Το 2019 ήταν πολύ άσχημη χρονιά. Η θλίψη, η απώλεια και η πίεση κυριαρχούσαν στις ζωές μας, αλλά η μουσική ήταν, είναι, και θα είναι πάντα η ειλικρινή συντροφιά. Δίπλα μας εκεί, να παίξει σε λούπα χωρίς να βαρεθεί, δυνατά χωρίς να κουραστεί, αλλά και να διακοπεί χωρίς να παραπονεθεί. Παρακάτω διαμόρφωσα το προσωπικό μου Top-10, που με βοήθησε να βγάλω την χρονιά.
10. Idle Hands - Mana (2019)
Οι νεοφερμένοι Idle Hands σε ταξιδεύουν με έναν εξαίσιο τρόπο στο "Mana" (2019). Τα Vocals έχουν τον καταθλιπτικό χαρακτήρα, που προσωπικά αναζητώ στη μουσική, αλλά παράλληλα τα ακατέργαστα riffs άλλης δεκαετίας κάνουν τον ήχο τους ιδιαίτερο. Έτσι, λοιπόν, αυτό το ταξίδι μέσα από τις μελωδίες τους είναι γεμάτο νέες εμπειρίες, εμπνευσμένες ωστόσο από το παρελθόν. Διαρκεί περίπου 40 λεπτά και το replay value είναι το atout τους. Για ένα πράγμα μόνο προσεύχομαι, την παρόμοια συνέχειά τους.
9. The Slayerking - Tetragrammaton (2019)
Είμαι 12 χρονών, έχω κάνει τα πρώτα μου δειλά βήματα στον φανταστικό κόσμο του Metal και αποφασίζω να μαζέψω λεφτά από το χαρτζιλίκι μου, ώστε να αγοράσω το πρώτο μου CD. Όταν ανακαλύπτεις το Gothic/Doom Metal σε αυτήν την ηλικία, τελείως τυχαία (συμπαντικά θα πω πλέον), όλα γύρω σου αλλάζουν. Το ροζ γίνεται μοβ και η αντίληψη των πραγμάτων μαυρίζει. Ωστόσο, ωριμάζει και κάνει όλα τα συναισθήματα ακόμα πιο έντονα. Με το "Tetragrammaton" (2019) των The Slayerking μεταφέρθηκα σε ακριβώς αυτή τη περίοδο και πνίγηκα στη νοσταλγία. Ο Efthimis K (Bass, Vocals) είναι master, γνωρίζει κάθε σκοτεινή πλευρά του Genre, και με βοήθησε, μέσα από τις μελωδίες του, να γίνω και εγώ φίδι που μεγάλωσαν τα πόδια μου και κατέληξα σαύρα. Ω, Yahweh, πως περνάει ο καιρός...
8. Volbeat - Rewind, Replay, Rebound (2019)
Από την στιγμή που γνώρισα τους Volbeat με κέρδισαν. Με κάθε τους κομμάτι μεταφέρομαι αυτόματα στο αμάξι μου, το οποίο μεταμορφώνεται σε Cadillac, γύρω το τοπίο γίνεται noir, οδηγώ έναν ευθύ και μακρύ δρόμο, καταλήγω να παίζω blackjack σε κάποια σκοτεινή λέσχη, μπλέκω σε καυγά, και με κάποιο μυστήριο τρόπο νιώθω απεριόριστα ελεύθερη. Σαν κάποιος μετανάστης που πάει σε άλλη χώρα, χωρίς τίποτα, μα με καμία έγνοια. Όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις, κάνεις τα πάντα ακραία και η αίσθηση είναι μοναδική. Το "Rewind, Replay, Rebound" (2019) είναι το ελιξίριο της νεότητας και του αυθορμητισμού.
7. Borknagar - True North (2019)
Εκεί που δεν το περιμένεις, έρχονται τα πιο μαγικά πράγματα, καταστάσεις, όπως και κυκλοφορίες. Έτσι συνέβη και με το "True North" (2019) των Borknagar. Ο προκάτοχος ήταν ένα αριστούργημα, υπήρχαν αλλαγές στο lineup, αλλά όλα αυτά έθεσαν τα θεμέλια για ακόμα ένα εξαίσιο album. Ο I.C.S. Vortex [Bass, Vocals (harsh, clean, choirs, lead)] είναι μια πολυαγαπημένη μορφή, που, ό,τι και να σου παρουσιάσει, το νιώθεις τόσο έντονα που το βιώνεις πραγματικά. Στην προκειμένη, ζεις εκεί πάνω, στην παγωμένη γη, που κυριαρχεί το μυστήριο και η ηρεμία. Μακάρι, πέρα από το μυαλό μου, να μπορούσε να ταξιδέψει και το σώμα μου...
6. Eluveitie - Ategnatos (2019)
Κάθε φορά που οι Eluveitie κυκλοφορούν Full-length, δημιουργείται ένα sabbat. Μια τελετή εξαγνισμού και καθαρισμού ψυχής προηγείται πριν ακούσω τις μελωδίες τους. Έτσι το αφομοιώνω και έρχομαι πιο κοντά με τη φύση. Αυτή που δεν μου τάζει τίποτα, παρά μόνο την ζεστή της αγκαλιά όταν πεθάνω. Αγνό δημιούργημα το "Ategnatos" (2019), λειτουργεί καθαρτικά με την εξαιρετική ροή των κομματιών του, όπως τα άγονα ρυάκια μέσα στις μυστικές σπηλιές που λίγοι έχουν ανακαλύψει.
5. Swallow the Sun - When a Shadow Is Forced into the Light (2019)
Οι Swallow the Sun εκκρίνουν την ζοφερότητα που κυριαρχεί στην ψυχή μου. Νιώθω ότι κάθε τους στίχος μιλάει στον κάθε ακροατή ξεχωριστά. Το ίδιο και σε μένα. Είναι, δυστυχώς, η επιτομή της έμπνευσης μέσα από τον χαμό του ανθρώπου σου. Η απώλεια, θεωρώ, ότι είναι το πιο δυσάρεστο συναίσθημα, τόσο έντονο, που, αν το διοχετεύσεις μέσα στην τέχνη, δημιουργείς ένα αριστούργημα. Μέσα από την θλίψη του Juha Raivo (Guitars) δημιουργείται το "When a Shadow Is Forced into the Light" (2019), ένα δώρο στην ανθρωπότητα.
4. Insomnium - Heart like a Grave (2019)
Σκοτεινή χρόνια και οι Insomnium, πιστοί πάντα στο δισκογραφικό τους rendezvous, κυκλοφορούν το "Heart like a Grave" (2019). Μέσα στην ζοφερότητα και το σκοτάδι, ακούγοντας αυτό το Full-length, βλέπω να αχνοφαίνεται ένα αμυδρό φως. Έπειτα, είναι στο χέρι μου να παλέψω για να το πιάσω. Gloomy και μελαγχολικό, αντικατοπτρίζει όλη αυτήν την απαίσια χρόνια και λειτουργεί θεραπευτικά. Πως; Ταξιδεύω σε κάποιο realm βγαλμένο από την πένα του H.P. Lovecraft και χάνομαι.
3. Rhapsody of Fire - The Eighth Mountain (2019)
Μέσα σε αυτό το top-10 κυριαρχεί η ζοφερότητα, οπότε καλό είναι να την σπάσουμε λίγο με το εξαίσιο Symphonic Power Metal των masters, Rhapsody of Fire. Μια νέα φανταστική ιστορία ξεκινάει στο "The Eighth Mountain" (2019), γεμάτη μαγεία από τα χέρια του Alex Staropoli [Keyboards, Piano, Harpsichord, Orchestrations, Vocals (choirs)], άλλα και τη δύναμη ψυχής του apprentice Giacomo Voli (Vocals). Άλλο ένα παράδειγμα ότι τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις.
2. Leprous - Pitfalls (2019)
Οι Leprous από την πρώτη κιόλας στιγμή μου μίλησαν. Το απόλυτα μελαγχολικό Progressive Metal/Rock τους, με τα μοναδικά ξεσπάσματά τους, άγγιξε την ψυχή μου και ταίριαξε με την κυκλοθυμία μου. Το "Pitfalls" (2019) είναι λίγο πιο υποτονικό από τις προηγούμενες δουλειές τους, ίσως και πιο soft θα έλεγα, αλλά η ζοφερότητα που μου βγάζουν οι μελωδίες του, όπως και το πολύ ιδιαίτερο Cover art, προσωπικά με μαγνητίζει.
Every single fear I'm hiding,
Εvery little childhood memory I bury.
Κάπου σε αυτές τις μελωδίες και τους στίχους βρίσκω τον εαυτό μου.
1. Evergrey - The Atlantic (2019)
Οι Evergrey έχουν μια ιδιότητα: Μιλούν για την κατάθλιψη τόσο ανοιχτά, χωρίς κανένα taboo, και παράλληλα σε βοηθούν, όχι να την καταπολεμήσεις, αλλά να την κάνεις την καλύτερή σου φίλη. Υπάρχει ο έντονος συναισθηματισμός που τους χαρακτηρίζει γενικότερα στο "The Atlantic" (2019), καθώς και το heavy στοιχείο. Οι Guitars κάνουν εξαιρετική δουλειά, η ατμόσφαιρα και η μελαγχολία αγκαλιάζουν το album, και, μέσα στο πυκνό σκοτάδι που ζούμε, βλέπουμε μια αχτίδα φωτός. Η κορυφή τους ανήκει.
Comments
Post a Comment