Ζούμε στιγμές Αποκάλυψης. Από τη μία, η πανδημία του COVID-19 έχει θερίσει ζωές, καθημερινότητα και λογική, και από την άλλη, γειτονική μας χώρα βιώνει τον πόλεμο αυτή τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές... Εκεί που προσπαθούμε να σηκωθούμε, εκεί πέφτουμε ξανά στα γόνατα. Μέσα στην τρέλα αυτή, οι Τέχνες δίνουν τη δική τους μάχη για να ενώσουν τον κόσμο. Οι Στρατηλάτες του Thrash Metal, Sodom, θα μπουν πρώτοι στη γραμμή, με την εμφάνισή τους στο Fuzz, την Πέμπτη 24/03/22. Still god will bless and curse us all...
Πρωτοπόροι του Genre, έχουν κατακτήσει τον κόσμο και κρατάνε τα ηνία όντας ενεργοί 41 χρόνια! Εμείς, λοιπόν, θα τολμήσουμε να κάνουμε μια αναδρομή στην καταιγιστική δισκογραφική τους πορεία.
Η οργή τους ξεκινά να εκφράζεται με το εξαιρετικό ντεμπούτο τους, "Obsessed by Cruelty" (1986). Ένα δημιούργημα απλά υπέροχο, με νευρικά riffs και μανιακές συνθέσεις. Την εποχή που το Genre ανθίζει, οι Sodom ξεχωρίζουν στον όχλο και προκαλούν υστερία. Η Label τότε για να προωθήσει το album το χαρακτήρισε ως "Lunatic aggression of hardcore power" και πραγματικά έχει πετύχει 100% κάθε λέξη, καθώς είναι ο πιο ωμός και δυσοίωνος δίσκος τους (9).
Συνεχίζουν δυναμικά, ένα χρόνο μετά, με το εξίσου δυνατό "Persecution Mania" (1987). Σκοτεινό και τραχύ, με κοφτερά riffs και το Bass να αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο από το ντεμπούτο, εμφανίζοντας τις επιρροές του χωρίς φραγμούς και με πολύ όμορφο τρόπο. Πρόκειται για ένα album με εξαιρετικές ιδέες και γεμάτο, αν μη τι άλλο, ενέργεια. Από εδώ και έπειτα ξεκινούν να χτίζουν χαρακτήρα με statements ηχητικά σημεία (9).
Μετά από 2 έτη έχουμε την βόμβα, "Agent Orange" (1989). Ένα album-φωτιά, που θερίζει όποια αμφιβολία υπήρχε για τις προηγούμενες κυκλοφορίες. Στιβαρός Thrash Metal ήχος, με χαρακτήρα και με ό,τι επιβάλλεται να έχει ένας δίσκος μιας, πλέον, μεγάλης και αναγνωρισμένης μπάντας. Νευρικό και επιθετικό δημιούργημα, αφιερωμένο στην φρικαλεότητα του πολέμου, γεμάτο μοχθηρά riffs που ανατριχιάζουν. Καλογραμμένο και άκρως aggressive, δένει υπέροχα κάτω από τον χαρακτηριστικό, πλέον, ήχο τους (9).
Όποτε κάνω αναδρομή στη δισκογραφία κάποιας μπάντας και φτάνουν τα '90s, ξέρω πως είναι η κομβική στιγμή που θα δείξει τον πραγματικό χαρακτήρα της. "Better Off Dead" (1990)", λοιπόν. Φυσικά υπάρχουν πολλές διαφορετικές απόψεις για το συγκεκριμένο album, και όλες μπορούν να σταθούν με επιχειρήματα. Προσωπικά βλέπω ένα δημιούργημα με πολύ καλή παραγωγή, μεθοδικό, ίσως και λίγο πιο catchy, με βίαιο και old-school Thrash Metal, ωστόσο. Εδώ έχουμε το τέλος εποχής των '80s και την αναβάθμισης της μπάντας με τη νέα δεκαετία. Ωριμάζουν όμορφα και σωστά, την εποχή που το Genre δεν είναι στα forte του (9).
Συνεχίζουμε σταθερά και ακόμα πιο δυναμικά με το "Tapping the Vein" (1992). Εδώ έχουμε ένα αριστούργημα που όποιος λάτρης του ακραίου ήχου ακούσει θα το λατρέψει. Έχει ό,τι ακριβώς χρειάζεται, με κάθε κομμάτι να παίρνει κεφάλια, συν ωραία παραγωγή, όλα μαζί με την επιθετικότητα που αρμόζει στο Genre. Guitars και Bass ακολουθούν τα υπέροχα Drums που πυροβολούν όποιον βρουν στο διάβα τους. Οι πολεμικοί στίχοι ντύνουν τα μανιακά όργανα και δημιουργείται ένα αρρωστημένα υπέροχο αποτέλεσμα (9).
Ακολουθεί το "Get What You Deserve" (1994). Ο τίτλος, μάλλον, αναφέρεται στους fans που δεν τους στήριξαν, γιατί οι λοιποί υποθέτω αξίζαμε κάτι καλύτερο. Το album είναι αρκετά τίμιο και με κάποιες πολύ ωραίες στιγμές, απλά, δυστυχώς, πάντα θα υπάρχει η διαδικασία της σύγκρισης όταν μιλάμε για ολόκληρη τη δισκογραφία μίας μπάντας. Δεν έχει τόσο καλή παραγωγή, ούτε τα δυνατά σημεία των προκατόχων του, με κάποια punk στοιχεία που δεν έχουν τοποθετηθεί εμπνευσμένα, αλλά παρόλα αυτά είναι Sodom. Ακούγεται έτσι, μυρίζει έτσι, οπότε δεν χρειάζεται η πολύ αυστηρή κριτική. Τίμιο (7).
Πάνω κάτω στο ίδιο μοτίβο συνεχίζει η μπάντα με το "Masquerade in Blood" (1995) ένα χρόνο μετά. Εδώ έχουμε, ίσως, την πιο αδύναμη στιγμή τους, αλλά ποτέ απογοητευτική. Είναι ένα decent album για mid era μιας μπάντας που έχει πολύ μέλλον δισκογραφικά. Είναι η λεγόμενη "κοιλιά" που είναι φυσιολογικό να συμβεί, αλλά γίνεται με ομαλό τρόπο. Ένα καλό σε αυτόν τον δίσκο είναι ότι ενσωματώνουν λίγο καλύτερα αυτό το punk στοιχείο που χάλαγε προηγουμένως (6).
Παραμένουν ενεργοί δισκογραφικά και μάλιστα με ποιότητα. Ήρθε η ώρα για το ομώνυμο album, "Sodom" (2006). Συνήθως όταν μια μπάντα κυκλοφορεί ομότιτλο δίσκο και δεν είναι ντεμπούτο θέλει να κάνει κάποιο statement. Εδώ πέρα έχουμε να κάνουμε με την εξέλιξη τους. Υπάρχουν τα γνωστά υλικά, απλά έχουμε πιο πολλά μελωδικά, θα τολμήσω να πω, σημεία. Πρόκειται για πολύ ευχάριστο δημιούργημα και αρκετά καινοτόμο, ειδικά για μια μπάντα που έχει πίσω της άλλα 10 Full-lengths. Μια ευχάριστη εξέλιξη (8).
Κάνεις δεν το είδε να έρχεται το "The Final Sign of Evil" (2007) ένα χρόνο μετά το ομότιτλο album τους. Εδώ έχουμε re-recorded κομμάτια από το πρώτο τους EP, "In the Sign of Evil" (1985). Προσωπικά δεν μου αρέσουν τέτοιες κινήσεις, ειδικά από μια μπάντα που έχει άπλετη έμπνευση, γράφει συνέχεια, οπότε δεν έχει μπει σε κατάσταση κορεσμού και πρέπει να κυκλοφορήσει κάτι, απλά γιατί το λέει ένα συμβόλαιο. Προτιμώ το EP και τη μαγεία που βγάζει η old-school αισθητική του, με τα λάθη του, τη φθηνή παραγωγή του και την ομορφιά του ξεκινήματος. Ίσως ήταν λίγο αχρείαστο και μόνο για fans (6).
3 χρόνια περνούν και το "In War and Pieces" (2010) κυκλοφορεί. Οι Sodom, όσο γραφικό και να ακουστεί, είναι ένα πολυβόλο που δεν ξεμείνει ποτέ από σφαίρες, μια βαλλίστρα που κάθεται στην άκρη ενός πύργου, έτοιμη να σπείρει τον θάνατο όποιου τολμήσει να περάσει τα τείχη που προστατεύει. Άλλο ένα εξαιρετικό album που αποδεικνύει την άπλετη όρεξη και έμπνευση που έχουν για δημιουργία. Ακόμη ένα Full-length στη δισκογραφία τους, επιθετικό, με ό,τι χαρακτηρίζει αυτή την μπάντα (8).
Οι βετεράνοι του Genre κυκλοφορούν το "Epitome of Torture" (2013) και δηλώνουν ανοιχτά ότι δεν πρόκειται να πέσουν ποτέ. Πρόκειται για ένα κλασσικό Sodom album, απλά είναι λίγο πιο γυαλισμένο από όσο χρειάζεται. Η παραγωγή και τα όργανα χάνουν λίγο από την μαγεία του ακατέργαστου, αλλά είναι αρκετά ευχάριστο, ωστόσο. Είναι φυσική εξέλιξη ο πειραματισμός στον ήχο, οπότε είναι κάτι που ήταν αναμενόμενο. Όταν υπάρχει μια τέτοια δισκογραφία από πίσω, καθόμαστε και ψάχνουμε τις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά (7).
Μου αρέσει πάρα πολύ όταν κάποιοι έξυπνοι αφήνουν στην άκρη μια μπάντα γιατί θεωρούν ότι δεν έχει να προσφέρει κάτι άλλο και σκάει η βόμβα μετά ενός album που τους αφήνει παράλυτους. Εδώ έχουμε μια ακόμα τέτοια περίπτωση με το "Decision Day" (2016). Ένα album που εκκρίνει από παντού ενέργεια, ειλικρίνεια και έμπνευση. Είναι το καλύτερο δημιούργημα της νεότερης ιστορίας τους. Ξεπέρασαν κάθε προσδοκία, μετά από τόσα χρόνια ενεργής δισκογραφικής δραστηριότητας, και μας πέταξαν ένα napalm στη μούρη (9).
Λίγο πριν κατανοήσουμε την έννοια της πανδημίας κυκλοφόρησε το "Genesis XIX" (2020). Αν ήταν το τελευταίο album τους πριν πάθω εγώ κάτι ή γενικά καταρρεύσουν όλα, θα ήμουν πολύ ικανοποιημένη από τον δρόμο που διένυσε αυτή η μπάντα. Ευτυχώς, ακόμα, είμαστε εδώ, γράφουμε γι'αυτό και μάλιστα θα τους παρακολουθήσουμε και ζωντανά ακούγοντας το. Ευλογία, διότι πρόκειται για ακόμα ένα σπουδαίο δημιούργημα, γεμάτο όμορφα πράγματα να ακούσουμε και να αφομοιώσουμε. Όσο προλαβαίνουμε (9).
Πόλεμος, Θάνατος, Πολιτική, Ηumor. Γύρω μας γίνονται Sodom and Gomorrah! Η Ουκρανία δέχεται πυρά κανονικά, όχι μεταφορικά, ούτε ζει κάτω από απλά αντίξοες συνθήκες, αλλά πέφτουν βόμβες δίπλα από σπίτια, ο κόσμος φεύγει με μια τσάντα στο χέρι για να μην φάει καμία περιπλανώμενη σφαίρα και σκοτωθεί! Νιώθω, για πρώτη φορά, ότι οι λέξεις δεν είναι τόσο δυνατές για να περιγράψουν την φρίκη που ζει μια χώρα κάτω από το καθεστώς πολέμου. Πριν από αυτό, σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν είχαμε χώρους να τοποθετήσουμε νεκρούς από την πανδημία του COVID-19. Πάω ακόμα στο νεκροταφείο και βλέπω ανθρώπους ντυμένους με τεράστιες στολές, σαν να βγήκαν από κάποια ταινία επιστημονικής φαντασίας, να κρατάνε φέρετρα λες και κουβαλάνε απορρίμματα κάποιου πυρηνικού εργοστασίου, μόνο που τελικά μεταφέρουν τον αγαπημένο μας άνθρωπο μέσα εκεί, τυλιγμένο με σελοφάν, λες και είναι καινούριο έπιπλο από τα IKEA... Οι κατάσταση είναι τραγική, ο Putin κάθεται πάνω από ένα κουμπί, απειλεί να μας ξεκάνει όλους και οι αρχηγοί των κρατών απαντούν με μποϊκοτάζ σε προϊόντα και κόβοντας το Facebook και το Twitter στη Ρωσία... Το απόλυτο κακό από τη μια, και η απόλυτη βλακεία από την άλλη... Μέσα σε όλο αυτό το πανδαιμόνιο εμείς προσπαθούμε να χτίσουμε τις ζωές μας και να σηκωθούμε στα πόδια μας, μέχρι η οικονομική κρίση, λόγω έλλειψης πόρων ενέργειας, λένε, μας γονατίσει ξανά. Άλλοι δέχονται κανονικές βόμβες, εμάς μας ακρωτηριάζουν οικονομικά, συναισθηματικά και κοινωνικά διαχωρίζοντάς μας σε εμβολιασμένους και μη. Το μόνο που μας έχει μείνει είναι να διακωμωδούμε λίγο την κατάσταση μπας και αναπνεύσουμε μέσα από την διαδικασία του γέλιου, αλλά και αυτό πια είναι δύσκολο, διότι όλα πλέον είναι παρεξηγήσιμα και θίγουν ανθρώπους και καταστάσεις. Με λίγα λόγια η Τέχνη της κωμωδίας και της σάτιρας δεν μπορεί να εκφραστεί, όπως μας έμαθαν οι πρόγονοί μας. Ελευθερία μηδέν. Όσοι, όμως, ξεμείναμε ζωντανοί, ας απολαύσουμε μια συναυλία, γιατί σε λίγο θα χαθεί και αυτό. Με απλά λόγια διασκεδάστε όσο μπορείτε, γεμίστε εμπειρίες, μιλήστε στους ανθρώπους που αγαπάτε, γιατί χανόμαστε!
Genre:
Thrash Metal
Full-lengths:
Obsessed by Cruelty (1986)
Persecution Mania (1987)
Agent Orange (1989)
Better Off Dead (1990)
Tapping the Vein (1992)
Get What You Deserve (1994)
Masquerade in Blood (1995)
'Til Death Do Us Unite (1997)
Code Red (1999)
M-16 (2001)
Sodom (2006)
The Final Sign of Evil (2007)
In War and Pieces (2010)
Epitome of Torture (2013)
Decision Day (2016)
Genesis XIX (2020)
Current lineup:
Tom Angelripper (Bass, Vocals)
Frank Blackfire (Guitars)
Toni Merkel (Drums)
Μετά από πολύ προσπάθεια, επιτέλους θα διοργανωθεί ένα εξαγνιστικό live. Θα ξεσπάσουμε, θα φωνάξουμε, θα χαμογελάσουμε και λίγο, διότι ειλικρινά δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει...
Comments
Post a Comment