Άλλος ένας χρόνος φεύγει, και όπως κάθε φορά, παίρνει κάποια πράγματα μαζί του, μα παράλληλα μας αφήνει κάποια άλλα. Το 2018 πρόσφερε πολλή μουσική, και οι τίτλοι που ανταγωνίστηκαν για μια θέση στο προσωπικό μου Top-10 ήταν μπόλικοι. Η επιλογή δύσκολη και επίπονη, αλλά τελικά διαμόρφωσε την παρακάτω λίστα.
10. Yob - Our Raw Heart (2018)
Οι YOB είναι συνώνυμο της ψυχικής κάθαρσης, μετά από έντονο πόνο και ταλαιπωρία. Τίποτα δεν είναι τζάμπα. Ξέρουν από βαθιά συναισθήματα και πάντα τα αναλύουν με κάθε νότα τους. Αυτή τη φορά έχει ένα παραπάνω λόγο να αναβλύζει από αυτά, καθώς μετά την near death experience που βίωσε ο Mike Scheidt (Guitars, Vocals) φέρνει εξώκοσμα μυστικά που συνάντησε σε αυτό το ταξίδι, και τα προσφέρει απλόχερα. Άρπαξε τα, και να θυμάσαι ότι υπάρχει Beauty in falling leaves.
9. Riot - Armor of Light (2018)
Nostalgia feeling και Riot πάνε πακέτο. Με την χροιά του Todd Michael Hall (Vocals) και τις εξαίσιες συνθέσεις τους, το παραπάνω συναίσθημα κορυφώνεται κάθε λεπτό. Ο παραδοσιακός και χαρακτηριστικός τους ήχος είναι εδώ, τα ευκολομνημόνευτα κομμάτια επίσης, και φυσικά η μυστική συνταγή απείρου πάθους και έντονων αισθημάτων. Δεν θα μεγαλώσουν ποτέ, ούτε εμείς μαζί τους, καθώς είμαστε συνοδοιπόροι at the edge of the world.
8. Alice in Chains - Rainier Fog (2018)
Η μπάντα-ορόσημο των 90s επιστρέφει με ένα εξαίσιο album. Ζοφερό, gloomy και στοιχειωμένο από την τότε εποχή. Βγάζει μια νοσταλγία που επιφέρει την κατάθλιψη που χρειαζόμαστε για να ξεσπάσουμε σε δυνατά κλάματα, και να τα βγάλουμε όλα. Είναι το καλύτερο Full-length από την reunion εποχή, πιο ώριμο και στιβαρό, με riffs που σου κολλάνε στο μυαλό. Ποιητικές ωδές αφιερωμένες στην τρέλα και την απώλεια, περικλείουν αυτό το δημιούργημα. Where the blood has dried, there is no shine.
7. Immortal - Northern Chaos Gods (2018)
Εδώ έχουμε θέμα. Μια δεκαετία πέρασε, και κυκλοφορεί ένα Full-length χωρίς τον Abbath (Abbath - Vocals, Guitars). Ρίγος, συγκίνηση και παράλληλα αγωνία για το τι θα ακούσω. Το αποτέλεσμα εξαίσιο! Κάνουν την έκπληξη και κυκλοφορούν ένα straight up Black Metal album, με κάποιους μικρούς πειραματισμούς, που το κάνουν ακόμα πιο ιδιαίτερο. Τελικά η ανατριχίλα είναι από την παγωνιά που βγάζουν τα κομμάτια, καθώς μεταφέρουν αυτό το σκοτεινό συναίσθημα που γνωρίζουμε και λατρεύουμε. Shout for victory shall never end.
6. On Thorns I Lay - Aegean Sorrow (2018)
Τους γνώρισα με έναν μαγευτικό σκοτεινό και ταξιδιάρικο ήχο. Μετά ξέφυγαν δυστυχώς, και ενώ είχαν μείνει στην άκρη του μυαλού μου σαν κάτι όμορφο, παλιό και γλυκό, επανέρχονται έχοντας αναγνωρίσει τα λάθη τους, με ένα δημιούργημα βγαλμένο από εκείνη την εποχή. Τότε που ξεφύλλιζα ώρες το βιβλιαράκι και τραγούδαγα τους στοίχους μαζί τους. Αυτήν την αίσθηση έχει αυτό το album. Ένιωσα 10 χρόνια νεότερη με λίγες μόνο μελωδίες. Γνήσιο, ακραίο και gothic όπως ξεκίνησαν. Erevos, dropping in melancholy.
5. At the Gates - To Drink from the Night Itself (2018)
Με μια πολύ ωμή παραγωγή, η πιο τίμια μπάντα του Melodic Death Metal κυκλοφορεί ένα πολύ δυνατό Full-length. Υπάρχει απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στα brutal και τα μελωδικά σημεία, και κάθε όργανο έχει την δική του προσωπικότητα. Διατηρεί απόλυτα ψυχεδελική διάθεση και πολύ Metal, που επιφέρει ηρεμία και οργή παράλληλα. Πως; με μια ακρόαση θα καταλάβεις, και όταν οι μελωδίες σου καρφωθούν στο κεφάλι, δεν θα υπάρξει γυρισμός. Perfection dressed in crippled dreams, Dead rhythms, sharpened to the obscene.
4. Metal church - Damned If You Do (2018)
Damned if you don't buy it! Παραδοσιακό Heavy/Power/Thrash Metal με πολύ πάθος και ενέργεια. Η επιστροφή του εξαιρετικού Mike Howe (Vocals) από το 2015, ήταν το φίλτρο νεότητας τους και επιπλέον πηγή έμπνευσης. Παραγωγή γυαλισμένη όπως πάντα, με στιβαρές συνθέσεις και τον προσωπικό τους ήχο, όπως πρέπει να παιχτεί σε αυτή την εποχή. Πολύ έξυπνο, πιστό στους fans μα ακόμα περισσότερο στους εαυτούς τους.
3. Warrel Dane - Shadow Work (2018)
Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα που μου δημιουργεί η ακρόαση του τελευταίου έργου του καλλιτέχνη που θεωρώ βασική μου επιρροή σε γενικότερο πλαίσιο. Έχει μια ανατριχιαστική ηχητική που θυμίζει πιο παλιές δουλειές του, και η νοσταλγία φτάνει στο αποκορύφωμα με ένα μυστήριο τρόπο, καθώς αναπολείς τον παλαιότερο ήχο που εκπέμπει, και παράλληλα τον ίδιο τον Warrel Dane (R.I.P) σαν προσωπικότητα και σαν μουσικό που είχε να δώσει πάρα πολλά ακόμα. Εμένα μου βγάζει κάτι υπερφυσικό αυτό το album, και θα συνεχίζω να ψάχνω κάποιο κρυφό μήνυμα που σίγουρα έχει αφήσει μέσα. Rape me, erase me, take my breath away... Και αυτό έγινε.
2. Ghost - Prequelle (2018)
Ένας πανέξυπνος μουσικός, σωστό timing, όλα δουλεμένα στην εντέλεια, και αισθητική γουστόζικη. Αυτά και άλλα είναι τα συστατικά της μπάντας και κατ' επέκταση του Prequelle (2018). Η νοσταλγία των 70s συνδυάζεται άψογα με την σημερινή εποχή, και το αποτέλεσμα είναι απλά μαγευτικό. Ελκύει κάθε μουσικό και fan του είδους, και χωρίς δισταγμό τον μυεί σε αυτό το cult που λέγεται Ghost. Όσοι πετάνε λάσπη σε αυτό το δημιούργημα είναι αυτοί που κρυφά χορεύουν στους ρυθμούς του Dance Macabre.
1. Judas Priest - Firepower (2018)
Οι Τιτάνες του απόλυτου και αγνού Heavy Metal επιστρέφουν με ένα ακόμα διαμάντι που παντρεύει το παρελθόν με το παρόν, και μας τρίβει στην μούρη ότι υπάρχει ακόμα μέλλον ο,τι και να λέγεται. Έχει τον ανοξείδωτο ήχο που αγαπάμε, και παράλληλα ακούγεται απίστευτα φρέσκο. Παίζει άνετα μονοκοπανιά, κάτι που είναι πολύ δύσκολο μετά από τόσα χρόνια, και όμως είναι σχεδόν υπερφυσικό να ακούς εν έτη 2018 τους Metal Gods να βγάζουν τέτοια ενέργεια και να κρατάνε ψηλά τον τίτλο τους. Άνετα είναι στην κορυφή. We are together till the end, We have our honour to defend και το κάνουν με ιδιαίτερη άνεση.
Comments
Post a Comment