Αναρωτιέμαι πολλές φορές πώς έπρεπε να πράξω σε παλιότερες καταστάσεις της ζωής μου, και κολλάω ώρες κοιτώντας έναν τοίχο χωρίς κάδρα... Μόνο οι Dark Tranquillity με βοηθούν να ξεκολλήσω το μυαλό μου και να παίξω σαν ταινία τις στιγμές αυτές μπροστά μου. Έτσι φαντάζομαι την εμφάνισή τους στο Fuzz, την Πέμπτη 12/05/22, σαν παλιό κινηματογράφο αναμνήσεων. Η πιο συναισθηματική Melodic Death Metal μπάντα θα μας βοηθήσει να σκεφτούμε τα λάθη του παρελθόντος, μήπως και δεν τα επαναλάβουμε στο μέλλον.
Μια αναδρομή στην εξαιρετικά εξελισσόμενη δισκογραφία τους θα μας βοηθήσει να προετοιμαστούμε για μια μοναδική συναυλία, γεμάτη εκρήξεις συναισθημάτων.
Το "Skydancer" (1993) δείχνει από την αρχή την τάση της μπάντας να ξεχωρίζει από άλλες του Genre, με πιο μελωδικά στοιχεία, αρκετά φορτωμένα συναισθηματικά. Έχει αυτήν την γλυκιά αίσθηση, αλλά παράλληλα είναι ωμό, experimental και με αρκετά ακραία σημεία. Συνθετικά έχει πολύ όμορφες ιδέες και με μεγάλο potential, κάτι που σε κρατάει σε αγωνία για την εξέλιξη. Θεωρώ, ότι ένα τέτοιο ντεμπούτο βοηθάει να αναβαθμιστεί μία μπάντα, όχι κάποιο που θα επισκιάσει τις επόμενες δουλειές. Εδώ πάμε μαζί χέρι-χέρι σε μια ανοδική πορεία (8).
Το "The Gallery" (1995), είναι μια πολύ όμορφη συνέχεια του ντεμπούτου τους, ακόμα πιο μελετημένο και στιβαρό. Εδώ έχουν συγκρατήσει τον ενθουσιασμό τους και δεν τοποθετούν ανήσυχα τις ιδέες τους, αλλά τις μετριάζουν και συνθέτουν πιο συγκεντρωμένοι. Χτίζουν την ταυτότητα τους και δημιουργούν ένα πολύ ευχάριστο αποτέλεσμα. Έχει το trademark του Gothenburg Melodic Death Metal, με τις αρμονίες του, τα solos, τα Female Vocals και μία progressive αισθητική που το αναβαθμίζει. Τα Drums είναι εξαιρετικά, με αρκετά τεχνικά σημεία, χωρίς υπερβολές, ενώ ο Mikael Stanne (Vocals) είναι, ίσως, στα καλύτερα του (7).
Εάν είναι να χαρακτηρίσω με μια φράση το "The Mind's I" (1997), θα πως πως διατηρεί το element of surprise. Το album είναι τίμιο, έχει την χαρακτηριστική τους ηχητική, με ωραίες εναλλαγές από το Melodic Death Metal σε πιο σαγηνευτικές σκοτεινές μελωδίες, απλά δεν έχει κάτι καινούριο να δώσει στον ακροατή, εκτός από κάποια μικρά σημεία που σε ελκύουν. Είναι μια safe επιλογή συνθέσεων που δεν θα λάβει κακές κριτικές, αλλά μπορεί να περάσει και απαρατήρητο. Είναι όλα στιβαρά και όμορφα δεμένα, το ταλέντο του lineup ξεδιπλώνεται, απλά θα ήθελα να δω ένα ακόμα upgrade στο τρίτο Full-length (7).
Μετά από 2 χρόνια, λοιπόν, καταφθάνει το "Projector" (1999). Άκρως ενδιαφέρουσα κυκλοφορία, μια περίοδο που γίνονται πολλές αλλαγές στον ήχο των Metal μπαντών. Melodic Death Metal to the core, με εμπνευσμένες εναλλαγές και πολύ δυνατά Female Vocals. Η παραγωγή είναι αρκετά προσεγμένη, ενώ για ακόμα μια φορά ο Mikael Stanne είναι καθηλωτικός. Κάθε κομμάτι έχει τη δική του προσωπικότητα, το songwriting είναι προσεγμένο και έχει και αυτό το παραπάνω που εγώ ψάχνω σε κάθε νέο album μπάντας που ακολουθώ (8).
Περνάει ένα έτος για να κυκλοφορήσει το "Haven" (2000). Eίναι ένα δημιούργημα με ωραίες Guitars και λίγα παραπάνω Keyboards από ότι, ίσως, κάποιοι fans θα ήθελαν, γι'αυτό οι συνθέσεις του δίχασαν. Αυτό που προσωπικά διέκρινα είναι ότι είναι αρκετά πιο έντονο συναισθηματικά. Οι συνθέσεις είναι πολύ καλά δουλεμένες, με τον ήχο των Dark Tranquillity που πλέον έχει εδραιωθεί, απλά, θεωρώ, ότι το Genre είναι στα forte του και οι fans αποπροσανατολίζονται. Το mix των brutal και melodic σημείων, είναι εξαιρετικό και σαγηνευτικό (7).
Ακόμα πιο ατμοσφαιρικό το "Damage Done" (2002), είναι το επόμενο βήμα που κάνει η μπάντα, αποφεύγοντας ό,τι mainstream μπορεί να την επηρεάσει, χαράζοντας τον δικό της μοναδικό ήχο. Συνδυάζουνε τα καλά σημεία των προηγουμένων albums, αφήνουν πίσω κάποιους πειραματισμούς, που δεν λείπουν σε κανέναν, και δημιουργούν έντονη μουσική, με ακόμα πιο δυνατούς στίχους. Το Gothenburg φημίζεται για το Genre που ακολουθεί η μπάντα, αλλά μόνο το κλίμα μιας πόλης δεν μπορεί να βοηθήσει εάν δεν υπάρχει ταλέντο και συναίσθημα, και εδώ έχουμε μπόλικο και από τα δύο (9).
Επιστρέφουν με το ποικίλο "Character" (2005). Έχει γρήγορα, αργά, μελωδικά και kick-ass heavy κομμάτια, για κάθε γούστο. Με πιο πολύπλοκες συνθέσεις, που όμως ακούγονται πολύ εύκολα, καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα εξαιρετικά εύπεπτο album. Οι Dark Tranquillity είναι η μπάντα που θα προτείνεις σε κάποιον metalhead εάν θέλει να ανοίξει τους μουσικούς του ορίζοντες. Το συγκεκριμένο album μπορεί να τον μπάσει αργά σε νέα μονοπάτια, ώστε να τους ακολουθήσει πίστα έπειτα. Είναι το πρώτο τους Full-length που έπεσε στα χέρια μου και έκτοτε με απορρόφησε η μαγεία τους (8).
Πιστοί στο δισκογραφικό τους ραντεβού, κυκλοφορούν το πάλι εξαιρετικό "Fiction" (2007). Εδώ τα Keyboards δημιουργούν μια σκοτεινή και απόλυτα έντονα συναισθηματική ατμόσφαιρα, δημιουργώντας μια περίτεχνη αντίθεση με τα κοφτερά well-crafted riffs, ενώ τα Drums κεντάνε με ποικίλα χρώματα. Το Βass, ενώ έχει ωραίες γραμμές, θα ήθελα να το ακούω λίγο παραπάνω και αυτό έχει να κάνει με την παραγωγή του album, η οποία, όμως, σε γενικές γραμμές είναι καλή. Ένα πολύ ενδιαφέρον follow up του προηγούμενου Full-length και ένα δημιούργημα που θα ανοίξει τα αυτιά του μέσου ακροατή (8).
Η νέα δεκαετία τους βρίσκει με το "We Are the Void" (2010). Ένα σκοτεινό album, με έντονα συναισθηματικά σημεία και μια gothic αισθητική που προσπαθεί να εκφράσει την θλίψη τους. Ίσως τους καταβάλλει λίγο παραπάνω και δεν εστιάζουν απόλυτα στο σύνολο, με αποτέλεσμα να χωλαίνει λίγο σε σημεία. Δυστυχώς είναι σαν να έχουν μπει στον αυτόματο πιλότο, γιατί κάποιο βαρύ συναίσθημα τους έχει καταβάλει. Σε γενικές γραμμές είναι ένα καλό Full-length, απλά δεν έχει κάτι επιπλέον να προσφέρει και υπάρχει η αίσθηση ότι δεν κυνηγούν την έμπνευση (6).
Το "Construct" (2013) είναι η συνέχεια του προκατόχου του, δυστυχώς, απλά έχει το καλό ότι μπορεί να ακουστεί μονοκοπανιά σε συζήτηση σαν χαλί. Είναι αρκετά μονότονο, οι καλές ιδέες βρίσκονται πίσω από κουρτίνες, ο αυτόματος πιλότος έχει βρει την κατεύθυνση και προχωράει ομαλά μεν, αλλά σε μια διαδρομή χωρίς σκαμπανεβάσματα και ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Τα heavy riffs χάνονται στον βωμό της ατμόσφαιρας και η όλη εμπειρία θυμίζει λίγο ambient music. Δεν είναι από τα Full-lengths που θα πρότεινα. Δυστυχώς λίγο αδιάφορο (6).
Προχωράμε με το "Atoma" (2016) που έρχεται να ισορροπήσει λίγο την κατάσταση, καθώς πρόκειται για μια μίξη των τελευταίων πειραματισμών τους. Έχουμε και τα heavy μέρη που μας έλειψαν στο προηγούμενο δημιούργημα, αλλά και τα ωραία ατμοσφαιρικά σημεία που, πλέον, έχουν γίνει κομμάτι του ήχου τους. Πρόκειται για πολύ περισσότερο στιβαρό album, με όλα τα κομμάτια να έχουν ενδιαφέρον, ακόμα και τα πιο αδύναμα. Οι Dark Tranquillity δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα, πάντα δημιουργούν ανάλογα με την εκάστοτε συναισθηματική τους κατάσταση, οι fans τους είναι πάντα δίπλα τους, απλά κάποιες στιγμές δεν συντονίζονται τα moods. Εδώ έχει κάτι για όλους (7).
Η πανδημία έχει κάνει ήδη την εμφάνισή της, και το "Moment" (2020) κυκλοφορεί. Οι απόψεις για ακόμα μια φορά διίστανται και το album δέχεται ποικίλες κριτικές. Οι Guitars είναι εξαιρετικές, οι συνθέσεις διατηρούν το heavy στοιχείο και τα Vocals, φυσικά, έντονα και απόλυτα συναισθηματικά. Τα Keyboards δένουν πολύ όμορφα με τα υπόλοιπα όργανα και δημιουργούν την ατμόσφαιρα που περιμένουμε από τους Dark Tranquillity. Ίσως είναι λίγο προβλέψιμο με safe επιλογές, αλλά προσφέρει πράγματα στον ακροατή, απλά είναι σχετικά λίγα (6).
Θάνατος, Αναμνήσεις, Απόγνωση, Θεωρία του Χάους. Η απώλεια είναι το μόνο συναίσθημα που μπορεί να φέρει κάποιον άνθρωπο στα όρια του. Μπορεί να τον ξυπνήσει από βαθύ λήθαργο, μπορεί να τον στείλει στον απόλυτο πάτο. Όταν μένεις μόνος, ταξιδεύεις σε σκοτεινό βυθό και χάνεσαι σε στιγμές, τις ζεις ξανά, μέχρι να μην κατανοείς τι είναι αληθινό και τι όχι. Η ουτοπία που δημιουργεί το πένθος είναι εξαιρετικά ύπουλη και σκοτεινή... Όταν πια η απόγνωση καλύψει κάθε λογική, ο πόνος που επιφέρει είναι το λιγότερο κακό. Έτσι συμπεριφέρεται και το φαινόμενο της πεταλούδας, που είναι μια ποιητική μεταφορά για τη θεωρία του Χάους, που στην ουσία είναι το φαινόμενο της ευαίσθητης εξάρτησης ενός συστήματος από τις αρχικές συνθήκες. Σύμφωνα με μια από τις διατυπώσεις, λέγεται, ότι: "Αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα". Αν πεθάνει ένας άνθρωπος θα φέρει αλλαγή στη ζωή κάποιου άλλου, η απελπισία θα φέρει άλλη αλλαγή, οι ψευδαισθήσεις και ο πόνος το ίδιο. Οι Dark Tranquillity ακολουθούν τις μικρές και μεγάλες μεταβολές της ζωής, αποδέχονται το Χάος που δημιουργούν, συνθέτουν μουσική γύρω του, μας το τραγουδούν και ελπίζουν να επιφέρουν την τάξη... ή έστω λίγη γαλήνη, όπως και να έρθει αυτή...
Genre:
Melodic Death Metal
Melodic Death Metal
Full-lengths:
Skydancer (1993)
The Gallery (1995)
The Mind's I (1997)
Projector (1999)
Haven (2000)
Damage Done (2002)
Character (2005)
Fiction (2007)
We Are the Void (2010)
Construct (2013)
Atoma (2016)
Moment (2020)
Current lineup:
Mikael Stanne (Vocals)
Martin Brändström (Keyboards, Programming, Electronics)
Johan Reinholdz (Guitars)
Christopher Amott (Guitars)
Η Playfalse θα μας παρουσιάσει το Χάος, όπως έχει διαμορφωθεί μετά την αλλαγή που έφερε η πανδημία. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να το αγκαλιάσουμε.
Comments
Post a Comment