Sinister: This Is Pleasure

"Σχετικά με το Necronomicon, πρέπει να ομολογήσω πως αυτό το τερατώδες και απεχθές έργο δεν είναι παρά τμήμα της δικής μου φαντασίας! Η δημιουργία φρικτών βιβλίων είναι μια από τις αγαπημένες διασκεδάσεις των αφοσιωμένων στο παράξενο…" Αυτά αναφέρει με σκοπό την παραπλάνηση μας ο H.P Lovecraft σε μια από τις χιλιάδες επιστολές του. Σε αυτούς τους κόσμους, φανταστικούς ή μη, θα μας ταξιδέψουν και οι Sinister, το Σάββατο 09/03/19, στο Temple. Μυημένοι πλέον στις σκοτεινές τέχνες του Death Metal θα τελέσουμε την Rite of the blood eagle.

Κάθε Full-length προέρχεται από ένα παράλληλο κόσμο, όπου κατοικούν ζοφερά και τερατώδη πλάσματα, που με δόλιους τρόπους προσπαθούν να εισβάλλουν στον κόσμο μας, και να μας κατασπαράξουν.

Αρχές '90s και το αριστουργηματικό "Cross the Styx" (1992) κυκλοφορεί. Είναι αμαρτία τέτοια διαμάντια να μένουν κρυμμένα σε σεντούκια και να μην το προτείνουμε παντού. Από την πρώτη ακρόαση δημιουργείται ένα σαρδόνιο χαμόγελο από την γλύκα και την βαριά αυτή μελωδία που σε καταπίνει. Ξέρουν ακριβώς πότε να σταματήσουν το riff. Είναι η αίσθηση που φτάνεις στο αποκορύφωμα αλλά τόσο όσο χρειάζεσαι για να το απολαύσεις. Έχει ότι χρειάζεται ένα Death Metal album. Masterpiece (10).

Ένα χρόνο μετά, το "Diabolical Summoning" (1993) κυκλοφορεί. Η φυσική εξέλιξη του προκατόχου του, ένα killer album που είναι βασικό χαρακτηριστικό στη θεμελίωση του Death Metal. Σοδομίζει το αυτί, και ζητάς ακόμα περισσότερο. Υπάρχει μια υποχθόνια αισθητική που ταιριάζει απόλυτα με τα occult horror lyrics και σε μεταφέρουν στον παράδεισο του πόνου. Το drumming και τα riffs είναι αρρωστημένα όπως και τα Vocals που τα συνοδεύουν. Ακόμα ένα διαμάντι (9).

Το "Hate" (1995) είναι η δήλωση της μπάντας ότι έχει έρθει για να μείνει, καθώς έχει πλέον καθιερώσει τον ήχο της. Το συγκεκριμένο δημιούργημα είναι λίγο πιο τεχνικό, αλλά παράλληλα αρκετά ώμο, γρήγορο, και με πολύ εκφραστικά Vocals. Πολύ βάρβαρο και επιθετικό, αλλά δημιουργημένο προσεκτικά και με control. Όπως ένας serial killer, ακολουθούν μεθοδικότητα. Στιχουργικά είναι απλά ότι πιο σατανικό υπάρχει σε όλο το Genre, με το σκότος και την αρρωστημένη διάθεση να το εμπλουτίζουν (9).

Το "Aggressive Measures" (1998) είναι ώμο, τραχύ, αξιοσημείωτα βάναυσο, catchy και διασκεδαστικό. Κάποιοι ωστόσο ξένισαν χωρίς να μπορώ να κατανοήσω τον λόγο. Δεν θα βγάζουν αντίγραφα των προηγουμένων albums διότι αναβαθμίζονται και προφανώς θα υπάρχει και κάποιος πειραματισμός, πάντα μέσα στον ήχο τους. Τα κομμάτια είναι γεμάτα θυμό και εμποτισμένα κακία απευθείας από την κόλαση. Απευθύνεται αυστηρά σε fans του είδους και μόνο (7).

Κάπου εδώ και αφού έχουν δημιουργήσει μια σκοτεινή αύρα γύρω από το όνομα τους, κυκλοφορούν το "Creative Killings" (2001). Είναι σκοτεινό και ζοφερό, σίγουρα διαφορετικό, αλλά όχι κακό. Έχει ευχάριστη αίσθηση και ωραία κιθαριστικά μέρη, όπως και τα Vocals είναι αρκετά καλά. She is a badass for sure, αλλά μου λείπει λίγο το Bass η αλήθεια είναι. Δυστυχώς έκαναν το peak τους πολύ νωρίς και ενώ υπάρχει ποιότητα στη μουσική τους δεν την βγάζουν όπως πρέπει (7).

Δεν είναι η καλύτερη στιγμή τους το "Savage or Grace" (2003), αν και διατηρεί κάποιες αρκετά καλές στιγμές που το καθιστούν τίμια κυκλοφορία. Straight and hellish fast Death Metal, όπως πάντα, ξεπηδά από τις αρρωστημένες μελωδίες τους, ειδικά στην αρχή του δίσκου. Έχει την κλασσική συνταγή του ακραίου ήχου, αλλά για κάποιο λόγο ξενίζει η γυναικεία φιγούρα στα Vocals. Λάθος (6).

Αρκετά παραγωγικοί, δεν αφήνουν παραπονεμένους τους fans, επιστρέφουν με το εξαιρετικό  "Afterburner" (2006) και αποζημιώνουν. Με τον Aad Kloosterwaard (Drums, Vocals) αυτή τη φορά μπροστάρη, ο οποίος κάνει εξαιρετική δουλειά. Από την πρώτη νότα καταλαβαίνεις ότι είναι Sinister. Έχουν την ταυτότητά τους και με αυτό ως ατού δημιουργούν έναν ισοπεδωτικό δίσκο. Απόλυτα ποιοτικό album, χωρίς ίχνος βαρεμάρας. Εξαίσιο (8).

Το "The Silent Howling" (2008) μάλλον είναι το καλύτερο Full-length μετά το "Hate" (1995). Πρόκειται για πολύ εντυπωσιακό το αποτέλεσμα που έβγαλαν εδώ, σε βαθμό να σβήνει τις οποίες προηγούμενες ατυχείς στιγμές. Δυναμικό και γεμάτο ενέργεια όλο το album, με χορταστικά riffs και κάθε κομμάτι να είναι ενδιαφέρον. Αυτό γιατί πολύ απλά κάνουν αυτό που ξέρουν χωρίς πειραματισμούς και φανφάρες. Είναι βαθύ, κάτι που τους έλειπε τον τελευταίο καιρό και ευχαρίστησε τους περισσότερους fans (9).

Το κακό με το να είσαι πιστός στο ραντεβού σου δισκογραφικά είναι το σκοτσέζικο ντους. Αυτό μας κάνουν με το "Legacy of Ashes" (2010), που απεγνωσμένα  ψάχνει τρόπους να γίνει ένα καλό album και φτάνει μέχρι το απλά καλό. Η πολύ κακή παραγωγή χαντακώνει την οποία προσπάθεια να ακουστούν οι καλές στιγμές που σίγουρα έχει, καθώς και ατμόσφαιρα του που χάνεται (5).

Σκωτσέζικο ντους ξανά με το πολύ καλό "The Post-Apocalyptic Servant" (2014). Μαθαίνουν από την προηγούμενη κυκλοφορία και η παραγωγή αυτή τη φορά είναι άψογη. Crushing riffs και σατανικά Vocals είναι ο Άσος στο μανίκι τους και τον χρησιμοποιούν επιδέξια. Οι συνθέσεις είναι μικρές σε διάρκεια επί τον πλείστον και αρκετά catchy. Αρκετά ευχάριστος δίσκος, και αυτό συμβαίνει όταν απλά χρησιμοποιούν τα κομμάτια που είναι καλοί χωρίς να παρεκκλίνουν (8).

25 χρόνια Sinister, και ο τρόπος να το γιορτάσουν είναι το "Dark Memorials" (2015). Όσοι έχουν βοηθήσει να ζυμωθούν, να αναβαθμιστούν, αλλά και παράλληλα να συνταξιδέψουν σε αυτό τον άπλετο και μυστήριο κόσμο της μουσικής δέχονται φόρο τιμής από την μπάντα. Διασκευές διαφόρων συγκροτημάτων του ακραίου ήχου δημιουργούν ένα Full-length συλλεκτικής περισσότερο σημασίας. Για fans (6).

Το τελευταίο "Syncretism" (2017) είναι διαμάντι. Με αυτό το album δηλώνουν υπεύθυνα ότι είναι εδώ, ζωντανοί και μανιασμένοι. Οι συνθέσεις είναι εξαιρετικές, έχουν το feeling των πρώτων δίσκων, και τα αυτιά των ακόλουθών τους μουδιάζουν από ευχαρίστηση. Υπάρχει μια ανώμαλη και δαιμονική αίσθηση της αρχικής εποχής, χωρίς όμως να επαναλαμβάνονται. Έντονο, με εξαιρετικές κιθαριστικές στιγμές, από μια μπάντα δεμένη όσο ποτέ άλλοτε (9).

Μυστικισμός, Θάνατος, Σατανισμός. "That is not dead which can eternal lie, and with strange aeons even death may die" (Necronomicon). Αδιαμφισβήτητα, η γραμμή μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας στον κύκλο του H.P Lovecraft είναι αρκετά λεπτή και ο εκάστοτε αναζητητής του Μυστηρίου θα πρέπει να ψάξει πολύ προκειμένου να διασταυρώσει οποιαδήποτε πληροφορία δίνεται σαν στοιχείο ύπαρξης για κάθε ισχυρισμό του. Ο μόνος τρόπος είναι να ανοίξεις το μυαλό σου και να αφεθείς στην μαγεία του αποκρυφισμού. Η σχέση της Τέχνης και του μυστικισμού είναι, στην πραγματικότητα, η σχέση Ανθρώπινου και Θεϊκού, οπότε ο θάνατος έρχεται σε αυτό το σημείο να μας φέρει σε επαφή με ό,τι θεωρείται ως Θεός. Η έννοια του Εωσφορισμού ωστόσο με τον Σατανά ως το Σύμβολο της προσωπικής ελευθερίας και του Ατομικισμού έρχεται να περάσει το δικό του μήνυμα... Άνοιξε την δική σου πόρτα διαφυγής.

Η Bowel of Noise πρόκειται να καλέσει τους θεούς της αβύσσου. Με ποιον θα ταυτιστείς;

Genre:
Death Metal

Main:
Cross the Styx (1992)
Diabolical Summoning (1993)
Hate (1995)
Aggressive Measures (1998)
Creative Killings (2001)
Savage or Grace (2003)
Afterburner (2006)
The Silent Howling (2008)
Legacy of Ashes (2010)
The Carnage Ending (2012)
The Post-Apocalyptic Servant (2014)
Dark Memorials (2015)
Syncretism (2017) 

Current lineup:
Aad Kloosterwaard (Drums, Vocals)
Toep Duin (Drums)
Dennis Hartog (Guitars, Bass)
Ghislain van der Stel (Bass)
Michał "Grall" Gralak (Guitars)