυμό, μελαγχολία και θάνατο που λειτουργούν καθαρτικά (9).

Το "The Plague Within" (2015) είναι απλά εξαίσιο. Ώριμο και φρέσκο, δηλώνει υπεύθυνα ότι αυτή η νέα era θα είναι πλούσια και μακροπρόθεσμη. Τα χαρακτηριστικά αργόσυρτα riffs είναι εκεί, η φωνή που καταλαβαίνουμε από την ανάσα κιόλας πριν την πρώτη νότα είναι εκεί. Είναι όλα μαζί σε αυτό το album. Εξαιρετικά δεμένα σε μια σκοτεινή δίνη που μας συνεπαίρνει (9).

Το νέο "Medusa" (2017) έχει ότι περιμέναμε μετά το προηγούμενο εξαίσιο album. Ανανεωμένο με πολύ συμπαγή ήχο, και εξαιρετική παραγωγή. Με κάθε ακρόαση γίνεται καλύτερο και λειτουργεί σαν ναρκωτικό που ζητάς ακόμα περισσότερο κάθε φορά (9).

Θάνατος, Φόβος, Αντι-Θεός, Προσωπική Ζωή. Το μυστήριο της μεταθανάτιας κατάληξης είναι κάτι που όλοι μας φοβόμαστε και προβληματίζόμαστε. Κόλαση; Παράδεισος; Κενό; Εκεί κάνει την εμφάνιση της η θρησκεία. Στην αρχή από εσωτερική ανάγκη για να μην νιώθουμε τον φόβο της ματαιότητας, και μετά για καθαρά κερδοσκοπικούς σκοπούς, που επιφέρουν ταραχή στην κοινωνία και κατ' επέκταση στην προσωπική μας ζωή και στις σχέσεις μας. Η κεντρική ιδέα που χαρακτηρίζει το gothic είναι σχεδόν η διέξοδος από τα παραπάνω μέσω της δημιουργικότητας και της προσωπικής έκφρασης, που σχετίζεται με το σκότος και τον τρόμο. Η εκδήλωση αυτών μπορεί να είναι περίπλοκη και αποπλανητική, ή εφιαλτικά τρομακτική, έχει να κάνει όμως με τη δυικότητα της κοινωνίας, κάτι που η ίδια το ξέρει αλλά δεν το αποκαλύπτει ούτε στον εαυτό της. Οι Paradise Lost το κάνουν με την μουσική τους.

Η Didi θα διοργανώσει ένα μυστικιστικό ταξίδι μέσα από την σκοτεινή και ρομαντική παράλληλα Τέχνη τους. Μαζί θα βρούμε την Hallowed Land.

Genre:
Doom/Death Metal, Gothic Metal/Rock

Main:
Lost Paradise (1990 )
Gothic (1991)
Shades of God (1992)
Icon (1993)
Draconian Times (1995)
One Second (1997)
Host (1999)
Believe in Nothing (2001)
Symbol of Life (2002)
Paradise Lost (2005)
In Requiem (2007)
Faith Divides Us - Death Unites Us (2009)
Tragic Idol (2012 )
The Plague Within (2015 )
Medusa (2017 )

Current lineup:
Stephen Edmondson (Bass)
Gregor Mackintosh [Guitars (lead), Keyboards]
Aaron Aedy (Guitars)
Nick Holmes (Vocals)