Όλα πάνε σκατά. Η κοινωνία είναι βούρκος, οι σχέσεις προδοσία, και ο μόνος δρόμος ηρεμίας που ονομάζεται θρησκεία, ψέμα. Ο Θεός φτύνει τα πλάσματα του και τα αφήνει μόνα τους, χωρίς καμία βοήθεια, οπότε τσιτώνουμε τα ηχεία με αγνό Thrash Metal, φορτώνουμε όλο μας το μίσος, την οργή και την απογοήτευση, για να εκραγούμε με την εμφάνιση των Slayer. In Lord Satan we trust.
Όλα τα παραπάνω συναισθήματα εκφράζονται απόλυτα μέσα από τα Full-lengths τους, και με αυτόν τον τρόπο μαζεύουν ανθρώπινο δυναμικό για την επανάσταση που θα επιφέρει ολοκαύτωμα.
Το ιστορικό "Show No Mercy" (1983), είναι από τα πιο επιδραστικά Full-lengths που έχουν κυκλοφορήσει και το πιο δυνατό debut album ever. Εδώ βλέπουμε την μπάντα διψασμένη να βγει στον κόσμο και να δημιουργήσει την επανάσταση της. Είναι απλούστατο και επιθετικό, ό,τι χρειάζεται η εποχή. Η παραγωγή είναι ωμή, αλλά όχι απαραίτητα κακή. Ταιριάζει απόλυτα με την όλη αισθητική. Είναι δυσοίωνο, κακό, και από τα πιο ακραία albums της εποχής (9).
Και από το ακραίο ντεμπούτο, στο πιο μοχθηρό "Hell Awaits" (1985). Η παραγωγή είναι ακόμα πιο βαριά, εκπέμπει το μίσος στα πάντα που μας περιβάλλουν, και η ατμόσφαιρα είναι διαβολική, μέχρι τα τελευταία επίπεδα της κολάσεως. Καλούν με ύπουλους τρόπους τους fans να τους ακολουθήσουν σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή και το πετυχαίνουν. Δεν υποκύπτουν πουθενά, δεν ακούν καμία γνώμη και εκφράζονται ακριβώς όπως θέλουν. Δημιουργούν ακόμα ένα αριστούργημα και ένα classic (9).
Extreme tempos, riffs που κόβουν την ανάσα και κραυγές από την κόλαση, δημιουργούν το "Reign in Blood" (1986). Τα χτυπήματα είναι back to back και πλέον είναι η πιο ακραία Thrash Metal μπάντα του πλανήτη. Κάποια πιο ζοφερά και σκοτεινά μέρη εμφανίζονται και κάνουν τον δίσκο ακόμα πιο τρομακτικό και παράλληλα λίγο πιο ώριμο. Το αίμα τους βράζει, δύσκολα κρατιούνται και τα κάνουν όλα σε απίστευτη ταχύτητα, διαφορετικά η ενέργεια που έχουν συσσωρευμένη θα εκραγεί και θα δημιουργήσει βιβλική καταστροφή (9).
Η περιήγηση στις κρυφές γωνίες της κόλασης συνεχίζεται με το "South of Heaven" (1988). Τι πιο σκοτεινό και σατανικό από τον ύπουλο τρόπο της εξόντωσης των Εβραίων, μέσα από ένα αργόσυρτο ανατριχιαστικό riff. Αυτό όμως είναι απλά η εισαγωγή για την κλασσική ηχητική των Slayer που σου κόβει την ανάσα από την ταχύτητα. Είναι από τα καλύτερα albums όλων των εποχών, έχει ό,τι θες να ακούσεις από αυτή τη μπάντα. Ειδικά τα πορωτικά κιθαριστικά σημεία και την σκοτεινή ατμόσφαιρα, που σε κράτα σε συνεχή αγωνία (9).
Τα '90s έφτασαν και το "Seasons in the Abyss" (1990) κυκλοφορεί. Η εποχή επηρεάζει πολύ τον μουσικό προσανατολισμό των μπαντών, αλλά όχι αυτό το Full-length. Είναι λίγο πιο μαζεμένο και με προσοχή δουλεμένο, αλλά όχι διαφορετικό. Ζοφερότητα έχει, αγνό και ώμο ήχο έχει, ταχύτητα φυσικά έχει και είναι αρκετά ευκολοχώνευτο. Η θεματική του προσέγγιση δεν έχει να κάνει με την σαπίλα της θρησκείας, αλλά με την μάστιγα του πολέμου και της πολιτικής, που καμιά διαφορά δεν έχει φυσικά. Μιλάμε πάντα για pure evil (8).
"Divine Intervention" (1994). Εδώ έχουμε κάποιες αλλαγές στον ήχο με μερικά πιο μοντέρνα στοιχεία. Ένα mix groovy ήχων και κάποια hardcore ψήγματα, πάντα όμως με την γλαφυρή προσωπικότητα τους. Κάποιοι λένε end of an era, άλλοι λένε ανανέωση, και άλλοι βλέπουν τους Slayer που λατρεύουν ολόψυχα απλά να μεγαλώνουν. Όπως και να έχει, όλοι οι fans του ακραίου ήχου ασχολούνται με αυτούς (8).
Το "Undisputed Attitude" (1996) είναι αντιδραστικό με τον δικό του τρόπο. Η συλλογή από διασκευές μπαντών με πιο punk ήχο είναι ένας τρόπος, ίσως, να εκφράσουν την ιδιοσυγκρασία τους. Δεν χρειάζεται. Για το πόσο αντιδραστικοί και εναντία στην σάπια κοινωνία στέκονται, έχουν τα δικά τους μέσα να το εκφράσουν. Πάντως είναι ευχάριστο δημιούργημα σε γενικές γραμμές και ακούστηκαν και σε νέα αυτιά με αυτόν τον τρόπο (8).
Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Σίγουρα δικαιούνται μια κακή στιγμή, και αυτή είναι το "Diabolus in Musica" (1998). Είναι αρκετά διαφορετικό και ευτυχώς που η χαρακτηριστική φωνή του τρελού Tom Araya (Vocals, Bass) είναι εκεί να το σώσει. Έχει κάποιες καλές στιγμές, αλλά μέχρι εκεί. Είναι αρκετά βαρύ και αργό, αλλά αυτό δεν το κάνει ενδιαφέρον. Το ξόρκι επίκλησης δεν πέτυχε αυτή τη φορά. Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες (5).
Μπαίνουμε στη νέα χιλιετία. Τα ρολόγια τρελαίνονται, η καταστροφή του κόσμου δεν έγινε και το "God Hates Us All" (2001) κυκλοφορεί αρκετά επηρεασμένο από τα παραπάνω. Προσωπικά μου άρεσε, αντικειμενικά είναι μέτριο. Καλύτερο από το προηγούμενο και πιο ουσιώδη, αλλά θέλουν λίγο λάδι ακόμα στη μηχανή τους. Υπάρχουν αυτά να μοντέρνα στοιχεία που ξενίζουν και κάποιοι cringe worthy στίχοι που το παρακάνουν, αλλά έχει και κάποιες καλές στιγμές (5).
Μία ανάσα ανακούφισης για το almost comeback τους, με το "Christ Illusion" (2006). Ωραία παραγωγή, με ογκώδη ήχο, συνθέσεις δυνατές και πιο κοντά στον ήχο που αναζητούν οι fans. Τα trents των '90s εξαϋλώνονται, η ταχύτητα επιστρέφει και η σκοτεινή δαιμονική αύρα επίσης. Ακόμα έχουν δρόμο για να επουλώσουν τις πληγές της προηγούμενης εποχής, αλλά το πάνε καλα (6).
Επιτέλους ολοκαύτωμα ξανά. "World Painted Blood"(2009). Ο παραδοσιακός ήχος επέστρεψε για τα καλά με πλούσιο lunatic Thrash fucking Metal. Γρήγορο και απόλυτα σκοτεινό, μουσικά και στιχουργικά, με μπόλικο μίσος για την σαπίλα της κοινωνίας, είναι ένα κλασσικό Slayer album. Η παραγωγή από τη μια ίσως το αδικεί λίγο, αλλά από την άλλη του δίνει μια πιο old-school αισθητική, κάτι που χρειάζεται μια τέτοια επιστροφή (7).
Η τελευταία δισκογραφική δουλειά "Repentless" (2015) είναι λίγο underrated. Δεν είναι η καλύτερη τους δουλειά, αλλά είναι τίμιο. Είναι λίγο generic, αλλά δεν ξέρω τι άλλο να περιμένουμε από αυτήν την μπάντα. Concept; Η θεματολογία τους είναι απλή. Μίσος. Προφανώς και δεν θα επιστρέψουν στα πρώτα 4 albums. Υπάρχει κάποια εξέλιξη μουσική, κάποιοι πειραματισμοί που δεν πιάνουν, ακόμα και κάποιες τεχνικές δυσκολίες, αλλά είναι, όπως πάντα, γνήσιοι απέναντι στους fans τους και στους εαυτούς τους (5).
Σατανάς, Αντί-θρησκεία, Φόνος, Πόλεμος, Πολιτικά. Ο έκπτωτος άγγελος χρησιμοποιείται πάντα ως αντίδραση στο κατεστημένο και ως έκφραση ελευθερίας από την φυλακή που μας κρατάει ανέκφραστους, κάνοντας ό,τι θέλουν οι άλλοι. Είτε είναι ο θεός, το αφεντικό, η κοινωνία, οι πολιτικοί, η αστυνομία κτλ. Γι'αυτό βάζουμε φωτιά στην θρησκεία που μας απαγορεύει να ανοίξουμε τους ορίζοντες μας, άγρια δολοφονία στον καθένα που θα μας υποβάλλει στις αρρωστημένες ορέξεις του και στις βασανιστικές απαιτήσεις του για να βγάλει αυτός λεφτά, και πόλεμος στους βρομιάρηδες που μας εξουσιάζουν, όχι στον άμαχο πληθυσμό που ακρωτηριάζεται και ξεκληρίζεται καθημερινά, ενώ αυτοί πίνουν το τσάι τους στις ακριβές πορσελάνες τους. Ψόφος σε όλους, από όλες τις πλευρές, γιατί όλοι είναι διεφθαρμένοι. Στην τελευταία επίσκεψη τους οι Slayer θα μας δείξουν τον τρόπο και τον δρόμο της επανάστασης. Όχι μέσω της πένας και του Internet, αλλά μέσω του αίματος.
Genre:
Thrash Metal
Thrash Metal
Main:
Show No Mercy (1983)
Hell Awaits (1985)
Reign in Blood (1986)
South of Heaven (1988)
Seasons in the Abyss(1990)
Divine Intervention (1994)
Undisputed Attitude (1996)
Diabolus in Musica (1998)
God Hates Us All (2001)
Christ Illusion (2006)
World Painted Blood (2009)
Repentless (2015)
Show No Mercy (1983)
Hell Awaits (1985)
Reign in Blood (1986)
South of Heaven (1988)
Seasons in the Abyss(1990)
Divine Intervention (1994)
Undisputed Attitude (1996)
Diabolus in Musica (1998)
God Hates Us All (2001)
Christ Illusion (2006)
World Painted Blood (2009)
Repentless (2015)
Current lineup:
Kerry King (Guitars)
Tom Araya (Vocals, Bass)
Paul Bostaph (Drums)
Όταν οι κόποι σου καρποφορούν και μέσα από δυσκολίες και ανούσιες κατηγορίες γίνεσαι ο καλύτερος, τότε είσαι παράδειγμα προς μίμηση και αυτό αυτόματα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, πέρα από πιστεύω και τρόπο ζωής. Αυτό είναι το μήνυμα που προσωπικά έχω λάβει από τους Rotting Christ.
Αντι-Χριστιανισμός, Μυστικισμός, Μυθολογία, Σατανισμός. Όταν φωνάζεις για το άδικο και ματώνει το λαρύγγι σου στην προσπάθεια, πρέπει να κάνεις κάτι να τραβήξεις την προσοχή που επιβάλλεται να σου δώσουν. Εκεί έρχεται το όνομα του Σατανά και ο λόγος που τον συμβολίζουν με την ελευθερία. Δεν είναι βλασφημία, αλλά μια προσπάθεια να κάνεις ένα statement. Όσο και να χτυπιούνται ότι ο Εωσφορισμός είναι ενάντια στο καλό και στην θρησκεία, είναι λάθος. Είναι η ελευθερία έκφρασης και η δύναμη που σου δίνει να ακουστείς. Η βοήθεια που δίνει για να απελευθερωθείς από την ανωμαλία της εκκλησίας που βρωμάει σαπίλα και από τον καθένα που προσπαθεί να σε εκμεταλλευτεί. Όσοι τώρα προσπαθούν να κατηγορήσουν, χρόνια τώρα, τους Rotting Christ απλά χάνουν. Πρώτον γιατί είμαστε ελεύθεροι να πιστεύουμε όπου θέλουμε και δεύτερον γιατί η τιμιότητα που αναβλύζουν σαν μπάντα είναι πλέον εμβληματική. Έχουν δεχθεί κάθε είδους πόλεμο και πάντα βγαίνουν πιο δυνατοί, πιο ταλαντούχοι, γεμάτοι έμπνευση και ωριμότητα. Αυτό είναι πρότυπο που πρέπει να έχουν οι νέοι και όχι η βρώμα της τηλεόρασης, του κάθε ανωμάλου παπά και κάθε πουλημένου πολιτικού. Χωνέψτε το λοιπόν.
Δεν υποτασσόμαστε σε κανέναν βρομιάρη. Δεν ακολουθούμε καμία μόδα και τίποτα ψεύτικο. Το cult των Rotting Christ έχει δυνατά θεμέλια γιατί είναι αληθινό και με πολύ κόπο χτισμένο. Στη σκηνή θα ανοίξουμε τα chakras μας και θα τα ενεργοποιήσουμε ταυτόχρονα. Η ενέργεια τους θα μας συνεπάρει και θα μας βοηθήσει να παλέψουμε για τα πιστεύω και για τα δικαιώματα μας. Αφού δεχθούμε αυτή τη δύναμη με ευγένεια, τότε θα προχωρήσουμε μπροστά, αρματωμένοι με πίστη στον εαυτό μας.
Kerry King (Guitars)
Tom Araya (Vocals, Bass)
Paul Bostaph (Drums)
Όταν οι κόποι σου καρποφορούν και μέσα από δυσκολίες και ανούσιες κατηγορίες γίνεσαι ο καλύτερος, τότε είσαι παράδειγμα προς μίμηση και αυτό αυτόματα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, πέρα από πιστεύω και τρόπο ζωής. Αυτό είναι το μήνυμα που προσωπικά έχω λάβει από τους Rotting Christ.
Αντι-Χριστιανισμός, Μυστικισμός, Μυθολογία, Σατανισμός. Όταν φωνάζεις για το άδικο και ματώνει το λαρύγγι σου στην προσπάθεια, πρέπει να κάνεις κάτι να τραβήξεις την προσοχή που επιβάλλεται να σου δώσουν. Εκεί έρχεται το όνομα του Σατανά και ο λόγος που τον συμβολίζουν με την ελευθερία. Δεν είναι βλασφημία, αλλά μια προσπάθεια να κάνεις ένα statement. Όσο και να χτυπιούνται ότι ο Εωσφορισμός είναι ενάντια στο καλό και στην θρησκεία, είναι λάθος. Είναι η ελευθερία έκφρασης και η δύναμη που σου δίνει να ακουστείς. Η βοήθεια που δίνει για να απελευθερωθείς από την ανωμαλία της εκκλησίας που βρωμάει σαπίλα και από τον καθένα που προσπαθεί να σε εκμεταλλευτεί. Όσοι τώρα προσπαθούν να κατηγορήσουν, χρόνια τώρα, τους Rotting Christ απλά χάνουν. Πρώτον γιατί είμαστε ελεύθεροι να πιστεύουμε όπου θέλουμε και δεύτερον γιατί η τιμιότητα που αναβλύζουν σαν μπάντα είναι πλέον εμβληματική. Έχουν δεχθεί κάθε είδους πόλεμο και πάντα βγαίνουν πιο δυνατοί, πιο ταλαντούχοι, γεμάτοι έμπνευση και ωριμότητα. Αυτό είναι πρότυπο που πρέπει να έχουν οι νέοι και όχι η βρώμα της τηλεόρασης, του κάθε ανωμάλου παπά και κάθε πουλημένου πολιτικού. Χωνέψτε το λοιπόν.
Δεν υποτασσόμαστε σε κανέναν βρομιάρη. Δεν ακολουθούμε καμία μόδα και τίποτα ψεύτικο. Το cult των Rotting Christ έχει δυνατά θεμέλια γιατί είναι αληθινό και με πολύ κόπο χτισμένο. Στη σκηνή θα ανοίξουμε τα chakras μας και θα τα ενεργοποιήσουμε ταυτόχρονα. Η ενέργεια τους θα μας συνεπάρει και θα μας βοηθήσει να παλέψουμε για τα πιστεύω και για τα δικαιώματα μας. Αφού δεχθούμε αυτή τη δύναμη με ευγένεια, τότε θα προχωρήσουμε μπροστά, αρματωμένοι με πίστη στον εαυτό μας.
Melodic Black Metal
Main:
Thy Mighty Contract (1993)
Non Serviam (1994)
Triarchy of the Lost Lovers (1996)
A Dead Poem (1997)
Sleep of the Angels (1999)
Kronos (2000)
Genesis (2002)
Sanctus Diavolos (2004)
Theogonia (2007)
Aealo (2010)
Κατά τον δαίμονα εαυτού (2013)
Rituals (2016)
The Heretics (2019)
Current lineup:
Themis Tolis (Drums)
Sakis Tolis (Vocals, Guitars)
Το stress που βιώνουμε καθημερινά πλέον έχει γίνει ασθένεια. Δεν είναι κάτι που μπορείς να ξεπεράσεις έτσι απλά και πονάει πολύ η διαδικασία. Μια μαζική ψυχοθεραπεία κάτω από ιδιαίτερους ήχους Progressive Metal/Rock θα προσπαθήσουμε να κάνουμε παρέα με τους Leprous. Light your way...
Μοναξιά, Πόνος, Βάσανα, Ενδοσκόπηση, Άγχος. Τα λυπηρά συναισθήματα που νιώθουμε διότι η κοινωνία που ζούμε είναι ένα μαύρο χάλι και ψεύτικη από κάθε άποψη, μας οδηγούν σε δυσάρεστες καταστάσεις. Μας απομακρύνουν, υποφέρουμε εσωτερικά σε τέτοιο βαθμό που πονάμε από τα κόκαλα μας μέχρι και την αύρα μας. Όσο και αν ψάχνουμε μέσα μας να βρούμε τον λόγο, απλά ανακαλύπτουμε και άλλα προβλήματα που ήταν κρυμμένα και η δυσφορία αυξάνεται. Όλα αυτά οδηγούν στην απόλυτη τρελά, μέσα από διαταραχές άνευ προηγούμενου. Θέλει σθένος, εσωτερική δύναμη και στηρίγματα για να τα καταφέρουμε. Δυστυχώς δεν είναι όλοι όμως τυχεροί και τα αποτελέσματα αυτών των καταστάσεων είναι καταληκτικά. Τα παραπάνω δεν είναι κάτι ασυνήθιστο, είναι η καθημερινή πραγματικότητα και τα συμπτώματα τα έχουμε όλοι, χωρίς να το γνωρίζουμε πολλές φορές. Μια λύση είναι να τραγουδάμε γι'αυτά, ώστε να οικειοποιηθούμε και να μπορέσουμε να ζήσουμε μαζί τους. Δεν φεύγουν, κάθονται σιωπηλά σε μια σκοτεινή γωνία και περιμένουν την αδύναμη στιγμή για να χτυπήσουν. Οι Leprous γνωρίζουν και προσφέρουν ανακούφιση. Στη σκηνή βλέπεις μουσικούς που εμβαθύνουν στο συναίσθημα, σε ελκύουν με ένα μαγικό τρόπο στις μελωδίες τους και μέσα από τον πόνο, χαλαρώνεις.
Genre:
Progressive Metal/Rock
Main:
Tall Poppy Syndrome (2009)
Bilateral (2011)
Coal (2013)
The Congregation (2015)
Malina (2017)
Current lineup:
Tor Oddmund Suhrke [Guitars, Vocals (backing)]
Einar Solberg [Vocals (lead), Keyboards]
Baard Kolstad (Drums)
Simen Daniel Børven (Bass)
Robin Ognedal (Guitars)
Ενάντια σε κάθε θρησκεία ή πολιτική στεκόμαστε με κάθε κόστος. Οι Thrash Metal masters Suicidal Angels βρίσκονται στο πλευρό μας σε αυτόν τον αιματηρό αγώνα. Κορμιά θα πέσουν νεκρά και θα γίνει bloodbath.
Θρησκευτικές διαμάχες, Μίσος, Θάνατος, Μισανθρωπία. Όταν βρισκόμαστε εν έτη 2019 και ακόμα κάνει κουμάντο η εκκλησία, ενώ παράλληλα έχει απεριόριστο πλούτο που κρατάει κρυμμένο για τις δικές της αρρωστημένες ανάγκες, η λύση είναι μόνο μια. Η επανάσταση ενάντια στην πλέμπα αυτή. Πως να μην νιώθεις απέχθεια σε σημείο να θες να τους σκοτώσεις και βεβηλώσεις, όταν σε φλομώνουν ψέματα και εκμεταλλεύονται κάθε σου κουράγιο προς όφελος τους. Η μόνη λύση είναι η κάθαρση μετά από τη φωτιά. Πολιτικοί, θρησκευτικοί αρχηγοί και όλοι οι ακόλουθοί τους πρέπει απλά να πεθάνουν. Η ζωή είναι ένας βόθρος και κάθε μέρα παλεύουμε για να κρατάμε το στόμα μας στην επιφάνεια του μπας και αναπνεύσουμε. Το κεφάλι μας το βγάζουμε ημέρες που ξεσπάμε με την μουσική που μας συντροφεύει και μας ανοίγει τα μάτια.
Όταν η σχολική μπάντα του σχολείου μετατρέπεται σε Thrash Metal μπάντα αναγνωρισμένη ανά τον κόσμο, νιώθεις πάντα μια ελπίδα μέσα σου. Αυτή η αίσθηση είναι δίκοπο μαχαίρι. Σε κρατάει στη ζωή και σου δίνει κουράγιο να συνεχίσεις ή σε απογοητεύει στη στιγμή και το μόνο που λυτρώνει είναι το τέλος. Θα παλέψουμε για το κουράγιο και θα τραγουδήσουμε γι'αυτό με τους Suicidal Angels τόσο δυνατά μέχρι να ματώσουν τα αυτιά όλων αυτών που μας ταλαιπωρούν. Η δύναμη και η ενέργεια που μεταδίδουν στη σκηνή θα λειτουργήσει σαν κανάλι για να φτάσουν οι συχνότητες τους στον προορισμό τους. Death, delivering fire, we are the division of blood.
Genre:
Thrash Metal
Main:
Eternal Domination (2007)
Sanctify the Darkness (2009)
Dead Again (2010)
Bloodbath (2012)
Divide and Conquer (2014)
Division of Blood (2016)
Current lineup:
Nick Melissourgos (Vocals, Guitars)
Orpheas Tzortzopoulos (Drums)
Aggelos Lelikakis (Bass)
Gus Drax[Guitars (lead)]
Η High Priority κάνει βουτιά από ψηλά απευθείας στο βούρκο της κοινωνίας και μαζί με τους τιμωρούς Slayer, Rotting Christ, Leprous και Suicidal Angels, θα διοργανώσει μια συναυλία που θα καυτηριάσει κάθε σαπίλα. Δεν θα μείνει τίποτα όρθιο.
Comments
Post a Comment