Όταν το τέλος του κόσμου έρθει, δεν θα υπάρξει άλλη λύση παρά μόνο μια, Cannibal Corpse. Οι ηγέτες του Death Metal θα εμφανιστούν στο Piraeus 117 Academy, την Κυριακή 16/06/19 και η αποκάλυψη θα ξεκινήσει.
Αδιαμφισβήτητα μια από τις μεγαλύτερες Death Metal μπάντες, πρωτοπόροι του Genre, με κάθε Full-length τους να γράφει ιστορία.
Η πρώτη τους κυκλοφορία είναι το "Eaten Back to Life" (1990). Αυτή είναι μια περίοδος που η σκηνή του Death Metal δεν είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένη και ο ήχος του ακόμα δεν έχει διαμορφωθεί πλήρως. Έτσι, από τον συγκεκριμένο δίσκο λείπουν αρκετά βασικά δομικά στοιχεία. Όμως παρά αυτές τις μικρές ατέλειες δεν παύει να είναι το δημιούργημα που διαμόρφωσε τον ακραίο ήχο από κάθε άποψη (8).
Η πορεία τους συνεχίζεται με το "Butchered at Birth" (1991). Είναι ο δίσκος που διαμορφώνει τελικώς τον ήχο του Death Metal όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Τα ακραία Vocals, τα riffs που οργώνουν, άλλα και οι πολύ γρήγορες μπασογραμμές, είναι τα χαρακτηριστικά του Full-length. Όπως φαίνεται δεν μπορούν όλοι να δεχθούν αυτόν τον ήχο και οι fans χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα. Για έμενα πάντως είναι ένας δίσκος ορόσημο στην μακρά ιστορία της μπάντας (8).
Το επόμενο βήμα της μπάντας είναι και το πιο αμφιλεγόμενο, καθώς το "Tomb of the Mutilated" (1992) εγείρει το ερώτημα για την διαφοροποίηση και την μουσικότητα τους. Δεν θα πω πως είναι ένα εξαιρετικό album, διότι είναι φανερό πως υπάρχει μια καθαρή επανάληψη, αλλά κανένας δεν μπορεί να πει ότι δεν έμειναν πιστοί στον ήχο τους. Το θέμα του δίσκου σου βγάζει την αηδία και την απέχθεια που αυτοί οι τύποι θέλουν να περάσουν, μέσα από την κάθε λέξη και νότα τους. Και η τελική ετυμηγορία είναι πως το συγκεκριμένο Full-length είναι μέτριο, με πολλές δυνατές στιγμές (8).
Με την επόμενη κυκλοφορία τους, "The Bleeding" (1994), καταφέρνουν να αλλάξουν τον τρόπο που τους βλέπουν οι δυο πλευρές και κατά κάποιο τρόπο τις ισορροπεί. Τώρα απευθύνονται στην πλευρά που θέλει τα πράγματα λίγο πιο ήπια. Με πιο αργά riffs και με λιγότερο άγρια Vocals, καταφέρνουν να προσεγγίσουν έναν πιο εμπορικό ήχο, που όμως τους ταιριάζει και αρέσει (8).
Μπορώ να πω με βεβαιότητα πως μέχρι και το "Vile" (1996), η μπάντα δεν έχει καταφέρει να πείσει πως έχει βρει την ταυτότητα τους στην Death Metal σκηνή. Άλλη μια φορά έχουμε στροφή προς τον πιο aggresive ήχο. Σε αυτό συμβάλουν φυσικά και οι αλλαγές που γίνονται στο lineup, καθώς μπλέκονται νέες προσωπικότητες στο σχήμα. Η Guitar γίνεται πάλι πιο τεχνική, όπως και το Bass, και τα Vocals γίνονται ξανά πιο άγρια. Όλος αυτός ο πειραματισμός και η αλλαγή, βγάζουν ωστόσο ένα τίμιο αποτέλεσμα (7).
Ο προκάτοχος κατάφερε να ανορθώσει τις ελπίδες του πιο σκληροπυρηνικού κοινού, και το "Gallery of Suicide" (1998) είναι πολλά υποσχόμενο, που όμως, στην τελική ανάλυση του δεν έδωσε κάτι καινούριο. Είναι πραγματικά άλλος ένας δίσκος, όπως κάθε προηγούμενος, με καμία ιδιαίτερη νέα μουσική έμπνευση. Αν και, για να λέμε και την αλήθεια, το artwork είναι εξαιρετικό (7).
Το "Bloodthirst" (1999) καταφέρνει αυτό που δεν κατάφερε η προηγούμενη αδιάφορη κυκλοφορία τους. Δείχνει πως η μουσικότητα των Cannibal Corpse δεν είναι νεκρή. Κάνουν πάλι στροφή και φεύγουν από την τεχνικότητα, που δεν τους ταίριαζε. Υπάρχει ξεκάθαρη μελωδία, μπασογραμμές και ρυθμός. Ο δίσκος καταφέρνει να δημιουργήσει πάλι ενδιαφέρον στον ακροατή και μια ανυπομονησία για το τι έπεται στη συνέχεια (8).
Το "Gore Obsessed" (2002), καταφέρνει να ενώσει το τελευταίο κομμάτι puzzle που λείπει από την μπάντα και να τους εδραιώσει μια για πάντα στην Death Metal σκηνή. Το κομμάτι αυτό είναι η τεχνικότητα ως ε΄να σημείο, που συνδυάζεται σε έναν πολύ καλό βαθμό με τα προηγούμενα καλά στοιχεία που είχε δείξει η μπάντα. Το συγκεκριμένο album όμως συχνά παραβλέπεται δυστυχώς, τόσο από τους fans, όσο και από την ίδια την μπάντα (8).
Με το "The Wretched Spawn" (2004), φαίνεται πως η μπάντα έχει ανοδική πορεία, με τα θετικά στοιχεία που έχει επιδείξει στους προηγούμενους δίσκους της. Η μουσικότητα τους παραμένει σε αρκετά καλό επίπεδο όπως όμως και η τεχνικότητα των μερών κάθε οργάνου. Το αποτέλεσμα είναι εξαίσιο (8).
Φτάνουμε λοιπόν στο 10ο Full-length της μπάντας, "Kill" (2006) και συνεχίζουν να μην μας απογοητεύουν ούτε στιγμή. Κάνουν ένα μεγάλο άλμα στα περισσότερα μέτωπα. Εξαιρετικά είναι τα solos του Bass όπως και τα ρυθμικά μέρη. Αν και τα lyrics δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, δεν μπορώ να πω πως απογοητεύουν. Μια ακόμα πολύ καλή κυκλοφορία λοιπόν, και το σερί συνεχίζεται (8).
Είκοσι χρόνια έχουν περάσει από τότε που αρχίσαμε το ταξίδι μας με αυτήν την μπάντα, και επανέρχονται πιστοί στο δισκογραφικό τους ραντεβού με το "Evisceration Plague" (2009). Καλό, δυναμικό, όπως περιμένεις να είναι ένα Cannibal Corpse album, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει να επιδείξει κάτι καινούργιο. Είναι απλά μια ακόμα καλή κυκλοφορία τους. Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, αλλά στην μουσική χρειάζεται συνέχεια η εξέλιξη (8).
Αρκετά καλό μπορεί να χαρακτηριστεί το "Torture" (2012). Συνεχώς η άποψη που κυριαρχεί σε όσα διαβάζω για του Cannibal Corpse μετά από κάθε νέο album είναι πως επιτέλους γύρισαν και κάνουν σωστή μουσική. Πλέον δεν γίνεται σε καμία περίπτωση να πούμε πως έχασαν τον δρόμο τους στην aggresive Death Metal σκηνή, διότι πολύ απλά είναι οι πατέρες αυτής. Πολύ καλή ενορχήστρωση, πολύ δυναμικές Guitars, και γενικά αρκετά δημιουργικό (8).
Θα κουράσω αν πω για άλλη μια φορά πως οι Cannibal Corpse βγάζουν απλά έναν ακόμα καλό δίσκο που κυμαίνεται στα ίδια πράγματα, όπως και οι προηγούμενοι όλοι πολύ καλοί ωστόσο. Ας μιλήσουμε λοιπόν για την παραγωγή του "A Skeletal Domain" (2014). Οι Guitars είναι ξεκάθαρα με ευκολία ακουστές για πρώτη φορά, και τα Vocals κάθονται καλά μέσα στην μίξη όλων των κομματιών. Μπορεί να μην είναι ένα μουσικό αριστούργημα, αλλά η παραγωγή του είναι κάτι που πρέπει να έχει ως στόχο κάθε παραγωγός του ακραίου ήχου καθότι η δυσκολία να ακουστούν όλα τα όργανα αρμονικά στο συγκεκριμένο είδος είναι challenge (8).
Κατά την γνώμη μου, μας κράτησαν το καλύτερο για το τέλος.Το "Red Before Black" (2017), που ελπίζω πως θα έχει την τιμητική του στην επικείμενη πολυαναμενόμενη συναυλία τους, επιδεικνύει πραγματικά για πρώτη φορά μια διαφοροποίηση από κομμάτι σε κομμάτι. Ο ακροατής δεν έχει την ίδια επίγνωση για το τι θα ακολουθήσει, όπως είχε σε κάθε πρότερο album της μπάντας και αυτό το στοιχείο της έκπληξης είναι το διαφορετικό που χρειαζόντουσαν. Για έμενα είναι το μεγαλύτερο βήμα που έχουν κάνει μέχρι τώρα (8).
Αιματοχυσία, Θάνατος, Βασανιστήριο, Κανιβαλισμός, Zombies. Δεν νομίζω πως μέχρι τώρα άλλη Death Metal μπάντα έχει βρει καλύτερο συνδυασμό σε στιχουργικά θέματα ώστε να μπορέσει να βγάλει αυτό το βαρύ, μαύρο και απόκοσμο θέμα που κάθε ανώμαλος fan θέλει να ακούσει. Όλοι κρύβουμε μέσα μας αρρωστημένες σκέψεις, τις οποίες σε ένα zombie apocalypse θα βγάζαμε άνετα στην επιφάνεια με την δικαιολογία της επιβίωσης. Οι Cannibal Corpse δεν κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους, είναι η απόλυτη love it or hate it μπάντα, δεν δίνουν δεκάρα στην κάθε επίκριση, και στις εμφανίσεις τους παίρνουν κεφάλια.
Το πιο γλυκό βασανιστήριο θα μας κάνει η Playfalse. θα υποφέρουμε και θα εκλιπαρούμε να μην σταματήσει ποτέ.
Genre:
Death Metal
Main:
Eaten Back to Life (1990)
Butchered at Birth (1991)
Tomb of the Mutilated (1992)
The Bleeding (1994)
Vile (1996)
Gallery of Suicide (1998)
Bloodthirst (1999)
Gore Obsessed (2002)
The Wretched Spawn (2004)
Kill (2006)
Evisceration Plague (2009)
Torture (2012)
A Skeletal Domain (2014)
Red Before Black (2017)
Current lineup:
Alex Webster (Bass)
Paul Mazurkiewicz (Drums)
Rob Barrett (Guitars)
George "Corpsegrinder" Fisher (Vocals)
Pat O'Brien (Guitars)
Comments
Post a Comment