Sepultura: Destroy 'Em All

Ήχοι κάποιας μυστήριας φυλής ακούγονται από μακριά, μυρωδιά από φωτιά εισέρχεται στα πνευμόνια και κραυγές αγωνίας τρυπάνε τα τύμπανά μας. Οι βασιλιάδες της ζούγκλας, Sepultura, θα μας διδάξουν τους κανόνες της άγριας φύσης και της επιβίωσης του ισχυρότερου με Groove/Thrash/Nu-Metal που μόνο εκείνοι ξέρουν να δημιουργούν στην Πλατεία Νερού, το Σάββατο 23/07/22, γιατί μόνο μέσα από το Χάος θα επέλθει η λύτρωση. 

Θα γίνουμε ένα με το χώμα και τη λάσπη, θα συρθούμε μέσα στη ζούγκλα και θα επισκεφτούμε κάθε Full-length τους.

Το "Morbid Visions" (1986) είναι ένα αγνό και ακατέργαστο διαμαντάκι. Η παραγωγή δεν το αναδεικνύει και οι Guitars μπορεί να ακούγονται, ή και να είναι φτηνιάρικες αλλά είναι ένα εξαιρετικό ντεμπούτο. Είναι heavy, είναι brutal, τα Drums σκοτώνουν και τα riffs, αν και δεν ακούγονται όπως πρέπει, είναι εξαιρετικά. Όποιος θέλει να ψαχτεί και να ανακαλύψει την επαναστατική φύση των Sepultura πρέπει να ακούσει αυτό το δημιούργημα. Το Genre οφείλει πολλά σε αυτήν την μπάντα όσο και αν δεν θέλει να το παραδεχτεί (8).

Συνεχίζουμε δυναμικά με το ακόμα καλύτερο "Schizophrenia" (1987). Εδώ δεν υπάρχει η ωμή προσέγγιση που διατηρεί το ντεμπούτο, υπάρχει όμως η εξέλιξη σε πιο φιλοσοφημένα μονοπάτια. Tremolo riffs, πολύ δυναμικά Drums σκάνε από το πουθενά, εκπλήσσοντας τον ακροατή ευχάριστα και ξυπνώντας τον από τον λήθαργο. Το σήμα κατατεθέν του album ωστόσο, είναι τα riffs. Αυτά που σου καρφώνονται στο μυαλό και αυτά που θέτουν σαν βάσεις για τη μετέπειτα πορεία τους αλλά και για το Genre γενικότερα. Ο ήχος του συγκεκριμένου album πάντως είναι μοναδικός, δεν θα τον ακούσεις ξανά μετά στην πορεία τους και επιβάλλεται να τον μάθεις (9).

Η χρυσή εποχή του Genre ξεφτίζει λίγο, οι Sepultura το κρατάνε δυνατό ωστόσο με το "Beneath the Remains" (1989). Εδώ έχει μπει το νερό στο αυλάκι, ο ήχος τους έχει κατασταλάξει, τα στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν έχουν αναδυθεί και ξεκινούν μια ξέφρενη πορεία. Μετά από ένα ζεστό intro γίνεται σφαγή, με riffs που ξυρίζουν, growls που βγαίνουν απευθείας από τα σωθικά του Max Cavalera [Cavalera Conspiracy - Guitars (rhythm), Vocals] και όλα αυτά κάτω από εξαιρετικό songwriting που κορυφώνει όλο το δημιούργημα. Πέρα από το πόσο καλοφτιαγμένο είναι το album, σημαντική είναι και η απίστευτη παραγωγή που αναδεικνύει κάθε όργανο όσο πρέπει και συνολικά δένει υπέροχα όλα αυτά τα εξαίσια στοιχεία του. Εδώ έχουμε αγνό ακραίο δημιούργημα-ορόσημο (9).

Φτάσαμε στα αγαπημένα '90s... Έχουμε και λέμε: κυκλοφορεί το "Arise" (1991). Πρόκειται για ένα κλασικό album που πρέπει να κοσμεί κάθε δισκοθήκη που θέλει να σέβεται τον εαυτό της, αυτό είναι δεδομένο αδιαπραγμάτευτο. Καταρχάς έχουμε αυτά τα riffs που σε αρπάζουν στη λάσπη από όπου δημιουργούνται. Τα death στοιχεία, αλλά και τα πιο Hardcore μέρη δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που κολλάει στα αυτιά. Σε τραβάει στον κόσμο του όπως ένα Lovecraftian τέρας, όμοιο με αυτό του Cover Art. Στιχουργικά μιλάμε για το πιο σκοτεινό album που έχουν κυκλοφορήσει. Ωμό, επαναστατικό, με κατά μέτωπο επίθεση στην πολιτική ανικανότητα που επιφέρει τόση φτώχια στον κόσμο, χωρίς όμως φανφάρες (9).

Λοιπόν, εδώ βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο και για τους fans, αλλά και για το Genre γενικότερα. Κυκλοφορεί το αμφιλεγόμενο "Chaos A.D." (1993). Εδώ οι Sepultura, επηρεασμένοι από τις ρίζες τους, ξυπνάει μέσα τους μια διαφορετική προσέγγιση της επιθετικής μουσικής τους. Υπάρχει ποικιλία, συνοχή, στιβαρές συνθέσεις, μοχθηρά Vocals, με catchy στίχους που ξεσηκώνουν τους fans να φωνάξουν και να τραγουδήσουν μαζί τους, αλλά και να τους μείνουν στο μυαλό. Το δημιούργημα αυτό είναι iconic της επανάστασης στους δρόμους, όσο και αν ακούγεται περίεργο αυτό. Με πιο απλά solos δίνουν περισσότερη σημασία στην ατμόσφαιρα του δίσκου, κερδίζουν περισσότερους fans, μπερδεύουν τους παλαιότερους, όμως όλοι ξέρουμε τα περισσότερα κομμάτια (7).

Μετά το μεταβατικό προηγούμενο Full-length, έρχεται η μεγάλη αλλαγή για την μπάντα με ένα album που, όσο κακές κριτικές και να δέχθηκε, για κάποιο λόγο είναι κλασικό και από τα πολύ γνωστά τους. Λόγος για το "Roots" (1996). Τα groovy μέρη, όπως και τα πιο μοντέρνα στοιχεία αναδεικνύονται περισσότερο, η επαναστατική διάθεση τους ωστόσο παραμένει. Τα όργανα ακούγονται πολύ όμορφα, η παραγωγή είναι αρκετά καλή, όπως και το songwriting, απλά είναι κάτι διαφορετικό. Πολύς κόσμος το λάτρεψε και το θεωρεί iconic album, οι σκληροπυρηνικοί fans δυστυχώς δεν συμμεριστήκαν την αλλαγή της μπάντας. Αυτά φέρνουν τα '90s, λέω σε κάθε αφιέρωμα, για κάθε μπάντα. Δεν είναι τυχαίο. Προσωπικά μου αρέσει... Σταυρώστε με (5).

2 χρόνια περνούν, γίνεται ένας μικρός χαμός στην μπάντα, ο Max Cavalera [Cavalera Conspiracy - Guitars (rhythm - Vocals)] αποχωρεί, αλλά δισκογραφικά συνεχίζουν με το "Against" (1998), που όλως παραδόξως αρέσει κάπως περισσότερο στον κόσμο από τον προκάτοχό του. Ο Derrick Green (Vocals, Guitars) έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, αν κρίνουμε ότι καλύπτει την ψυχή των Sepultura που αποχώρησε. Προσωπικά μου αρέσει πολύ η δουλειά του εδώ, καθώς κοιτάω κάθε album ξεχωριστά, ό,τι και να έχει συμβεί με τα μέλη. Είναι εναλλακτικό και αρκετά υποσχόμενο για την περίοδο που κυκλοφόρησε, καθώς έχει ένα χαρακτήρα που τον προσδίδει και στην μπάντα (7).

Τα '00s μας ήρθαν λοιπόν, για κάποιους μπήκαν καλά, για κάποιους άλλους όχι... Οι Sepultura δεν είναι από τους τυχερός. Το "Nation" (2001) πρόκειται για την πιο αδύναμη στιγμή της μπάντας σε όλη της την μέχρι τώρα πορεία. Το κρίμα εδώ είναι ότι βλέποντας το στο ράφι σκέφτεσαι ότι έχει ένα επαναστατικό εξώφυλλο, αρκετά πολιτικοποιημένο, που συνήθως, άσχετα τον προσανατολισμό του καθένα, εμπνέει τους μουσικούς και πιάνει η συνταγή. Ξεκινάει και δυναμικά, οπότε τι μπορεί να πάει στραβά; Δυστυχώς όλο το υπόλοιπο album πάει κατά διαόλου, με κάποιους πειραματισμούς να τους πω; Θα το πω έτσι ευγενικά, γιατί κάτι ψυχεδελικά σημεία δεν ταιριάζουν εδώ, όσο fan και να είσαι και της μπάντας και αυτών των ήχων, και είμαι και των δύο. Ας κάνουμε ότι δεν έγινε ποτέ, όλοι το περνάνε αυτό το λούκι (2).

Προχωράμε με το "Roorback" (2003). Για να επανέλθουν από το προηγούμενο fiasco χρειάζονται λίγο χρόνο και μια μεταβατική περίοδο. Αυτό το album είναι αυτή η μετάβαση. Ένα δημιούργημα με ενέργεια και πιο συνεπή στο Genre που ακολουθεί και σίγουρα με μεγαλύτερη μουσική έμπνευση. Δεν δέχτηκε την ανταπόκριση που έπρεπε με τη δικαιολογία της ατυχής προηγούμενης δουλειά τους, κάτι που το έθαψε σε γενικότερο πλαίσιο, όμως διατηρεί ωραίες στιγμές και έχει να προσφέρει πράγματα στον ακροατή. Μια τίμια προσπάθεια, αξιόλογη τους ονόματός τους (6).

Αναστηλώνονται σιγά-σιγά, περνούν 3 έτη, και το "Dante XXI" (2006) κυκλοφορεί. Το κοιτάς και κάνεις ένα κύκλο γύρω του, και το ξανακοιτάς γιατί κάτι περίεργο βγάζει ήδη από το Cover Art... Θεωρώ ότι είναι η πιο έξυπνη κίνησή τους στην συγκεκριμένη περίοδο. Έχουν περάσει όλα τα στάδια της κόλασης, όπως και ο Dante και επηρεασμένοι από τα βάσανα του δημιουργούν ένα πολύ στιβαρό και ώριμο album. Τα Vocals θεωρώ ότι είναι στα καλύτερα τους, το songwriting αρκετά προσεγμένο, χωρίς πολύπλοκα πράγματα, αλλά αν μη τι άλλο γρήγορα, οπότε έχουμε ένα όμορφο και ικανοποιητικό αποτέλεσμα (7).

Εκεί που λες ότι όλα θα μπουν σε μια σειρά για την αντιστασιακή αυτή μπάντα, αποχωρεί και ο έτερος Cavalera... Σίγουρα ο Derrick Green κάνει εξαιρετική προσπάθεια, αλλά όπως και να έχει δεν είναι ωραίο να αποχωρεί τόσο σημαντικό μέλος. Όπως, όμως, αναφέρω και παραπάνω βλέπω κάθε album ξεχωριστά, χωρίς να επηρεάζομαι από το παρασκήνιο, έτσι θα γίνει και με το "A-Lex" (2009). Η αισθητική εδώ πέρα είναι πιο σκοτεινή και βρόμικη, επηρεασμένη από το αριστούργημα "The Clockwork Orange" (1971). Το αποτέλεσμα είναι αρκετά στιβαρό και με ωραίο flow, με πολύ όμορφες στιγμές. Το απολαμβάνω και σαν fan της μπάντας και σαν fan του Movie. Η πρώτη μου σκέψη μετά από αυτόν τον δίσκο είναι ότι, ίσως, τώρα αποκτήσουν τον ξεχωριστό και δικό τους χαρακτήρα πλέον, χωρίς φαντάσματα να τους τραβάνε πίσω (5).

Περνούν δύο χρόνια και πάντα κύριοι στο δισκογραφικό τους ραντεβού επανέρχονται με το "Kairos" (2011). Γενικά είναι πιστοί στους fans τους, δεν θέλουν να ξεχαστούν, παλεύουν με νύχια και με δόντια, και αυτό οφείλουμε να τους το δώσουμε. Δεν θα έλεγα ότι είναι ακόμα ένα μεταβατικό album καθώς έχει πιο πολύ ζουμί από ένα τέτοιο. Εδώ φεύγουμε από concepts από Novels ή Movies, φεύγουμε και από πειραματισμούς με ορχηστρικά μέρη, όπως και με tribal Drums και μένουμε με απλά πράγματα. Back to basics, με στιβαρές συνθέσεις και όρεξη για δημιουργία. Εγώ το χάρηκα (7).

Συνεχίζω ακάθεκτη την τρελή πορεία αυτής της μπάντας ακούγοντας το "The Mediator Between Head and Hands Must Be the Heart" (2013). Μια γενική παρατήρηση, τελείως προσωπική, είναι ότι τα Cover arts των τελευταίων δίσκων, είναι πολύ πιο προσεγμένα και αρκετά πιο σκοτεινά. Εδώ μιλάμε για ακόμα μια αξιόλογη κυκλοφορία με '90s vibes, πολύ ωραία στιβαρά riffs, τεχνικό, όσο μπορεί να είναι χωρίς να παρεκτρέπεται, και με αρκετά όμορφη ροή. Δεν είναι όλα τέλεια μέσα, αλλά είναι αξιόλογο σαν σύνολο. Δυστυχώς το θάβει λίγο η παραγωγή και με κάνει να αναρωτιέμαι πως μπορεί να συμβαίνει αυτό εν έτη 2013, αλλά δεν μπορώ απλά να κρίνω εκ του αποτελέσματος. Στην τελική όμως, εκεί που φοβόμουν ότι θα απογοητευτώ, άκουσα κάτι αρκετά όμορφο που χαίρομαι να υπάρχει στη συλλογή μου (7).

Δώσε μου Cover Arts σαν του "Machine Messiah" (2017) και πάρε μου την ψυχή. Ξεκινάμε καλά, στα ίδια πατήματα με το προηγούμενο Full-length, ωραία ατμόσφαιρα, aggressive όσο θέλω να είναι, με ψήγματα από τον παλιό τους ήχο, και αρκετά ευχάριστο. Βασισμένο στην εξάρτηση του ανθρώπου στην τεχνολογία στις μέρες μας, κάτι τελείως διαφορετικό σαν concept, αλλά με γνώριμους ήχους. Πολύ ωραία προσπάθεια, προσπαθούν με τις ρίζες που έχουν να δημιουργούν διαφορετικά πράγματα, κάτι που εμένα μου αρέσει αρκετά (7).

Νευριάζω πολύ όταν κάποιοι θάβουν μια μπάντα για διάφορους λόγους, πέρα της μουσικής καθαυτής. Τρανό παράδειγμα οι Sepultura, χρόνια τώρα. Νιώθω απίστευτα δικαιωμένη όταν μια τέτοια περίπτωση αποστομώνει με μια κυκλοφορία σαν το "Quadra" (2020). Έχει πλάκα όταν όλοι οι παραπάνω κρύβονται στις σπηλιές τους ή το παίζουν εναλλακτικοί στις απόψεις τους. Λοιπόν, εδώ έχουμε ένα εξαιρετικό δημιούργημα, με δυνατά riffs, κάποια ωραία Percussions που θες να ακούσεις στους Sepultura, ωραίο songwriting και γενικά ένα στιβαρό Full-length με ποικιλία και καλοδουλεμένα κομμάτια. Οι δε στίχοι, πέρα από τα κοινωνικά θέματα, τα πολιτικά και την αδικία, προσεγγίσουν και πιο εσωτερικά ζητήματα όπως ο φόβος, ο πόνος και το χάος μέσα μας. Εξαιρετικό (9).

Κινήσεις όπως αυτή του "SepulQuarta" (2021) προσωπικά δεν συμπαθώ, αλλά η πανδημία επηρέασε τους μουσικούς πάρα πολύ, καθώς από τη φύση τους είναι πιο ευαισθητοποιημένοι σαν άνθρωποι. Άλλοι το εξέφρασαν με αριστούργημα τα, άλλοι κρυφτήκαν στη σπηλιά τους για αναπροσαρμογή, άλλοι δυστυχώς δεν κατάφεραν να βγουν αλώβητοι. Οι Sepultura έκαναν κάτι διασκεδαστικό ωστόσο, ηχογραφώντας ξανά το προηγούμενο album, μαζί με μια επιλογή πολύ γνωστών κομματιών της καριέρας τους, από την ζεστασιά των σπιτιών τους. Γιατί όχι;

Πολιτική, Κοινωνία, Λογοτεχνία. Ας υποθέσουμε ότι με κάποιο μαγικό τρόπο αγνοούμε τον ηλίθιο περίγυρο που μας ανεβάζει την πίεση και πολύ απλά θέλει ξύλο μέχρι θανάτου. Τους προσπερνάμε, λοιπόν, όπως ένα μεγάλο ζώο μια σαύρα ασήμαντη και προσπαθούμε να χτίσουμε μια ζωή. Τότε, αφού γελάσει γλαφυρά ο Θεός, έρχονται τα τσιράκια του να μας κοροϊδέψουν που μπήκαμε στην διαδικασία να σκεφτούμε ότι, ίσως, μπορούμε να  ζήσουμε όμορφα, δημιουργώντας μια οικογένεια. Πρόκειται για τους πολιτικούς που ξέρουν με μαεστρία να παίζουν με τις λυπηρές ελπίδες μας με σκοπό να εντυπωσιάσουν τον "Μεγάλο", μας πουλάνε και μας αγοράζουν, μας γιατρεύουν ή αρρωσταίνουν, αλλά η κατάληξη είναι απλά φτώχεια, μιζέρια και θάνατος, τον οποίο στο τέλος αποζητάμε με σθένος, σαν μοναδικό μέσω λύτρωσης. Λένε ότι ο Διάολος είναι το τερατόμορφο πλάσμα που με δόλο θέλει να μας καταστρέψει, αλλά ποιος καλοκάγαθος και δίκαιος Θεός επιτρέπει τα παραπάνω; Η λογοτεχνία είναι μία τέχνη που έχει ανοίξει τα μάτια κάποιων ψυχών, οπότε είναι, εν μέρη, μια έμπνευση των Sepultura που τους βοηθάει να εκφράσουν με τον μοναδικό τους τρόπο κάποια βαθιά συναισθήματα, που δύσκολα εκφράζονται. Ο Dante ψάχνει να βρει την αγαπημένη του και περνάει όλα τα επίπεδα της κόλασης. Είναι επιλογή του και παλεύει με σθένος. Εμείς, ωστόσο, ζούμε κάθε μέρα το τελευταίο επίπεδο της και βράζουμε στα καζάνια της αιώνια, παλεύουμε για μια ακόμα ημέρα, κάνοντας μανιακές σκέψεις, τρώμε τα ψέματα τους με το κουτάλι, και εκεί που λέμε ότι θα πεθάνουμε να ηρεμήσουμε, σηκωνόμαστε ξανά και συνεχίζουμε το ίδιο μαρτύριο. Η θρησκεία προσπαθεί να μας βοηθήσει λένε οι ακόλουθοί της που δεν παύουν να είναι άνθρωποι της κοινωνίας, και μέσω της εκκλησίας εκμεταλλεύονται τον κόσμο για δικό τους συμφέρον. Οπότε, να πάνε να γαμηθούν και οι πολιτικοί και η θρησκεία και όλοι όσοι πατάνε στα μισοπεθαμένα κουφάρια μας για να ανέβουν ψηλά. Μία μπάντα-ορόσημο του Genre, με εξαιρετική δύναμη στις εμφανίσεις της και πιστό fanbase. Είναι ανανεωμένοι, ξέρουν να προχωράνε μπροστά και να εξελίσσονται, κάτι που πρέπει να ακολουθήσουμε σαν παράδειγμα αν θέλουμε να μην μουρμουράμε μόνο, αλλά να πάρουμε δυναμικές αποφάσεις, διαφορετικά κάποιο άλλο ζώο θα μας κάνει τροφή του. Είναι οπλισμένοι με θυμό και θάρρος, καθώς και νέο υλικό έτοιμο να εκτοξευτεί στον εχθρό. Διάλεξε πλευρά και πέθανε για τα Πιστεύω σου. Επιτέλους κάνε την κίνηση σου και άσε την εύκολη επανάσταση του καναπέ και του πληκτρολογίου.

Genre:
Groove/Thrash/Nu-Metal

Full-lengths:
Morbid Visions (1986) 
Schizophrenia (1987) 
Beneath the Remains (1989) 
Arise(1991) 
Chaos A.D.(1993) 
Roots (1996) 
Against (1998) 
Nation (2001) 
Roorback (2003) 
Dante XXI (2006) 
A-Lex (2009) 
Kairos (2011) 
The Mediator Between Head and Hands Must Be the Heart (2013) 
Machine Messiah (2017) 
Quadra (2020)

Current lineup:
Paulo Jr. (Bass) 
Andreas Kisser [Guitars (lead), Vocals (backing), Bass)] 
Derrick Green [Vocals, Guitars (additional)]
Eloy Casagrande (Drums, Percussion)

        

Το αφεντικό τρελάθηκε, το Fuzz θα διοργανώσει ένα συλλαλητήριο απέναντι στην αδικία και ίσως μετά μάθουμε να ζούμε και να εκτιμούμε ό,τι έχουμε γύρω μας. Ο τρόπος είναι μέσα από τα πρωτόγονα ένστικτα και τον απόλυτο θυμό.