Το αγνό Heavy Metal συναντά το δελεαστικό Extreme Gothic Metal, οι ηγέτες του ανοξείδωτου μετάλλου μαζί με τους μύστες του σκότους θα μας χαρίσουν μια βραδιά αφιερωμένη στη μουσική, ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Ο υπαίθριος ναός τους στεγάζεται στην Πλατεία Νερού, όπου οι Judas Priest και οι Cradle of Filth, την Παρασκευή 15/07/22, θα μας μεταφέρουν σε άλλους τόπους. Είτε μαγικούς και διαγαλαξιακούς, είτε ζοφερούς και απόκοσμους.
"I've left the world behind.
I'm safe here in my mind.
Free to speak with my own kind.
This is my life, this is my life.
I'll decide not you."
Όταν έρθει η στιγμή, και το μυαλό ή το σώμα μου με εγκαταλείψει, ξέρω ότι θα είμαι γεμάτη μουσικές εμπειρίες. Απόλυτο, αγνό, τίμιο και ανοξείδωτο Heavy Metal από τους γνήσιους και ακούραστους, Judas Priest. Πάντα εκεί, σε κάθε περίοδο της ζωής μας. Μισή δεκαετία πλέον και μετράμε.
Κάθε Full-length είναι ένα διαφορετικό όχημα που σε ταξιδεύει σε εμπειρίες, ιστορίες φανταστικές ή όχι και σου δημιουργεί έντονα συναισθήματα.
Η ιστορία ξεκινάει να γράφεται με το "Rocka Rolla" (1974). Ένα album πιο blues-based Heavy Metal, που φυσικά όμως έχει ψήγματα της μετέπειτα πορεία τους. Προφανώς δεν είναι τόσο βαρύ, λόγω δεκαετίας, και πολλοί fans ίσως δεν το έχουν καν ακούσει, ωστόσο είναι πολύ ενδιαφέρον και εξαιρετικά ευχάριστο. Επίσης, το εξώφυλλο με το παλιό logo της Coca Cola προσωπικά μου βγάζει μια νοσταλγία. Οπωσδήποτε πολλά υποσχόμενο για το τι θα ακολουθήσει (7).
Και μετά από το ζέσταμα που έκαναν με το διασκεδαστικό "Rocka Rolla" (1974), έρχεται το πραγματικό ντεμπούτο των θεών του Heavy Metal, με το απόλυτο album του Genre, "Sad Wings of Destiny" (1976). Η αλλαγή που ξεκινάει ένα νέο κεφάλαιο στον ήχο, με ανατριχιαστικές συνθέσεις, αρκετά σκοτεινές θα έλεγα, φοβερές Guitars, δυναμικά solos, Vocals που κόβουν την ανάσα και ένα πανέμορφο cover art που ντύνει αυτό το εξαίσιο δημιούργημα. Όλοι είμαστε victims of changes, άλλα στην προκειμένη η αλλαγή αυτή μας άλλαξε τη ζωή (9).
"Sin After Sin" (1977), το νερό έχει μπει στο αυλάκι και το ένα γαμάτο album, πλέον, θα διαδέχεται το άλλο για πολλά χρόνια. Εξαιρετική συνέχεια του προκατόχου του, απόλυτα ελεύθερες συνθέσεις και πλέον έχουν βρει τη formula τους. Η εισαγωγή σε αφήνει άναυδο, οι Guitars αποστομώνουν τον ακροατή, με μεγαλειώδη riffs που έχουν μείνει στην ιστορία. Κάθε Full-length τους είναι στολίδι για την δισκογραφία του συλλέκτη που σέβεται τον εαυτό του. Άλλο ένα must have (9).
Το "Stained Class" (1978) έρχεται να λιώσει τη μούρη σου, να την κάνει σαν τον T-1000 από το Teminator 2 (1991), και να καταλήξει καυτή στην καρδιά σου. Έχει χαρακτηριστεί ως το πιο μελαγχολικό Full-length της δισκογραφίας τους, και όχι άδικα. Το συναίσθημα είναι έντονο και οι συνθέσεις μουδιάζουν τα άκρα σου. Ένας νέος κόσμος έχει ανοίξει ήδη από την μουσική τους, και ακόμα δεν έχουμε μπει στα '80s. Fall to your knees and repent if you please (9).
Μέσα στην ίδια χρονιά, έχουμε το διαφορετικό, κατά μία έννοια, "Killing Machine" (1978). Πιο προσιτό στο αυτί, σχεδόν εμπορικό, αλλά πάντα γεμάτο Metal μελωδίες κατευθείαν από τις εξαιρετικές Guitars. Ένα ακόμα classic album, με πολλά διαφορετικά styles στα Vocals και πιο απλές συνθέσεις από τον προκάτοχό του, γι'αυτό άλλωστε χωνεύεται πιο εύκολα. Μια μικρή προσωπική, ίσως ψυχαναγκαστική, άποψη είναι ότι ίσως πρέπει να ακουστεί πρώτα το συγκεκριμένο Full-length και ύστερα το "Stained Class" (1978). Μου κολλάει καλύτερα. Γενικά είναι ακόμα ένα εξαιρετικό δημιούργημα (8).
Από τα σπάργανα του "Killing Machine" (1978), έχουμε το "Hell Bent for Leather (1979) για την Αμερικανική αγορά. Με το επικό "The Green Manalishi (With the Two-Pronged Crown) (Fleetwood Mac cover)" ως extra κομμάτι. Μια νέα Era ξεκινάει για την μπάντα, που πλέον έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο και δεν την σταματάει κάνεις (8).
Εκεί που δεν έχεις καταφέρει να χωνέψεις τον ένα δίσκο, έρχεται ακόμα ένα Full-length, ούτε ένα χρόνο μετά. Λόγος για το underrated "Point of Entry" (1981). Τα '80s τους επηρεάζουν με πιο μικρά κομμάτια, όχι τόσο τεχνικά σημεία, πέρα από τα Vocals που είναι από τη φύση τους πολύπλοκα και με τεράστιο εύρος. Χωνεύεται πολύ εύκολα, κάθε κομμάτι είναι ιδιαίτερο και διασκεδαστικό, με ωραία, catchy riffs και ευκολομνημόνευτα σημεία. Κάποιοι ξενίζουν, κάποιοι κατανοούν ότι perfection lies in simplicity (7).
Βαθιά ανάσα και έχουμε και λέμε: "Screaming for Vengeance (1982). Είναι αδιαμφισβήτητα από τα καλύτερα albums των '80s. Το συγκεκριμένο Full-length, πέρα από την τεράστια επιτυχία που κάνει, επηρεάζει και όλο τον ήχο γενικότερα. Πολλές μπάντες ακολουθούν τα βήματα του και δημιουργούν και οι ίδιες εξαίσιες δουλειές. Οι συνθέσεις δεν χρειάζονται μνεία, μια ακρόαση είναι αρκετή για να κατανοήσεις το μεγαλείο του. Πέρα από το μουσικό κομμάτι, το εξώφυλλο είναι απλά σήμα κατατεθέν του τιμίου Heavy Metal. You've got another thing comin' (9).
Το "Defenders of the Faith" (1984) αργεί, για τα δεδομένα τους, να κυκλοφορήσει, κάτι που κάνει τους fans να αδημονούν. Ποιο βαρύ, ακόμα περισσότερο σκοτεινό, είναι ένα album που όρισε τον ήχο των '80s. Από τα speed κομμάτια, μέχρι το δυνατά συναισθηματικό "Night Comes Down", είναι για κάθε περίσταση. Επηρεάζουν άπαντες, εκτός μουσικά, στο attitude, ακόμα και τον τρόπο ντυσίματος. Είναι οι απόλυτοι Heavy Metal ηγέτες. They are defenders of the faith (9).
2 χρόνια μετά, πιστοί στο δισκογραφικό τους ραντεβού, κυκλοφορούν το, κάπως αμφιλεγόμενο, "Turbo" (1986). Λίγο πιο Glam, οπότε φεύγουν αυτόματα από την πιο σκοτεινή αισθητική του προκατόχου του, κάτι που δυσαρεστεί. Στιχουργικά σίγουρα δεν μπορείς να το πάρεις πολύ στα σοβαρά, αλλά οι συνθέσεις είναι καλές και σε γενικότερα πλαίσια αρκετά τίμιο. Εγώ ξέρω πως κάθε φορά που παίζουν το "Turbo Lover" live, τραγουδάμε όλοι σαν να μην υπάρχει αύριο (6).
Επιστρέφουν με το "Ram It Down" (1988). Εκεί που νόμιζαν κάποιοι ότι έγινε στροφή στην εμπορικότητα, το album αυτό έρχεται να τους ρίξει μπουκέτο στη μούρη. Ο μεταλλικός τους τους ήχος είναι εδώ, όπως και οι ανοξείδωτες συνθέσεις τους, οι οποίες είναι εξαιρετικές. Είναι τόσο καλές που τα -σήμα κατατεθέν- Vocals είναι αυτά που ενθουσιάζουν λιγότερο. Σίγουρα το να ακούς ένα αρκετά καλό album, το οποίο έχει τόση δουλειά, αλλά drum machine, απογοητεύει, μα συμβαίνουν και αυτά (8).
'90s. Κάποιοι σκέφτονται ότι είναι η περίοδος του Grunge και τέτοιες βλακείες, άλλοι ακόμα πιστεύουν ότι είναι η περίοδος παρακμής για την μπάντα. Είναι η στιγμή που οι Judas Priest αναβαθμίζουν το Heavy Metal, καθώς κυκλοφορούν το "Painkiller" (1990). Από το εξώφυλλο μέχρι την τελευταία νότα, μυρίζει αγνό Metal. Σαν να ξεκινούν και να καταλήγουν όλα εκεί. Είναι το album που όχι μόνο έχεις στη δισκοθήκη σου, αλλά νιώθεις την υποχρέωση να πεις και στους γύρω σου ότι πρέπει να το έχουν. Είναι υποκουλτούρα από μόνο του. Τα εισαγωγικά Drums του ομώνυμου κομματιού είναι αυτό που θα παίξει οποιοσδήποτε drummer και θα χαμογελάει μόνος του για το υπόλοιπο της μέρας. Απλά με αυτόν τον ρυθμό. Γιατί απλά συμβαίνει (9).
Περνούν 7 χρόνια. Πολλά μπορούν να συμβούν σε μια μπάντα και δυστυχώς γίνεται το χειρότερο. Αποχωρεί ο Rob Halford. Το πλήγμα είναι μεγάλο, γιατί όπως και να το κάνουμε η φωνή του, αλλά και η μορφή του είναι συνδεδεμένη με τους Judas Priest. Εδώ έρχεται μια από τις πιο underrated μορφές του Metal. Προσωπικά τον θεωρώ λίγο καταραμένο και θα εξηγηθώ. Ο Tim "Ripper" Owens είναι εξαιρετικός και πραγματικά στάθηκε αντάξιος των προσδοκιών, απλά ήταν άτυχος. Το "Jugulator" (1997) είναι ένα εξαίσιο δημιούργημα παρόλα αυτά, και προσωπικά το αγαπώ (7).
Συνεχίζουμε στα '00s με το "Demolition" (2001). Επίσης αξιόλογο album, απλά υπάρχει ακόμα αυτή η εντύπωση ότι η μπάντα παρακμάζει. Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι εκσυχρονίζεται, με μια φρέσκια φωνή και παρουσία. Διαφορετικό και πολύ δυνατό παράλληλα, αρκετά χορταστικό σε χρόνο, που περνάει πολύ γρήγορα και ευχάριστα. Βγάζει μια αρμονία και μια συνοχή που σε κάνει να το ακούς μονοκοπανιά. Οι στίχοι είναι διαφορετικοί από το προηγούμενο, ωστόσο αρκετά σκοτεινοί, με catchy ρυθμούς που κολλάνε στο μυαλό (7).
Έρχεται το "Angel of Retribution" (2005), με την επιστροφή του Rob Halford στα Vocals και τους fans να ξεσηκώνονται από τα νέα. Οι Judas Priest προσπαθούν να επανέλθουν με ένα αρκετά δυναμικό album, που ωστόσο δεν τους πείθει όλους. Γενικά είναι ένα στιβαρό δημιούργημα, με, φυσικά, δυνατά riffs και solos από τους masters του είδους. Μιλάμε για τους Πατέρες του Heavy Metal, δεν υπάρχει περίπτωση να απογοητεύσουν ποτέ (7).
Επιστρέφουν πιστοί στο δισκογραφικό τους ραντεβού με το "Nostradamus" (2008). Επικό, πολύ μεγάλο σε διάρκεια, εξελιγμένο. Πιο ώριμο, με τα κομμάτια να ενώνονται με πολύ όμορφο τρόπο και συνθέσεις αρκετά δυνατές. Τα Vocals εδώ κάνουν κάποιους πειραματισμούς και δίνουν κάποια νέα χρώματα στις συνθέσεις, κάτι που χρειάζεται για να δώσει κάτι νέο και φρέσκο στη μουσική τους. Αρκετά ορχηστρικά μέρη το αναβαθμίζουν και δίνουν αυτό που χρειάζεται ένα concept album. Ατμόσφαιρα (7).
Το "Redeemer of Souls" (2014) έρχεται μετά από 6 χρόνια. Αρκετά τίμιο και εμπνευσμένο, αν λάβουμε υπόψη ότι πρόκειται για μια μπάντα που είναι σταθερή δισκογραφικά μισό αιώνα! Η αποχώρηση του K. K. Downing έκανε αρκετή αίσθηση και πολλοί νόμιζαν ότι η μπάντα θα αποσυρθεί, ωστόσο κυκλοφορούν ένα αξιόλογο album. Δεν έχει κάτι διαφορετικό, ούτε κάτι πολύ ιδιαίτερο ωστόσο. Παίζουν safe και λίγο πιο κοντά στον πρώιμο ήχο τους, οι συνθέσεις είναι στιβαρές, και ακούγεται ευχάριστα (7).
Και εκεί που, ναι μεν είναι ενεργοί και δισκογραφικά, αλλά και συναυλιακά, κάποιοι πλέον τους βάζουν στο χρονοντούλαπο. Ha! Κυκλοφορεί το εξαίσιο "Firepower" (2018) και τους πυροβολεί στο δόξα πατρί. Δεν ξέρω αν το φίλτρο νεότητας ήρθε από τον Richie Faulkner (Guitars), ξέρω ότι έφτιαξαν ένα γαμάτο album. Με κομμάτια που ήδη έχουν γίνει classics και μια παραγωγή που τα αναδεικνύει ακόμα περισσότερο. Το παρελθόν και το μέλλον παντρεύονται και το εξαιρετικό αυτό δημιούργημα είναι το παιδί τους. We are together till the end, We have our honour to defend. Τίμησαν την ιστορία τους με αυτό το Full-length (9).
Σκοτεινή Φαντασία, Ιστορία, Αλληγορία, Ανεξαρτησία, Rock/Metal, Sci-fi. Μέσα από ιστορίες μακρινών γαλαξιών, αλλά και από την δική μας μικρή Γη, λαμβάνουμε γνώση για να ανταποκριθούμε στο μέλλον. Προσπαθούμε να πιαστούμε από διάφορα λεγόμενα και γραπτά για να αντιμετωπίσουμε αυτό που έρχεται. Όσες προφητείες και να λάβουμε υπόψη μας, μόνο ένα πράγμα μας δείχνει το φως για ένα καλύτερο αύριο. Αγνό Heavy Metal. Μόνο οι Judas Priest το νιώθουν στα σωθικά τους και γράφουν τη δική τους αποκάλυψη, μέσα από τη μουσική τους. Με τρόπους μοναδικούς, μας μεταφέρουν σε άλλους κόσμους, μας κάνουν και νιώθουμε ελεύθεροι από τη σαπίλα της καθημερινότητας, της κοινωνίας, και μας προσφέρουν γνώση μέσα από την αλητεία. Οξύμωρο ε; Όταν νιώθεις ελεύθερος πραγματικά μέσα σου, τότε το πνεύμα σου είναι ανοιχτό να δεχτεί τα πάντα, ακόμα και με τους πιο ανώμαλους τρόπους. There's many who tried to prove that they're faster, but they didn't last and they died as they tried. Όχι οι Judas Priest. Ποτέ.
Genre:
Heavy Metal
Full-lengths:
Rocka Rolla (1974)
Sad Wings of Destiny (1976)
Sin After Sin (1977)
Stained Class (1978)
Killing Machine (1978)
Hell Bent for Leather (1979)
British Steel (1980)
Point of Entry (1981)
Screaming for Vengeance (1982)
Defenders of the Faith (1984)
Turbo (1986)
Ram It Down (1988)
Painkiller (1990)
Jugulator (1997)
Demolition (2001)
Angel of Retribution (2005)
Nostradamus (2008)
Redeemer of Souls (2014)
Firepower (2018)
Current lineup:
Ian Hill (Bass)
Rob Halford (Vocals)
Glenn Tipton (Guitars)
Scott Travis (Drums)
Richie Faulkner (Guitars)
Σύμφωνα με την εβραϊκή μυθολογία η πρώτη γυναίκα του Αδάμ ήταν η Lilith. Μια σκοτεινή οντότητα που ξελόγιασε τον Αδάμ και εξορίστηκε στην κόλαση. Εκεί έμαθε την σκοτεινή Τέχνη της μαγείας και παρέα με τον Σατανά γέμισαν τον κόσμο τέρατα. Το cult του σκοτεινού πρίγκιπα, Cradle of Filth θα εμφανιστεί μπροστά μας και θα μας παρουσιάσουν απόκοσμο Extreme Gothic Metal, που μόνο αυτοί ξέρουν να δημιουργούν.
Μέσα από ανατριχιαστικές κραυγές, riffs που κολλάνε στο μυαλό, μπασογραμμές που γεμίζουν αίμα τον εγκέφαλο και μελωδίες που ταξιδεύουν η μπάντα-φαινόμενο για τον ακραίο ήχο έχει αφήσει το στίγμα της όπως το σημάδι στο καυτηριασμένο κορμί της μάγισσας. Οι διηγήσεις τους φαίνονται φανταστικές, μα πως τις χαρακτηρίζουμε έτσι όταν μιλάνε για ιστορικά πρόσωπα; Η Bathory δεν λέγεται άδικα Bloody Countess, ούτε ο Gilles de Rais πειραγμένος στο μυαλό, όπως ούτε η σύμμαχος του, Joan of Arc, που είχε την ίδια μοίρα με τις μάγισσες του μεσαίωνα που κάηκαν στην πυρά. Όσον αφορά τα Vampires, Warewolfs και συναφή απόκοσμα τέρατα, από τη στιγμή που είναι παιδιά της Lilith κάνεις δεν μπορεί να αρνηθεί την ύπαρξη τους και από τη στιγμή που ο τρόμος κυριαρχεί απέναντι στις ιστορίες τους, τρέφονται και αποκτούν σάρκα και οστά από αυτόν. Άλλοτε με ξεσκισμένη σάρκα και γεμάτη αίματα, άλλοτε καμουφλαρισμένη πίσω από ένα όμορφο σαγηνευτικό παρουσιαστικό γυναίκας η κάποιου ευγενή βασιλιά... Ή και κάποιου μουσικού, frontman μπάντας, που την κινεί πάντα με τα δικά του θέλω... Ο Dani Filth (Vocals) είναι η μετενσάρκωση όλων αυτών των προσώπων μαζί. Είναι διεστραμμένα πανέξυπνος και με σύμμαχο του τις σκοτεινές Τέχνες μας καλωσορίζει στον κόσμο του.
Η ατμόσφαιρα που εκπέμπει από τα εμβληματικά Full-lengths τους φαντάζει ακατόρθωτο task να μεταφερθεί live. Όταν όμως οι διαβολικές οντότητες βρίσκονται στο πλευρό του σαλεμένου Little Nasty Dwarf, η ζοφερότητα και και η ελκυστική αυτή οπτικοακουστική πανδαισία δεν είναι απλά μια ακόμα μουσική έμπειρα, αλλά μια μεταφορά του αστρικού σώματος σε εκείνο το μέρος. Σε αυτό το μοβ τοπίο με τα τερατόμορφα όντα, με ανώμαλη διάθεση. Αφήσου, πέρνα την πύλη της Midian και θα μάθεις όλα τα σκοτεινά μυστικά και τις Τέχνες.
Genre:
Extreme Gothic Metal
Full-lengths:
The Principle of Evil Made Flesh (1994)
Dusk and Her Embrace (1996)
Cruelty and the Beast (1998)
Midian (2000)
Damnation and a Day (2003)
Nymphetamine (2004)
Thornography (2006)
Godspeed on the Devil's Thunder (2008)
Darkly, Darkly, Venus Aversa (2010)
Midnight in the Labyrinth (2012)
The Manticore and Other Horrors (2012)
Hammer of the Witches (2015)
Dusk... and Her Embrace - The Original Sin (2016)
Cryptoriana - The Seductiveness of Decay (2017)
Existence is Futile (2021)
Current lineup:
Dani Filth (Vocals)
Marthus (Drums, Keyboards, Orchestrations)
Daniel Firth (Bass)
Ashok (Guitars)
Rich Shaw (Guitars)
Zoe Marie Federoff [Keyboards, Vocals (female)]
Το Fuzz πρόκειται να διοργανώσει μια συναυλία αφιερωμένη στο αγνό Heavy Metal, αλλά και στις σκοτεινές Τέχνες. Μια τέτοια είναι και η μουσική μας. Αυτή που είναι δίπλα μας πάντα και μας συντροφεύει.
Comments
Post a Comment