Annihilator: Welcome to the Fun Palace

Υπάρχουν 3 ειδών ψυχικές ασθένειες. Αυτές που είναι παροδικές και ο ασθενής δεν τις συναντά ξανά, αυτές που κοιμούνται και ξυπνάνε σε συγκεκριμένες καταστάσεις, και αυτές που ζουν παράλληλα με τον εαυτό μας και μας επισκέπτονται συχνά. Για το 3ο είδος, θα παρακολουθήσουμε σεμινάρια από τους ηγέτες του Groove/Thrash Metal, Annihilator, στο Piraeus 117 Academy, την Παρασκευή 15/11/19. Watch my brain dance!

Αλλόκοτες συμπεριφορές και εκρήξεις διαφόρων προσωπικοτήτων παρακολουθούμε στις δουλειές τους. Από διπολικούς δολοφόνους, μέχρι καταθλιπτικούς αισθηματίες, για όλους έχει ο τρελός τους νους. 

Το ντεμπούτο τους "Alice in Hell" (1989) είναι ένα must have, τους ακούς ή όχι. Το πάντρεμα ήχων και Genres που κάνουν και η τεχνική που διατηρούν είναι από άλλο πλανήτη. Όλα τα παραπάνω, μαζί με catchy ρυθμούς, το κάνουν ένα διαμάντι. Είναι βίαιο, heavy, παρανοϊκό και ευφυέστατο. Η παραγωγή δεν είναι καλή και ίσως χάνονται κάποιες λεπτομέρειες που θα το αναβάθμιζαν περισσότερο και θα το ευχαριστιόμασταν πιο πολύ, αλλά το θεωρώ λεπτομέρεια (9).

"Never, Neverland" (1990) και ήδη η μπάντα γράφει ιστορία. It's all about the riff. Καρφώνονται στο μυαλό και μένουν για πάντα εκεί. Μια στάλα λιγότερο υποχθόνιο από τον προκάτοχό του, μιας και ακούμε και για άλλα θέματα, όπως το ποτό, το περιβάλλον, ακόμα και για Mac & cheese. Έτσι λειτουργεί το γνήσιο σαλεμένο μυαλό. Λίγο καλύτερη παραγωγή ευτυχώς, γιατί δεν θέλω να χάνω ούτε νότα! Καλώς ορίσατε στον κόσμο τους (8).

Το "Set the World on Fire" (1993) δεν είναι τόσο aggresive. Βγάζει κάτι πιο μελωδικό, αλλά πάντα άρρωστο. Διχάζει λίγο, αλλά έχει πολύ δυνατά σημεία. Προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ αυτό το παρανοϊκό album. Η μελωδίες είναι χαρακτηριστικές και αυτό τους ξεχωρίζει. Επίσης, τα Vocals είναι αδιαπραγμάτευτα εξαιρετικά. Απλά λατρεία. Πέρα από την προσωπική άποψη όμως, γενικά είναι μερικά σκαλιά κάτω από τα προηγούμενα, αλλά όταν ο τρελός δεν έχει πάντα την ίδια διάθεση, αυτό συμβαίνει. Δημιουργεί ποικιλία (6).

Αφού λοιπόν ο Jeff Waters (Guitars, Bass, Vocals) τους διώχνει όλους γιατί μπορεί, δημιουργεί το εξαίσιο "King of the Kill" (1994). Ένα αποτέλεσμα που απορρέει από το μπόλικο ταλέντο του, τις μοναδικές του ιδέες, αλλά φυσικά και την μούρλα του. Παίζει κάθε όργανο εξαιρετικά και με χαρακτήρα, το ευχαριστιέται πραγματικά, και αυτό βγαίνει και στη μουσική. Ξεσπάει τα νεύρα του και εμείς γουστάρουμε. He rules with pride (7).

Στο "Refresh the Demon" (1996) υπάρχουν πειραματισμοί, αλλά με ποιότητα και style. Γενικά είναι ανήσυχο πνεύμα ο Jeff Waters και αυτό φαίνεται σε κάθε τους κυκλοφορία. Ανάλογα τη διάθεση του θα δημιουργήσει τη μουσική που απορρέει από το μυαλό του. Άλλες φορές θα βγει masterpiece, αλλά υπάρχει και η περίπτωση της πατάτας. Το κάνει πάντα όμως τόσο δικό του, που δεν μπορείς να φέρεις καμία αντίρρηση. Δεν τολμάς φυσικά (6).

Σίγουρα βρίσκεται σε μια σκοτεινή περίοδο της ζωής του ο Jeff για ακόμη μια φορά (και θα έρθουν ακόμα περισσότερες). Μόνος ηχογραφεί τις Guitars, τραγουδάει, και συνθέτει Drums μέσω drum machine. Το "Remains" (1997) αποδεικνύει ότι η θεραπεία που ακολουθεί σε ό,τι ψυχική διαταραχή τον απασχολεί δεν έχει καλμάρει και προσπαθεί απεγνωσμένα μέσα από τη μουσική να σταθεροποιηθεί. Δεν άρεσε, αλλά σίγουρα είναι αυθεντικό. Γενικά ό,τι και να παίξει αυτός ο άνθρωπος θα το καταλάβεις από την πρώτη νότα, και αυτό από μόνο του είναι εξαιρετικό επίτευγμα (5).

"Criteria for a Black Widow" (1999). Οι απόψεις διίστανται εδώ. Είναι λίγο πιο σκοτεινός ο δίσκος και αρκετά oldschool. Υπάρχουν κάποια deja-vus εδώ και εκεί, αλλά αυτό συμβαίνει σε κάθε μουσικό. Στον συγκεκριμένο είναι ανάλογα με την ψύχωση που έχει κάθε φορά και τον κάνει να επαναλαμβάνει κάποια πράγματα. Λέγεται ψυχαναγκασμός και πάσχουν μόνο οι ιδιοφυΐες. Δεν φαίνεται η εξέλιξη που περιμένουμε και απογοητευόμαστε, αλλά έχει κάποιες καλές στιγμές. Κάθε τους δουλειά έχει (6).

Τα '00s έφτασαν και οι Annihilator δείχνουν ανανεωμένοι. Στο "Carnival Diablos" (2001) ξεκολλάει το μυαλό του Jeff Waters, παίρνει μπρος και συνθέτει πολύ ωραία πράγματα. Με την ωρίμανση του εν τω μεταξύ γίνεται ακόμα καλύτερο και θεωρείται classic. Όπως πάντα οι Guitars είναι εξαιρετικές, τα riffs απολαυστικά και τα leads δυναμικά. Δεν πρόκειται να τα παρατήσουν ποτέ και σε κάθε στραβοπάτημα θα δημιουργούν ακόμα καλύτερα πράγματα. Είναι ένα σύνδρομο του ψυχαναγκασμού αυτό που κάνει τον ασθενή τελειομανή, και εμείς απολαμβάνουμε το αποτέλεσμα (8).

Αν πρέπει να παρομοιάσουμε το "Waking the Fury" (2002) με κάποιο ναρκωτικό, θα ήταν ecstasy. Η ενέργεια ξεχειλίζει και ο όγκος ταρακουνάει το μυαλό μας. Η ταχύτητα είναι η λέξη που χαρακτηρίζει το album, αλλά και η δυναμική του. Συνθέσεις περίπλοκες σε κρατούν σε εγρήγορση, σαν να έχεις καταπιεί σεισμό. Η παραγωγή, που την αναλαμβάνει ο ίδιος ο Jeff, είναι καλή, αλλά θα μπορούσε και καλύτερη. Οι μουσικοί που συμμετέχουν είναι εξαίσιοι όλοι, και κρίμα που δεν κράτησαν ούτε αυτοί (8).

Το "All for You" (2004) έχει τις αναμενόμενες εξαίσιες guitars, πολύ εκλεπτυσμένα drums, τα vocals ίσως κάποιους χαλάνε, διότι είναι λίγο πιο Hardcore και γενικά, παράλληλα με τις όχι-τόσο-εμπνευσμένες συνθέσεις τους, το αποτέλεσμα δεν είναι πολύ δυνατό. Υπάρχει μια εξέλιξη, είναι λογικό να συμβαδίζει με την εποχή, αλλά όταν είσαι συνώνυμο του τεχνικού Thrash Metal ξενίζει αυτή η τροπή (5).

Το "Schizo Deluxe" (2005) είναι τέλειος underrated album. Έχει πολύ όμορφα περάσματα και κάποιους ωραίους πειραματισμους, και δεν έχει την ηχητική του προκατόχου του. Λίγο ψυχασθενικό, όπως πάντα, και πιο βαρύ, μπαίνουν ξανά στον σωστό δρόμο. Είναι γενικά λίγο πειραγμένο, καθώς έχει κάτι από τα παλιά, μπερδεμένα με τα καινούρια, ευτυχώς με κάποια ισορροπία. Η παραγωγή είναι εξαιρετική, όλα ακούγονται καθαρά και πολύ ευχάριστα (7).

Στο "Metal" (2007) έχουν γίνει λίγο σαλάτα τα πράγματα. Δεν υπάρχει έμπνευση και πονάει αυτό που θα πω, αλλά δεν είναι καλό. Συμβαίνει όμως και στα μεγαλύτερα μυαλά να περνούν μια περίοδο κάμψης. Από τον generic τίτλο μέχρι τα πιο αδιάφορα κομμάτια που, ενώ προσωπικά είμαι hardcore fan, δεν θυμάμαι, καταλαβαίνεις την ποιότητα του album. Δυστυχώς η ευτυχώς έχει την τάση να μην κάθεται και να θέλει να δημιουργεί μουσική, όπως και να έχουν τα πράγματα. Άλλες φορές λειτουργεί, άλλες όχι (5).

Και έρχεται το ομότιτλο "Annihilator" (2010) να σώσει την κατάσταση. Παρατάνε οτιδήποτε άχρηστο πειραματισμό και επιστρέφουν στον πιο κλασσικό ήχο τους. Στιβαρό όπως πρέπει, με τα τεχνικά σημεία που λατρεύουμε και ανυπομονούμε να ακούσουμε σε κάθε δουλειά τους, χαμογελάμε ξανά. Ακούμε το Thrash Metal που τους έχει αναδείξει με αυτήν την επιστροφή στις ρίζες και ελπίζουμε να κρατήσει (8).

Ευτυχώς έχουμε ανοδική πορεία, με το "Feast" (2013) να είναι από τα πιο τεχνικά και συμπαγή albums της νεότερης ιστορίας. Ανανεωμένο και αναβαθμισμένο, γεμάτο κιθαριστικές λαμπρές ιδέες και κάποιους μικροπειραματισμούς, που εδώ όμως ταιριάζουν απόλυτα στο σύνολο. Η εξάρτηση από τα ναρκωτικά και ό,τι έχει να κάνει με την ψυχική υγεία, είναι η έμπνευση τους, που όμως δεν επαναλαμβάνει προηγούμενες ιδέες. Δεν είναι εύκολο και το κάνουν τέλεια (8).

Στο "Suicide Society" (2015) υπάρχει ο ήχος που λατρεύουμε, αλλά με λίγο πιο ζοφερά και γλυκανάλατα στοιχεία παράλληλα, όπως γενικά συνηθίζει στις πιο σκοτεινές περιόδους του. Και είναι λογικό αφού για ακόμα μια φορά ο ιθύνων νους βρέθηκε μόνος του να γράφει Guitars, Bass, Drums και να αναλαμβάνει τα Vocals μετά από πολλά χρόνια. Προσωπικά μου άρεσε, αλλά γενικά είναι αρκετά στενάχωρο να συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά έτσι συμβαίνει με τα πολύ μεγάλα μυαλά, είναι δύσκολοι και θέλουν υπομονή. Πάντα αξίζει όμως και οι υπόλοιποι χάνουν (8).

Η ψυχασθένεια χτυπάει ξανά την πόρτα του Jeff και το "For the Demented" (2017) είναι γεγονός. Κλασσικό, λίγο σαλεμένο καθαρή παραγωγή και ωραία ροή. Ευχαριστημένοι και οι old school fans αλλά και οι νεότεροι. Έχει ό,τι τους χαρακτηρίζει και ό,τι καλό έχουν αναβαθμίσει με την πάροδο του χρόνου. Το μόνο σίγουρο είναι πως όσο ογκώδη και βαρύ να είναι, με λίγη μαγιονέζα στο πλάι χωνεύεται μια χαρά (8).

Metal, Διαστροφή, Νοητικοί δαίμονες, Παράνοια, Ψυχολογία, Διαταραχές, Θάνατος. Μια πόρτα που διαλέγει το μυαλό για να ξεσπάσει είναι αυτή της παράνοιας. Μπαίνει σε ένα κόσμο τεράτων και αγωνίας, που ελπίζει να βρει σωτηρία, αλλά παγιδεύεται. Η ψυχική ασθένεια φυσικά επιδρά και το κορμί. Καταλαμβάνει τον έλεγχο του σώματος και της γλώσσας και επιφέρει διαταραχές στην υγεία, αλλά και τις προσωπικές σχέσεις. Με φαρμακευτική αγωγή, αλλά και έρευνες ιατρών κάποια διορθώνονται, αλλά η ανωμαλία που διακατέχει κάποιον, παράλληλα με τα παραπάνω, δεν αποχωρεί ποτέ. Η μόνη λύση λοιπόν που βρίσκει ο ασθενής είναι ο θάνατος. Γλυκός και ήρεμος, θα σκοτώσει όλα τα μικρόβια. Όσους και να βρίσει ή σκοτώσει ο ασθενής, μόνο ο αιώνιος ύπνος δείχνει να φέρνει τη λύτρωση. Μέχρι να ανακαλύψει το αληθινό φως και το απόλυτο γιατρικό. Το Metal.

Ο παρανοϊκός ιθύνων νους είναι ο ορισμός της τρελής ιδιοφυΐας. Πέρα από εξαιρετικός μουσικός είναι και πανέξυπνος. Όλα τα έχει στην εντέλεια. Από την πρώτη νότα μέχρι το χρώμα του παπουτσιού του. Είναι παράξενος και σε όποιον αρέσει, αλλιώς δρόμο! Μαζεύει τις personas του και δημιουργεί ένα ακόμα αριστούργημα.

Η Krisis πρόκειται να φορέσει τη λευκή στολή και να διοργανώσει μια τόσο ψυχασθενική συναυλία, που τελικά θα λειτουργήσει θεραπευτικά.

Genre:
Groove/Thrash Metal

Main:

Alice in Hell (1989)
Never, Neverland (1990)
Set the World on Fire (1993)
King of the Kill (1994) 
Refresh the Demon (1996)
Remains (1997)
Criteria for a Black Widow (1999)
Carnival Diablos (2001)
Waking the Fury (2002)
All for You (2004)
Schizo Deluxe (2005)
Metal (2007)
Annihilator (2010)
Feast (2013 )
Suicide Society (2015)
For the Demented (2017)

Current lineup:
Jeff Waters (Guitars, Bass, Vocals)
Aaron Homma (Guitars)
Rich Hinks (Bass)
Fabio Alessandrini (Drums)