Anthrax: Keep on Winning

Όταν έχεις να τα βάλεις με τέρατα κάθε είδους, πρέπει να παλέψεις μέχρι να μην αντέχεις άλλο, και ας πεθάνεις. Οι Anthrax μας το διδάσκουν με το Speed/Thrash, Groove Metal που μόνο αυτοί ξέρουν να παίζουν και θα είναι στο πλευρό μας σε αυτή τη μάχη, την Κυριακή 30/06/19, στο Πλατεία Νερού. Fight em'!

Ο κατάλογος τους είναι μια διαδρομή με rollercoaster που σου κόβει την αναπνοή. 

Η αρχή γίνεται με το "Fistful of Metal" (1984). Ένα πρωτοκλασάτο ντεμπούτο που πρέπει κάθε fan της μπάντας και του Genre να κατέχει, αλλά και να αφομοιώσει πλήρως. Πρόκειται για ένα, όχι τόσο επαγγελματικό album, αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι δεν μπορεί να πάρει κεφάλια. Τα Vocals δεν είναι τα καλύτερα, αλλά ταρακουνάνε κάθε φλέβα μας. Η παραγωγή είναι ερασιτεχνική, παρόλα αυτά, είναι ένας εξαίσιο δίσκος, γεμάτος πάθος, νιότη και επιρροές που όλοι αγαπάμε. Είναι ο ορισμός του old-school (8).

Συνεχίζουμε μόνο δυναμικά, με το "Spreading the Disease" (1985). Album-αποκάλυψη. Κομμάτια γεμάτα νιότη και ενθουσιασμό, χωρίς κανένα συμβιβασμό. Πολλά N.W.O.B.H.M στοιχεία που κάνουν ακόμα πιο προσιτή τη μουσική τους, αλλά και περισσότερο in your face. Έχουν προσωπικότητα, άσχετα τις επιρροές τους, και αυτός είναι ο λόγος της μετέπειτα καριέρας τους φυσικά. Να ληφθεί υπόψη ότι η χρονιά που κυκλοφόρησε είναι γεμάτη διαμάντια, και όμως ξεχώρισε. "Young and free, something you'll never be!". Πικρή αλήθεια (9).

Χωρίς κανέναν οίκτο κυκλοφορούν το "Among the Living" (1987). Γρήγορα riffs, έντονα solos, δυναμικό Bass, high-speed drumming και Vocals που κόβουν την ανάσα. Όλα μαζί συνδυασμένα τέλεια, δημιουργούν ένα αποτέλεσμα-βόμβα. Πλέον έχουν κατασταλάξει στον ήχο τους, οι fans τους αυξάνονται ραγδαία και η πορεία είναι μόνο ανοδική. Ο συνδυασμός νιότης αλλά και ωριμότητας παράλληλα στους στίχους τους, δίνουν ακόμα περισσότερους πόντους στην μπάντα (9).

Ο πήχης είναι πολύ ψηλά ήδη και το "State of Euphoria" (1988) κυκλοφορεί. Έχουν ήδη δημιουργήσει μια formula γεμάτη humor και Thrash Metal ολκής και η προσωπικότητα τους αναδεικνύεται σε κάθε album. Πιο σκοτεινό από τον προκάτοχό του, με πιο βαριά και κακά riffs, έχει πολύ ωραία ροή. Τα Vocals είναι πολύ βελτιωμένα και οι στίχοι αρκετά ιδιαίτεροι, βγαλμένοι από προσωπικά θέματα. Ακόμα ένα δυνατό σημείο είναι η καλή παραγωγή του, καθώς και το δυνατό δέσιμο της μπάντας (8).

'90s και το εξαιρετικό "Persistence of Time" (1990) είναι γεγονός. Μεγάλη έκπληξη για τους fans, καθώς είναι αρκετά διαφορετικό, yet Anthrax. Τα Vocals είναι πιο καθαρά και μελωδικά και οι Guitars έχουν την προσωπικότητα τους. Το Bass βρίσκεται παντού και μόνο θετικό είναι αυτό. Πιο βαρύ, λίγο πιο αργό, αλλά και πιο σκοτεινό, δηλώνει ανοιχτά μια ωριμότητα χαρακτήρα των μουσικών. Δεν ξέρω γιατί δεν θεωρείται top κυκλοφορία τους ever. Είναι απλά διαμάντι (9).

Εδώ είναι λίγο περίεργα τα πράγματα. Έχουμε νέo τραγουδιστή, άρα νέο αέρα στο "Sound of White Noise" (1993). Λίγο η εποχή, λίγο η αλλαγή, επηρέασαν την μπάντα αρκετά. Έχουμε κάποια radio friendly sections, αλλά αυτό είναι κάτι που είχε ξεκινήσει από τον προκάτοχό του και άρεσε. Η παραγωγή δεν βοηθάει να αναδειχθούν κάποια καλά σημεία και θεωρώ ότι έχει αρκετές στιγμές, που αν ακουγόντουσαν λίγο πιο καθαρά, θα ήταν πιο δυνατές (6).

Πιο groovy διάθεση διατηρεί το "Stomp 442" (1995). Έχουμε βαριά και απλά riffs και το Thrash Metal στοιχείο δεν αναδεικνύεται ιδιαίτερα. Τα Vocals είναι catchy με αναφορές στο ποτό, το άγχος και την γαμημένη κοινωνία. Το Bass και τα Drums είναι απλά συνοδευτικά, χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Γενικά λοιπόν, το album είναι, δυστυχώς, λίγο αδιάφορο. Η αλλαγή του ήχου βέβαια έφερε νέο αίμα στη fanbase τους, οπότε οι πειραματισμοί τους εδώ είχαν και κάποιο θετικό αποτέλεσμα (5).

Στα ίδια επίπεδα κυμαίνεται το "Volume 8 - The Threat Is Real" (1998), με αρκετά δυσαρεστημένους fans. Το groove στοιχείο γίνεται ακόμα πιο soft, τα κομμάτια μειώνονται αριθμητικά και η ερώτηση που γεννάται είναι η εξής: Γιατί κυκλοφόρησαν album; Από την άλλη σε κάποιους αρέσει, αλλά είναι γιατί έχει στοιχεία μέσα που δεν τους αντιπροσωπεύουν. Κάποιες μπάντες δεν πρέπει να πειραματίζονται. Είναι γνήσιες και έτοιμες από την αρχή (6).

Φεύγουμε από τα '90s και τον αχταρμά ήχων που προσέφεραν. Αναμένουμε κάτι πιο στιβαρό και το "We've Come for You All" (2003) κυκλοφορεί. Είναι πιο ευχάριστο από τα προηγούμενα, ευτυχώς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα το θεωρήσουμε και δυνατό comeback. Απλές συνθέσεις, groovy, radio friendly, άλλα όχι τόσο soft, οπότε ανεβαίνουμε σιγά-σιγά επίπεδο ξανά. Μας δίνει ελπίδες ότι θα απεμπλακούν και θα επανέλθουν (6).

Πιο παθιασμένοι να επανέλθουν, κυκλοφορούν το "The Greater of Two Evils" (2004). Μια προσπάθεια να έρθουν πιο κοντά στους fans, τους βάζουν στη διαδικασία να ψηφίσουν αγαπημένα κομμάτια που επανηχογραφούν live στο studio. Κομμάτια από: "Fistful of Metal" (1984), "Spreading the Disease" (1985), "Among the Living" (1987), "State of Euphoria" (1988), και "Persistence of Time" (1990) δημιουργούν αυτήν την συλλογή (6).

Προφανώς από την προηγούμενη κυκλοφορία υπήρχε αλληλεπίδραση και επιρροή από τους fans. Επανέρχονται πιο δυναμικά με το "Worship Music" (2011) και τα χαμόγελα σχηματιζόταν στα πρόσωπα μας. Επιστροφή στον ήχο που αγαπήσαμε και πλέον μιλάμε για αρκετά ενδιαφέρουσα κυκλοφορία. Δεν είναι extreme, αλλά είναι ποιοτικό και με πολύ έμπνευση. Όπως και να έχει η επιστροφή του Joey Belladonna (Vocals) κάνει τη διαφορά και φέρνει μαζί του και τα χαρακτηριστικά της μπάντας που αναζητούσαμε (8).

Το τελευταίο "For All Kings" (2016) είναι εξαιρετικό. Έχουν αφομοιωθεί ξανά σαν σχήμα, έχουν καταλάβει τα λάθη και τα σωστά και δημιουργούν ένα γνήσιο Anthrax album, όπως πρέπει να ακούγεται αυτήν την εποχή. Δεν διατηρεί το nostalgia feeling, αλλά αυτό είναι το σωστό. Υπάρχει ποικιλία και καλύπτει κάθε fan. Περιμέναμε καιρό, δείξαμε πίστη στην μπάντα και ανταμοιφθήκαμε. Η υπομονή είναι αρετή και το δημιούργημα αριστουργηματικό (9).

Humor, Δυσκολιες, Κοινωνικά θέματα, Αντι-φασισμός. Η καθημερινότητα είναι πλέον τόσο πολύπλοκη, δύσκολη και ανυπόφορη, γεμάτη προβλήματα κάθε είδους. Από θέματα οικονομικά που σε φτάνουν στα όρια σου, σε σημείο να σου δημιουργούν θέματα υγείας, από τις σχέσεις σου με τους άλλους, που είναι συνέχεια μια παρεξήγηση, μέχρι τον συνεχόμενο ρατσισμό, για το χρώμα, τα κιλά, το κοινωνικό status, μέχρι και για το γούστο σου στη μουσική. Πραγματικά πιο εύκολο θα ήταν να ζούσαμε σε μια post-apocalyptic utopia γεμάτη zombies να μας κυνηγάνε και να κοιμόμαστε με το ένα μάτι ανοιχτό, σκεπτόμενοι μόνο την επιβίωση μας, παρά όλα τα παραπάνω. Σκέψεις μιας τρελής είναι όλα αυτά βέβαια... Επανερχόμαστε λοιπόν και βρίσκουμε την λύση στο humor. Το βάζουμε στην ζωή μας και την κάνουμε όσο γίνεται πιο υποφερτή.
Όταν δύο συμμαθητές ονομάζουν την μπάντα τους σύμφωνα με μια αρρώστια από το σχολικό βιβλίο της βιολογίας, νιώθεις εξαιρετικά οικείος μαζί τους και νιώθεις ότι μπορείς να καταφέρεις και εσύ κάτι παρόμοιο με αυτούς. Τόλμησε το.

To Fuzz θα διοργανώσει ένα σεμινάριο για το πώς θα χειριστούμε μία αποκάλυψη. Εσύ θα κλειδωθείς στο υπόγειο μέχρι να πεθάνεις ή θα αρματωθείς και θα τους πάρεις όλους παραμάζωμα; 

Genre:
Speed/Thrash Metal, Groove Metal

Main:

Fistful of Metal (1984)
Spreading the Disease (1985)
Among the Living (1987)
State of Euphoria (1988)
Persistence of Time (1990)
Sound of White (1993)
Stomp 442 (1995)
Volume 8 - The Threat Is Real (1998 )
We've Come for You All (2003 )
The Greater of Two Evils (2004)
Worship Music (2011)
For All Kings (2016)

Current lineup:
Scott Ian [Guitars (lead), Guitars (rhythm), Vocals (backing)]
Charlie Benante [Drums, Percussion, Vocals (backing), Guitars (lead)]
Frank Bello [Bass, Vocals (backing)]
Joey Belladonna (Vocals)
Jonathan Donais [Guitars (lead), Vocals (backing)]