Στα πλαίσια της επικείμενης πολυαναμενόμενης συναυλίας των Suicidal Angels στο Piraeus 117 Academy, το Σάββατο 11/01/20, το Metal Asylum μίλησε με τον Nick Melissourgos (Vocals, Guitars) για το νέο "Years of Aggression" (2019), το πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί δημιουργικά η επιθετικότητα που διαχρονικά καίει μέσα μας, αλλά και τα διάφορα ευτράπελα που μπορεί να συμβούν κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας, μεσάνυχτα, κάπου στη νοτιοανατολική Γαλλία. Welcome to the nightmare!
Καλησπέρα Nick, είναι μεγάλη μου τιμή που μιλάμε.
Πριν λίγο καιρό, κυκλοφόρησε το νέο σας Full-length, "Years of Aggression" (2019). Ποιες είναι οι πρώτες, αυθόρμητες εντυπώσεις που έχετε παρατηρήσει να προκαλεί σε fans και τύπο;
Καλησπέρα Θοδωρή, και ευχαριστώ πολύ για την συνέντευξη.
Βασικά, κυκλοφόρησε πριν δύο μήνες. Ήταν πολύ ευτυχές το γεγονός ότι ο κόσμος το αγκάλιασε με αγάπη, παρότι έχει διαφορετικά στοιχεία σε σχέση με τα προηγούμενα albums, κάτι που επιδιώκουμε γιατί θέλουμε να εξελισσόμαστε, και σαν άνθρωποι και μουσικά. Δεν είμαστε δηλαδή της πατέντας "το βρήκαμε και το κοπιάρουμε". Φάνηκε, πάντως, η ανταπόκριση και σε νούμερα των charts, δηλαδή στη Γερμανία πήγε στο no. 33, στην Αυστρία στο no. 62 και στην Ελβετία στο no. 71. Και οι προηγούμενοι δίσκοι είχαν κάποιες θέσεις- χαμηλότερες βέβαια-, αυτό όμως που μας έκανε πολύ ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ότι ο κόσμος πραγματικά το αγκάλιασε και το αγάπησε. Επίσης, το ότι μετά από 2-3 εβδομάδες έγινε επανέκδοση του βινυλίου διότι είχαν τελειώσει τις προπαραγγελίες κάτι λέει για τα νούμερα για τα οποία μιλάμε. Όσον αφορά τον τύπο, λάβαμε τις θετικότερες των κριτικών, ενώ και οι fans που ακολουθούν την μπάντα χρόνια είπαν ότι κάναμε τη διαφορά με αυτόν τον δίσκο και μας πήγε μπροστά, κάτι στο οποίο και εγώ συμφωνώ. Είναι κάτι το διαφορετικό, πάντα στα πλαίσια του Thrash Metal. Είναι ένας δίσκος ο οποίος έχει 9 κομμάτια, όλα διαφορετικά μεταξύ τους, κάτω από την Thrash Metal ομπρέλα.
Πώς προσεγγίσατε αυτήν τη φορά το νέο σας υλικό; Πες μας μερικά πράγματα σχετικά με το πώς κύλησε η συνθετική διαδικασία.
Η συνθετική διαδικασία κύλησε όπως κυλάει πάντα. Δηλαδή ακόμα και τώρα εγώ κάθομαι και παίζω Guitars όλη μέρα και έχω ήδη πράγματα στο μυαλό μου για τον επόμενο δίσκο, όχι κάτι στέρεο βέβαια, δεν σταματάω όμως π.χ. 6 μήνες, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να σου έρθει κάποια ιδέα. Σχεδόν μετά την κυκλοφορία του "Division of Blood" (2016), είχα κάποια πράγματα στο μυαλό μου τα οποία δούλευα από δω και από κει, πολύ πρόχειρα όμως, σε demo μορφή, και, όταν άρχισαν να ψιλοπαίρνουν μια πιο στέρεα μορφή, ξεκινήσαμε να μαζευόμαστε με τα παιδιά όπως κάνουμε πάντα. Η βασική ιδέα ξεκινάει από εμένα, αλλά μέσα στο studio γίνεται η δουλειά, είναι συνολική διαδικασία, δουλεύουμε όλοι πάνω στα κομμάτια. Αρχίσαμε να προβάρουμε ξανά και ξανά, από τα 12-13 κομμάτια κέρδισαν τα 9 και έτσι σταδιακά μπήκαμε στο studio και ξεκινήσαμε τις ηχογραφήσεις.
Είναι η εποχή που ζούμε η εποχή της επιθετικότητας; Πιστεύω πως ανέκαθεν υπέβοσκε στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, απλώς τώρα έχει γίνει περισσότερο απροκάλυπτη.
Θεωρώ πως η βία και η επιθετικότητα γενικότερα υπήρχαν πάντα, απλά τώρα έχουμε τα μέσα και τις βλέπουμε. Δηλαδή υπήρχαν σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, απλώς τώρα τις βιώνουμε πιο άμεσα. Ενώ θεωρητικά θα έπρεπε να έχουμε διδαχθεί από τα λάθη του παρελθόντος, όχι απλά δεν διδασκόμαστε, αλλά αντιθέτως καταλήγουμε σε πιο ακραίες μορφές επιθετικότητας, δυστυχώς. Θέλω να πω, αυτό που ζούμε στις μέρες μας είναι λίγο τραγικό. Ο πόλεμος τελείωσε πριν από 50 χρόνια, δεν έχει αλλάξει τίποτα; Και ζούμε και πιο ακραίες μορφές όπως είπα, γιατί τώρα έχουμε και ένα όπλο που λέγεται πυρηνικό και, αν κάποιος πατήσει το κουμπί, έχουμε πάει όλοι μαζί στον διάολο.
Το Cover art ανέλαβε, ξανά, ο high-profile Ed Repka, ο οποίος ουσιαστικά ευθύνεται και για τον φτερωτό σκελετό-σήμα κατατεθέν σας. Πώς είναι να δουλεύετε με έναν τόσο καταξιωμένο καλλιτέχνη; Αλήθεια, έχει κάποιο όνομα η mascot;
Η mascot δεν έχει όνομα, γιατί δεν έχει ενηλικιωθεί, haha! Μόλις πιει την πρώτης της μπύρα, θα της δώσουμε και όνομα.
Γενικότερα το να δουλεύεις με επαγγελματίες σου κάνει τη ζωή πιο εύκολη, ειδικά όταν είναι καταξιωμένοι στον χώρο, είτε πρόκειται για το θέμα παραγωγής, είτε για το κομμάτι του εξωφύλλου. Με τον Ed Repka συνεργαζόμαστε από το 2010, μας έχει σχεδιάσει τα τελευταία 5 albums. Έχουμε βρει μια χημεία, αν μπορείς να το πεις κάπως έτσι, η οποία είναι πάρα πολύ ικανοποιητική, διότι όταν τον πλησιάζουμε για να μας κάνει ένα εξώφυλλο, συνήθως του δίνουμε τον τίτλο, παρουσιάζει μια-δυο ιδέες πρόχειρα με μολύβι σαν sketch, συζητάμε τις ιδέες πάνω σε αυτό και μετά προχωράει στον χρωματισμό του εξωφύλλου. Δεν είναι κάτι που γίνεται σε μια εβδομάδα- για να πάρουμε το πρώτο δείγμα μπορεί να περάσει και ένας μήνας. Δεν το υπολογίζει, είναι χέρι, και αυτό είναι το πιο μαγικό απ'όλα. Είναι πραγματική τέχνη αυτό που κάνει.
Γι'άλλη μια φορά, το νέο σας Full-length κυκλοφόρησε από τη high-profile NoiseArt Records, με την οποία και συνεργάζεστε σχεδόν μια δεκαετία. Υποθέτω πως είστε απολύτως ικανοποιημένοι με τη μέχρι τώρα συνεργασία σας.
Ναι, είμαστε μια χαρά ικανοποιημένοι, αλλά δεν ξέρεις πότε τι θα προκύψει. Μπορεί να υπάρξει κάτι καλύτερο, πότε δεν λες όχι σε κάτι καλύτερο.
Η στιχουργική σας προσέγγιση διαπνέεται από μεγάλη οργή. Από πού αντλείτε έμπνευση κάθε φορά; Τι είναι αυτό που σας εξοργίζει; Μια γενική ματιά στην σύγχρονη κοινωνία νομίζω πως αρκεί, βέβαια...
Το είπες όλο μόνος σου. Δηλαδή δες μια γύρω σου, πάρε το αμάξι και κάνε μια βόλτα, θα σου σπάσουν τα νεύρα μόνο με τα κόκκινα και τα stops. Πέρα από αυτό που είναι το ρεαλιστικό του πράγματος, έχει να κάνει και λίγο με τη φωτιά που έχουμε μέσα μας και την έχουμε ξεχάσει. Δηλαδή, αν την αφήναμε να βγει έξω και δεν την τιθασεύαμε τόσο πολύ και αν δεν συμβιβαζόμασταν σε μεγάλο βαθμό σε σχέση με αυτά που θέλουμε να κάνουμε στην ζωή μας και το πώς να προχωράμε, θα μπορούσαμε να είμαστε λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Οπότε, αυτή η επιθετικότητα και αυτή η οργή δεν έχουν να κάνουν με το "θέλω να σου βγάλω το μάτι", αλλά με το να κατακτήσουμε πράγματα, να κάνουμε πράγματα.
Είναι μια δημιουργική επιθετικότητα θα λέγαμε.
Κάπως έτσι. Στο πρώτο κομμάτι, που έχει τίτλο "Endless War", έχουμε επηρεαστεί από την φράση του Ηρακλείτου, "πόλεμος πάντων πατήρ". Δεν εννοούμε παίρνουμε πέτρες και τις πετάμε στο κεφάλι του άλλου, αλλά πολεμάμε γι'αυτά τα οποία θέλουμε, είτε προσωπικά, είτε συλλογικά.
Μιας και το "Years of Aggression" (2019) κυκλοφόρησε μόλις πριν από λίγο καιρό, φαντάζομαι πως στα μελλοντικά σας σχέδια περιλαμβάνεται εκτενές touring, προκειμένου να προωθηθεί εκτενέστερα.
Προς το παρόν, συμμετέχουμε σε μια κρουαζιέρα που πραγματοποιείται στις 9 και 10 Νοεμβρίου από το Oslo στην Κοπεγχάγη και που θα είναι στην ουσία η πρώτη συναυλία στην οποία θα μπορέσουμε να παίξουμε περισσότερα από 1 ή 2 κομμάτια από τον καινούριο δίσκο- 2 κομμάτια παίξαμε το καλοκαίρι με τους Slayer. Αργότερα, έχουμε κανονίσει το live της Αθήνας, το Σάββατο 11/01/20, στο Piraeus 117 Academy, ακολουθούν κάποιες dates στην Ελλάδα, Πάτρα, Γιάννενα και αλλού- οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται, μπορεί να κοιτάξει το site μας. Έχουμε ήδη κανονίσει μια περιοδεία με Destruction και Legion of the Damned για τα μέσα Φεβρουαρίου και είμαστε σε διαρκή επικοινωνία με το καινούριο booking agency που συνεργαζόμαστε τώρα για περαιτέρω συναυλίες. Έχουμε ανακοινώσει ήδη κάποια καλοκαιρινά festivals και είμαστε σε αναβρασμό γενικότερα.
Γενικότερα, είστε μια μπάντα που περιοδεύει τακτικά και για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Πώς περνάτε συνήθως τον χρόνο σας ενώ βρίσκεστε σε tour; Έχεις κάποια τρελή ιστορία "του δρόμου" να μας εξιστορήσεις;
Έχω μια πάρα πολύ ωραία ιστορία που αυτήν μπορώ να την πω, γιατί κάποιες άλλες δεν γίνεται να τις μοιραστείς, αφού υπάρχει και το ρητό όποιων κάνουν περιοδεία πως ό,τι γίνεται στον δρόμο, μένει στον δρόμο και μεταξύ αυτών που έγινε, καθώς πολλές φορές δεν ξέρουμε όλοι τι έχει συμβεί. Μπορεί, δηλαδή, να γίνει κάτι μεταξύ 2-3 ατόμων, οπότε λέμε να το αφήσουμε εκεί και να πάμε να κοιμηθούμε. Είναι, λοιπόν, μια τρελή ιστορία που είμαστε στη Νίκαια, Γαλλία, όπου το μαγαζί βρίσκεται σε έναν ανηφορικό δρόμο και το tour bus έχει παρκάρει με τη μούρη προς τα πάνω. Έχουμε φορτώσει όλα τα πράγματα στο trailer για να φύγουμε καπάκι για Παρίσι, όχι χθες, προχθές, γιατί είναι μεγάλη η απόσταση. Εγώ καθόμουν δίπλα στον οδηγό γιατί είναι η αγαπημένη μου θέση. Όπως ξεπαρκάρει το tour bus, κάνει μανούβρες μπρος-πίσω γιατί δεν είναι και μικρό πράγμα, είναι 30 τόνοι, αδειάζει ο αέρας από τα αερόθερμα, φεύγει το tour bus σε ελεύθερη πτώση προς τα πίσω και καρφώνεται η μπροστινή δεξιά μάσκα του σε ένα πεζούλι στην εξώπορτα, με αποτέλεσμα η δεξιά ρόδα να μένει στον αέρα, και άντε να βγάλεις το tour bus από εκεί πάνω. Ε, δεν έβγαινε, έπρεπε να έρθει γερανός. Δεν υπήρχε αυτή η πολυτέλεια 12 το βράδυ, οπότε ψάχναμε να βρούμε τρόπους να το ξεκολλήσουμε. Εντωμεταξύ, έχει κοπεί η κυκλοφορία στη μέση σε αυτόν τον μικρό δρόμο που είμαστε και έχουμε ξαμοληθεί να βρούμε τρόπο να ξεκολλήσουμε τη μάσκα. Δοκίμαζαν οι τεχνικοί διάφορες πατέντες, έσπαγαν όλες. Τέλος πάντων, στην απέναντι πλευρά του δρόμου υπήρχαν κάτι ξύλινες μπάρες ασφαλείας, στην ουσία κορμοί δέντρων κομμένοι στη μέση. Έχω πηδήξει εγώ από τους κορμούς, έχω μπει μέσα στο δάσος και ψάχνω να βρω κάτι να βάλουμε από κάτω και, όπως γυρνάω, διαπιστώνω ότι σε αυτό το σημείο του δάσους εκτελούνται κάποια έργα γιατί έχει χωματόδρομο και λέω ''βρε λες;''. Βλέπω τη βίδα από την μπάρα του δρόμου να είναι χαλαρή. Πάω σου τεχνικούς, λέω ''φέρτε κλειδιά'' και αρχίζουμε και ξεβιδώνουμε την ξύλινη μπάρα. Βέβαια, αυτό το πράγμα δεν σηκώνεται, 4 μέτρα πράγμα. Την παίρνουμε, λοιπόν, όπως είναι και την τοποθετούμε κάτω από τη ρόδα, την χρησιμοποιούμε σαν γραμμή τρένου, σφηνώνει το tour bus και σταδιακά καταφέραμε και το ξεκολλήσαμε.
Τέλος καλό, όλα καλά τουλάχιστον.
Φτάσαμε λίγο αργά την άλλη μέρα, αλλά 'ντάξει.
Θα παρακολουθήσουμε live τους Suicidal Angels στο Piraeus 117 Academy, το Σάββατο 11/01/20. Τι να περιμένουμε από την πολυαναμενόμενη αυτήν συναυλία;
Υπάρχουν πολλές ιδέες στο τραπέζι, υπάρχουν πολλές εναλλακτικές και δεν έχουμε καταλήξει ακόμα σε κάτι συγκεκριμένο. Σίγουρα θα είναι ένα πολύ ιδιαίτερο live, θα έχει χορταστικό setlist, η μπάντα είναι στην καλύτερή της κατάσταση αυτήν την στιγμή, και, μαζί με τους Full House Brew Crew και τους Domination Inc., θα είναι ένα υπέροχο σαββατόβραδο. Είναι πολύ αξιόλογες μπάντες και οι δύο, δεν το συζητάμε. Θα περάσουμε όλοι καλά. Υπάρχει ήδη πολύ καλό κλίμα ανάμεσα σε εμάς και τη διοργανώτρια εταιρεία, οι μικρές λεπτομέρειες έχουν όλες σεταριστεί και θα χαρούμε να σας δούμε όλους σε ένα live που θα το θυμόμαστε για καιρό. Η Αθήνα είναι πάντα ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος γιατί είναι το σπίτι μας. Παίζουμε και βλέπω φίλους μου από κάτω που πίναμε μπύρες το προηγούμενο βράδυ, κάτι που σου δημιουργεί ένα πολύ ιδιαίτερο συναίσθημα. Βλέπεις ανθρώπους που σε στήριξαν από την πρώτη μέρα, καινούριους, πιτσιρικάδες που είναι μέσα στην καύλα. Βλέπεις κόσμο που σου προσφέρει αληθινή υποστήριξη, πράγμα το οποίο είναι πολύ σημαντικό. Είναι το σπίτι μας.
Nick, σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου, ανυπομονώ να σας δω live και να τα κάνουμε πουτάνα όλα, γιατί we are born of hate!
Ξεκάθαρα, haha! Θα χρησιμοποιήσω ακόμα έναν στίχο από το album, από το "The Roof of Rats": We were, we are the fire and still burn!
Genre:
Thrash Metal
Main:
Eternal Domination (2007)
Sanctify the Darkness (2009)
Dead Again (2010)
Bloodbath (2012)
Divide and Conquer (2014)
Division of Blood (2016)
Years of Aggression (2019)
Current lineup:
Nick Melissourgos (Vocals, Guitars)
Orpheas Tzortzopoulos (Drums)
Aggelos Lelikakis (Bass)
Gus Drax [Guitars (lead)]
Comments
Post a Comment