Orange Goblin: Like Lambs unto the Slaughter

Μέσα από ντουμάνια και πολύχρωμες wormholes θα μας ταξιδέψουν οι Stoner Metal ηγέτες, Orange Goblin, το Σάββατο 21/09/19, στο Fuzz. Τα μάτια θα θολώσουν και οι ψευδαισθήσεις θα είναι τόσο αληθινές μπροστά μας που θα μας κάνουν για μερικές στιγμές απόλυτα ευτυχισμένους.

Κάθε Full-length και ένα ταξίδι σε κάποιον παράλληλο κόσμο, κάτω από την επήρεια διαφορετικού ναρκωτικού κάθε φορά.

Ξεκινάμε με κάτι ελαφρύ: "Frequencies from Planet Ten" (1997). Όπως προμηνύει και ο τίτλος η ψυχεδέλεια αναβλύζει από αυτό το δημιούργημα. Γράφουν όμορφα και σωστά, οι Guitars είναι εξαιρετικές, το Bass δεν φοβάται να βγει μπροστά και τα Drums είναι αρκετά στιβαρά. Είναι ό,τι αρέσκεται ένας fan της '70s ψυχεδελικής Metal σκηνής. Αυτής της πρώιμης, αγνής και αληθινής εποχής. Heavy riffs και στίχοι κάτω από την επήρεια διαφόρων καλούδιων, κλείνουν αυτό το album εξαίσια (8).

"Time Travelling Blues" (1998). Συνεχίζουμε τα ταξίδια μέσα από τις μουσικές τους. Πρόκειται για την φυσική εξέλιξη της μπάντας, που ξεκινάει από νωρίς. Θεωρείται το magnum opus του και δικαίως. Πολύ δυνατές Guitars και φοβερά στιβαρό στο σύνολο. Είναι ο ορισμός του Genre, έχει όλα τα χαρακτηριστικά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο δεμένα και ένα ιδανικό starter pack για την μπάντα. Διαμάντι (9).

Συνεχίζουμε με το απόλυτο Orange Goblin album, "The Big Black" (2000). Τα '00s γι'αυτούς είναι απλά μια επόμενη ημέρα. Τα Vocals είναι, όπως πάντα, εξαιρετικά, δεν σε αφήνουν στιγμή να μη τραγουδάς μαζί τους και οι Guitars ισοπεδωτικές, όπως και το Bass. Είναι ένα Full-length που μπορεί να μείνει στην όποια συσκευή το ακούς για μέρες και απλά να το απολαμβάνεις χωρίς ίχνος βαρεμάρας. Στο repeat συνέχεια (9).

"Coup de Grace" (2002) και τα μυαλά στο blender. Άλλο ένα εθιστικό Full-length που ακούγεται μονοκοπανιά και ανάποδα και ανακατεμένα και όπως να 'ναι. Τα Vocals μεθυστικά, με τον δικό τους τρόπο, οι Guitars είναι το καλύτερο χαρακτηριστικό του album, με τα riffs να σε ταξιδεύουν όπου γουστάρεις. Η παραγωγή είναι λίγο fuzzy, πιο' 70s, αλλά του πάει πολύ και προσωπικά μου αρέσει διοτι δίνει αυτήν την αισθητική που το ολοκληρώνει. Το προτείνω ανεπιφύλακτα στους λάτρεις του Genre, θα το εκτιμήσουν βαθύτατα (10).

Συνεχίζουμε με το "Thieving from the House of God" (2004). Γενικά αλλάζουν από album σε album, αλλά ποτέ δεν απογοητεύσουν. Κάθε νέο στοιχείο το ενσωματώνουν στη μουσική τους, το αναμιγνύουν με τα ναρκωτικά τους και μας το πουλάνε για να φτιαχτούμε. Εδώ έχουμε catchy κομμάτια, ψυχεδελικές Guitars και όλα αυτά ντυμένα με το heavy στοιχείο που τους χαρακτηρίζει. Έχουμε ένα συγκεκριμένο mood σε όλο το Full-length, χωρίς διακυμάνσεις και εκπλήξεις. Άλλη μια πολύ καλή κυκλοφορία (8).

"Healing Through Fire" (2007) και συνεχίζουμε αυτό το μαγικό ταξίδι σε χρώματα και ήχους από άλλο κόσμο. Αρκετά groovy δημιούργημα, οι masters του Stoner Metal μας χαρίζουν ακόμα ένα δίσκο που απογειώνει τα συναισθήματα. Βγάζουν μια αμερικανιά που όλοι όμως συμπαθούμε και κάνουμε κέφι. Αναβαθμίζονται σε κάθε δουλειά τους, προσφέρουν στον χώρο με κάθε album τους και μας κάνουν κάθε φορά να τους αγαπάμε ακόμα πιο πολύ (9).

Μετά από 5 χρόνια έρχεται το "A Eulogy for the Damned" (2012). Όταν μια μπάντα έχει βρει την formula της και απλά κάθε φορά βάζει πινελιές που ξεχωρίζει κάθε δουλειά της χωρίς να χάνει κανένα στοιχείο του χαρακτήρα της, με κερδίζει ακόμα πιο πολύ, και οι Orange Goblin είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις. Ευκολομνημόνευτα κομμάτια με ωραίους ρυθμούς, γαμάτα riffs και cool αισθητική. Αυτή είναι η μουσική τους με το heavy στοιχείο που της δίνει και μια σκοτεινή πλευρά. Είναι απλά ακόμα μια εξαιρετική στιγμή τους (8).

"Back from the Abyss" (2014) για τη συνέχεια, και η επιστροφή στα science fiction themes με ιντριγκάρει πολύ. Πολύ ωραία αισθητική, σε συνδυασμό με τα '70s riffs και Doom στοιχεία που βγάζουν αυτή τη ζοφερότητα και το μυστήριο του διαστήματος. Απαραίτητο album για τους fans της μπάντας, αλλά και του Genre. Έχουν τη μαγεία να σε φτιάχνουν χωρίς να ακουμπήσεις ούτε μανιτάρι πίτσας (8).

Και ερχόμαστε στη τελευταία κυκλοφορία τους, "The Wolf Bites Back" (2018). Ακόμα συναρπάζουν με ένα Full-length που έχει μια παραπάνω ποικιλία από τα προηγούμενα, πάντα με τον χαρακτηριστικό ήχο τους φυσικά. Απολαυστικό, για κάθε ώρα, με ωραία, στιβαρή μουσική και παραγωγή. Όσα χρόνια και να περάσουν, ό,τι και να συμβεί θα είναι πάντα πιστοί στο Genre, τους fans, αλλά πάνω απ'όλα στο όραμα και τους εαυτούς τους (9).

Ναρκωτικά, Διαστημικά ταξίδια, Σχέσεις. Μια μικρή δόση και είσαι έτοιμος να μπεις στην πολύχρωμη wormhole. Θα στριφογυρίσεις, θα ζαλιστείς, θα κλάψεις, θα γελάσεις δυνατά και ξαφνικά, ησυχία. Δεν ακούς τίποτα. Είσαι στο αχανές, σκοτεινό σύμπαν και αιωρείσαι. Σκέφτεσαι αυτά που σου λείπουν, και βυθίζεται στις επιθυμίες σου. Εκεί ανοίγει το κοσμικό παράθυρο της ψυχής σου και βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Προσπαθείς να τους αγγίξεις, αλλά χάνεσαι σε μία μαύρη τρύπα. Πάλι χρώματα, πάλι εντάσεις και πάλι κενό. Ξυπνάς, ουσίες σκορπισμένες γύρω σου, θολούρα και Orange Goblin στα ηχεία. Καλωσόρισες.

Το Fuzz σε καλωσορίζει σε αυτό το διαγαλαξιακό ταξίδι, παρά από κάθε φαντασία.

Genre:
Stoner Metal

Main:
Frequencies from Planet Ten (1997)
Time Travelling Blues (1998)
The Big Black (2000)
Coup de Grace (2002)
Thieving from the House of God (2004)
Healing Through Fire (2007)
A Eulogy for the Damned (2012)
Back from the Abyss (2018)

Current lineup:
Martyn Millard (Bass)
Chris Turner (Drums)
Joe Hoare (Guitars
Ben Ward (Vocals)