Skyclad: I Call Free Will

Πριν ο χριστιανισμός απλωθεί σαν πανώλη και επισκιάσει κάθε παλαιότερη εορτή, την περίοδο του Πάσχα υπήρχε η γιορτή της Ishtar. Η θέα της γονιμότητας θα εμφανιστεί μαζί με τους ηγέτες του Folk Metal, Skyclad, και όλοι μαζί στο Temple, την Κυριακή 14/04/19 θα ταξιδέψουμε στο παρελθόν. Μόνο εκεί θα βρούμε τη λύση στα προβλήματα μας, και μόνο ενωμένοι.

Περίπου 3 δεκαετίες γεμάτες μελωδίες που μυρίζουν εδέσματα από λαϊκές υπαίθριες εορτές μας έχουν χαρίσει μέσα από Full-lengths-ορόσημα για το Genre.

Η γέννηση του θρύλου τους ξεκινάει με το "The Wayward Sons of Mother Earth" (1990). Στην αυγή της τελευταίας δεκαετίας του 20ου αιώνα,  το εξαιρετικό αυτό album ξεκινάει μια νέα εποχή. Όχι μόνο μουσικά, που είναι οι πρωτεργάτες του ιδιαίτερου αυτού ήχου, αλλά γενικά δημιουργούν μια folklore κουλτούρα που ταξιδεύει σε μαγικά μέρη. Στέκεται σαν πυρσός αναμμένος και ξεχωρίζει σε μια εποχή που ξεπηδούν πολλά νέα ηχητικά κύματα. Αρχικά δεν έκανε ιδιαίτερη αίσθηση, αλλά με την ωρίμανση έλαβε την ανταπόκριση που έπρεπε, και πλέον έχουν επηρεαστεί άπειρες μπάντες, ακόμα και του ακραίου ήχου (9).

Προχωράμε με το "A Burnt Offering for the Bone Idol" (1992). Είναι οι ηγέτες από νωρίς, γιατί πολύ απλά είναι μοναδικοί στο Genre. Η μουσική τους είναι πανέξυπνη και συνδυασμένη με έναν πανέμορφο, πολύπλοκο τρόπο σαν κέντημα. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν είναι αυτό το ανάλαφρο Folk Metal που θα μιλήσει για ποτά και χορούς στα δάση, αλλά εμβαθύνει στα πραγματικά καθημερινά προβλήματα. Μια αίσθηση NWOBHM υπάρχει, αλλά και Thrash Metal στοιχεία. Έχει την ιδιότητα να σε κάνει να προβληματίζεσαι, μα και να χαμογελάς ταυτόχρονα (9).

Όλη η folklore αισθητική πλημμυρίζει το "Jonah's Ark" (1993) και το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Catchy riffs βγαλμένα απευθείας από τη φύση, με το βιολί να πρωταγωνιστεί στιβαρά, με ωραία δεμένα κομμάτια και γνήσιο Folk Metal όπως μόνο από τους Skyclad μπορεί να ακουστεί. Πανέξυπνο στίχοι, πιο καθαρά Vocals, και γενικά ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα χωρίς φανφάρες (8).

Ακόμα ένα διαμαντάκι, το "Prince of the Poverty Line" (1994) μπορεί να χαρακτηριστεί και magnum opus της μπάντας, διότι πέρα από αρκετά αναγνωρισμένο album είναι και ο ήχος τους που έχει κατασταλάξει. Έχει κάποια old-school Thrash Metal ψήγματα αναμειγμένα και εξαιρετικά ισορροπημένα με το βιολί που δίνει την folk αισθητική. Τέτοιο πάντρεμα είναι απίστευτα δύσκολο, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση είναι απόλυτα πετυχημένο. Έχει θυμό, έχει ρυθμό και είναι πανέξυπνα Folk (9).

Το "The Silent Whales of Lunar Sea" (1995) είναι ακόμα ένα classic album. Με λιγότερο καλή παραγωγή από το προηγούμενο, αλλά με τόσο έντονο συναισθηματισμο, που λίγο μας ενδιαφέρει ο ήχος. Τα πιασάρικα choruses είναι ό,τι καλύτερο μπορεί και να έχουν γράψει ποτέ, γεμάτα έμπνευση που μας ταξιδεύει. Κάθε συστατικό αυτού του δημιουργήματος είναι σωστά τοποθετημένο. Μέχρι και κάποια punk σημεία ταιριάζουν άψογα στον ήχο τους, τόσο σωστά ενωμένα. Πραγματικά ακούγεται άνετα σε λούπα (8).

Λίγo overrated  το "Irrational Anthems" (1996). Φυσικά έχει κάποιες λαμπρές στιγμές και ίσως η σύγκριση με το προηγούμενο να το ρίχνει λίγο, αλλά σίγουρα δεν είναι και η πιο δυνατή στιγμή τους. Από την άλλη, όμως, έχει μέσα classic κομμάτια που έχουν ξεχωρίσει σε όλη τη διάρκεια της καριέρας τους. Έχει πολύ καλή παραγωγή, ωραία solos και δυνατά riffs, απλά θέλει αυτό το κάτι παραπάνω γιατί μας έχουν καλομάθει (8).

Και εκεί που λες ότι η προηγούμενη κυκλοφορία θέλει αυτό το κάτι παραπάνω, την ίδια χρονιά κυκλοφορούν το εξαίσιο "Oui Avant-garde á Chance" (1996) γιατί μπορούν και γιατί η έμπνευση τους είναι άπλετη. Γρήγορες μελωδίες με μπαλάντες μαζί και νέοι πειραματισμοί, όλα μαζί πακέτο σε ένα album. Ο τίτλος σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει  "We haven't got a chance", μόνο που σε κάθε τους ευκαιρία οι ίδιοι αποδεικνύουν πόσο ταλαντούχοι είναι (9).

Ένα soft lower tempo album Το "The Answer Machine?" (1997) θέλει λίγο περισσότερο χρόνο για να χωνευτεί. Θεωρώ ότι είναι σαν το καλό κρασί, χρειάζεται τον χρόνο του. Ώριμο, καλής ποιότητας δημιούργημα, με απλές συνθέσεις που κολλάνε στο μυαλό. Δεν έχει εκπλήξεις αλλά είναι ένα καλό κομμάτι για την δισκοθήκη σου. Εάν δεν είσαι σε headbanging mood, είναι ό,τι χρειάζεσαι να ακούσεις (8).

Το "Vintage Whine" (1999) αγγίζει την τελειότητα. Ό,τι θετικό έχουν σαν χαρακτηριστικό τους το τοποθετούν με στρατηγικό τρόπο σε αυτό το δημιούργημα. Πιασάρικες μελωδίες; δυνατά riffs; πανέξυπνοι στίχοι; Τα έχει όλα. Μια άλλη πτυχή της αγάπης και της φιλοσοφίας; Έχει και από αυτό. Όλα μαζί μέσα από την κλασσική συνταγή που αγαπάμε και περιμένουμε κάθε φορά. Θα τραγουδάς μαζί τους, και θα τελειώσει πριν καν το καταλάβεις (9).

Πάντα στην επικαιρότητα οι Skyclad, κυκλοφορούν το "Folkémon" (2000),  εμπνευσμένο από το δημοφιλές παιχνίδι, Pokémon. Εάν ψάχνεις ένα album που να περιέχει όλη την μέχρι τώρα πορεία τους, αυτό είναι το κατάλληλο. Safe επιλογή, ωραία κομμάτια με τη συνταγή που μας αρέσει. Έτσι πετυχημένα που είναι όλα τα albums we gotta catch em all! (8)

Πιστοί στο δισκογραφικό τους ραντεβού επανέρχονται με το "No Daylights nor Heeltaps" (2002). Μια επανέκδοση κάποιων τραγουδιών, αλλά με τον Kevin Ridley (Vocals) αυτή τη φορά. Προσωπικά αυτές οι κινήσεις δεν μου αρέσουν και τις θεωρώ περιττές, αντικειμενικά, όμως είναι πάντα εκεί, δουλεύουν συνέχεια και αυτό είναι πέρα από επαγγελματικό, και τίμιο (7).

Μετά την αποχώρηση του iconic Martin Walkyier και την επανηχογράφηση κάποιων κλασσικών τραγουδιών έτσι για ζέσταμα, το "A Semblance of Normality" (2004) έρχεται να δώσει νέα πνοή στην μπάντα με τον νέο χαρακτηριστικό και ζωτικό μέλος της μπάντας Kevin Ridley. Όσοι κομπλεξικοί δεν το άκουσαν, έκαναν λάθος. Πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά από μια μπάντα που δεν απογοητεύει ποτέ. Μέχρι και το στιχουργικό κομμάτι είναι καλοδουλεμένο (9).

Όταν όλοι σε απογοητεύουν η λύση είναι μία: Skyclad. Πιστοί σε εσένα και στους εαυτούς τους, δεν σε εγκαταλείπουν. Το "In the... All Together" (2007) είναι η τρανταχτή απόδειξη της τιμιότητα τους. Η εξαίρετη μουσική είναι εκεί, και η έμπνευση για αγνό Folk Metal δεν τελειώνει ποτέ. Στο ίδιο μοτίβο, χωρίς πολλές αλλαγές, σε σημείο που βιώνεις και κάποια deja-vus, αλλά παράλληλα είναι εξαιρετικά φρέσκο. Ο άνθρωπος εμπιστεύεται πολύ την επιστήμη και την πολιτική, και αυτό τους προβληματίζει (8).

8 χρόνια πέρασαν για το "Forward into the Past" (2017), και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Εκεί που - και με αυτόν τον τίτλο- νομίζεις ότι θα ακούσεις κάτι επαναστατικό generic μοντέρνο, οι Folk Metal masters αποδεικνύουν γιατί είναι στην κορυφή. Μας πετάνε στη μούρη ότι μια μπάντα ποτέ δεν αποτελείται από ένα άτομο, αλλά κάθε μέλος βάζει την ψυχή του μέσα. Εδώ βλέπουμε αυτό ακριβώς. Μια ενότητα τέλεια εναρμονισμένη και φυσικά πάντα catchy (7).

Κοινωνικά προβλήματα, Πολιτική, Ιστορία. Η εσωτερική πάλη που κάθε μέρα βιώνουμε δυστυχώς δεν λύνεται με μια βόλτα στο δάσος, ούτε με μη ρεαλιστικές δραστηριότητες. Κάθε μέρα θα έρθουμε αντιμέτωποι με την αθλιότητα που μας επιβάλλουν οι σάπιοι που μας κυβερνάνε και αυτό συμβαίνει από την αρχή της ύπαρξης μας. Όσο και να τρέχουμε να ξεφύγουμε στα βουνά μέχρι να πεθάνουμε, θα χρωστάμε, θα υποφέρουμε από το κράτος, την κοινωνία και την φτώχεια, οπότε μόνο εκεί η μητέρα φύση θα κάνει την δουλειά της. Θα μας αγκαλιάσει και θα μας καταπιεί. Τώρα, αν ξυπνήσουμε όλοι μαζί, ακούσουμε τον κούκο που χτυπάει και κατανοήσουμε ότι μας έχουν κλέψει πολύτιμο χρόνο, ίσως τότε επαναστατήσουμε πραγματικά και καταφέρουμε να τελειώσουμε το παραμύθι με καλό τέλος. Οι Skyclad βρίσκονται στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας του Genre, έχουν επηρεάσει όλες της μεταγενέστερες μπάντες, ειδικά με τη στιχουργική τους προσέγγιση, που είναι η σφραγίδα τους.

Η Krisis θα μας αφυπνίσει, θα ηχήσει δυνατά τον συναγερμό της επανάστασης απέναντι στην εκμεταλεύτρια κοινωνία, με μία εξαιρετική συναυλία, και θα μας μεταφέρει στο τέλος στον παραμυθένιο κόσμο, υπό τους ήχους των Skyclad.

Genre:
Folk Metal

Main:

The Wayward Sons of Mother Earth (1991) 

A Burnt Offering for the Bone Idol (1992) 

Jonah's Ark (1993) 

Prince of the Poverty Line (1994) 

The Silent Whales of Lunar Sea (1995) 

Irrational Anthems (1996) 

Oui Avant-garde á Chance (1996) 

The Answer Machine? (1997) 

Vintage Whine (1999) 

Folkémon (2000) 

No Daylights nor Heeltaps (2002) 

A Semblance of Normalityy (2004) 

In the... All Together (2009) 

Forward into the Past (2017)

Current lineup:

Graeme English [Bass, Guitars (acoustic)] 

Steve Ramsey [Guitars (lead & acoustic)] 

Dave Pugh (Guitars) 

George Biddle (Fiddle, Keyboards, Piano) 

Kevin Ridley [Guitars (rhythm & acoustic), Vocals] 

Arron Walton (Drums)