Πριν όμως ζήσουμε την απόλυτη εμπειρία μάθησης, θα κάνουμε ένα ταξίδι στον χρόνο, μέσα από την πλούσια δισκογραφία τους.
Το "Penetralia" (1992) είναι αδιαμφισβήτητα από τα πιο επιδραστικά και θαυμαστά ντεμπούτα ever. Πρόκειται για το album που έθεσε τις δικές του μοναδικές βάσεις για το Death Metal γενικότερα, με ιδέες και ήχους από άλλο πλανήτη. Οι συνθέσεις, ακούγοντας το ξανά μετά από πολύ καιρό, είναι μελετημένες και καθόλου στον αέρα, όπως συνήθως γίνεται στην πρώτη κυκλοφορία μιας μπάντας, μέχρι να βρει τα πατήματα της. Το απόλυτο κακό εκπέμπει από το δημιούργημα, όχι όμως αυτό που σε τυφλώνει, αλλά που σε κάνει μεθοδικό. Υπέροχο (9).
Προχωρούν δυναμικά, πιο αναβαθμισμένα και κυκλοφορούν το "Osculum Obscenum" (1993). Ακόμα πιο brutal, πιο ισορροπημένο, στιβαρό, με πολύ ενδιαφέρουσες συνθέσεις που αναδεικνύουν την προσωπικότητα της μπάντας μουσικά. Οι Hypocrisy δεν κρύβονται, είναι ανοιχτό βιβλίο και η ειλικρίνεια αυτή τους βγαίνει αβίαστα στη δουλειά τους. Μπορεί να μην έχει τόσες memorable στιγμές όσες ο προκάτοχός του, αλλά λειτουργεί ως ένας γερός συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε 2 αριστουργήματα που άλλαξαν τον ήχο και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο θέλει την αμέριστη προσοχή σας (9).
Ένα χρόνο μετά έχουμε στα χέρια μας το απολαυστικό "The Fourth Dimension" (1994). Εδώ διαστρεβλώνουν την διάσταση του χωροχρόνου και δημιουργούν ένα ακόμα album-σταθμό. Ακόμα πιο άρτιο μουσικά, κάνουν την έκπληξη στο Genre με πολύ χαρακτηριστικές συνθέσεις, ενώ εξαιρετική κίνηση είναι που ο mastermind Peter Tägtgren (Vocals) αναλαμβάνει τη δουλειά πίσω από το μικρόφωνο και δημιουργεί σχολή με την μοναδική χροιά, αλλά και εξυπνάδα του. Η παραγωγή είναι πιο καθαρή από ό,τι έχουμε συνηθίσει κάτι που αναβαθμίζει το υλικό τους (9).
"Abducted" (1996). Ένα album όλη μου η εφηβεία. Το απόλυτο δημιούργημα για μένα προσωπικά. Το λατρεύω από την αρχή μέχρι το τέλος. Θεματικά, μουσικά, ακόμα και το Cover Art, με έχουν επηρεάσει σε αρρωστημένο βαθμό. Να είναι καλά ο αδελφός μου, που του έκοψε και το αγόρασε και μπήκε στο σπίτι και στη ζωή μου. Μετά από αυτό το παραλήρημα επανέρχομαι να αναφέρω ότι η συγκεκριμένη κυκλοφορία έφερε πολλούς νέους fans κοντά στη μουσική τους, καθώς ήταν, πέρα από καθαρό και εύκολα προσεγγίσιμο, αρκετά μελωδικό, με κομμάτια απόλυτα ταιριαστά στο lyrical theme. Εδώ μας δείχνουν πλέον ξεκάθαρα τις ιδέες τους και τα πιστεύω τους. Είμαι μαζί τους (9).
Ένα χρόνο μετά, κυκλοφορούν το "The Final Chapter" (1997). Εδώ έχουμε ποικιλία και κάτι για όλους τους fans του Metal γενικότερα. Τα Vocals μεταβάλλονται από clean σε growls, τα riffs από γρήγορα σε πιο doom, και όλη η σύνθεση του δημιουργεί ένα από τα πιο σκοτεινά και heavy albums της μπάντας. Ένα πολύ ιδιαίτερο δημιούργημα που θέλει τον χρόνο του για να αφομοιωθεί, κάτι που το κάνει να κρατάει στον χρόνο, να μας δείχνει τα μελλούμενα τους αλλά και το τι έχει παρέλθει... Κάτι σαν να βγήκε από το "Dark" (2017-2020) (8).
Ομότιτλο album και εδώ στο Metal Asylum ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Το Hypocrisy (1999) κλείνει μια δεκαετία πολύ σημαντική για τη μουσική γενικότερα, για το Genre ειδικότερα, άλλα και για την μπάντα καθαυτή, καθώς φωνάζουν ότι πλέον ξέρουμε τι παίζουμε, το κάνουμε καλά, είμαστε πρωτεργάτες σε πολλά στοιχεία που χρησιμοποιούμε και νιώθουμε έτοιμοι να το δηλώσουμε ανοιχτά με το ομώνυμο δημιούργημά μας. Επιπλέον είναι και μια ανακεφαλαίωση του τι έχουν προσφέρει, αλλά και η υπόσχεση να δώσουν ακόμα παραπάνω (8).
Millennium! Η αγαπημένη χρόνια των conspiracy theorists και κατά τύχη, και δική μου! Οι αγαπητοί Hypocrisy δεν υπήρχε περίπτωση να σιωπήσουν, κυκλοφορούν το "Into the Abyss" (2000) και δηλώνουν φωναχτά ότι βρίσκονται εδώ να ξεσκεπάσουν οτιδήποτε προσπαθούν να μας κρύψουν αυτοί. Ηχητικά δεν ξεφεύγουν από την τετριμμένη, παίζουν safe, πολύ πιθανόν γιατί έχουν σχέδιο... Να μείνουν σταθεροί, ώστε να παρατηρούν τη θα συμβεί να την digital prophesy... Ένα grower album που μετά από αρκετά χρόνια ακούγεται ακόμα καλύτερα (9).
Η νέα χιλιετία τελικά τους αποσυντόνισε λίγο και αποτέλεσμα αυτού είναι το "Catch 22" (2002). Εδώ έχουμε το λιγότερο καλό δημιουργία της μπάντας, που ξεκινάει με lame Vocals, Guitars ακόμα πιο αδιάφορες, για να δυναμώσει κατά τη διάρκεια μέχρι απλά να το σώσει... Υπάρχει έντονα το μοντέρνο στοιχείο, αλλά δεν το έχουν οικειοποιηθεί ακόμα καλά και δυστυχώς αυτό ακούγεται σαν ένας πειραματισμός που δεν πήγε καλά. Οι fans της μπάντας θα το πάρουν και θα βρουν κάποια πολύ ωραία σημεία, οπότε ναι, είναι και αυτό ακόμα ένα λιθαράκι στην τρομερή δισκογραφία τους (6).
Επιστροφή στην κανονικότητα, μετά από ένα μικρό διάλειμμα και το "The Arrival" (2004) είναι γεγονός. Αγαπημένο theme, ο Peter μετά από τις πολλές απαγωγές που έχει υποστεί προσπαθεί μέσα από το γεμάτο θολές αναμνήσεις μυαλό του να μας περιγράψει όλη την εμπειρία αυτή, και τα καταφέρνει άψογα. Μουσικά και αισθητικά οι Hypocrisy μολύνουν το μυαλό μας με πληροφορίες που άπαξ και τις αφομοιώσουμε, πρέπει να τρέχουμε και να κρυβόμαστε μια ζωή. Βαρύ, χωρίς συμβιβασμούς, δυνατό, υπέροχο (8).
Δεν υπάρχει επιστροφή, δεν υπήρξε από την αρχή. Συνεχίζουμε, λοιπόν, με το "Virus" (2005). Άλλο ένα Melodic Death Metal δημιούργημα τελείως διαφορετικό από τα υπόλοιπα του Genre. Η ποικιλία που υπάρχει σε κρατάει σε εγρήγορση λες και έχεις πάρει
για πρώτη φορά σπιντάκια ή λες και κάποια ένεση με φάρμακο σε κρατεί επίτηδες ξύπνιο. Είναι brutal, με κάποιες μελαγχολικές, ωστόσο, στιγμές και αυτό είναι που το κάνει διαφορετικό. Εάν ψάχνεις για ποιοτικό Melodic Death Metal την περίοδο που όλες οι μπάντες βγάζουν εξαιρετικά albums, εδώ είσαι (9).
Για κάποιο λόγο, που θεωρώ ότι έχει να κάνει με την εσωτερική διαχείριση του promo, κυκλοφορούν μετά από 3 χρόνια το "Catch 22 V2.0.08" (2008). Τα έχω πει γι' αυτές τις κινήσεις, δεν μου αρέσουν, δεν τις συμπαθώ, τις θεωρώ αχρείαστες, δεν ξέρω για ποιο λόγο να γίνει εκ νέου Mixing και mastering σε ένα album, πόσο μάλλον στο χειρότερο όλης της καριέρας τους. Ίσως πίστεψαν ότι θα αλλάξει κάτι, αλλά τελικά δεν έχει και πολλή σημασία. Politics υπάρχουν παντού, όπως και να έχει.
Συνεχίζουμε τον διαγαλαξιακό αυτό μαραθώνιο με το "A Taste of Extreme Divinity" (2009). Η εξέλιξη συνεχίζεται με ένα στιβαρό album, με την ποικιλία που χαρακτηρίζει το υλικό τους και τα αξέχαστα Vocals. Εξαιρετική δουλειά κάνουν οι Guitars άλλα και τα Drums, κάτι που δείχνει την δυνατότητα της μπάντας, μετά από τόσες εξαιρετικές κυκλοφορίες, να συνθέτει μουσική που έχει να δώσει πράγματα στον ακροατή και να τον κρατάει σε εγρήγορση. Διακρίνεις κάθε στιγμή της καριέρας τους μέσα από το Full-length και τα συναισθήματα είναι πολλά και έντονα (8).
4 χρόνια έπειτα, καταφθάνει το "End of Disclosure" (2013). Ένα κλασικό Hypocrisy album, ντυμένο με μια πολύ καλή παραγωγή, που αναδεικνύει τη δουλειά κάθε οργάνου η οποία είναι εξαιρετική. Δυνατά, μελωδικά, memorable, αλλά και αναγνωρίσιμα σημεία δημιουργούν έναν εξαιρετικό δίσκο γεμάτο Melodic Death Metal ολκής. Ευχαριστεί τους πιστούς fans, τους λάτρεις του Genre και γενικά πρόκειται για μια κυκλοφορία πιστή σε όλους (8).
Τα χρόνια περνούν, κάποιοι τους ξεχνούν, άλλοι τους αποζητούν. 8 χρόνια καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα μέχρι να έρθει το "Worship" (2021). Πώς άλλωστε; Πανδημία, εμβόλια, ενεργειακή κρίση και ένα σωρό θέματα μαστίζουν τον πλανήτη, γίνεται χωρίς τους masters, Hypocrisy; Ποιοι θα αντιδράσουν για όλα τα παραπάνω με τον δικό τους μοναδικό τρόπο; Μόνο αυτοί θα σηκώσουν ανάστημα και θα μας φωνάξουν ότι είμαστε απλά φθηνές πόρνες που καταναλώνουμε ό,τι μας λανσάρουν για να ελέγχουν το μυαλό μας. Ιδανικό soundtrack, φοβερή δομή, εξαιρετικό δημιούργημα μέσα στη δύσκολη χρονιά (9).
Μετά την πανδημία που μας σύστησε σε πρωτόγνωρες καταστάσεις και μας έβγαλε τον καλύτερο και χειρότερο εαυτό μας, δίχασε κράτη και ανθρώπινες καθημερινές σχέσεις, έρχεται η ενεργειακή κρίση, η οποία μας λέει ότι θα μας κλείνει το ρεύμα που πληρώνουμε ήδη χρυσό και θα ξεπαγιάζουμε μέσα στο σπίτι μας, και όλο αυτό ενώ ένας πόλεμος λαμβάνει χώρα ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας. Κάποιοι που μπορεί να τα έλεγαν αυτά παλιότερα ή κάποιοι που μάζευαν κονσέρβες γιατί δεν θα έχουμε να φάμε τους λέγαμε τότε conspiracy theorists ευγενικά. Ποιος έχει τα κότσια να πάει να πει σε αυτούς τους τρελούς ότι είχαν άδικο, ε; Ποιος θα τους πει ότι η αναδυόμενη μυστική απολυταρχική παγκόσμια διακυβέρνηση δεν υπάρχει; Ποιος θα τους πει ότι δεν ισχύει ότι μια elite εξουσίας με ατζέντα παγκοσμιοποίησης συνωμοτεί με σκοπό να κυριαρχήσει τελικά στον κόσμο διά μέσου, αφενός μιας αυταρχικής παγκόσμιας κυβέρνησης, η οποία θα αντικαταστήσει τα κυρίαρχα έθνη-κράτη, και αφετέρου μιας προπαγάνδας που καλύπτει όλα τα θέματα; Από το τι σκατά τρώμε, από τα χάπια που βάζουμε μέσα μας για να γίνουμε zombies, από την πλύση εγκεφάλου, μέχρι ένα πειραματικό εμβόλιο που "κάναμε με τη θέληση μας"... Οι Hypocrisy είναι πολύ μπροστά, όλα αυτά τα έχουν προβλέψει και τα μάτια τους είναι ανοιχτά.
Όλοι ξέρουμε τι πραγματικά έγινε στο Roswell 47! Ζουν ανάμεσα μας από πάντα και για πάντα!
Genre:
Melodic Death Metal
Full-lengths:
Penetralia Full-length (1992)
Osculum Obscenum (1993)
The Fourth Dimension (1994)
Abducted (1996)
The Final Chapter (1997)
Hypocrisy (1999)
Into the Abyss (2000)
Catch 22 (2002)
The Arrival (2004)
Virus (2005)
Catch 22 V2.0.08 (2008)
A Taste of Extreme Divinity (2009)
End of Disclosure (2013)
Worship (2021)
Current lineup:
Peter Tägtgren (Guitars, Keyboards, Vocals)
Mikael Hedlund (Bass)
Η Playfalse θα μας αποκαλύψει όλα τα hoaxes! Ετοιμάσου να ανατιναχτεί το μυαλό σου!
Comments
Post a Comment