Mayhem: Follow the Freezing Moon

Μέσα από τη σαπίλα του θανάτου, της αυτοκτονίας και της βάρβαρης δολοφονίας, αναδύεται το όνομα των Mayhem. Πρόκειται για, ξεκάθαρα, την πιο σκοτεινή και μακάβρια μπάντα που έχει επιβιώσει και κυκλοφορεί εκεί έξω. Καθώς περιφέρονται ανάμεσα μας σαν σκιές, θα μας αφιερώσουν μια ζοφερή βραδιά την Τετάρτη 04/05/22, στο Fuzz. Μέσα στην άνοιξη, θα μας θυμίσουν πώς μουχλιάζουν όλα γύρω μας.

Κάθε Full-length ματώνει και εκκρίνει τη δυσωδία του πτώματος και της σήψης, άρα και της καθημερινότητάς μας. Ας στρίψουμε αριστερά, να κάνουμε μια διαδρομή στο δύσβατο και σατανικό μονοπάτι των σκοτεινών αρχόντων, Mayhem.

Ίσως, το πιο iconic album του Genre που αναδύεται μέσα από μια αυτοκτονία και μια δολοφονία που έχει απασχολήσει όλο το φάσμα του Metal με όσα ακούγονται γύρω από τα περιστατικά. Το "De Mysteriis Dom Sathanas" (1994) πρόκειται για το πιο σκοτεινό και μακάβριο έργο τέχνης, με τίμια παραγωγή για τα δεδομένα, και προσεκτικά δομημένο. Ο αυτόχειρας, Dead έχει γράψει το μεγαλύτερο μέρος των abstruct, σκοτεινών, αλλά και αρκετά φιλοσοφημένων στίχων, οπότε μιλάμε για την παρακαταθήκη του, η οποία εκτελείται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τα love or hate Vocals είναι ένα χαρακτηριστικό αναγνωριστικό κομμάτι τους, ενώ ο Hellhammer (Drums) εκφράζει όλη του την οργή. Η ατμόσφαιρα του Full-length μπορεί να χαρακτηριστεί ζοφερή τουλάχιστον, σαν να έχει ηχογραφηθεί μέσα σε τάφο, που από μια έννοια, αυτό έχει συμβεί άλλωστε... Από τα πιο επιδραστικά δημιουργήματα ever και από τα πιο πολυαναμενόμενα ντεμπούτα, όσο οξύμωρο και να ακούγεται (9).

Μέχρι να χωνευτεί από όλους το προηγούμενο έργο τέχνης, χρειάστηκε 6 χρόνια. Η συντέλεια του κόσμου δεν ήρθε, οπότε ο δαίμονας που κυκλοφορεί ελεύθερος πάνω στη γη τους επισκέπτεται ξανά και τους ανασυγκροτεί. Το "Grand Declaration of War" (2000) είναι μια πολύ δυνατή δημιουργία με πολλά νέα στοιχεία taboo για το Genre που όμως δούλεψαν πολύ όμορφα. Μανιακά Vocals, υπερφυσικά Drums και Guitars που σου γδέρνουν την ψυχή, ντύνονται από την φιλοσοφία του Friedrich Nietzsche. Ένα κλασσικό must have για το Genre, με μια δυστοπική ατμόσφαιρα. All time classic (8).

Στο "Chimera" (2004), διακρίνουμε την αναβάθμιση της μπάντας με ένα πιο τεχνικό Full-length. Μετά τον πειραματισμό του προηγούμενου album, εδώ κατασταλάζουν στο τι κρατάνε στον ήχο τους. Δυστυχώς η συγκεκριμένη δημιουργία δεν έχει το momentum που έχουν οι προκάτοχοι του, οπότε δεν θεωρείται must have, αλλά εδώ μιλάμε για την πιο σημαντική στιγμή στην καριέρα μιας μπάντας: αυτή που συνειδητοποιεί τι θέλει να κάνει, μαθαίνοντας από το παρελθόν. Τα riffs του Blasphemer (Guitars) είναι άρτια και memorable, αν μη τι άλλο μιλάμε για τον ηγέτη του Genre, έναν μοναδικό artist. Όταν λοιπόν ακούσει κάποιος τις κυκλοφορίες μιας μπάντας, οποιασδήποτε, χωρίς να είναι κολλημένος στο magnum opus της, θα κατανοήσει και την αξία της συγκεκριμένης κυκλοφορίας  (8).

Ο αντιήρωας, "Ordo ad Chao" (2007) πρόκειται για ένα πανέξυπνο album, με νεύρο και ατμόσφαιρα παράλληλα. Εδώ ο Blasphemer έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, κυρίως μόνος του, με εξαιρετική ροή και, ίσως, την καλύτερη παραγωγή σε Full-length τους. Εδώ έχουμε το τελευταίο καλύτερο lineup της μπάντας, obscure μουσική και στίχους ακόμα πιο ζοφερούς, ταιριαστούς απόλυτα με την ιδιοσυγκρασία της μπάντας. Το μόνο αρνητικό, που προσωπικά το θεωρώ θετικό, γιατί έχω υπομονή, είναι ότι για να αφομοιωθεί απόλυτα η συγκεκριμένη δουλειά, πρέπει να ακουστεί στην ολότητά της. Μόνο έτσι γίνεται κατανοητή η εμπειρία που προσφέρουν εδώ οι σκοτεινοί μύστες (8).

Διανύουν το μεγαλύτερο time gap μεταξύ των κυκλοφοριών τους και μετά από 7 χρόνια, δυστυχώς χωρίς τον Blasphemer στο lineup, κυκλοφορούν το "Esoteric Warfare" (2014). Οι αντικαταστάτες του πιο iconic προσώπου του Genre, ωστόσο, έχουν κάνει αξιοπρεπή δουλειά, χωρίς να φαίνονται επιρροές από άλλες μπάντες που έχουν περάσει, κάτι αρκετά δύσκολο. Έχει πέσει αρκετή δουλειά και μελέτη, αυτό φαίνεται και πρέπει να λάβουν τα ανάλογα εύσημα. Έχει πιο safe επιλογές, δεν πειραματίζονται τρελά, αλλά όσο να ναι λείπουν οι έξυπνες πινελιές του αποχωρήσαντα. Μπορεί να είναι το λιγότερο αγαπημένο μου, είναι όμως ένα πολύ ωραίο δημιούργημα (7).

Εδώ έχουμε θέμα. Το "Daemon" (2019), είναι το album που σε πάει πίσω στην εποχή του ντεμπούτου τους. Κάθε μπάντα έχει την ανάγκη να το κάνει, και κάθε fan το  γουστάρει ανελέητα. Σίγουρα η παραγωγή είναι πολύ πιο καθαρή, με έξυπνες συνθέσεις, αρκετά εύπεπτο και αναδεικνύει μια αναβαθμισμένη μπάντα, που όμως δεν ξεχνάει τις ρίζες της. Δεν είναι εύκολο εγχείρημα, υπάρχει ο κίνδυνος της επανάληψης, αλλά εδώ δεν έχουμε τέτοια ζητήματα. Το songwriting είναι δυνατό, οι Mayhem έχουν πολλά να προσφέρουν στο Black Metal και αυτό δηλώνει η συγκεκριμένη κυκλοφορία. Ο Attila Csihar (Vocals) δίνει την καλύτερη studio στιγμή της καριέρας του, το ευχαριστιέται και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Προσωπικά το θεωρώ απολαυστικό και δεύτερο αγαπημένο (9).

Σατανισμός, Θάνατος, Μισανθρωπία, Πόλεμος, Σκοτάδι, Φιλοσοφία. Από την αρχή του κόσμου η ελεύθερη βούληση έπρεπε να συμβολίζει κάτι το κακό, αυτό που θα σε στείλει στην κόλαση, σε μια αιώνια καταδίκη να υποφέρεις από ανήκουστα βασανιστήρια. Το τέλος είναι απλά μία νέα αρχή για κάθε ον, που απλά κάνει κύκλους σε έναν αιώνια αρρωστημένο φαύλο κύκλο. Εύχομαι να μην είναι αλήθεια αυτό για την ύπαρξη και το πνεύμα του καθένα μας, αλλά σίγουρα είναι για την ανθρωπότητα, που κάνει τα ίδια και τα ίδια λάθη ξανά και ξανά. Κάθε μέρα ακούμε για τα αίσχη στην Ουκρανία, για το τι είναι αληθινό και τι όχι, το μυαλό μας πλέον δεν επιτρέπεται να μπορεί να διακρίνει την αλήθεια και με αυτόν το παμπόνηρο τρόπο καθόμαστε άπραγοι, χωρίς καμία αντίδραση σαν να έχουμε μπουκώσει χάπια σε κάποιο ψυχιατρείο. Οποίος έχει καταφέρει να δει πέρα από την κουρτίνα είναι τρελός, λέει απαγορευμένα πράγματα, πάσχει από κάποια ψυχασθένεια ή έχει κάποιο απώτερο σκοπό και είναι ψεύτης. Το μίσος που επικρατεί από πάντα στην άθλια φυλή μας δεν έχει να κάνει με κανέναν δαίμονα που μας προσφέρει προκλήσεις και δοκιμασίες, αλλά με την ανθρώπινη φύση που ζει με μια σύγχυση από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής της. Το σκοτάδι κρύβει πράγματα που δεν θέλουν να δούμε. Όσο οξύμωρο και να ακούγεται το σκότος μας ξυπνάει, μας κάνει προσεκτικούς, μας κάνει περίεργους και ανοιχτόμυαλους. Το φως δείχνει ό,τι θέλουν οι άλλοι να δούμε και τα τοποθετούν σε κοινή θέα, ενώ τα κρυμμένα, που δεν είναι για όλους, τα καταχωνιάζουν κάτω από εικονικά επικίνδυνα τέρατα. Από παραμύθια το βλέπαμε αυτό, μέχρι βαθιές φιλοσοφίες. Ο Friedrich Nietzsche λεει: "Αυτό που κάνουμε δεν το καταλαβαίνουν ποτέ, μα μονάχα το επαινούν ή το κατηγορούν". Το ίδιο μοτίβο, λοιπόν, ακολουθούν και οι Mayhem, γιατί όλα συνδέονται και όλα μπορούν να μας επηρεάσουν. Η κραυγή μέσα στη βαθιά νύχτα των ανθρώπων είναι αναγκαία για να τους του σπάσεις τα αυτιά. Ο πόνος θα μας ξυπνήσει.. Ίσως μας σώσει κιόλας.

Genre:
Black Metal

Full-lengths:
De Mysteriis Dom Sathanas (1994) 
Grand Declaration of War (2000) 
Chimera (2004) 
Ordo ad Chao (2007) 
Esoteric Warfare (2014) 
Daemon (2019)

Current lineup:
Necrobutcher (Bass) 
Hellhammer (Drums) 
Attila Csihar (Vocals) 
Ghul (Guitars) 

Η Playfalse θα μας δείξει τα σκοτεινά μονοπάτια της αλήθειας, οι Mayhem θα μας συνοδέψουν σε αυτήν.