Asphyx: Yield or Die

Όσο μόνιμη νομίζουμε ότι είναι η ζωή, άλλο τόσο μόνιμο είναι και το τέλος. Εμείς θα βρεθούμε στο μεταίχμιο αυτών των δύο καταστάσεων μαζί με τους Asphyx στο Κύτταρο, το Σάββατο 05/11/22. Το Death/Doom Metal τους αποτελεί συντροφιά μας από τη γέννηση, μέχρι το πέρασμα στην αντίπερα όχθη.

10 Full-lengths γεμάτα θυμό για την καταδίκη που μας κυνηγάει, τα οποία θα αναλύσουμε παρέα, ένα-ένα.

Το starting point των Asphyx, είναι το "The Rack" (1991). Εκεί που όλες οι μπάντες τρέχουν με 1000 και συνθέτουν όλο και πιο γρήγορα κομμάτια, οι φίλοι μας εδώ έρχονται να επιβραδύνουν και να δημιουργήσουν ένα album τελείως διαφορετικό, που μας γνωρίζει μια μπάντα η οποία δείχνει από την αρχή ότι θα έχει και συνέχεια. Κάνουν το Genre να είναι ακόμα πιο κατανοητό, με τις Guitars να κάνουν εξαίσια δουλειά, αν και λίγο lazy κάπου κάπου, μόνο που αυτό σε κάνει και νιώθεις άνετα και cozy. Τα γρήγορα parts σε ανεβάζουν τόσο όσο και, γενικά, υπάρχει μια ποικιλία στις συνθέσεις που σε κάνει να το επισκέπτεσαι συχνά (8).

Ένα χρόνο και ένα ντεμπούτο αργότερα, επανέρχονται ακόμα πιο δυναμικά με το εξαιρετικό "Last One on Earth" (1992). Εδώ η μπάντα το τερμάτισε με ένα killer album. Είναι ένα βήμα παραπάνω από την έννοια classic, φοβερά δουλεμένο, με ιδιαίτερες συνθέσεις και γενικά με όλη την ατμόσφαιρα που εκπέμπει από το Death/Doom Metal. Δυσοίωνο, φτιαγμένο από καθαρό πόνο, ακούς τη βασανισμένη φωνή του Martin van Drunen (Vocals) να εκφράζεται απόλυτα. Η αναβάθμιση είναι εμφανής σε επικίνδυνο σημείο, με το αποτέλεσμα να είναι άρτιο (9).

Ανεβασμένο ψυχολογικά από το προηγούμενο δημιούργημα, δηλώνουν ότι είναι έτοιμοι να κυκλοφορήσουν το ομότιτλο album-statement, "Asphyx" (1994). Εδώ έχουμε πιο dark και gloomy διάθεση, με όμορφες συνθέσεις, πολύ καλή παραγωγή, και, φυσικά, εξαιρετικά Vocals γεμάτα πόνο, τα οποία είναι αμφιλεγόμενα, άρα έχουν χαρακτήρα, άρα οποίος δεν γουστάρει, δρόμο. Σε γενικότερο πλαίσιο είναι ένα ευχάριστο Full-length, ακούγεται ολόκληρο, κάτι που δεν είναι εύκολο, απλά είναι λίγο πιο πεζό. Έχουν κάνει safe επιλογές, που όμως κέρδισαν επιπλέον fans και έφτιαξαν ακόμα ένα λιθαράκι για τη δισκογραφία τους (8).

Εδώ είναι το σημείο που όλες οι μπάντες περνάνε. Το "God Cries" (1996) είναι η στιγμή που πειραματίζονται, αλλάζουν τον ήχο τους λίγο, απομακρύνουν την τοξική ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν και και την πιο gloomy ηχητική. Ακούμε πιο γρήγορες συνθέσεις, με punk στοιχεία και groove ρυθμούς. Διατηρεί τον ήχο των Asphyx, απλά είναι σαν να προέρχεται από κάποιο side project. Είναι underrated, λογικό εν μέρη, αλλά αυτό δεν το κάνει κακό album, γιατί το περικλείει μια πολύ καλή παραγωγή και δυναμικά κομμάτια. Απλά δεν είναι αυτό που θέλουμε κάτω από το όνομά τους (7).

Έκαναν αυτό που ήθελαν, εξέφρασαν κάποια μέρη του εαυτού τους έτσι για να ξεσκάσουν και επανέρχονται την ίδια χρονιά, λέγοντας μας ότι "εδώ είμαστε", με το "Embrace the Death" (1996). Το δημιούργημα αυτό προοριζόταν να είναι το ντεμπούτο τους, αλλά θέματα με το Label δεν τους άφησαν να το κυκλοφορήσουν. Πριν το πρώτο album τους είχαν διαφορετική ηχητική, κυρίως στα Vocals, διότι εδώ έχουμε πολύ σκοτεινά και όχι τόσο πονεμένα και σκισμένα, όπως γνωρίζουμε. Πραγματικά μοχθηρά όμως, σε σημείο ανατριχίλας, κάτι που εκπνέει σε όλο το Full-length. Είναι η μπάντα στην πιο primitive εποχή τους, ωμή γεμάτη μίσος (9).

Αγαπημένα μου 00s ήρθατε και φέρατε μαζί σας το "On the Wings of Inferno" (2000). Πηγαίνουν σύμφωνα με την εποχή, σε πιο μοντέρνο Doom/Death Metal, ωραία παραγωγή, Asphyx αισθητική και σε ένα classic της μετέπειτα εποχής. Οι Guitars ξαναδημιουργούν την ατμόσφαιρα που χρειάζεται για να μπουν τα Vocals να τα σκίσουν όλα. Είναι σκοτεινό και με ένα Cover Art που δύσκολα δεν θα σου κλέψει τη ματιά. Προσωπικά αγαπώ κάθε τίτλο μέσα από αυτό το album, θεωρώ ότι εξελίσσονται ωραία, όπως πρέπει, με σωστή περιοδικότητα, και όσο να ναι, είμαι παιδί των '00s και μου αρέσουν τα vibes του (9).

9 χρόνια πέρασαν. Κάποιοι τους ξέχασαν, κάποιοι ζούσαν με τις αναμνήσεις. Και όμως επανέρχονται με το "Death... The Brutal Way" (2009) που από τον τίτλο ακόμα βλέπουμε τι διάθεση έχουν. To album σκοτώνει, είναι εξαιρετικό, και αν και υπήρξαν κάποιες ανακατατάξεις στην μπάντα η δουλειά και το feeling είναι απόλυτα ταιριαστά στο όνομα και την κληρονομιά τους. Λυπηρά Melodic leads, ευκολομνημόνευτα riffs, η εναλλαγή αυτών με επιθετικά μέρη, αλλά και πιο doom αποχρώσεις, δημιουργούν ένα φοβερό Full-length, ιδανικό και για νέους fans (9).

Διακρίνω ότι έχουν μια ιδιαίτερη δημοτικότητα μετά το προηγούμενο δημιούργημα και επανέρχονται ανανεωμένοι με το πάλι εξαιρετικό "Deathhammer" (2012), το οποίο μπαίνει με τα μπούνια στο ψητό, χωρίς φανφάρες, intro ή κάτι που να σε προϊδεάζει. Σε αυτό το album κάθε είδος κακίας είναι μέσα με κάθε αρρωστημένο τρόπο και με κάθε δίοδο εξαγωγής μοχθηρών συναισθημάτων. Κάποιοι θα το χαρακτηρίσουν comeback album, αλλά δεν έφυγαν ποτέ για να γυρίσουν, απλά είναι πιο επιθετικοί. Οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι θυμώνουν, υποφέρουν, φωνάζουν (9).

Συνεχίζουμε την τρελή πορεία τους με το ακόμα πιο παλαβό "Incoming Death" (2016) που έρχεται 4 χρόνια μετά. Από την στιγμή που θα λατρέψεις τα Vocals, που είναι love it or hate it, το υπόλοιπο θα αγαπηθεί το ίδιο. Η παραγωγή είναι εξαιρετική, ακούγονται όλα πολύ όμορφα, ειδικά οι Guitars που ανεβάζουν σε άλλο level τις συνθέσεις. Δημιουργεί ανάμικτα συναισθήματα και ίσως κάποιοι πιο παλιοί να αρέσκονται σε άλλα σημεία από ότι κάποιοι αρκετοί νέοι fans, αλλά γι'αυτό δεν είναι άλλωστε η μουσική; Για να ακουστεί από όλους και να μπορεί να συζητηθεί έπειτα, μια διαδικασία που φθίνει με ραγδαίους ρυθμούς (8).

Φτάσαμε και στο πρόσφατο "Necroceros" (2021) που θα έχει και την τιμητική του στην πολυαναμενόμενη συναυλία τους, και ανυπομονώ να ακούσω υλικό του live. Τα δυνατά Drums, τα brutal riffs και τα ξεσκισμένα Vocals δημιουργούν ένα album ό,τι πρέπει για την εποχή. Μέσα στην πανδημία, έχουμε πει, κυκλοφόρησαν σπουδαίες δουλειές, και αυτή είναι μια από αυτές. Doom/Death Metal ολκής, αναμειγμένο με την απελπισία που κυριαρχεί, η οποία εκκρίνει από κάθε νότα που ακούς. Η μπάντα είναι σε φοβερή φόρμα, το δημιούργημα διδάσκει την ωριμότητα και τη σοφία που έχει λάβει τόσα χρόνια και προσφέρει ένα Full-length που κονταροχτυπήθηκε άσχημα με άλλα στο περσινό Top-10 μου (8).

Για να νιώσουμε κάπως καλύτερα σχετικά με τη σαπίλα που κυριαρχεί γύρω μας, τα ρίχνουμε όλα στους πολιτικούς, στην κοινωνία αόριστα ή σε κάτι πιο ισχυρό από αυτά, όπως κάποιο cult που μπορεί να μας κυβερνάει υποχθόνια και να μας κάνει μαριονέτες του συστήματος. Ο πόλεμος μεταξύ των κρατών απορρέει από συμφέροντα ανθρώπων, ο θάνατος που σκορπάει είναι μετά από διαταγές κάποιων που κάποτε ήταν παιδιά. Για το πόσο βασανιζόμαστε από την καθημερινότητα, λοιπόν, καλό είναι να ανοίξουμε τα κλειστά μυαλά μας και να καταλάβουμε ότι προέρχεται από ανθρώπινα όντα, από κάποιους σαν εμάς, που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και έτυχαν, ή και όχι, σε κάποιες θέσεις. Εάν δεν φτιάξουμε τους εαυτούς μας, εάν δεν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε σωστά και τίμια στον απέναντι, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Δεν μπορούμε να κατηγορούμε όλο το σύστημα όταν δρούμε όπως αυτό και έτσι θα επέλθει η καταδίκη μας στο τέλος. Το αν θα πετύχει η ουτοπική μου σκέψη και ιδέα δεν ξέρω, ίσως πάρα είναι hippie shit, αλλά αν δεν δοκιμάσουμε δεν θα μάθουμε. Οι Asphyx μας φωνάζουν για τα σκατά που έχουμε βυθιστεί μέσα. Ας αναλογιστούμε τι θέλουν να μας πουν.

 

Genre:
Doom/Death Metal

Full-lengths:
The Rack (1991) 
Last One on Earth (1992) 
Asphyx (1994) 
God Cries (1996) 
Embrace the Death (1996) 
On the Wings of Inferno (2000) 
Death... The Brutal Way (2009) 
Deathhammer (2012) 
Incoming Death (2016) 

Necroceros (2021)

Current lineup:
Martin van Drunen (Vocals) 
Paul Baayens (Guitars) 
Alwin Zuur (Bass) 
Stefan Hüskens (Drums) 

Η Demons Gate έχει ανοίξει διάπλατα και μας παρουσιάζει τη σαπίλα μέσα από τη μουσική των Asphyx. Μάθε τον εχθρό και αντιμετώπισε τον.