Alice in Chains: Exactly What I Am

Τα '90s είναι η πιο αλλοπρόσαλλη δεκαετία στον καλλιτεχνικό τομέα. Από την μουσική μέχρι την μόδα, όλα ήταν εφήμερα και η πλειοψηφία έχει εξαφανιστεί, αφήνοντας μια νοσταλγική επίγευση. Κάποιοι ήχοι ωστόσο έχουν μείνει ανεξίτηλοι και διατηρούν την μαγική ιδιότητα, με την πρώτη τους νότα, να μας μεταφέρουν αυτόματα στην τελευταία γνήσια εποχή, χωρίς social media και πλαστική προσωπικότητα. Όλη αυτή η χαρακτηριστική αισθητική θα επανέλθει με μια συναυλία απωθημένο. Οι Alice in Chains θα επαναφέρουν ό,τι έχει ξεχαστεί, την Δευτέρα 24/06/19 στο Πλατεία Νερού. Το nostalgia feeling θα χτυπήσει κόκκινο και θα επιφέρει απίστευτη συγκίνηση.

Δεν ήταν ποτέ φούσκα. Δεν τους σταμάτησε ούτε ο ίδιος ο θάνατος, και μέχρι σήμερα κυκλοφορούν ταξιδιάρικα Full-lengths, σήμα κατά τεθέν της εφηβείας των '90s. 

Το magnum opus της μπάντας, αλλά και της ίδιας της δεκαετίας ονομάζεται "Facelift" (1990). Είναι classic, grungy με το Metal στοιχείο να κάνει τη διαφορά, και αρκετά συναισθηματικό, καθώς σε παρασέρνει σε ένα μελαγχολικό και αχανές λαβύρινθο. Υπάρχει μια ιδιαιτερότητα καθώς γίνεται μνεία σε ρεαλιστικά προβλήματα και το στοιχείο της φαντασίας δεν υπάρχει, ούτε στιχουργικά αλλά ούτε μουσικά, με πιο straight forward μελωδίες. Πέρα από το genre που ακολουθούν, υπάρχει ένα σκοτεινό και doom στοιχείο στον ήχο τους, και γι'αυτό ακούγονται και από όλο το Metal κοινό. Masterpiece (9).

Ακόμα ένα διαμαντάκι που θα μείνει στην ιστορία είναι το "Dirt" (1992). Έχουν ισχυρή προσωπικότητα στον ήχο τους και γι'αυτό και τα κομμάτια είναι όλα ευκολομνημόνευτα. Τέτοιο μίσος και σκοτάδι που ξεπηδάει από αυτήν την κυκλοφορία θα το ζήλευε κάθε μπάντα του ακραίου ήχου. Απολαυστικό και κινηματογραφικό, ο,τι πρέπει για το αμάξι που τρέχει σε έναν μακρύ, άδειο δρόμο. Μόνο εκεί μπορεί να ακουστεί, διότι σε κάθε άλλη περίπτωση είναι άκρως επικίνδυνο! Είναι τοξικό, ψυχεδελικό και απόλυτα καταθλιπτικό (9). 

Αν το προηγούμενο album ήταν το ταξίδι στην αποξένωση και την κατάθλιψη, το "Alice in Chains" (1995) είναι σίγουρα ο προορισμός. Τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η μπάντα και η προσπάθεια αποκατάστασης από την ηρωίνη του Layne Staley (R.I.P), μεταφράζονται σε μουσική, και το αποτέλεσμα είναι εξαίσιο. Πέρα από την σοβαρή εξάρτηση του Layne Staley, και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας έδιναν την δική τους μάχη με τα ναρκωτικά, οπότε όλη αυτή η αίσθηση της εσωτερικής πάλης να κρατηθούν στην ζωή, εκπέμπει από κάθε νότα του δίσκου. Πρόκειται για το απόλυτα θλιβερό και απαρηγόρητο δημιούργημα, από έναν τσακισμένο άνθρωπο και μια διαλυμένη μπάντα. Σκοτεινά εξαίσιο (9).

Ο Sean Kinney (Drums) είχε παραδεχτεί ότι εάν συνέχιζαν μετά το ομότιτλο δίσκο τους, θα ήταν η απόλυτη αυτοκαταστροφή τους. Την γλίτωσαν όλοι εκτός από τον Layne Staley που ο δρόμος του στο ταξίδι της ηρωίνης δεν είχε γυρισμό. Μετά από 14 χρόνια, επιστρέφουν με το "Black Gives Way to Blue" (2009). Ένα από τα πιο δυναμικά comeback του Metal με ένα αριστουργηματικό album. Και αυτό γιατί δεν προσπάθησαν να γυρίσουν στις ρίζες τους, απλά συνέχισαν αυτό που ξέρουν να κάνουν άσχετου εποχής. Πολύ ωραία παραγωγή και, όπως πάντα, στιβαρά riffs που σου κολλάνε στο μυαλό. Αναγεννήθηκαν από τις στάχτες τους και έρχονται να απλώσουν το σκοτάδι (9).

Στο "The Devil Put Dinosaurs Here" (2013) υπάρχουν όλα τα στοιχεία που αγαπάμε στον ήχο τους, λίγο πιο εξυγχρονισμένα και δημιουργούν ένα εξαίσιο Heavy Metal/Grunge διαμάντι. Έχει όγκο και βάθος από τα πιο σκοτεινά και απόκρυφα μέρη του αγνώστου βυθού και κάθε νότα είναι γροθιά στο στομάχι. Σίγουρα η απώλεια του Staley τους έχει στοιχειώσει και η ζοφερότητα του album ξεχειλίζει. Είναι τόσο ήσυχα δυνατό που μπορεί να σου σπάσει τα τύμπανα στον ύπνο σου (9).

Φέτος κάνουν την έκπληξη και κυκλοφορούν το εξαίσιο "Rainier Fog" (2018). Διεστραμμένα riffs, γενικότερη gloomy αισθητική και στοιχειωμένες φωνητικές μελωδίες χαρακτηρίζουν αυτό το album. Μπορούμε να πούμε ότι θυμίζουν λίγο τα πρώτα τους μουσικά βήματα και δημιουργούν ένα nostalgia feeling, ανεκτίμητο στην εποχή μας. Ένα στιβαρό album από μια στιβαρή μπάντα και μια top κυκλοφορίας της φετινής χρονιάς (8).

Κατάθλιψη, Ναρκωτικά, Αυτοκτονία, Θάνατος, Πόνος. Συναισθήματα βαριά και με μόνιμη ζημιά που διαμορφώνονται στην εφηβική ακόμα ηλικία. Δεν είναι εφήμερη ούτε ασήμαντη η θλίψη που βλέπεις στα μάτια ενός νεαρού, ούτε οι λέξεις που γράφει η τσάντα κάποιας μαθήτριας, γιατί τα μελλοντικά προβλήματα ενός χαρακτήρα φαίνονται από αυτές τις συμπεριφορές και έτσι η μάστιγα της κατάθλιψης εξαπλώνεται. Τα εύκολα ναρκωτικά που κάνουν οι νεαρές ηλικίες άμεσα θα αντικατασταθούν από τα σκληρά, καθώς με αυτόν τον τρόπο προσομοιώνουν τον θάνατο μέσω της αυτοκτονίας. Τραγουδούν γι'αυτήν, την μελετούν και με αυτόν τον τρόπο την αγκαλιάζουν. Η ιδέα του θανάτου δεν είναι καθόλου ρομαντική στη προκειμένη περίπτωση, αλλά βρώμικη και ακατάστατη, σαν εύκολη λύση αποφυγής του αφόρητου πόνου. Η εμφάνιση των Alice in Chains θα μας θυμίσει τα πρώιμα προβλήματα της σάπιας κοινωνίας μας, και για πιο λόγο πλέον είμαστε συνέχεια δυστυχισμένοι, ακόμα και αν χαμογελάμε διάπλατα.
Τότε όλοι οι metalheads φοράγαμε τις φαντάρικες τσάντες. Ήταν πολύ άβολες αλλά έγραφε πολύ ωραία ο στύλος πάνω τους. Σε μια γωνιά η δική μου έγραφε Love, Hate Love...

Το Fuzz  θα μας γεμίσει αναμνήσεις γεμάτες γνήσια και ειλικρινά αγνά συναισθήματα. Είμαστε οι τελευταίοι που τα νιώσαμε αυτά...

Genre:
Heavy Metal/Grunge

Main:
Facelift(1990)
Dirt (1992)
Alice in Chains (1995)
Black Gives Way to Blue (2009)
The Devil Put Dinosaurs Here (2013)
Rainier Fog (2018)

Current lineup:
Sean Kinney (Drums)
Jerry Cantrell (Guitars, Vocals)
Mike Inez (Bass)
William Duvall (Guitars, Vocals)