Clouds / Shattered Hope / Inner Missing / Soul Dissolution / Selefice @Temple, Σάββατο 05/10/19

Απόψε μαζευόμαστε για να ακούσουμε μια ωδή στην απόλυτη θλίψη, το ζοφερό σκοτάδι που μας ακολουθεί έτοιμο να βιάσει τη ελπίδα μας, αλλά και τον θάνατο που τελικά θα επέλθει. Οι Clouds θα πλαισιώσουν αυτά τα συναισθήματα με εξαίσιο Atmospheric Doom/Death Metal. Σάββατο 05/10/19, στο Temple, οι πύλες της αβύσσου ανοίγουν στις 18:30 για τον λιγοστό κόσμο που έχει συγκεντρωθεί.

Στις 19:00 ανεβαίνουν στη σκηνή οι Selefice. Η εγχώρια Melodic/Atmospheric Death Metal μπάντα, στα 30 λεπτά που έχει στη διάθεσή της, παρουσιάζει τα "Damned", "I Will Die by Evil Ways", "Where Is the Heaven", "Mora" και "Gates of Dawn". Έμπειροι, κυκλοφορούν συχνά στις σκηνές εκτελώντας μουσική για την θλίψη, την αγωνία, την απώλεια και την απόγνωση. Ο ήχος τους είναι καλός, τεχνική κατάρτιση φυσικά διατηρούν, η επικοινωνία με το λιγοστό κοινό υπάρχει, ενώ η σκηνική τους παρουσία είναι αρκετά δυναμική, με τα σκοτεινά τους vibes να κυκλοφορούν ελεύθερα στον χώρο. Μιλούν για συναισθήματα που πονάνε έντονα, και όμως έχουν ακόμα νεύρο να παλέψουν ακόμα μια ημέρα. Φέτος επιστρέφουν και δισκογραφικά με το EP τους "I Met a God" (2019) που από το υλικό που ακούσαμε δείχνει ενδιαφέρον.

19:45, και οι Soul Dissolution εμφανίζονται στη σκηνή. Η Atmospheric Post-Black Metal μπάντα έχει στη διάθεσή της 40 λεπτά και εκτελεί τα "Circle of Torment", "Stardust", "The Last Farewell" και "Fading Darkness". Η κατάθλιψη, η απάθεια και η λαχτάρα αναβλύζουν από τους στίχους και τις μελωδίες τους. Ο ήχος είναι αρκετά καλός, διατηρούν τεχνική κατάρτιση και οικειότητα με τη σκηνή, η επικοινωνία με το μικρό αριθμητικά κοινό είναι θερμή, και στο σανίδι βγάζουν αυτό το post νεύρο που δημιουργεί μια ένταση. Ο κόσμος μπορεί να είναι λίγος, υπάρχει όμως αρκετή ανταπόκριση, κάτι που δημιουργεί μια όμορφη ατμόσφαιρα. Το τελευταίο τους Full-length "Stardust" (2018), αλλά και το EP "Nowhere" (2018), είναι εξαιρετικά και αξίζουν μια θέση στην δισκοθήκη σας.

Έχει φτάσει 20:40, και έρχεται η σειρά των Inner Missing. Αγνή και ατμοσφαιρική Gothic Metal μπάντα, έχει 45 λεπτά χρόνο για να μας παρουσιάσει τα "Outposts Of Heaven", "The Cage", "Heartstrings", "The Castle", "Whiteout", "Winter Trip", "The Sentinel", "The Angel's Game" και "Nausea". Ενώ έχουν μπόλικο υλικό, για κάποιο λόγο έδωσαν βαρύτητα στο προηγούμενο Full-length τους "The Ineffable" (2017), ενώ εγώ περίμενα τα ταυτιστώ με κάποιο κομμάτι από το νέο "Ghostwriter" (2019). Anyway, ό ήχος είναι αρκετά καλός, τεχνική κατάρτιση διατηρούν, η επικοινωνία με τον θερμό αλλά λίγο κόσμο γίνεται μέσα από τις μελωδίες τους κυρίως, και η σκηνική παρουσία του duo είναι όπως αρμόζει στο Genre. Κάπως αιθέρια, χωρίς πολλά πολλά. Τα visuals από πίσω βοηθούν στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας και η χαλάρωση επιτεύχθηκε μέσα από μουσικές για την αυτοκτονία, αλλά και τον θάνατο που ακολουθεί. 

Ο μαραθώνιος συνεχίζεται με τους Shattered Hope να ανεβαίνουν στη σκηνή στις 21:40. Η εγχώρια Funeral Doom/Death Metal μπάντα υμνεί την θλίψη και το σκοτάδι σε σημείο που παρουσιάζεται τόσο όμορφο και γλυκό που δεν θέλουμε να το αποχωριστούμε ποτέ. Έχουν 1 ώρα στη διάθεσή τους, παρουσιάζουν κυρίως νέο υλικό, καθώς και τα "For the Night Has Fallen" και "The Utter Void". Ο ήχος είναι καλός και η τεχνική αρτιότητα εμφανής. Η επικοινωνία με το, λίγο μεγαλύτερο αριθμητικά, κοινό γίνεται μέσα από την ζοφερότητα της μουσική τους, ωστόσο η σκηνική τους παρουσία είναι δυναμική. Η θλίψη, η αγωνία, ο χαμός και η απόγνωση που επιφέρει, μας κάνει να θρηνούμε μελωδικά. Θα ήθελα να ακούσω κάτι παραπάνω από το εξαιρετικό "Waters of Lethe" (2014), αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι δεν έμεινα ευχαριστημένη.

Η ώρα είναι 23:00, οι Clouds ανεβαίνουν στη σκηνή και πλέον νιώθουμε έτοιμοι να συμφιλιωθούμε με τους νεκρούς αγαπημένους μας, μέσα από ζοφερό Atmospheric Doom/Death Metal. Είμαι δεμένη για πάντα μαζί σου, το νιώθω έντονα μέσα από τις μελωδίες του "You Went So Silent", αλλά είμαι χαμένη, χωρίς καμία ελπίδα... Μόνη... "Dor". "When I'm Gone", τίποτα δεν θα αλλάξει, ίσως μονάχα μέσα στον αιώνιο ύπνο μου σε δω να επιστρέφεις πίσω. Πες μου έναν τρόπο "How Can I Be There", πως να σε λαχταρίσω ξανά; Μια συνεχόμενη αναζήτηση θα φτάσει στο τέλος της και όλος αυτός ο πόνος που νιώθω, όλη αυτή η απόγνωση και η αγωνία που έχουν συσσωρευτεί μέσα μου, θα φύγουν όταν και εγώ απλά θα βιώσω "The Forever Sleep". Ο ήχος τους είναι πολύ καλός και καθαρός, η επικοινωνία με το μικρό, για τέτοιο festival με τόσες μπάντες, κοινό πραγματοποιείται με έναν ευγενικό και ταπεινό τρόπο, ενώ η σκηνική τους παρουσία είναι πληθωρική. Κάτι που παρατήρησα κατά τη διάρκεια της εμφάνισης τους είναι η ευλαβική ησυχία που υπήρχε από κάτω, από την πρώτη κιόλας νότα. Ανατριχιαστικά όμορφο. Η Irina Movileanu (Violin) δημιουργεί αυτήν την εξαιρετική ατμόσφαιρα μέσα από τις σπαρακτικές μελωδίες της, ενώ ο Daniel Neagoe (Vocals, Guitars, Bass, Drums, Keyboards) βιώνει κάθε λέξη που ξεστομίζει.

Setlist:
You Went So Silent
Dor
When I'm gone
How can I be there
The Forever Sleep

Το Temple διοργάνωσε μια σύναξη, όπου μέσα από την απέραντη θλίψη βρήκαμε τον πραγματικό μας εαυτό. Οι Clouds από την άλλη, μέσα σε 1 ώρα και 5 κομμάτια, μας ανέλυσαν την διαδικασία κάθαρσης μέσα από τον πόνο.

(Photo credits: Spyros Kourkoulas)