Τη βρωμιά και τη σαπίλα της ψυχής μας δεν την καθαρίζει καμία Άνοιξη. Πάντα μαύρη και ζοφερή θα είναι η ζωή, και σε αυτό πίνουμε μαζί με τους Eyehategod. Μοχθηρό και ειλικρινές Sludge/Doom Metal, από τους dealers του είδους, θα παρουσιαστεί μπροστά μας, στο Temple, την Τρίτη 10/05/20.
Στα πλαίσια της εμφάνισής τους, κάνουμε βουτιά στο εμβληματικό "Dopesick" (1996). Ένα ακατέργαστο διαμάντι βγαλμένο απευθείας από τη λάσπη.
Όλο το μίσος του χρήστη, η θολή κρίση, αλλά και η μπόχα από το σάπιο χέρι του, παρουσιάζουν την κοινωνία μας. Τη μισανθρωπία που κυκλοφορεί, που πονάει και δημιουργεί απέχθεια, άγνοια για το τι είναι πραγματικά καλό ή κακό, αλλά και την απραξία για να πολεμήσουμε για τα θέλω μας. Αυτός ο δίσκος είναι ο ορισμός του Genre, αλλά και ένα μάθημα ζωής, μέχρι να μας παρασύρει και βουλιάξει μαζί του στο βούρκο, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε. Η συχνότητα που ακούγεται αρχικά στο "My Name Is God (I Hate You)" σε οδηγεί απευθείας σε μια μαύρη πύλη, που αν την διασχίσεις ξέρεις ότι δεν υπάρχει επιστροφή. Εκεί ίσως βρεις μια τεχνητή γαλήνη, μέσα από ουσίες που επιφέρουν παραισθήσεις διότι, πολύ απλά, δεν υπάρχει τίποτα για σένα εκεί έξω. Οπότε, πιάνεις το πόμολο με το ιδρωμένο σου χέρι και με ένα βήμα μπαίνεις μέσα. Εισπνέεις ντουμάνια χόρτου, τα μάτια σου δακρύζουν, και η γεμάτη πόνο και ματαιότητα κραυγή του Mike Williams (Vocals) σε καλωσορίζει. Σαν κάποιο ghoul που βγαίνει πληγωμένο από έναν βάλτο και κάθεται να σου περιγράψει αναλυτικά τι υπάρχει μέσα στη γλίτσα και από που προήλθαν οι πληγές του. Ο Jimmy Bower (Guitars) βρυχάται, μία αργά και ετοιμοθάνατα, μία γεμάτος dope, έτοιμος να προβεί σε μαζική σφαγή. Τα Drums συνδυάζονται άψογα με τις Guitars και δημιουργούν τέτοια μοτίβα που προσδίδουν ακόμα περισσότερο χάος στο όλο σκηνικό που έχουν χτίσει. Είναι πιο καλοφτιαγμένο από τον προκάτοχό του, "Take as Needed for Pain" (1993) και η παραγωγή του, αν και όχι τόσο καθαρή, του δίνει την αισθητική που του ταιριάζει. Η μουσική τους θέλει να σε φέρει στα όρια της παραφροσύνης ή της αυτοκτονίας, αφού πρώτα σου χορηγήσουν ενδοφλέβια τον λόγο που σε φτάνουν εκεί. Όλα τα κομμάτια είναι classics, τα μεγαλειώδη, και catchy παράλληλα, riffs, που σίγουρα ο Bower πούλησε την ψυχή του στο διάολο για να δημιουργήσει, έχουν γράψει ιστορία. Το "Zero Nowhere" είναι, θεωρώ, η καλύτερη στιγμή του δίσκου, με έναν groovy ρυθμό που σε ταξιδεύει σε χρωματιστές νεροτσουλήθρες, ενώ το "Methamphetamine" σε διασκεδάζει, ας πούμε λίγο, καθώς λειτουργεί όπως όταν μόλις έχεις πιει και έχεις ευχάριστη διάθεση. Η ειρωνεία του βάναυσου "Ruptured Heart Theory" είναι μαχαίρι στην καρδιά και δεν μπορώ να μην το αναφέρω. Αυτό, όμως, που χαρακτηρίζει απόλυτα αυτό το εξαίσιο album, είναι το συναίσθημα που σου περνάει. Κάθε νότα, κάθε κραυγή, εκφράζει τη ματαιότητα και την αρρωστημένη και αδιάφορη κοινωνία που ζούμε (;). Το μουσικό roller-coaster των 38 λεπτών και 12 κομματιών, κλείνει με το "Anxiety Hangover", οπού γίνεται μια σούμα του δίσκου με το distortion pedal να τερματίζει στο πόδι του Jimmy Bower και να διαμαρτύρεται για την κατάθλιψη ή ό,τι εθισμό έχει ο χρήστης την ώρα που ποτίσει τον εαυτό του την ουσία που θα τον πάει στο καλύτερο μέρος του κόσμου. Τον τάφο (10).
Το Sludge/Doom Metal ξεκινάει και τελειώνει με τους Eyehategod. Η Νέα Ορλεάνη είναι μια σκοτεινή πόλη, γενέτειρα μαγισσών voodoo, αλλά και ζοφερής ατμόσφαιρας. Μπορεί νύχτα-μέρα να ακούς μουσική στους δρόμους της και να έχει ένα λιμάνι που φέρνει συνεχώς κόσμο και χαρές, όμως η μυστηριακή αύρα της έχει πειράξει ιδιαίτερα την μπάντα και μέσα από τις συνεχόμενες παρελάσεις και γιορτές της, οι Eyehategod αναγνωρίζουν την υποκρισία και ματαιότητα όλων αυτών. Έτσι, κοιτώντας κατάματα τη σαπίλα, τραγουδούν γι'αυτήν και καλύπτουν κάθε χαρωπή μπερδεμένη jazz μελωδία αυτής της αμαρτωλής πόλης.
Η 3 Shades of Black δεν φοβάται να βάλει το χέρι βαθιά στη βρώμα και να βγάλει το πιο αγνό και ακατέργαστο διαμάντι του Sludge/Doom Metal. Την μπάντα που επηρέασε όλο το ρεύμα του Genre και άνοιξε δρόμους για ακόμα περισσότερη αρρωστημένη μουσική.
Genre:
Sludge/Doom Metal
Main:
In the Name of Suffering (1990)
Take as Needed for Pain (1993)
Dopesick (1996)
Confederacy of Ruined Lives (2000)
Eyehategod (2014)
Current lineup:
Jimmy Bower (Guitars)
Mike Williams (Vocals)
Brian Patton (Guitars)
Gary Mader (Bass)
Aaron Hill (Drums)
Comments
Post a Comment