Dream Theater: Subconscious Strange Sensation

Close your eyes and begin to relax, 
Take a deep breath and let it out slowly,
Concentrate on your breathing,
With each breath you become more relaxed,

Imagine a brilliant white light above you,
Focus in on this light as it flows through your body,
Allow yourself to drift off,
As you fall deeper and deeper into a more relaxed state of mind,

Now as I count back from ten to one,
You will feel more peaceful and calm,
10, 9, 8, 7, 6,

You will enter a safe place, 
Where nothing can harm you,
5, 4, 3, 2,

If at any time you need to come back, 
All you must do is open your eyes,
1...

Μετράμε αντίστροφα για την Τρίτη 02/07/19, όταν η κορυφή της πυραμίδας του Progressive Metal θα εμφανιστεί στο Gazi Music Hall. Ο λόγος για τους ηγέτες του Genre, Dream Theater. Ήχοι από άλλους γαλαξίες, ιστορίες που κόβουν την ανάσα, αλλά και βαθιά συναισθήματα θα εκφραστούν μέσα από τις πολύπλοκες μελωδίες τους. Μετά από αυτή την εμπειρία, θα μπορέσουμε επιτέλους να είμαστε Finally Free!

Έχουν την μοναδική ιδιότητα, αν και Progressive Metal μπάντα, να ακούγονται από όλους τους metalheads. Ό,τι περίεργο ρυθμό και να ακολουθούν, ό,τι μυστήρια κλίμακα και να χρησιμοποιούν, ευχαριστούν κάθε αυτί και ψυχή. Αυτό κάνουν σε κάθε Full-length, και γι'αυτό τους λατρεύουμε.

Η αποκάλυψη ξεκινά με το "When Dream and Day Unite" (1989). Το ντεμπούτο τους δεν το χαρακτηρίζει η δυσκολία στην τεχνική, αλλά τα πιο in-your-face shred riffs και οι πιο χύμα συνθέσεις. Τα Keyboards κάνουν την διαφορά, από τον προσωπικά πολύ αγαπημένο Kevin Moore (Keyboards - OSI), με τις παγερές, σκοτεινές και απόλυτα ατμοσφαιρικές μελωδίες. Η παραγωγή το κάνει ακόμα πιο ωμό και του ταιριάζει απόλυτα. Όλα τα παραπάνω συν το "The Ytse Jam". Ένα κομμάτι που περιγράφει την μουσική τους τότε, αλλά και την εξέλιξή τους. Μαγικό (9).

Δίσκος-ορόσημο για όλο το Metal. Κοσμεί κάθε δισκοθήκη, γνωρίζουν όλοι την ύπαρξη του: Ο λόγος για το μοναδικό "Images and Words" (1992). Δεν ξέρω τι έμπνευση είχαν σε αυτό το album, αλλά περίσσεψε και για όσους επηρεάστηκαν από αυτό. Είναι ο δίσκος που θα σε ωθήσει να πας να γραφτείς στο πρώτο ωδείο που θα βρεις (σ.σ.: Guilty as charged) και θα σε κάνει να δεις με διαφορετικό μάτι τη μουσική. Η χημεία που υπάρχει σε αυτό το δημιούργημα ανάμεσα στα μέλη είναι κάτι παραπάνω από ιδανική. Σχεδόν μυστήρια. Τα συναισθήματα που σου δημιουργούνται κατά την ακρόαση του είναι τόσα πολλά, σε σημείο να μην μπορείς να τα διαχειριστείς. Δεν υπάρχει ίχνος υπερβολής στα παραπάνω λόγια. Αριστούργημα (9).

Κοιτάζω στον καθρέφτη και δυστυχώς δεν μπορώ να επιστρέψω πίσω. Μπορεί να με ταξιδέψει, όμως, η μελωδία του "The Silent Man" από το εξαίσιο "Awake" (1994). Σκοτεινό και καταθλιπτικό, όπως η εφηβεία. Απλό και έντονα συναισθηματικό, ιδανικό αν σκεφτείς το έτος που κυκλοφόρησε. Πρόκειται για ένα ταξίδι πάθους και τρόμου, αψηφώντας οτιδήποτε έρχεται καταπάνω σου. Έχει νεύρο, αλλά και θλίψη παράλληλα, όπως ακριβώς η νεαρή ηλικία. Πρέπει να γίνεται βουτιά στο παρελθόν από τον νέο κόσμο, όχι γιατί δεν βγαίνουν τώρα διαμάντια, αλλά γιατί, λαμβάνοντας, επαναλαμβάνω, υπόψη την χρονιά που κυκλοφόρησε, καθίσταται μοναδικό (9).

Κάποιοι είπαν ότι το "Falling into Infinity" (1997) είναι ο ορισμός της μεταστροφής στο mainstream. Μπούρδες. Είναι πιο ευκολοχώνευτο και εύηχο, αλλά αυτό δεν ''πουλάει'' τον ηχητικό τους προσανατολισμό. Είναι στιβαρός δίσκος με πολύ δυνατές στιγμές. Ένα σκαλί πιο κάτω από τα προηγούμενα, αλλά μέχρι εκεί. Είναι αινιγματικό, αλλά όχι τόσο βαθύ, οπότε δίχασε τους fans που περίμεναν κάτι εξίσου εξαίσιο με τους προκατόχους. Υπάρχουν οι αλλαγές όταν δημιουργείς μουσική. Δεν θα το καταλάβει ποτέ, όμως, ο κόσμος (8).

Κάποτε διάβασα ένα βιβλίο που δεν θυμάμαι τον τίτλο του. Αυτό που θυμάμαι, όμως, είναι ότι η ιστορία έμοιαζε πάρα πολύ με το concept του "Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory" (1999). Αυτό συμβαίνει όταν ένας δίσκος σε βοηθάει να πλάσεις τον χαρακτήρα σου, τα ενδιαφέροντά σου και σε βάζει στη διαδικασία να εμβαθύνεις ακόμα περισσότερο στη μουσική που ακούς. Εξαιρετικά τεχνικό, πολύ ευχάριστο και με ιστορία που σου κόβει την ανάσα. Αποκαλυπτικό (8).

Πάμε σε πιο πολύπλοκες καταστάσεις με το "Six Degrees of Inner Turbulence" (2002). Θέλει περισσότερες ακροάσεις από τα προηγούμενα για να χωνευτεί, λόγω των πολύ μεγάλων σε έκταση κομματιών. Ξεκινάει πολύ δυναμικά, απλά στη μέση πέφτει σε απόδοση και γίνεται λίγο βαρετό. Είναι σύνδρομο του Genre κάποιες στιγμές να μην είναι για όλα τα αυτιά και να μην ευχαριστεί τους πάντες, αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι δεν είναι μια πρωτοκλασάτη δουλειά (7).

Το πιο βαρύ "Train of Thought" (2003) ίσως δεν έγινε αποδεκτό από όλους τους fans, είναι όμως τίμιο και με κομμάτια που έχουν κολλήσει στο μυαλό μας. Αν μη τι άλλο, αν δεν δεν πειραματιστούν οι Dream Theater, τότε ποιος; Δίνουν έμφαση στο Heavy στοιχείο, και κάποιοι νομίζουν ότι χάνεται το τεχνικό μέρος. Δυστυχώς η στενομυαλιά κρατεί καλά στους fans του Progressive ήχου. Βαρύ, φρέσκο, με νέους ήχους και κάποια μυστήρια samples, και το album είναι κορυφαίο (8).

Στο "Octavarium" (2005) μπορούμε να δούμε κάποια από τα οικεία στοιχεία της μπάντας, αλλά με πιο ανάλαφρες συνθέσεις. Πέρα από δύο δυνατά κομμάτια, τα υπόλοιπα παραπέμπουν σε Genres που δεν πρέπει να αναφέρονται. Θα πρέπει να είσαι αρκετά ανοιχτόμυαλος ώστε να εντοπίσεις τους ήχους που λατρεύεις και ίσως δεχτείς πιο εύκολα αυτούς τους πειραματισμούς. Η αλήθεια είναι ότι πάντα υπάρχει αυτή η σύγκριση με τα πρώτα albums των μπαντών, η οποία δυστυχώς μειώνει αρκετά τις μεταγενέστερες κυκλοφορίες που προσφέρουν. Το έπος "Octavarium", πάντως, που κλείνει τον δίσκο είναι ένα αριστούργημα (8).

Το "Systematic Chaos" (2007) είναι catchy, αρκετά ευχάριστο και με πολύ όμορφους στίχους. Με περισσότερο και πιο well-crafted Progressive Metal από τα προηγούμενα δύο albums, έρχεται να αποζημιώσει κάποιους fans. Νέα Label με φανερές τις επιρροές της, κάποια καλά κομμάτια, κάποια όχι τόσο, δυνατά riffs, aggressive Vocals και εξαίσια ισορροπία ανάμεσα στο Heavy και το μελωδικό στοιχείο είναι τα χαρακτηριστικά του. Όμορφο (7).

Το "Black Clouds & Silver Linings" (2009) είναι πολύ ενδιαφέρουσα κυκλοφορία. Ακόμα πιο Heavy, ώριμο και γεμάτο ουσιαστική έμπνευση. Έχουν πάρει ό,τι θετικό στοιχείο υπάρχει σε κάθε album τους και τα χρησιμοποιούν όλα πολύ αρμονικά. Είναι aggressive και πολύ εκφραστικό, αλλά θέλει τον χρόνο του για να αφομοιωθεί. Το να λέμε ότι ένα album των Dream Theater είναι τεχνικό είναι αστείο, απλά εδώ το virtuoso στοιχείο τους λειτουργεί με έναν τρόπο μαγικό, καθώς γίνεται η μετάβαση σε κάθε κομμάτι. Θέλει σοβαρή ακρόαση. Χάρισέ του την (9).

"A Dramatic Turn of Events" (2011), και έχουν την ιδιότητα να εκπλήσσουν μετά από τόσα χρόνια. Εδώ έχουμε αρκετή ποικιλία με κομμάτια σε πιο Heavy Metal γραμμές, αλλά και με πιο soft στοιχεία. Είναι ένα στιβαρό album με πολύ συναίσθημα και ενέργεια που εκπέμπεται από τα κομμάτια τους. Εκπλήσσει η ποιότητα αυτού του δίσκου, καθώς είναι η πρώτη δουλειά χωρίς τον Mike Portnoy (Sons of Apollo - Drums), του οποίου η αποχώρηση ήταν πλήγμα για τους fans (8).

Το ομότιτλο "Dream Theater" (2013) είναι από τα πιο συνεκτικά albums τους. Έχει αρκετά καλή ροή, αλλά, όπως και να έχει, η μεγάλη δημοτικότητα τους επηρεάζει λίγο τη μουσική τους. Είναι πολύ δυναμικό ειδικά στην αρχή, με κάποια νέα στοιχεία που του δίνουν μια φρεσκάδα. Δεν θα το πρότεινα σε νέους ακροατές, αλλά πιο πολύ σε fans. Οι στίχοι είναι λίγο banal, αλλά μέσα σε τέτοιες μελωδίες χάνονται. Σε κάθε περίπτωση, είναι ένα πολύ όμορφο δημιούργημα (7).

Με το "The Astonishing" (2016) δηλώνουν ότι είναι ακόμα εδώ δισκογραφικά. Μια πολύ καλή δουλειά από τους βετεράνους, με 2 ώρες μπόλικης μουσικής και 34 κομμάτια. Βέβαια, ένα τέτοιο δημιούργημα τόσο μεγάλης έκτασης είναι ρίσκο. Όσο και αν είναι masters των μεγάλων κομματιών χωρίς ίχνος βαρεμάρας, το συγκεκριμένο album κουράζει λίγο. Δεν προσπαθούν να εκτονώσουν ενέργεια στο συγκεκριμένο Full-length, αλλά πιο πολύ να δημιουργήσουν συναισθήματα. Το καταφέρνουν, αλλά μέχρι εκεί (5).

Και έχουμε το νέο "Distance over Time" (2019). Κλασσικός ήχος Dream Theater, πιο κοντά στα στοιχεία που μας έχουν συνηθίσει, κάτι που μόνο ευχάριστο είναι. Με μικρότερης διαρκείας κομμάτια, πιο ευκολοχώνευτο και με προβληματισμούς σχετικά με την εποχή που διανύουμε, φαίνεται ότι θα κάνει περισσότερη αίσθηση απ'ό,τι το προηγούμενο album. Πάντα θέλουν τον χρόνο τους οι δουλειές τους για να ζυμωθούν στο απλό και θνητό μυαλό μας (8).

Φιλοσοφία, Συναισθήματα, Εθισμός, Φαντασία, Ψυχικές διαταραχές, Πνευματικότητα. Όπως η μουσική τους είναι πολύπλοκη, αποτελούμενη από κλίμακες και συχνότητες κάποιου αλλού σύμπαντος, έτσι και η στιχουργική τους προσέγγιση αγγίζει τις ψυχές και τρελαίνει το μυαλό όλων. Κάθε ον διατηρεί το δικό του σκεπτικό. Αυτό μας κάνει όλους διαφορετικούς. Η μοναδικότητα προκύπτει από τις ξεχωριστές σκέψεις και αντιδράσεις που έχει ο καθένας. Το συναίσθημα χτίζει την προσωπικότητά μας. Το μυαλό φτιάχνει δικές του εικόνες, έχει δικά του ερεθίσματα, λυπάται και γελάει με ό,τι αυτό επιλέγει. Έτσι γίνεται και με τους ανθρώπους δίπλα μας. Τους διαλέγουμε με βάση τα θέλω μας. Πέρα από αυτό, όμως, υπάρχουν και οι καρμικές συναντήσεις, που απορρέουν από παλιά κρυμμένα μυστικά της ύπαρξής μας. Οι Dream Theater δεν συναντήθηκαν τυχαία, ούτε υπήρξαν τυχαία κάποιες αποχωρήσεις. Είναι εθισμένοι σε σημείο ψυχασθένειας στη μουσική, και αυτό τους κράτα δεμένους. Το σύμπαν γνωρίζει όλες τις μορφές που έχουμε λάβει, ξέρει τι κάναμε και θα το βρούμε μπροστά μας σε κάποια μετέπειτα ζωή. Οπότε το "έτσι και αλλιώς θα πεθάνω, δεν με νοιάζει", σκέψου το ξανά... Open your eyes!

Παρέα με την Eventation, μέσα από περασμένες ζωές, θα ταξιδέψουμε. Θα προβληματιστούμε και στο τέλος θα είμαστε Finally Free.



Genre:
Progressive Metal

Main:
When Dream and Day Unite (1989)
Images and Words (1992)
Awake (1994)
Falling into Infinity (1997)
Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory (1999)
Six Degrees of Inner Turbulence (2002)
Train of Thought (2003)
Octavarium (2005)
Systematic Chaos (2007)
Black Clouds & Silver Linings (2009)
A Dramatic Turn of Events (2011)
Dream Theater (2013)
The Astonishing (2016)
Distance over Time (2019)

Current lineup:
John Myung (Bass) 
John Petrucci [Guitars, Vocals (additional)] 
James LaBrie (Vocals) 
Jordan Rudess (Keyboards) 
Mike Mangini (Drums)