Η σκοτεινή εποχή του Υδροχόου έχει ανοίξει διάπλατα τις πύλες της, μας καλωσορίζει, και το foyer της είναι το 2020. Μια εποχή-σχολείο που, όπως λένε και οι προφητείες, μόνο οι πραγματικά δυνατοί πνευματικά θα αποφοιτήσουν. Αναδιαμόρφωση της καθημερινότητας, απομάκρυνση από τα οικεία μας πρόσωπα, μεγαλύτερη οικονομική δυσχέρεια από ό,τι υπήρχε και μια πανδημία για το σβήσιμο, είναι μερικά από τα θέματα που απασχόλησαν το άμυαλο ανθρώπινο είδος, που όσα δεινά και να αντιμετωπίσει δεν λέει να συμμορφωθεί. Μέσα σε όλη τη surreal αυτήν κατάσταση, χωρίς συναυλίες, Escape Rooms, cinema και ό,τι μας προσφέρει μια απόδραση από τη σαπίλα της καθημερινότητας, ευτυχώς η μουσική δεν μας εγκατέλειψε, όπως ποτέ άλλωστε. Ο χρόνος μέσα στο σπίτι ήταν εξαιρετικά εποικοδομητικός, καθώς βοήθησε να γνωρίσω πολλές νέες πηγές όμορφων δημιουργημάτων που έκαναν το ξεκαθάρισμα για το φετινό Top-10 όχι απλά δύσκολο, αλλά επώδυνο. Κυκλοφόρησαν πολλά δυνατά Full-lengths, μα η φετινή λίστα δημιουργήθηκε μέσα από ένα πιο προσωπικό και ενδοσκοπικό πρίσμα.
Honorable Mentions: Draconian - Under a Godless Veil (2020), Ensiferum - Thalassic (2020), Fates Warning - Long Day Good Night (2020), God Dethroned - Illuminati (2020), Grave Digger - Fields of Blood (2020), Iron Mask - Master of Masters (2020), Lordi - Killection (A Fictional Compilation Album) (2020), Psychotic Waltz - The God-Shaped Void (2020), Sodom - Genesis XIX (2020).
10. Anaal Nathrakh - Endarkenment (2020)
Κάτι τελείως διαφορετικό ηχητικά έπεσε στα χέρια μου φέτος και με έκανε να κολλήσω τα αυτιά μου πάνω του. Οι μύστες του Industrial Black Metal/Grind core, Anaal Nathrakh στο "Endarkenment" (2020), διαμορφώνουν με μοναδικό τρόπο την έννοια του απέραντου και απολυτού Χάους. Μέσα από την ανήσυχη αυτή κατάσταση, εκφράζουν ξεδιάντροπα τις άσχημες αλήθειες που κρύβουμε από τους άλλους, αλλά και από τον εαυτό μας, όσον αφορά τη ζωή, την κοινωνία και την άθλια καθημερινότητα. Τα riffs, αλλά και όλοι οι μυστήριοι ήχοι που μπλέκονται μεταξύ τους, διακρίνονται από μια ένταση που φτάνει μέχρι εκεί που πρέπει, σαν να υπάρχει ένας κόφτης ήχου για να δένει αρμονικά το album. Fiat ars, pereat mundus.
9. On Thorns I lay - Threnos (2020)
Άλλο ένα εξαιρετικό παράδειγμα ότι η επιστροφή στις ρίζες βγαίνει, σχεδόν πάντα, σε καλό. Στον ήχο του Death/Doom Metal, Gothic Metal/Rock ειδικά, επιβάλλεται. Μετά το "Aegean Sorrow" (2018) περίμενα με αγωνία το επόμενο δισκογραφικό δείγμα για να απολαύσω την δεύτερη νιότη της μπάντας. Το "Threnos" (2020) είναι η φυσική εξέλιξη του προκατόχου του, με ακόμα πιο συνειδητοποιημένες συνθέσεις. Το σκοτάδι και η μελαγχολία αναδύονται από τον βυθό του προηγούμενου album και αναπνέουν όλο τον πυκνό αέρα της απογοήτευσης. Έχουν επιστρέψει δυναμικά στο στερέωμα με τη στιβαρή νέα κυκλοφορία τους, η οποία με ταξιδεύει σε παλιές εποχές, παράλληλα όμως με έναν αέρα ανανέωσης. Αν ακούγετε οξύμωρη η περιγραφή, μια ακρόαση θα πείσει και τον πιο απαιτητικό ακροατή, για να πέσει into a sea of solitude...
8. Green Carnation - Leaves of Yesteryear (2020)
14 years in the making, και η αγωνία έχει φτάσει στο απόγειο. Μετά την πρώτη ακρόαση ήρθε το συναίσθημα της ανακούφισης, έπειτα, οι μύες χαλάρωσαν και μπόρεσα να αφεθώ ολοκληρωτικά στο Gothic/Progressive Metal/Rock τους και στην γλυκιά μελαγχολία που αναβλύζει από το δημιούργημα αυτό. Όταν τους γνώρισα, κάπου στις αρχές των '00s, ένιωθα ότι μεγάλωνα μαζί τους και μου άρεσε η όλη διαδικασία, αλλά κάπου χάθηκαν, ένιωσα ότι με εγκατέλειψαν. Η υπομονή είναι αρετή όμως, και το reunion πολύ γλυκό. At the end of the world, We'll find a shore.
7. Paradise Lost - Obsidian (2020)
Από τότε που μπήκαν ξανά στον ίσιο δρόμο μας βομβαρδίζουν με δυνατές κυκλοφορίες. Είναι το μόνο album που ήξερα από την αρχή ότι θα είναι εξαίσιο και ευτυχώς έπεσα μέσα. Δυνατό, συναισθηματικό, σκοτεινό και απόλυτα ατμοσφαιρικό, το "Obsidian" (2020) είναι ένα πολύ όμορφο δημιούργημα που ακούγεται όλο μαζί, χωρίς να κατανοείς ποτέ περνάνε αυτά τα 55 λεπτά που διαρκεί. Τα vibes που μεταφέρει δημιουργούν μια ζοφερή, gothic αισθητική που προσωπικά με ενέπνευσε να τελέσω παράλληλα αλλού είδους Τέχνες. Με την ακρόαση του, a serenity dawns again.
6. Armored Saint - Punching the Sky
Μία μπάντα που ακούω και νιώθω ότι δεν έχω γεράσει ακόμα είναι οι Armored Saint. Η έκπληξη μου όταν άκουσα το "Punching the Sky" (2020), με κάποια προκατάληψη -και ντροπή μου-, ήταν άκρως ευχάριστη. Είναι το Heavy Metal όπως πρέπει να παίζεται εν έτη 2020. Φρέσκο, με τα στοιχεία που αρμόζουν στο Genre, με μελωδίες που τραγουδάς μαζί τους και με το ένα και μοναδικό μαγικό συστατικό, το πάθος που ακόμα διατηρούν μπόλικο. Θέλουν να παίρνουν τον χρόνο τους για το εκάστοτε δημιούργημά τους, το ευχαριστούνται και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Don't ever kneel
5. Annihilator - Ballistic, Sadistic (2020)
Εκεί που τελειώνει η τρέλα, ξεκινάει η ιδιοφυΐα, και το μυαλό του Jeff Waters (Guitars, Bass, Vocals) πρέπει οπωσδήποτε να μελετηθεί από την επιστήμη. Ο συνδυασμός της παράνοιας και του ταλέντου του, δημιουργούν εξαιρετικά albums, όπως το "Ballistic Sadistic" (2020), το οποίο ξεπηδάει από τα '80s και παράλληλα είναι τόσο φρέσκο που νιώθεις ότι ακούς συνθέσεις από υπερταλαντούχους εφήβους που βράζει το αίμα τους και η οργή τους βρίσκεται ένα στάδιο πριν την έκρηξη. Μοναδική αίσθηση που κρατάει πολύ λίγο στην διάρκεια της ζωής μας, αλλά μας διαμορφώνει απόλυτα. Έτσι με συντρόφευε εμένα αυτή η μπάντα η οποία με το φετινό album με ταξιδεύει σε εκείνη την ηλικία, όταν άκουγα τις συνθέσεις τους που αξιοποίησα για να προχωρήσω και να ανταπεξέλθω σε ό,τι άσχημο συνάντησα έπειτα. Your time has come!
4. Warbringer - Weapons of Tomorrow (2020)
Ακόμα μια πολύ ωραία έκπληξη μέσα στην καραντίνα ήταν το "Weapons of Tomorrow" (2020) των Warbringer, των οποίων το υλικό δεν μου ήταν οικείο, αλλά θεωρώ ότι το συγκεκριμένο album με βοήθησε να κατανοήσω καλύτερα και τις προηγούμενες δουλειές τους. Έχουν φιλτράρει πολύ όμορφα τις επιρροές τους, η παραγωγή είναι εξαιρετική, και το attitude γνήσιο. Ακραίο Thrash Metal ολκής, με πολλά φρέσκα στοιχεία και έναν John Kevill (Vocals) να rain fire from the skies με κάθε του κραυγή. Ό,τι χρειάζεται για να ξεσπάσεις αυτόν τον καιρό οκνηρίας.
3. Carach Angren - Franckensteina Strataemontanus (2020)
Οι αγαπημένοι μας horror storytellers επιστρέφουν με μια συλλογή γερμανικών μύθων που προκαλούν goosebumps κατά την ακρόαση. Τα ορχηστρικά σημεία δημιουργούν αυτήν την gloomy ατμόσφαιρα που δεν σε αφήνει να κοιμηθείς το βράδυ, αλλά σε ελκύει σε τέτοιο σημείο που παραδίνεσαι ολοκληρωτικά στη μελωδία και στις γλαφυρές διηγήσεις-φόρο τιμής στον τρελό αλχημιστή Conrad Dippel, που επηρέασε την Mary Shelley να δημιουργήσει την επιτομή των ιστοριών τρόμου, "Frankenstein" (1818). Όλα αυτά μέσα από το πρίσμα των sick, perverted psychopaths, Carach Angren.
2. Ayreon - Transitus (2020)
Κάθε φορά που κυκλοφορούν Full-length οι Ayreon, η αναμονή είναι παρόμοια με αυτήν ενός αγαπημένου Movie franchise η νέας season TV Series. Πάντα κατά την ακρόαση κάθε album τους βλέπω τη Γη από ένα σκοτεινό θάλαμο που είναι σε τροχιά γύρω της, μόνο που αυτή τη φορά με ταξίδεψαν στον χρόνο, κάτι που με ιντρίγκαρε ακόμα περισσότερο με την νέα, διαφορετική ιδέα του Κυρίου Arjen Anthony Lucassen (Vocals, Guitars, Bass, Keyboards), όπως και οι ανατριχιαστικές αφηγήσεις του Tom Baker, που προσωπικά μου άρεσαν πάρα πολύ. Η ακρόαση του album αποτελεί μια ολοκληρωμένη εμπειρία. Έχει μαγευτική μουσική, story, αγωνία, εξαίσιους πρωταγωνιστές και closure. Τίποτα δεν λείπει από το "Transitus" (2020), εκτός από τους εξωγήινους... ή μήπως η Angel of Death είναι μια από αυτούς;
1. My Dying Bride - The Ghost of Orion (2020)
Υπάρχει μια ιδιαίτερη αγάπη για τη συγκεκριμένη μπάντα. Ο τρόπος που την γνώρισα και την αφομοίωσα θα με συντροφεύει μέχρι το τέλος των ημερών μου. Γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο, όσο και αν προσέμενα να ακούσω το νέο album, ήμουν πολύ αυστηρή απέναντι τους κατά την ακρόασή του. Μετά από τόσα χρόνια, αλλαγές καιρών και προσωπικής ωριμότητας, οι εφάμιλλοι χαρακτηριστικοί τους ήχοι είναι εδώ και η νοσταλγία, παρέα με την θλίψη με κατακλύζουν κάθε φορά που ακούω το συγκεκριμένο δημιούργημα. Ο φόβος του χαμού και η αγωνία για το τι θα φέρει η επόμενη ημέρα που έζησε ο Aaron Stainthorpe (Vocals) καταγράφεται σε κάθε νότα του album τόσο έντονα συναισθηματικά που αγγίζει κάθε πονεμένη ψυχή. Πλαντάζεις, εξαγνίζεσαι, γεμίζεις πάλι πόνο και επαναλαμβάνεις την διαδικασία.
Λέγεται ότι ο επόμενος χρόνος θα είναι καλύτερος. Κρατώ μικρό καλάθι και ελπίζω να παρευρεθώ σε συναυλία. Δισκογραφικά θα έχουμε πολύ όμορφα πράγματα, αυτό είναι σίγουρο, το θέμα είναι να τα ακούσουμε live, και να απελευθερώσουμε όλη αυτή την καταπιεσμένη ενέργεια του 2020.
Comments
Post a Comment