"Λέγεται ότι ο επόμενος χρόνος θα είναι καλύτερος. Κρατώ μικρό καλάθι και ελπίζω να παρευρεθώ σε συναυλία. Δισκογραφικά θα έχουμε πολύ όμορφα πράγματα, αυτό είναι σίγουρο, το θέμα είναι να τα ακούσουμε live, και να απελευθερώσουμε όλη αυτήν την καταπιεσμένη ενέργεια του 2020." Κάπως έτσι έκλεισε το περσινό Top-10 μου, το οποίο θυμάμαι σαν χθες να το γράφω. Ο μόνος τρόπος να μετράμε τις μέρες είναι με τις πάρα πολλές κυκλοφορίες που ακούσαμε, διαφορετικά είναι σαν να πέρασε μια μέρα. Μια χρονιά που ο πόνος κυριάρχησε, η απώλεια έκανε την παρουσία της ξανά αισθητή, αλλά στη χειρότερη μορφή της και η πανδημία είναι πλέον καθημερινότητα, το μόνο safehouse είναι η μουσική. Παρακάτω είναι η δική μου λίστα, χωρίς να σχολιάσω τεχνικά μέρη, διότι δεν κάνω κάποιο review, αλλά παρουσιάζω τα Full-lengths όπως εγώ προσωπικά τα βίωσα και με γνώμονα κυρίως το συναίσθημα. Για να δούμε!
Honorable mentions: At the Gates - The Nightmare of Being (2021), Blaze Bayley - War Within Me (2021), Carcass - Torn Arteries (2021), Dream Theater - A View from the Top of the World (2021), Obscura - A Valediction (2021), Orden Ogan - Final Days (2021), Tribulation - Where the Gloom Becomes Sound (2021)
10. Amenra - De doorn (2021)
9. Wardrum - Mavericks (2021)
Λοιπόν, η πανδημία και άλλες καταστάσεις με έκαναν και άκουσα πολύ μουσική φέτος. Πιο πολύ από κάθε φορά, ανακαλύπτοντας διαμάντια. Δεν είχα δώσει χρόνο στους mavericks του Power Metal, αλλά θεωρώ ότι το 2021 ήταν η χρονιά τους, γιατί μόνο απαρατήρητοι δεν πέρασαν με το αριστουργηματικό δημιούργημά τους. Έπεσαν στην αντίληψη μου 2 λεπτά από το ομώνυμο κομμάτι και αμέσως ήθελα να τους αφιερώσω πολύ χρόνο, το έκανα, ανταμείφθηκα και το ευχαριστήθηκα. Από τη φετινή λίστα μου, που κυρίως προσωπικά μου βγάζει πιο σκοτεινά και νοσταλγικά συναισθήματα, άρα στενάχωρα, είναι μια σφαίρα ελπίδας. Οι μελωδίες τους με κάνουν και νιώθω ότι έχω λίγη δύναμη ακόμα με έναν περίεργο αλλοπρόσαλλο τρόπο. Μυστήρια συναισθήματα δημιουργεί αυτή η Τέχνη...
8. Therion - Leviathan (2021)
Πάντα με ελκύουν οι δημιουργίες τους και κάθε φορά είμαι πρόθυμη να τις καταβροχθίσω. Αυτή τη φορά έφαγε ο Leviathan εμένα και δεν άφησε τίποτα από το μικρό μυαλό μου. Δυνατές ερμηνείες, όμορφες γλυκές μελωδίες που αναδύονται όπως αυτά τα απόκοσμα πλάσματα που κρύβονται στην άβυσσο του πάτου της θάλασσας. Ένα μέρος το ίδιο μυστήριο με το άπειρο σύμπαν, ίσως και πιο επικίνδυνο ακόμα. Οι μύστες του Symphonic/Operatic Metal μαγεύονται από τα σκοτάδια και τα τέρατα τους, τραγουδάνε γι'αυτά και μας μεταφέρουν ζοφερή και αγνή γνώση. Θα μπορούσε να πει κάνεις ότι είναι ένα sequel του "Lemuria" (2004).
7. Nightfall - At Night We Prey (2021)
Τη χειρότερη χρονιά της ζωής μου ακούω ένα album από τους σκοτεινούς πρίγκιπες του Melodic Black/Death/Doom Metal που καταπιάνεται με τη κατάθλιψη. Αυτό το αποκρουστικό τέρας που συνέβαλε στην απομάκρυνση σου, εγώ το αγκαλιάζω υπό τους ήχους του "At Night We Pray" (2021) για να το καταλάβω ακόμα καλύτερα. Το βράδυ, λοιπόν, που όλα σιωπούν, τα μυστήρια πλάσματα-δαίμονες του μυαλού μου με συντροφεύουν τις στιγμές που κλείνω τα μάτια μου και γίνομαι ένα με αυτήν τη μαύρη ύλη που διέπει το σύμπαν, όπως πολύ εύστοχα το έχει χαρακτηρίσει ο δημιουργός, Efthimis Karadimas (Vocals). Ένα Full-length που ωριμάζει μέσα μου ακόμα και θα συνεχίσει να το κάνει για πολύ καιρό.
6. Unto Others - Strength (2021)
"Για ένα πράγμα μόνο προσεύχομαι, την παρόμοια συνέχειά τους." Αυτό έγραψα το 2019 για το ντεπουτο των ασκούμενων του Heavy Metal/Gothic Rock που με είχε συνεπάρει, αλλά το τοποθέτησα στο νούμερο 10 με συγκροτημένο ενθουσιασμό. Χαίρομαι που και το δεύτερο Full-length τους παρουσιάζεται στη λίστα μου, η διαίσθηση μου δεν με απογοήτευσε και δειλά-δειλά πλέον μπορώ να αφεθώ στον κόσμο τους με τον καλύτερο τρόπο: μεγαλώνοντας μαζί τους και ζώντας κάθε τους βήμα. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα που δημιουργούν με αγκαλιάζει και με σκεπάζει ελαφριά, τόσο ώστε να μην με καταπλακώσει, αλλά να με αφήνει να εισπνέω και εκπνέω χωρίς εμπόδιο κατά το άκουσμα. Κατάλληλο για εξαγνισμό του πνεύματος πριν τον ύπνο.
5. Hypocrisy - Worship (2021)
Οι συνωμοσιολόγοι της καρδιάς μου, Hypocrisy, επιστρέφουν πιο επίκαιροι από ποτέ. Από τότε που μπήκα στον κόσμο τους προσμένω την ώρα και τη στιγμή που οι εξωγήινοι θα έρθουν να μας καθαρίσουν όλους να αναπνεύσει και ο πλανήτης μας. Μέχρι τότε, όμως, το κάνουμε μόνοι μας με οτιδήποτε ουσία βάζουμε στο σώμα, αλλά και στη ψυχή μας, καταντώντας zombies και, πραγματικά, οι πουτάνες του συστήματος. Όσοι έχουμε έστω και λίγη αντοχή ακόμα να παλέψουμε για την ανεξαρτησία τουλάχιστον του μυαλού μας, ελπίζω να καταφέρουμε να ενωθούμε με κάποια ανώτερη μορφή από άλλο πλανήτη, ή ας μας αφανίσουν τελικά, χαλάλι τους, μας αξίζει.
4. Eyehategod - A History of Nomadic Behavior (2021)
Πριν ξεσπάσει η πανδημία, παρακολούθησα live τους Eyehategod. Θα ήμουν ευχαριστημένη εάν αυτή ήταν η τελευταία μου συναυλία πριν το τέλος του κόσμου. Όμως, ακόμα πιο δυνατοί, όπως αναδυθήκαν από τα συντρίμμια της ταλαιπωρημένης Νέας Ορλεάνης, έτσι και πάλι μέσα στην πανδημία, ντοπαρισμένοι με ό,τι μπορείς να φανταστείς, κυκλοφόρησαν ένα εξαίσιο album. Όποια ουσία και να κατανάλωσαν, με κάποιο μυστήριο τρόπο ακούγονται πιο καθαροί από ποτέ, ώστε και εμείς με τη σειρά μας να αφουγκραστούμε με εξαιρετική ευκολία τη βρωμιά και τη δυσωδία της κοινωνίας που περιγράφουν.
3. Iron Maiden - Senjutsu (2021)
Οι Iron Maiden δεν είναι μπάντα. Είναι ιδέα, είναι κάτι πέρα από τον πραγματικό (ή όχι) κόσμο που ζούμε. Είναι η βλάβη στο Matrix που μας θυμίζει ότι υπάρχουν όντα ανώτερα από εμάς τα οποία με τη γνώση τους μας οδηγούν έξω από την λούπα της καθημερινότητας. Όταν κυκλοφορούν album, ο χρόνος παγώνει και όλα γυρίζουν γύρω από αυτό, πόσο μάλλον όταν μας παρουσιάζεται με έναν μυστήριο τρόπο, βάζοντάς μας στη διαδικασία να ακολουθούμε τα σημάδια που μας αφήνουν για να μάθουμε λεπτομέρειες σχετικά, με αποτέλεσμα όλη η υφήλιος να συμμετέχει σε ένα κυνήγι θησαυρού. Έχουν πιει το αιώνιο νερό, όλα ακούγονται τόσο όμορφα μέσα στον δίσκο, η μυστική συνταγή, που μάλλον θεϊκή προέλευση έχει, είναι εδώ και ακόμα ένα αριστούργημα γεννήθηκε.
2. Helloween - Helloween (2021)
Όταν λοιπόν ακολουθείς μια μπάντα και λατρεύεις κάθε της περίοδο το ίδιο, ό,τι και να κάνει είσαι πάντα ανοιχτός να το λατρέψεις. Όταν όμως όλη της η ιστορία μαζεύεται και δημιουργεί ένα album με κάθε τι λατρεμένο των προηγουμένων χρόνων, δημιουργείται μια υπέροχη σύγχυση στο νου που θέλει χρόνο για να χωνευτεί. Προσωπικά χρειάστηκα αρκετό καιρό παρέα με το "Helloween" (2021) για να θυμηθούμε τα παλιά, τα μετέπειτα και να κάνουμε, γιατί όχι, και όνειρα για το μέλλον. Αξία ανεκτίμητη. Θα μπορούσα να το παρομοιάσω με το Spider-Man: No Way Home (2021) και όσοι το έχουν δει ίσως να κατανοήσουν τη ρωγμή που δημιουργήθηκε στον χωροχρόνο, αφήνοντας ως παρακαταθήκη αυτό το Full-length.
1. Cradle of Filth - Existence is Futile (2021)
Η απόλυτη love-or-hate μπάντα επιστρέφει με το απίστευτο Existence is Futile (2021). Από την πρώτη στιγμή που την άκουσα το μακρινό 2000 με έλκυσε σαν εύκολο θήραμα και με καταβρόχθισε. Ο ιθύνων νους, Dani Filth (Vocals), είναι οδηγός μου και μεγάλη επιρροή μου μέχρι και σήμερα. Με έστρεψε σε σκοτεινά μονοπάτια που με έμαθαν εξαιρετικά πράγματα. Από μουσική, Τέχνες, Movies, μέχρι τρόπο σκέψης και κουλτούρα. Όλα τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που ένιωσα στο πρώτο άκουσμα αυτής της μπάντας επανήλθαν σε αυτό το album. Το δωμάτιο γέμισε ήχους που με ανατρίχιασαν, με γέμισαν νοσταλγία γιατί συνειδητοποίησα πόσα χρόνια πέρασαν... Δεν βίωσα ένα πλατωνικό ταξίδι στον χρόνο, αλλά κάτι υπερφυσικό, καθώς ένιωσα μέχρι και την μυρωδιά του τότε δωματίου μου, ενώ ταυτόχρονα με έβλεπα εκεί στη σημερινή μορφή μου με όλες τις εμπειρίες που κουβαλάω. Συγκλονιστικό. Αυτή η γλυκόπικρη αίσθηση απορρέει από την ακόμα πιο ρομαντικά σκοτεινή διάθεση που διατηρεί το Full-length, κάτι που είχαμε κάποιον καιρό να βιώσουμε, και προφανώς αυτό συμβαίνει λόγω κάποιας νέας πηγής νεότητας του σκοτεινού ηγέτη, ό οποίος ηχητικά, εμφανισιακά, αλλά και δημιουργικά είναι λες και ξεπήδησε από το "Cruelty and the Beast" (1998). Η μούσα του είναι στο πλευρό του και αυτός πιο ερωτευμένος από ποτέ αναγεννιέται από την έμπνευση που του χαρίζει.
Κάθε ήχος σε θυμίζει, γιατί πάντα με άφηνες να ακούω την μουσική μου δυνατά χωρίς ποτέ να μου κάνεις παρατήρηση, γιατί μου έδινες χαρτζιλίκι που ήξερες ότι πηγαίνει σε CDs ή μακάβρια accessories που σε έκαναν να γελάς, γιατί μου αγόρασες με κόπο τα πρώτα μου Keyboards και ήρθες σε live μου χωρίς να έχεις ιδέα τι ακούς, απλά και μόνο για να είσαι εκεί...
Ο επόμενος χρόνος θα είναι σίγουρα καλύτερος, εφόσον δεν πεθάνουμε, αν και πλέον δεν έχει και πολλή σημασία. Ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Καλή Χρονιά...
Comments
Post a Comment