Leprous: A Comet on Fire

Όταν ο πόνος είναι αβάσταχτος και τα παυσίπονα δεν λειτουργούν, η λύση είναι η εμφάνιση των Leprous στο Fuzz, το Σάββατο 15/02/20. Το Progressive Metal/Rock τους λειτουργεί θεραπευτικά, σαν μια μορφή ομοιοπαθητικής που έχει άμεσα αποτελέσματα.

Μέσα από τη δισκογραφία τους βλέπεις τη συγκλονιστική εξέλιξη μιας μπάντας, που στα '10s διαθέτει το πιο σημαντικό προσόν: Προσωπικότητα.

Ξεκινάμε με το "Tall Poppy Syndrome" (2009). Το σύνδρομο αυτό χαρακτηρίζει την απέχθεια που δείχνουν οι άνθρωποι σε high-class άτομα. Οι Leprous είναι απέραντα εκλεπτυσμένοι μουσικά και με ένα image που δεν παραπέμπει απαραίτητα στον Metal χώρο, ωστόσο δεν εισέπραξαν ποτέ τέτοια αντίδραση. Αντιθέτως, ξεκινούν καλά, με ένα album που δυσκόλεψε πάρα πολύ, αλλά έκανε, όμως, ιδιαίτερη αίσθηση. Δύσκολο άκουσμα, ιδιαίτερο, με φανερές τις επιρροές τους, που έχουν φιλτραριστεί με εξαίσιο τρόπο, βγάζοντας ένα αποτέλεσμα το οποίο αναδεικνύει τον δικό τους χαρακτήρα. Πολύπλοκοι, με καθαρή παραγωγή και κάποια heavy σημεία που το τονώνουν. Περίεργο άκουσμα για την Metal σκηνή, που ωστόσο κάνει αίσθηση (6).

Ο προκάτοχος ήταν το stretching των δαχτύλων τους για να δημιουργήσουν το αριστούργημα "Bilateral" (2011). Το magnum opus της μπάντας δηλώνει ανοιχτά και υπεύθυνα το όραμα του Einar Solberg (Vocals, Keyboards). Καθαρή παραγωγή που αναδεικνύει το ταλέντο του κάθε μουσικού, αλλά και την ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα αγνά progressive σημεία, που διακόπτονται από heavy ξεσπάσματα. Ανοίγουν ένα νέο κεφάλαιο στον Progressive Metal/Rock ήχο, με μεγάλα κομμάτια που ταξιδεύουν, αλλά και με μικρά catchy (όχι radio friendly όμως), τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο που δημιουργούν εξαίσια ροή. Ακούγεται ευχάριστα σε κάθε αυτί, αλλά παράλληλα κάθε ακρόαση προσφέρει νέα πράγματα και ανακαλύψεις. Διαμάντι (10).

Η μπάντα ήδη έχει κάνει ιδιαίτερη αίσθηση στη σκηνή, οπότε η προσμονή για το "Coal" (2013) είναι επόμενη. Αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι η ιδιαιτερότητα της μουσικής τους απορρέει από την καταγωγή τους. Το περιβάλλον της Νορβηγίας προσφέρει τεράστια έμπνευση στους μουσικούς, φαινόμενο επιβεβαιωμένο, πόσο μάλλον στους προικισμένους. Όμορφες μελωδίες, με τα πλέον χαρακτηριστικά heavy ξεσπάσματα, πολύπλοκα ρυθμικά που οδηγούν σε μεγαλειώδη choruses, εξαιρετικά δραματικά Vocals που εναλλάσσονται με growls, και όλα αυτά μαζί με υπέροχο songwriting. Εξαίσιο (9).

Δικαίως γίνονται το next big thing και πλέον έχουμε μεγάλες προσδοκίες από την μπάντα. Τις καλύπτουν, φυσικά, με το "The Congregation" (2015). Εδώ έχουμε να κάνουμε με υποχθόνια μαγεία. Ένα album που με μια πρώτη ακρόαση δεν ακούγεται γεμάτο με πολύπλοκες συνθέσεις, ωστόσο, όσο το ακούς ξεδιπλώνεται ένα περίτεχνο χαλί. Διατηρεί την απόλυτη ισορροπία μεταξύ των τεχνικών και catchy σημείων, δημιουργώντας πάντα την gloomy ατμόσφαιρα που βγαίνει τελείως φυσικά από τις χροιές τους. Πιο ώριμο και συνειδητοποιημένο, εγκλωβίζει το Progressive Metal/Rock με έναν δικό τους signature τρόπο. Όταν από την πρώτη κιόλας νότα αναγνωρίζεις την μπάντα, αυτόματα θεωρείται επιτυχημένη (9).

Με το "Malina" (2017) έχουν πλέον καθιερωθεί. Ο κόσμος που ψάχνεται έχει ανακαλύψει την διαφορετικότητα τους και τους ακολουθεί. Σε αυτό το δημιούργημα, πέρα από την ατμόσφαιρα, τα πονεμένα, γεμάτα συναίσθημα, Vocals, τις περίεργες συνθέσεις και τα δυναμικά choruses, κυριαρχεί η φινέτσα. Εκλεπτυσμένα κομμάτια, με καθαρή παραγωγή, για να μην χάνουμε νότα, και γενικά ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα. Ωστόσο υπάρχει ένα στοιχείο που τοποθετεί αυτό το Full-length σε άλλη κατηγορία. Είναι λίγο πιο soft και εναλλακτικό, πάντα όμως με τον προσωπικό χαρακτήρα τους. Σε κάθε album υπάρχουν νέες πινελιές, αυτό το επιπλέον για να μας κρατούν κοντά τους. Είναι ανήσυχα πνεύματα που προσπαθούν να εκφράζουν με κάθε τρόπο τα δυσάρεστα συναισθήματα που μας πνίγουν (8).

Το τελευταίο δημιούργημα τους, "Pitfalls" (2019), είναι ένα ακόμα προσωπικό στοίχημα του Einar Solberg. Ακολουθεί το μονοπάτι του προκατόχου του, αλλά σε πιο soft και υποτονικούς τόνους, μα πάντα με την σφραγίδα τους. Τα κομμάτια τους ακολουθούν πιο experimental μονοπάτια, σε σημείο που ο χαρακτηρισμός Metal απέχει λίγο, δυστυχώς. Ωστόσο, η νέα αυτή προσέγγιση είναι εξαιρετικά well-crafted, σκοτεινή και μυστηριώδη. Το "Below" μιλάει απευθείας σε κάθε πονεμένη ψυχή (8).

Μοναξιά, Πόνος, Άγχος, Βάσανο, Ενδοσκόπηση. Όταν κάποιος αποφασίζει να μείνει μόνος, απομακρυσμένος από τον κόσμο και οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα, γενικότερα η πρώτη μας αντίδραση πρέπει να είναι η απορία. Πριν τον χαρακτηρίσουμε κομπλεξικό, λοιπόν, πρέπει να αναρωτηθούμε. Όταν ξετυλιχθεί το κουβάρι θα κατανοήσουμε γιατί κάποιος αποφασίζει να αποκοπεί από τα πάντα. Οι άνθρωποι είναι κακοί, κρίνουν χωρίς να σκεφτούν και επιφέρουν πολύ πόνο, πολλές φορές και άθελά τους, κάτι ακόμα χειρότερο και επικίνδυνο. Οι ερωτικές σχέσεις δημιουργούνται με σκοπό τη χαρά, προσφέρουν την ελπίδα της αιώνιας συντροφικότητας, σε ανεβάζουν στα ουράνια, σε κάνουν ανίκητο και εκεί που είσαι πανευτυχής σου κόβουν τα φτερά και σε ρίχνουν με τα μούτρα στο χώμα. Όταν σηκώνεσαι, πονάς σωματικά, ύστερα νιώθεις την βρώμα της λάσπης πάνω σου, σιχαίνεσαι, και έπειτα όταν σιγά-σιγά καθαρίσεις το μυαλό σου, απλά θυμάσαι την πτώση ξανά και ξανά. Κάπου εκεί κάνεις μια μεγάλη κουβέντα με τον εαυτό σου και εάν αποφασίσεις να συνεχίσεις να ζεις το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να απομακρυνθείς. Όχι γιατί δεν μπορείς να διορθώσεις τα δικά σου λάθη, αλλά γιατί πλέον δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Το άγχος και η αγωνία αποχωρούν από τη ζωή σου και νιώθεις μια ασφάλεια. Ο πόνος, όμως, θα μείνει για πάντα εκεί να σου θυμίζει γιατί επέλεξες την απομόνωση. Οι Leprous γνωρίζουν το συναίσθημα και νοερά σε συντροφεύουν.

Η Archangel θα διοργανώσει ένα session που, έστω για λίγο, θα λειτουργήσει θεραπευτικά.

Genre:
Progressive Metal/Rock

Main:
Tall Poppy Syndrome (2009)
Bilateral (2011)
Coal (2013)
The Congregation (2015)
Malina (2017)
Pitfalls (2019)

Current lineup:
Tor Oddmund Suhrke [Guitars, Vocals (backing)]
Einar Solberg [Vocals (lead), Keyboards]
Baard Kolstad (Drums)
Simen Daniel Børven (Bass)
Robin Ognedal (Guitars)