Skip to main content

Efthimis Karadimas (Nightfall - Vocals): ''Θεωρώ αδιαπραγμάτευτη την προσφορά στις κοινωνίες που ζούμε.''


Μετά από ένα μεγάλο, για τα δεδομένα μας, χρονικό διάστημα χωρίς συναυλιακή δραστηριότητα εξαιτίας της πανδημίας που τα τελευταία δύο χρόνια έχει φέρει τα πάνω-κάτω στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, at long last αυτή επιστρέφει δυναμικά, εκκινώντας παράλληλα σε προσωπικό βαθμό και την αντίστοιχη season 2021-2022. Case in point, οι Nightfall πρόκειται να εμφανιστούν στο Gagarin 205, το Σάββατο 13/11/21, και, με αφορμή την επικείμενη αυτή συναυλία, το Metal Asylum επικοινωνεί με τον Efthimis Karadimas (Vocals) και αναλύει διεξοδικά θέματα που άπτονται του νέου, κορυφαίου δισκογραφικού πονήματος της μπάντας, "At Night We Prey" (2021), των τρόπων αντιμετώπισης της κατάθλιψης, αλλά και της καθημερινότητας όπως αυτή έχει αναδιαμορφωθεί μέσα από τον COVID-19. Περιμένοντας στην τηλεφωνική γραμμή, οπτικοποιώ ήδη στον νου μου την live εμπειρία που θα ζήσουμε, μέχρι που μια γνώριμη φωνή με επαναφέρει στο παρόν, καλωσορίζοντάς με στο lesbian show της...

Θοδωρή, τι κάνεις; Καλησπέρα!

Καλησπέρα Efthimis, μεγάλη μου τιμή που μιλάμε! Καλά είμαι, αν και δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμη πως επικοινωνούμε με αφορμή την επικείμενη συναυλία σας!

Haha, ωραία είναι!

Στα δισκογραφικά νέα των Nightfall, πριν κάποιους μήνες κυκλοφόρησε το νέο, κορυφαίο "At Night We Prey" (2021), 8 ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία σας κυκλοφορία. Ποιο είναι το γενικότερο feedback που έχετε λάβει ως τώρα για το καινούριο σας αυτό πόνημα, από fans και τύπο; Προσωπικά, μου αρέσει πολύ και το συγκαταλέγω με άνεση στις καλύτερες στιγμές της δισκογραφίας σας. Είναι γρήγορο και άγριο, διατηρώντας παράλληλα μια ατμοσφαιρική πλευρά, καθώς και αρκετή μελωδικότητα.

Ισχύουν όλα αυτά που λες, και με έχεις καλύψει σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, τόσο που το μόνο που μπορώ να πω αυτήν τη στιγμή είναι ότι όντως είναι ένα γρήγορο, άγριο album, το οποίο κουβαλάει όλη αυτήν τη συσσωρευμένη ενέργεια μετά από 6 χρόνια αποχής από τα δρώμενα, κάτι συνηθισμένο στην ιστορία των Nightfall. Ήρθε δυνατά σε μια δύσκολη περίοδο, αυτήν της πανδημίας, να καταθέσει μια άποψη η οποία ακούστηκε και αγκαλιάστηκε από πάρα πολύ κόσμο, και στην Ευρώπη και στην Αμερική. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι, λόγω ελλείψεως συναυλιακής δραστηριότητας, μένουμε λίγο πίσω γιατί πρέπει να βρούμε τρόπους να επικοινωνήσουμε το album. Η αρχική ιδέα ήταν η άμεση επαφή με τον κόσμο και η συζήτηση μετά τις συναυλίες, ένα είδος "meet and let's talk about mental issues" αντί για meet and greet, δηλαδή να συζητήσουμε για πράγματα που ταλανίζουν το μυαλό σας -μιλάω πάντα για τους fans, τους ανθρώπους που θα έρχονται στις συναυλίες. Θα δημιουργούσαμε μια διαδραστική κατάσταση που θα ξέφευγε λίγο από τα όρια της μουσικής παράστασης, να το πηγαίναμε ένα βήμα παραπέρα. Είμαστε όλοι μια οικογένεια άσχετα από ποια χώρα προερχόμαστε, αγαπάμε όλοι την μουσική, τη λυρικότητα, τους στίχους και τις θεματολογίες που καταπιάνεται η μουσική μας, οπότε ας το προχωρήσουμε ανταλλάσσοντας ιδέες και εικόνες για το πώς νιώθουμε όταν είμαστε μόνοι, για τις δύσκολες μάχες που δίνουμε με τους δαίμονες μέσα μας, το πόσο δύσκολο είναι το ταξίδι που ενίοτε κάνουμε μόνοι μας σαν προσωπικότητες κ.ο.κ..

Θα αναλύσουμε εις βάθος στη συνέχεια και όλα αυτά που ανέφερες. Μένοντας στα του νέου Full-length, παρατηρώ πως στον τίτλο ενυπάρχει ένα pun: ενώ θα περίμενε κανείς να διαβάσει "pray", η λέξη αυτή έχει αντικατασταθεί με την ομόηχη "prey". Είναι το βράδυ η στιγμή εκείνη της ημέρας που ο καθένας μας αποτελεί ένα θήραμα;

Είναι οι μεταφορές και οι αλληγορίες το βασικό pattern στην συγγραφή των στίχων από τον πρώτο δίσκο, έτσι και τώρα λοιπόν το λογοπαίγνιο αφορά όχι μόνο την λέξη "προσευχή" ή "βορρά", "θήραμα", αλλά και τη "night" που δεν είναι κυριολεκτικά μόνο η "νύχτα". Είναι οι στιγμές που κλείνουμε τα μάτια μας και αγκαλιαζόμαστε από αυτό το μαύρο, αυτήν τη μαύρη ύλη που διέπει το σύμπαν, εντός και εκτός του ανθρώπινου πεδίου, είναι οι στιγμές που οι μεγαλύτεροι φόβοι μας μπορούν να γιγαντωθούν, να εμφανιστούν μπροστά μας και να μας θερίσουν. Ένας από αυτούς έχει να κάνει με το σκληρό θέμα της κατάθλιψης, το οποίο το παρουσιάζουμε μέσα από τον τίτλο σαν μια μάχη εσωτερική που δίνεται. Αντί για μια νυχτερινή προσευχή-προστασία για ένα καλύτερο αύριο, έχουμε να κάνουμε με ένα ξέσκισμα της ψυχής από την ψυχική αυτή κατάσταση που παρουσιάζεται και στο Cover art με όλη την ασχήμια που θα μπορούσαμε να της δώσουμε. Είναι η προσωποποίηση της κατάθλιψης -γένους θηλυκού στη γλώσσα μας, κάτι που στο εξωτερικό δεν είναι εύκολο να το καταλάβουν, αυτό με τα γένη και τις προσωποποιήσεις. Είναι κάτι καθαρά ποιητικό και αναδεικνύει και μια διαφορά στην αντίληψη των πραγμάτων από εμάς τους Έλληνες που έχουμε μεγαλώσει στο σχολείο με ποιητές, όπως ο Όμηρος για παράδειγμα. Πράγματα που για εμάς είναι συνηθισμένα, να κάνουμε προσωποποιήσεις, να κάνουμε παραλληλισμούς, για τους ανθρώπους έξω είναι κάτι εξωτικό, κάτι που θέλει επεξηγήσεις.

Προτού προχωρήσουμε, οφείλω να αναφερθώ στον elephant in the room… γιατί σας πήρε τόσο πολύ; Πρόκειται για το μεγαλύτερο time-gap μεταξύ των κυκλοφοριών σας.

Κοίτα, πήρε πάρα πολύ λόγω προσωπικών καταστάσεων που βίωνα εγώ, στη συνέχεια είχαμε και το project των The Slayerking το οποίο έτρεχε πολύ καλά, και εμένα προσωπικά με γέμιζε στο 100%, οπότε δεν είχα λόγο να ξεκινήσω να κάνω πάλι κάτι με τους Nightfall. Η δική μου επαφή με τη μουσική είναι καθαρά ρομαντική και μου το λένε και φίλοι μου που είναι στη βιομηχανία της μουσικής από τότε που θυμάμαι -και μου το αναφέρουν αυτό και με θετικό πρόσιμο και με αρνητικό. Εγώ έχω παραμείνει ρομαντικός, αν δεν έχω κάτι να καταθέσω, δεν θα το κάνω. Δεν μπαίνω στη λούπα "ετοιμάζω ένα album, το ηχογραφώ, το κυκλοφορώ, το διαφημίζω κάνοντας περιοδεία, συναυλίες κτλ., μετά ξανά, το ετοιμάζω, το ηχογραφώ" και πάει λέγοντας. Δεν το έχω κάνει αυτό -χωρίς να υπονοώ ότι όποιος το κάνει στερείται κάτι, καμία σχέση. Απλά η δική μου προσέγγιση είναι πιο ποιητική, πιο κινηματογραφική. Αν έχεις δει κάποιους σκηνοθέτες, κάνουν μια ταινία τώρα και μετά από δέκα χρόνια, αλλάζοντας και το cast καμιά φορά, αν όχι πάντα, με διαφορετική θεματολογία, αλλά πάντα με παρόντα τα κοινά σημεία μεταξύ των 4-5 ταινιών. Κάπως έτσι βλέπω την ενασχόλησή μου με τη μουσική.

Στιχουργικά, το Full-length πραγματεύεται την κατάθλιψή σου. Κάνοντας τη δική σου ανασκόπηση, το δικό σου εσωτερικό ταξίδι, προκειμένου να μετουσιώσεις όσα ένιωθες σε μουσική, αισθάνεσαι πλέον κάποιου είδους κάθαρση; Ήταν κάτι που το είχες ανάγκη όλο αυτό, να έρθεις δηλαδή face-to-face με τους προσωπικούς σου δαίμονες;

Εγώ με αυτό το πράγμα ζω πάρα πολλά χρόνια. Το album δεν αναφέρεται στην δική μου κατάσταση, το album απλά ήταν αποτέλεσμα μιας απόφασης που πήρα να καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία, να την καταστήσω κοινή, να τη μοιραστώ με τον κόσμο και με μοναδικό σκοπό να επηρεάσω θετικά ανθρώπους που ταλανίζονται από το ίδιο πρόβλημα, σε μεγαλύτερο η μικρότερο βαθμό. Να τους κάνω να βγουν έξω και να μιλήσουν ανοιχτά, να φύγουν από τον φόβο του στιγματισμού, να φύγουν από τον φόβο της κακής διαφορετικότητας, ότι είναι τα απολωλά πρόβατα ή τα υποδεέστερα όντα απέναντι στους υπολοίπους και, κυρίως, να απευθυνθώ στα πολύ νέα παιδιά, τα οποία δεν έχουν ακόμα άρτια δομημένη προσωπικότητα και άγονται και φέρονται από μόδες, από συνθήκες, από fake news, ενώ ταυτόχρονα παλεύουν να πατήσουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους, τον πραγματικό και τον διαδικτυακό. Καταλαβαίνεις ότι το stress τους είναι τεράστιο και πρέπει να κρατηθούν από κάπου. Πλέον οι εποχές έχουν αλλάξει: τα άτομα της ηλικίας μου είναι γραφικό να γυρίσουν στα 20-25 τους χρόνια και να δηλώνουν ότι για όλα φταίει η κοινωνία και το σύστημα. Έχουμε μεγαλώσει και είμαστε εμείς μέσα στο σύστημα και στην κοινωνία, άτομα της ηλικίας μου την οδηγούν, οπότε δεν υπάρχει δικαιολογία για εμάς, δηλαδή την Generation Χ, να λέμε ότι φταίνε κάποιοι άλλοι και να δείχνουμε με το δάχτυλο πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά. Είμαστε ηλικιακά εμείς πλέον αυτοί που πρέπει να σπάσουν τα κατεστημένα, να διαλύσουν τα κακώς κείμενα και να ανοίξουν την αγκαλιά στον νέο κόσμο, να του πούμε ανοιχτά ότι εμείς μεγαλώσαμε στραβά, εμείς μεγαλώσαμε με δυσκολίες και στερήσεις όσον αφορά το νοητικό επίπεδο και είμαστε εδώ να βοηθήσουμε για να μην περάσετε και εσείς τα ίδια, να ζήσετε μια ελεύθερη ζωή, μια ωραία ζωή, να δεχτείτε τον εαυτό σας όπως είναι. Αυτά που σε κάποιες άλλες γενιές τα αποκαλούσαμε "στραβά" και "περίεργα" δεν ισχύουν, ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του προσωπικότητα, έχει τις δικές του ισορροπίες και αυτές πρέπει να τις αγκαλιάσουμε και να δημιουργήσουμε ευνοϊκές συνθήκες προκειμένου να ανθήσουν και να προσφέρουν και αυτοί στην κοινωνία κάτι καλύτερο όταν έρθει η σειρά τους. Οπότε, η κυκλοφορία του album ήταν ουσιαστικά μια ευκαιρία προκειμένου να θίξω αυτό το ζήτημα στα νέα παιδιά και να νιώσω και εγώ ότι είμαι χρήσιμος απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Θεωρώ αδιαπραγμάτευτη την προσφορά στις κοινωνίες που ζούμε. Αν κάποιος ζει σε μια κοινωνία και απλά γυρίζει την πλάτη, δεν μπορεί να τα πάει καλά με κανέναν, βρίζει άπαντες, δεν καταλαβαίνει τις διαφορετικές απόψεις και πάντα βρίσκει δικαιολογίες ότι κάποιοι του τη φέρνουν, τον λοιδορούν, τον σαμποτάρουν. Δύο εναλλακτικές έχει: ή βγαίνει μπροστά και προσπαθεί να δημιουργήσει γέφυρες με τη διαφορετικότητα ώστε να τα βρει κάπου στη μέση με τον κόσμο ή φεύγει στα βουνά. Η νέα τάση δεν είναι "γαμιέστε όλοι", αλλά "ελάτε να δούμε πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο αύριο, μια πιο ποιοτική ζωή".

Αναφερόμενος στην κατάθλιψη, οφείλω να σε ρωτήσω αν ένιωσες κατά τη διάρκεια της δημιουργίας ενός album που επικεντρώνεται σε αυτό το θέμα το επιπρόσθετο βάρος του κοινωνικού στίγματος: όσοι έχουμε έρθει αντιμέτωποι με την κατάθλιψη κάποια στιγμή στη ζωή μας δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο όσα συμβαίνουν στον ψυχισμό μας, αλλά και διάφορους εξωγενείς παράγοντες. Γνωρίζουμε και οι δύο πως θέματα ψυχικών διαταραχών αποτελούν, ακόμη, taboo για την κοινωνία μας.

Για πολύ κόσμο ισχύει. Θεωρώ όμως ότι για τις επόμενες γενιές, για τις γενιές που βρίσκονται στην ηλικία των 18-20, δεν αποτελεί πλέον taboo. Τα παιδιά βγαίνουν ανοιχτά και το λένε. Το πρόβλημα είναι πώς το αντιμετωπίζει η κοινωνία, η οποία οδηγείται από άτομα της δικής μου ηλικίας που έχουν ζήσει σε πολύ δύσκολες καταστάσεις και σκοτεινές με την κακή έννοια. Δηλαδή κάποιος που παρέκκλινε από τη νόρμα της ζωής θεωρούταν τρελός, παλαβός ή ακόμα και δαιμονισμένος σε κάποιες παλαιότερες κοινωνίες. Πρέπει εμείς που πατάμε με το ένα πόδι στο πριν και με το άλλο στο μετά να κάνουμε αυτήν τη σύζευξη, προκειμένου οι επόμενες γενιές να απελευθερωθούν από αυτές τις δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε εμείς. Κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του album, εγώ απλά χάθηκα μέσα στις λέξεις, στις έννοιες και στην εκτέλεση των καθηκόντων μου στο studio. Δεν ανακάλυψα με αυτό το album κάτι καινούριο για τον εαυτό μου. Είναι μια κατάσταση που τη βιώνω πάρα πολλά χρόνια, Θοδωρή, δεν είναι κάτι καινούριο για μένα, απλά τώρα ήρθε η στιγμή να βγει προς τα έξω, μάλιστα συνέπεσε με την πανδημία και πολλοί, ιδίως στην Αμερική όπου σκέφτονται διαφορετικά τελείως, νόμιζαν ότι πραγματεύεται την κατάθλιψη που πιάνει τον μουσικό επειδή του απαγόρευσαν να παίξει συναυλίες, μια πολύ φτηνή προσέγγιση. Προσπαθούσα να εξηγήσω στον κόσμο έξω ότι εγώ δεν μιλάω γι'αυτό, αλλά για την κατάθλιψη που προϋπάρχει της πανδημίας του κορονοϊού, μιλάμε για μια κατάσταση που τρέχει χρόνια πίσω, στα βάθη της ανθρώπινης ιστορίας. Δεν είναι κάτι καινούριο, ούτε θα αποχωρήσει όταν θα φύγει ο κορονοϊός, είναι κάτι που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Το πρόβλημα δεν είναι αυτός που το φέρει, το πρόβλημα είναι η αποδοχή από την κοινωνία και, μάλιστα, στο album γίνεται αναφορά σε κάποια παραδείγματα, προκειμένου να δείξω ότι οι ψυχικές ασθένειες δεν κάνουν διακρίσεις, δεν κοιτάνε φύλο, φυλή, κοινωνική τάξη, οικονομική κατάσταση. Τους χτυπάνε όλους ανελέητα. Συγκεκριμένα, ένα κομμάτι είναι αφιερωμένο σε μια φιγούρα της Ευρώπης, τον τελευταίο αυτοκράτορα της Γερμανικής αυτοκρατορίας, τον Γουλιέλμο Β', ο οποίος, κατά τη γέννησή του, είχε ένα ατύχημα και, για να μην χαθεί η μητέρα του η όποια ήταν κόρη της Βικτωρίας της Αγγλίας, του τράβηξαν τον ώμο, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να είναι ανάπηρος από το αριστερό χέρι. Εκείνα τα χρόνια, ένας γαλαζοαίματος, και δη αυτοκράτορας, να είναι ανάπηρος ήταν όχι απλώς taboo, ήταν απαράδεκτο. Αυτό επηρέασε τον ψυχισμό του σε τέτοιο βαθμό που, για κάποιον που ασχολείται με την ιστορία, καταλαβαίνει απευθείας ότι, αν όχι πολλά, αρκετά από τα δεινά που δημιουργήθηκαν μετά ήταν αποτέλεσμα μιας εσωτερικής διαμάχης που είχε με το φάντασμα της κατάθλιψης που τον διοικούσε -όχι τον πολιορκούσε, τον διοικούσε από ένα σημείο και μετά. Θέλω να δείξω ότι το να απομονώνει η κοινωνία κάποια φαινόμενα καταθλιπτικών, σκεπτόμενη "βγάλ'τον αυτόν έξω, αυτός είναι τοξικός, φωνάζει συνέχεια, άσ'τον έξω, πέτα τον στην άκρη", δεν κάνει κάτι καλό. Μια άρρωστη ψυχή σε μια κοινωνία δυνητικά οδηγεί σε μια άρρωστη κοινωνία, οπότε το ηθικό δίδαγμα εδώ της υπόθεσης είναι ότι δεν μας περισσεύει κανένας άνθρωπος, καμία ψυχή. Σαν κοινωνικό σύνολο, όποιον βλέπουμε να γονατίζει οφείλουμε να σταματάμε να τον σηκώνουμε,  και όχι να τον βαφτίζουμε "τοξικό", όπως είναι της μόδας τελευταία. Διώχτε, λένε, τους τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή σας. Τι σημαίνει αυτό; Ποιος είναι τοξικός; 

Δεν μπορώ να προσθέσω κάτι παραπάνω, πέρα από το ότι συμφωνώ απόλυτα με το σκεπτικό σου.

Μα βέβαια, δηλαδή ποιος είναι τοξικός; Ο άνθρωπος για να φωνάζει, να γαυγίζει που λέμε, κάπου πονάει. Αν δεν θες να ασχοληθείς μαζί του, τουλάχιστον δώσ'του τον χώρο να φωνάξει, να βγάλει τα δαιμόνια έξω, μην τον απομονώνεις, μην τον υποβαθμίζεις, μην τον χαρακτηρίζεις. Είναι της μόδας τώρα τελευταία η λογική "α, ο Θοδωρής είναι τοξικός, δεν του μιλάμε". Δηλαδή τον καταδικάζεις σε τι; Σε αργό, βασανιστικό θάνατο του πνεύματος και του μυαλού του. Είναι δυνατόν; Αυτά τα πράγματα θέλουμε να χτυπήσουμε με αφορμή το νέο album. Βέβαια, δεν ξέρω πόσο Metal είναι αυτή η προσέγγιση, haha!

Κοίταξε, το Metal ανέκαθεν αποτελούσε μια επαναστατική προσέγγιση των πραγμάτων. Δεδομένου ότι η μόδα των ημερών μας είναι η αντίληψη "βγάλτε έξω τον τοξικό", η επαναστατική θέση είναι "σηκώστε τον πάνω, αντί να τον πετάξετε κάτω".

Ναι, αγκαλιάστε τον. Όπως όταν κάποιος πνίγεται σε ένα εστιατόριο με κάποιο κοκαλάκι και τον πιάνεις από πίσω και τον σπρώχνεις στο στέρνο να το φτύσει; Σαν παραλληλισμό, σκέψου αυτήν την εικόνα με κάποιον που έχει μέσα του διαόλια, δαιμόνια και τον πιάνεις εσύ, εγώ, οποιοσδήποτε, και, με χρόνο και προσπάθεια, τον κάνουμε να συνέλθει. Βέβαια, είναι ένας παραλληλισμός αυτός, δεν πρόκειται για μια αρρώστια που πατάς το κουμπί και φεύγει. Αυτό που θέλω να δείξω είναι ότι χρειάζεται το μέλημα όλων.

Επιστρέφοντας στα του album, το ''At Night We Prey'' (2021) κυκλοφόρησε μέσω της high-profile Season of Mist, μιας Label ιδιαίτερα εξοικειωμένης με τις περισσότερο extreme εκφάνσεις του Metal. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία; Είστε ευχαριστημένοι με το πώς κυλάει ως τώρα;

Έχουν αλλάξει οι εποχές από τη δεκαετία που εμείς ξεκινήσαμε και κάναμε το δισκογραφικό μας ντεμπούτο, τα πράγματα με τις Labels ήταν το Α και το Ω για μια μπάντα. Η Label δηλαδή θα σε έβγαζε στο προσκήνιο, θα σε συντηρούσε, θα σε μεγάλωνε -ήταν σαν να είναι οι γονείς σου. Τώρα έχουν αλλάξει αυτά τα πράγματα, η Label είναι πλέον το μέσο το οποίο προωθεί το φυσικό προϊόν στις αγορές. Δεν προσφέρει κάτι άλλο. Βλέπεις ότι υπάρχουν μπάντες οι οποίες έχουν ιδρύσει την δική τους Label και δίνουν μετά το υλικό τους σε διάφορους διανομείς ανά περιοχή, ενώ άλλες το κυκλοφορούν μόνο διαδικτυακά. Η κατάσταση έχει πλέον μετατοπιστεί από τις Labels στην σκηνή, στο stage. Πλέον, ό,τι γίνεται, γίνεται συναυλιακά, εκεί εντοπίζεται όλη η δραστηριότητα και αυτός είναι ένας λόγος ακόμα που έπρεπε σαν Νightfall να δραστηριοποιηθούμε σε αυτόν τον τομέα, γιατί η αλήθεια είναι ότι εγώ εξάντλησα όλα τα περιθώρια για μια μπάντα που μπορεί να παραμείνει στην πρώτη γραμμή χωρίς live παρουσία για σχεδόν 20 χρόνια. Επιπλέον, υπάρχει η νέα γενιά των παιδιών που δεν μας έχει γνωρίσει από κοντά, οπότε είναι ένας επιπρόσθετος λόγος για εμάς να βγούμε στον δρόμο. Όσον αφορά την απάντηση για το αν είμαστε ευχαριστημένοι από τη Label, so far so good. Δεν μπορούμε να κρίνουμε αυτήν τη στιγμή κάτι, αφού, όπως καταλαβαίνεις, μέσα στην πανδημία, όπου τα πάντα έχουν παγώσει, είναι άδικο να πω ότι "θα περίμενα αυτό" ή "θα περίμενα το άλλο". Θα το δούμε στο τέλος, που ξυρίζουν τον γαμπρό, όπως λέει η παροιμία, haha!

Γενικώς, η προσέγγιση των Nightfall στον στιχουργικό τομέα είναι αρκετά ενδοσκοπική, πολλές φορές ενδεδυμένη με έναν φιλοσοφικό, μυστικιστικό, ακόμη και μυθολογικό μανδύα. Αλήθεια, από πού αντλείς την έμπνευσή σου;

Από την ύπαρξη των ανθρώπων που αγαπώ και συναναστρέφομαι. Από το περιβάλλον μου από διάφορες χρονικές στιγμές -δηλαδή γυρίζω πολύ πίσω τα χρόνια- και από τις ανησυχίες μου σαν ανθρώπινο ον απέναντι στη μεγάλη εικόνα του μαύρου τέλους. Ήμουν πάντα γοητευμένος με το απόλυτο τέλος, δηλαδή τι γίνεται, τι συμβαίνει. Ολόκληρες φιλοσοφίες, φιλοσοφικά ρεύματα και θρησκείες εστιάζουν ακριβώς στην αποκωδικοποίηση του τέλους. Προσωπικά, σε ένα ρητορικό επίπεδο, το έχω αναγάγει σε κινητή δύναμη έμπνευσης και δημιουργίας. Οι καλλιτέχνες, και δη οι άντρες καλλιτέχνες που, σε αντίθεση με τη γυναίκα, δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε ζωή από μέσα μας, καθώς δεν είμαστε προικισμένοι να το κάνουμε αυτό, είναι λες και έχουμε βρει το αποκούμπι μας, την τέχνη, προκειμένου να νικήσουμε το απόλυτο τέλος, τον θάνατο, και δημιουργούμε συνεχώς πράγματα σαν να θέλουμε να μείνουμε για πάντα ζωντανοί. Κάπως έτσι το έχω φιλοσοφήσει, αλλά αυτό απαιτεί πάρα πολύ μεγάλη κουβέντα την οποία, αν βρω συνομιλητές ή συνομιλήτριες που να ενδιαφέρονται, θα χαρώ πάρα πολύ να την κάνουμε (σ.σ.: θα το κανονίσουμε κάποια στιγμή και θα το ξημερώσουμε).

Φυσικά, δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστο το ζήτημα της πανδημίας, μιας κατάστασης που μας ταλαιπωρεί παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια. Πώς επηρέασε ο COVID-19 την μπάντα; Θεωρείς πως, ακόμη και μέσα από όλο αυτό το χάος, θα μπορούσε να αναδυθεί και κάτι θετικό;

Πάντα αναδεικνύεται κάτι θετικό. Εδώ πόλεμοι γίνονται και σκοτώνεται κόσμος και μετά βλέπεις αναπτύσσονται νέα ρεύματα στην τέχνη, στην κοινωνία, στον πολιτισμό, πάντα δημιουργείται κάτι. Το ανθρώπινο είδος έχει βρει τον τρόπο του να ανασυντάσσει τις δυνάμεις του και να επαναπροσδιορίζει το μέλλον του. Δεν είναι εδώ πέρα το τέλος. Η πεπερασμένη ζωή των ανθρώπων σαν μονάδες, όπως είμαστε εσύ και εγώ και όλοι όσοι μας ακούσουν ή μας διαβάσουν, δεν σημαίνει τίποτα για την πορεία της ανθρωπότητας. Θεωρώ ότι, όποιος θέλει να βγει κερδισμένος, θα βγει, γιατί θα βάλει τα πράγματα πάνω σε μια ζυγαριά, θα δει τι μπορεί να του προσφέρει μια στάση, εκείνη των φοβερών και τρομερών ταχυτήτων που βιώναμε μέχρι πρόσφατα, ιδίως στις μεγάλες πόλεις, τι μπορεί να κερδίσει από αυτήν την παύση και αναλόγως να πράξει. Εάν κάποιος άλλος δεν το σκεφτεί αυτό και απλά κάτσει μοιρολατρικά και περιμένει ποτέ τα πράγματα θα αρχίσουν να τρέχουν πάλι, φαντάζομαι και αυτός θα πάρει ένα μάθημα αργότερα, του τύπου ''τι κρίμα που δεν πρόλαβα να ξεκουραστώ τις ημέρες που ο κόσμος είχε σταματήσει να τρέχει''. Όλοι μας παίρνουμε μαθήματα. Εμάς μας επηρέασε σίγουρα αρνητικά όσον αφορά μια περιοδεία, την παρουσίαση του album, όσον αφορά γενικά τη συναυλιακή δραστηριότητα. Σε προσωπικό επίπεδο, εννοείται ότι δοκιμάζεται πάρα πολύ η ψυχική ισορροπία φαντάζομαι όλων, από την άλλη υπάρχει πάρα πολύς χρόνος για ενδοσκόπηση, όπως είπες και εσύ πριν, για ενημέρωση, όχι των καταστάσεων που τρέχουν σε καθημερινή βάση, αλλά ενημέρωση από ιστορικά γεγονότα, αναδρομές. Να διαβάσεις βιβλία, να μελετήσεις, γενικότερα να πάρεις μια ανάσα. Η πανδημία ήρθε και έσκασε στον μοντέρνο τρόπο ζωής των κοινωνιών παγκοσμίως σαν μια πέτρα στο pare-brise‎ ενός αυτοκινήτου που έτρεχε με 200 χλμ/ώρα και, ξαφνικά, εκεί που σκάει η πέτρα, αναγκάζεσαι να τραβήξεις το αμάξι πέρα, να ανάψεις alarm και να βγεις έξω περιμένοντας οδική βοήθεια για να επιδιορθώσει τη βλάβη και να ξεκινήσεις πάλι. Μέχρι να σου έρθει η οδική βοήθεια, εσύ χαζεύεις γύρω-γύρω το περιβάλλον και βλέπεις σκηνές που δεν έχεις ξαναδεί. Βάλε ό,τι σκηνικό θες, αλλά δεν τα έχεις παρατηρήσει ξανά, γιατί, πηγαίνοντας με 200, δεν ζεις, δεν βλέπεις αριστερά και δεξιά τι γίνεται, βλέπεις μόνο μπροστά ένα στόχο και τρέχεις. Εγώ έτσι προσπαθώ να βιώσω το θέμα της πανδημίας. 

Στα πιο άμεσα πλάνα σας τώρα, θα παρακολουθήσουμε live τους Nightfall στο Gagarin 205, το Σάββατο 13/11/21. Τι μπορούμε να περιμένουμε οι fans από την πολυαναμενόμενη αυτή συναυλία;

Ελπίζω ότι θα είναι μια πολύ δυνατή βραδιά. Έχουμε ετοιμάσει ένα πρόγραμμα, το οποίο ξεκινάει από τη δεκαετία του '90 και φτάνει μέχρι σήμερα, στο "At Night We Prey" (2021). Πιστεύω ότι θα είναι μια καλή ευκαιρία για μια ευχάριστη αναδρομή σε περιοχές και εποχές που έχουμε ξεχάσει, που κάποιοι από εμάς έχουν ζήσει, κάποιοι έχουν απλά ακούσει, οπότε είναι μια ευκαιρία να τις βιώσουν στην πραγματική τους μορφή, τη γνήσια. Νομίζω θα είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο, και αυτό δουλεύουμε σαν μπάντα, να βγει κάτι πάρα πολύ σπουδαίο. Με την ενημέρωση που έχουμε μέχρι αυτήν τη στιγμή, θα απευθύνεται σε όρθιους, χωρίς μάσκες, αλλά νομίζω ότι θα πρέπει να είναι όλοι πιστοποιημένα εμβολιασμένοι ή να έχουν νοσήσει -αυτές τις λεπτομέρειες δεν τις ξέρω, ενημερωνόμαστε από τα ΜΜΕ όπως όλοι. Έχει να πραγματοποιηθεί πολύ καιρό συναυλία σε κλειστό venue στην Αθήνα, έχουμε πολύ καιρό να κάνουμε συναυλία εμείς σαν μπάντα, το lineup είναι έτοιμο και δυνατό, και τα κομμάτια που έχουμε διαλέξει θεωρώ είναι αρκετά δυνατά για να κρατήσουν τον κόσμο σε εγρήγορση καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς. Ξέρεις, ό,τι και να πω εγώ, στο τέλος ο κόσμος έχει σημασία πώς θα νιώσει όταν πέσει η αυλαία, και περιμένουμε και εμείς να ακούσουμε τις εντυπώσεις. 

Efthimis, σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου, ανυπομονώ να σας παρακολουθήσω live! All dead by nightfall!

All dead by nightfall, λοιπόν! Να'σαι καλά, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο και την καλή σου διάθεση!

Genre:

Melodic Black/Death/Doom Metal

Full-lengths:

Parade into Centuries (1992)
Macabre Sunsets (1993)
Athenian Echoes (1995)
Lesbian Show (1997)
Diva Futura (1999)
I Am Jesus (2003)
Lyssa - Rural Gods and Astonishing Punishments (2004)
Astron Black and the Thirty Tyrants (2010)
Cassiopeia (2013)
At Night We Prey (2021)

Current lineup:

Efthimis Karadimas (Vocals)
Michalis Galiatsos (Guitars)
Kostas Kyriakopoulos (Guitars)
Fotis Benardo (Drums)
Vasiliki Biza (Bass)

Comments

Popular posts from this blog

Asphyx: Yield or Die

Όσο μόνιμη νομίζουμε ότι είναι η ζωή, άλλο τόσο μόνιμο είναι και το τέλος. Εμείς θα βρεθούμε στο μεταίχμιο αυτών των δύο καταστάσεων μαζί με τους Asphyx  στο Κύτταρο , το Σάββατο 05/11/22 . Το Death/Doom Metal τους αποτελεί συντροφιά μας από τη γέννηση, μέχρι το πέρασμα στην αντίπερα όχθη. 10 Full-lengths γεμάτα θυμό για την καταδίκη που μας κυνηγάει, τα οποία θα αναλύσουμε παρέα, ένα-ένα. Το starting point των Asphyx , είναι το "The Rack" (1991) . Εκεί που όλες οι μπάντες τρέχουν με 1000 και συνθέτουν όλο και πιο γρήγορα κομμάτια, οι φίλοι μας εδώ έρχονται να επιβραδύνουν και να δημιουργήσουν ένα album τελείως διαφορετικό, που μας γνωρίζει μια μπάντα η οποία δείχνει από την αρχή ότι θα έχει και συνέχεια. Κάνουν το Genre να είναι ακόμα πιο  κατανοητό, με τις Guitars να κάνουν εξαίσια δουλειά, αν και λίγο lazy κάπου κάπου, μόνο που αυτό σε κάνει και νιώθεις άνετα και cozy. Τα γρήγορα parts σε ανεβάζουν τόσο όσο και, γενικά, υπάρχει μια ποικιλία στις συνθέσεις που σε κάνει να

Deafheaven @Gagarin 205, Σάββατο 15/10/22

  Μία από τις συναυλίες που ανυπομονούσα να δω από τότε που ξέσπασε η πανδημία του COVID-19 ήταν, σαφέστατα, αυτή των πρωτοπόρων  Deafheaven . Έχοντας αρκετό χρόνο στα χέρια μου για να αφουγκραστώ τη δισκογραφία τους, όπως και το νέο τους δισκογραφικό πόνημα,  "Infinite Granite" (2021) , ο ενθουσιασμός μου για την επερχόμενη συναυλία ήταν απερίγραπτος. Έτσι λοιπόν, το Σάββατο   15/10/22 , στο Gagarin 205 , θα παρακολουθήσω ζωντανά τους μύστες του Post-Black Metal/Shoehaze . Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:30, με τον λιγοστό κόσμο να περιμένει από νωρίς για τον χαμό που θα ακολουθήσει. Με τον κόσμο να είναι περισσότερος, τα φώτα χαμηλώνουν, τα visuals αρχίζουν να ετοιμάζουν την ατμόσφαιρα για ζοφερό  Post-Black Metal/Shoehaze , και στις 22:20 εισέρχονται στη σκηνή οι θρυλικοί Deafheaven . Μας χτυπάνε απανωτά με τα  "Shellstar" , "In Blur"  και  "Great Mass of Coulour" , από το τελευταίο Full-length τους,  δίνοντάς μας την πρώτη δόση μελαγχολίας. Συνεχί

Septicflesh / Hypocrisy / The Agonist / Horizon Ignited @Fuzz, Παρασκευή 21/10/22

Τα μυστηριακά και απόκρυφα κείμενα και παραδόσεις ανέκαθεν συνάρπαζαν τον ανήσυχο ανθρώπινο νου. Από την άλλη, πολλά γεγονότα και φαινόμενα της ιστορίας δεν εξηγούνται απλώς με τη λογική, αλλά... ας πούμε απλώς πως the truth is out there. Έτσι, σήμερα, την  Παρασκευή 21/10/22 , θα συγκεντρωθούμε στο Fuzz για να εξετάσουμε ιερές γραφές και να αναλύσουμε θεωρίες συνωμοσίας, με αρκετό κόσμο να έχει καταφτάσει ήδη από τις 18:00, όταν και ανοίγουν οι πόρτες. Απόψε, λοιπόν, θα παρακολουθήσω  live τους Septicflesh   για 3η φορά και, αντίστοιχα, τους Hypocrisy για 1η φορά. Την αρχή για το απόγευμα, και μπροστά σε ένα μεγάλο πλήθος δεδομένης και της ώρας, κάνουν στις 18:55 οι Horizon Ignited . Για τα επόμενα 30 λεπτά, καταθέτουν τη δική τους, αρκετά ενδιαφέρουσα πρόταση πάνω στο Melodic Death Metal/Metalcore , επιλέγοντας τα "Beyond Your Reach" , "Servant" , "Equal in Death" , "Carry Me" , "Leviathan" , και "Towards the Dying Lands"